Hallo Dames, Ik zou graag wat advies van jullie krijgen. Mijn vriend en ik zijn nu 6 jaar samen en we wonen nu een half jaar samen in ons koophuis. We hebben allebei een vaste baan en een prima inkomen. Een jaar geleden zei mijn vriend dat zodra we een huis gekocht hadden, hij wel meteen aan kinderen zou willen beginnen. Nu wonen we dus een half jaar in dit huis en mijn wens om te beginnen is heel sterk aanwezig! Ik kan gewoon nergens anders meer aan denken. Maar ja, mijn vriend zegt dat hij nog een jaartje wil wachten omdat hij er nog niet klaar voor is. Aangezien ik hem ook niet wil pushen vraag ik er niet teveel meer naar. Maar hebben jullie misschien tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan? Iets waardoor ik er minder aan denk.. of iets waardoor mijn vriend er juist sneller klaar voor zal zijn? Alvast bedankt!
Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten, wij hebben onszelf op pauze gezet omdat mijn vrouw een chronische ziekte kreeg en we echt even moesten wachten hoe dat uit zou pakken en onszelf weer bij elkaar te rapen. Wat mij heel erg hielp was om veel dingen te doen die niet meer kunnen / moeilijker kunnen als je kinderen hebt. Spontaan uit eten, een nieuwe hobby oppakken, vakanties die je minder snel doet met (kleine) kinderen. Echt bewust ervaren dat je leven zonder kinderen ook heel erg leuk is . Dan besef je je ook dat het een aanvulling gaat zijn en niet een invulling. Weet je ook waarom je vriend vindt dat hij er nog niet klaar voor is?
Bij mij was het andersom. Mijn man en ik schelen best wat in leeftijd en we zijn al lang samen. Hij was (zei hij toen) al jaren eerder klaar voor kinderen dan ik. Hij heeft best even op mij moeten wachten. Wat mij hielp is dat het geen ‘ding’ werd en dat ik niet het gevoel kreeg dat hij bij wijze van op de schopstoel zat te wachten. We hebben er veel gesprekken over gevoerd, maar dan over de invulling en onze kijk op het ouderschap. Toen ik eenmaal zo ver was, was het ook goed. En toen onze dochter geboren was en een jaar oud was, keek mijn man terug en zei hij dat achteraf gezien hij er nu meer klaar voor was, dan jaren daarvoor. wellicht helpt het je!
Bij mij was het een beetje hetzelfde, al woonde wij 2 jaar samen voordat ik die wens kreeg. Maar ik heb nog 2 jaar moeten wachten op mijn man. In het begin begon ik er heeel vaak over, waar hij natuurlijk gek van werd. Daarna ben ik er niet meer over begonnen. En uiteindelijk kwam hij er zelf mee dat hij wilde beginnen. Dus heb geduld, hoe moeilijk ook. Je woont ook pas een half jaar samen, geniet samen eerst goed van elkaar, vakanties etc zolang hij er nog niet klaar voor is.
@Fruity90 Hij geeft als reden dat hij eerst nog langer van ons huis wil genieten. @blij83 We zijn beiden 24. Bedankt voor jullie reacties!
Ooh joh nog tijd genoeg! Al voel jij natuurlijk wat anders op dit moment als je het echt graag wil. Maar persoonlijk zou ik eerst even goed wennen aan het samenwonen en genieten samen. Want dat veranderd echt wel de eerste jaren als je een kind hebt.
Met 24 jaar snap ik wel dat je vriend nog wat ruimte wil nemen om.vh leven te genieten, voordat jullie aan een kindje beginnen. Als jullie nu 35 jaar waren, dan zou ik vaart maken. Maat met 24 j misschien toch goed om je vriend nog even te volgen..En inderdaad juist dit jaar heel bewust leuke dingen te doen die minder makkelijk gaan met een kindje.
Ik snap hem ook zeker. Maar hij heeft wel al 6 jaar gezegd dat hij graag jong vader wil worden, en dat we er voor zouden gaan zodra we een huis kochten. Ik ga het proberen vol te houden met jullie tips bedankt!
Misschien een beetje koudwatervrees nu t wel heel dichtbij komt? Dat geeft niet, hou het gesprek open, probeer elkaar te begrijpen. Probeer geen druk te leggen, je dromen delen kan altijd.
Heb je al eens gevraagd wat hij een mooie leeftijd vind? Misschien vindt hij 26/27 wel ideaal. Dan kun je in de tussentijd focussen op je carrière of misschien kun je je verlangen wel even stillen door met kinderen of baby's te werken. Ik heb trouwens in dezelfde situatie gezeten maar mijn man bleef het telkens uitstellen tot na een bepaalde mijlpaal en als we er dan waren, dan werd het weer uitgesteld. Maar ik ben al over de 30 en hij over de 40. Ik wachtte al zeker 4/5 jaar. Dus het was nu of uit elkaar gaan. Gelukkig ben ik nu zwanger.
Hij mag zich wel.realiseten dat er nooit een 'ideale' leeftijd is. Het kan altijd zo zijn dat het lang duurt, er een miskraam komt, er iets in de prive omgeving speelt. Je hebt het gewoon niet helemaal zelf te kiezen en timen.
Hier heb ik 1,5 jaar gewacht op mijn vriend! Heb gezegd dat ik toch echt een kinderwens heb en ik wil dat hij een termijn kan geven. Dit deed hij met moeite. Gelukkig heb ik op hem gewacht ❤️Maar dit was zeker niet makkelijk. Eerste paar rondes was het voor hem heel spannend maar na lange tijd onvervulde kinderwens werd hij steeds enthousiaster. Nu wil die niets anders meer. Het hielp voor hem mee dat steeds meer vrienden en familie ook aan kinderen begonnen.
mee eens. Ik heb daarboven ookgetypt dat ik vind dat ze haar vriend beter even kan volgen en de tijd die ze wacht op een positieve manier kan invullen. Maar ik typte dit extra omdat sommige mensen daadwerkelijk denken van 'als ik.er klaar voor ben, dan zal ik.zo zwanger zijn' , wat helaas echt vaak njet klopt.
Oh zo herkenbaar! mijn man riep tijdens mijn opleiding graag een kindje te willen.. ik kon volgens hem wel stoppen met anticonceptie. Zelf leek me dat geen goed plan aangezien je niet weet hoe je je voelt bij een eventuele zwangerschap. Uiteindelijk wilde ik zelf graag starten toen eenmaal mijn diploma had, maar wilde mijn man niet meer.. wilde toch nog wachten. Koudwatervrees denk ik.. uiteindelijk 3 maanden later wel gestopt. Bij de 2e kwam het eerste gesprek over weer stoppen met anticonceptie uit mij zelf, ook toen wilde mijn man (nog) niet. Heeft uiteindelijk wel weer een aantal maanden geduurd (ook 3/4 maanden volgens mij zoiets). nu voor nr 3 heb ik hem nog niet zover haha.. alhoewel dit nu al wel langer duurt.. zo’n 5 maanden. komt vast goed !