T realisatiemomentje dat ik oud wordt. De jongere generatie :joehoeee kijk mij flitsend zijn! En vervolgens je betrappen op de gedachte: in mijn tijd...toen ik net uit de schoolbanken kwam Zie t bij G ook trouwens hoor, zal dus ook echt wel mijn leeftijd wezen.
Dat ik vannacht zoveel pijn had op de borst. Paar uur beneden heb gezeten en man op het punt stond huisartsenpost te bellen.. Toch niet gedaan omdat het iets afzakt. Bel ik net de huisarts.. Zegt de assistente dat de huisarts vol zit en ik maandag 9 uur terecht kan.. Ik snap daar niks van. Ik maak me zorgen wat het is. Maar omdat ik niet benauwd ben, kan het blijkbaar wachten tot maandag. Maar.. ze gaat straks nog wel een keer overleggen met de huisarts gaf ze als 'geruststelling'. Zal wel aan mij liggen dat ik andere verwachtingen heb..
Sterkte. Weet je wat ik