Een positieve test! Een overtuigende positieve test!! Maar niet kunnen geloven dat het daadwerkelijk goedkomt. Ik merk dat ik me niet durf te hechten aan dit kleine wezentje dat heel hard bezig is zich te ontwikkelen tot een mensje. En ik voel me schuldig naar dit mini-mensje én ik vind het vreselijk niet te kunnen genieten van deze hopelijk laatste zwangerschap. Het ging eerder mis en toen hebben we na 24 weken dus een half jaar afscheid moeten nemen. De zwangerschap erna kon ik redelijk relativeren totdat dat óók mis bleek te gaan. Daarna hebben we best lang een pauze gehad en nu toch weer een poging. Maar dat relativeren is toch moeilijker geworden. Ik ben bang dat ik nu het gehele eerste jaar in spanning blijf. Wie heeft dit ook gehad en hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Tja niet. Ik voel mij niet verbonden aan mijn zwangerschap nog. Had ik wel, tot pa kwam te overlijden. Maakt voor de baby niets uit. Die ontwikkeld wel door. Ik heb het ook besproken met mijn verloskundige. En met de huisarts. Ik heb vooral tegen mijzelf gezegd dat het oke is om mij zo te voelen nu.
Je rouwt dus om je Pa en dat is helemaal ok, dat heeft niets met je kindje te maken. Zoals je zegt die redt zich wel en dat komt dan wel goed. Knuffel en sterkte
Ik ben ook nog totaal niet verbonden met deze zwangerschap, sterker nog, ik durf er niks over te zeggen tegen bijv. vriend (dus praten in toekomst vorm over de baby etc) ik ontken het een beetje denk ik. Stukje zelfbescherming, al komt de klap dan net zo hard aan mocht het wel mis zijn gok ik… In jouw geval snap ik helemaal al dat je nog niet zo happy kunt zijn. Zwanger zijn is eigenlijk gewoon zo eng…. Zo onzeker. Daarnaast ben ik best wel control freak, dus bij zulke situaties is t voor mij helemaal lastig haha, ik heb hier 0 controle op. Ik probeer te leven van echo tot echo denk ik mocht het allemaal goed gaan..
Ja precies, ik zie dat jij het in je handtekening heb staan, dat moet ik misschien ook maar doen. En ik heb de uitgerekende datum bepaald om het ‘echt’ te maken. En ik probeer me het een en ander voor te stellen en dan is het heel mooi en dan denk ik aan een slechte uitslag… dat ik nu weer ouder ben dus de kans groter is… en dan gaat alles weer op ‘hold’
Gefeliciteerd en wat naar dat je 2 eerdere kindjes hebt verloren! Ik werd deze keer pas toen ik hem dagelijks duidelijk ging voelen iets rustiger maar geloof nog steeds amper dat het nu echt zo ver gaat komen. In het begin deed ik ook echt alleen mijn eten en drinken aanpassen maar verder zat ik in een soort ontkenningsfase. Ook bij elke echo ging ik toch weer van het slechtste uit. Weet helaas niet of daar iets aan te doen is behalve accepteren. Het enige wat mij "iets" hielp was bedenken dat er in de sterren al bepaald was of dit kindje het wel zou halen en dat ik daar geen invloed op had. En dus toch proberen er van te genieten soms hoe moeilijk ook
Na een MA kreeg ik een stilgeboorte overleden in de buik met 39,5 week maar wat was ik blij dat ik van zwanger zijn heb genoten want uiteindelijk was dat het enigste levende herinneringen die ik had. Daarna zwanger van H ja het was ontzettend spannend absoluut maar toch heb ik wederom genoten van alles… daarna kreeg ik een ZOL.. nu pril zwanger en na alles probeer ik er toch van te genieten hoe moeilijk het me deze keer ook valt, denk na een echo het alweer iets anders is.
O Och jee ook niet niks, wist je dat jullie kindje stil geboren zou worden? Ik kijk ook heel een uit naar die eerste echo. Ik denk (hoop) dat het daarna niet anders kan als weten dat het heel echt is en dat je een beeld hebt en niet meer kunt ontkennen. Ik hoop zo dat het zo werkt. Dikke knuffel ook voor jou, respect voor hoe je ermee omgaat.
Hier ook veel pech gehad met zwangerschappen, 2 jongens verloren in hun strijd op de NICU, daarna een gezonde goede zwangerschap, na 4 jaar durfde ik weer een zwangerschap aan, werd een MA met enorm lange nasleep. Ik zag het maar stap voor stap, maar kan het pas echt geloven als de baby in mijn armen ligt. Daarvoor tel ik de dagen af. Je hebt misschien niet zoveel aan mijn verhaal, behalve dat ik het herken. Ik leefde van echo naar echo en die momenten vond ik heel fijn. De schopjes ook, dan wist ik dat het goed ging, en het toeleven naar de datum van inleiding. Ik wens je een voorspoedige zwangerschap toe en over 8 maanden een gezond kindje in je armen.
Ik had ochtend een goeie controle en op middag bewoog hij raar in me buik en daarna bleef stil na het ziekenhuis toe en werd bevestigd wat ik al wist dat hij was overleden. Ben met 40,1 bevallen van R. Hier word het door een echo wel echter altijd en later door dat je de baby voelt. Konden we maar door een luikje kijken maar helaas kan dat niet. Praat er veel over ook met je vk/gyn eventueel meerdere controle afspraken. En anders kan je ook bij de POP poli terecht in het ziekenhuis voor extra begeleiding. Enne gefeliciteerd met je zwangerschap ❤️
Oh wauw ik ben gegrepen door je tekst dat ze iig samen zijn, dat heb ik ook. Deze topic ben ik gestart om de verhalen te delen. Ik herken toch wel veel in je verhaal. De eerste was bij mij last in de zwangerschap. De eerste een stuk eerder maar wel met ook een enorme nasleep, en dan lang wachten totdat de gyn zei ‘wacht niet langer’ hoe ver ben jij nu?
Je moedersintinct werkte dus al volledig ❤️ Had jij ook dat je ondanks het feit dat je kindje er niet meer was je toch heel erg moeder en trots voelde? Als een arts binnen kwam en gecondoleerd zei dacht ik ‘nee gefeliciteerd ik heb een zoon!’
Jaaaaa enorm trots ben ik hij heeft mij voor eerst moeder gemaakt! Hier deden ze ook wel beide feliciteren en condoleren zo hoort het ook vind ik.
Mijn situatie is minder heftig dan die van jou. Ik heb voor mijn zoon drie keer een missed abortion gehad, 2x rond de 6 weken en 1x bij 9 weken (na al 2x een kloppend hartje te hebben gezien). Dat is natuurlijk heel wat anders dan 24 weken zwanger zijn, waarbij je al een goede termijnecho hebt gehad en waarschijnlijk je baby al hebt voelen bewegen. Was je de tweede keer dat het mis ging ook al zo ver? Het duurde bij de zwangerschap van mijn zoon lang voordat ik er vertrouwen in had, ik vond het zo spannend. Wat mij hielp om met de stress om te gaan was dat ik vanaf 6 weken iedere week in het ziekenhuis mocht komen voor een inwendige echo. Na de termijnecho van 11 weken ging ik naar de gewone verloskundige. Gelukkig had mijn praktijk iedere vrijdag een inloopuur waarbij je gewoon langs mocht komen voor een echo. Ik heb erg veel echo's gehad! Daarnaast had ik het geluk dat ik mijn zoon vanaf ongeveer 18 weken al dagelijks ging voelen. Vanaf toen kwam het vertrouwen pas eigenlijk. Kun jij langskomen voor extra echo's? Al is het maar om niet te gestrest te zijn, aangezien dat ook niet goed is in een zwangerschap. Ik denk niet dat je je schuldig hoeft te voelen dat je nu nog geen binding met de baby voelt. De zelfbescherming is heel logisch. En om het maar even heel plat te zeggen: de baby is bij dit termijn natuurlijk nog geen echte baby met gevoelens en emoties. Het is slechts een hoopje cellen dat aan het delen is. Het is vooral de gedachte aan wat het zou kunnen zijn/worden, wat het met dit termijn een baby maakt en waarom het zo'n emotioneel gebeuren is. De baby merkt er dus nog niets van. Klinkt misschien hard, maar misschien kan het helpen om van je schuldgevoel af te komen? Kun je steun vinden in het feit dat je al twee kinderen hebt, waardoor je sowieso al moeder bent en weet dat het kan? Alhoewel ik nu ook super zenuwachtig ben, ben ik al zo blij dat ik moeder heb mogen worden, dat ik er tot nu toe iets meer vertrouwen in heb dat het nog een keer gaat lukken (alleen twijfel ik of het direct nu de eerste keer is, of dat het eerst weer een x aantal keren fout moet gaan). Wat mij uiteindelijk hielp was om mijzelf in het tweede trimester te 'dwingen' om heel bewust met de baby bezig te zijn. Ik ben toen gaan zwangerschapszwemmen en ben een zwangerschapscursus gaan doen. Maar ik kan mij voorstellen dat het anders is als je je baby op een nog wat latere termijn bent verloren.
Heel herkenbaar helaas. Inmiddels ben ik 23 weken maar zit nog altijd niet op een roze wolk. Vorig jaar mijn zoontje verloren met 18 weken. Na iedere controle of goede testuitslag en echo denk ik...nu ga ik genieten. En toch is dat niet zo. En daar heb ik het heel moeilijk mee. Na de geboorte van mijn zoontje ben ik goed begeleid door een psychologe in het ziekenhuis, d.m.v. gesprekken en emdr. Nu bij de nieuwe zwangerschap heeft de gyn me weer verwezen en heb ik inmiddels 2 gesprekken gehad. Het helpt me om we wat te relativeren en te voelen dat het ok is om me zo te voelen. En tips te krijgen hoe er voorzichtig toch mee bezig te zijn. Maar het blijft moeilijk. Zoek begeleiding als je merkt dat je dat nodig hebt. Hopelijk voel je je beter en mag je met vertrouwen verder in deze zwangerschap. Dikke knuffel
M met 15 weken, nog eentje met 8 weken en een zvmk. Met R was t dan ook "eerst zien dan geloven". We hebben ons als ware gedwongen om alle mijlpalen te vieren, klein of groot dat maakte niet uit. Hoe het dan ook af zou lopen dat we wel een leuke zwangerschap zouden hebben, hoe lang of kort t ook moge duren. Niet eenvoudig, dingen los laten als controlfreak is niet makkelijk. Maar ik had dan wel weer controle over wat we konden gaan doen als de x weken echo goed was, de nipt terug kwam. Je stapt er niet meer naïef in ookal weet je altijd dat er een zeker risico aan zit ook bij je eerste. Maar je hebt al een wond op je hart door je eerdere ervaring en het is logisch dat je jezelf probeert te beschermen tegen nog zo'n dreun. Maar probeer om die muur om je hart te beschermen nog wel voldoende licht door te laten komen. Haak een dekentje om je gedachten te verzetten, leer wat nieuws, schrijf een bulletjournal en vier de dag. Desnoods is t maak een super lekkere thee met een koekje wat jouw "feestje" is, maar vier t.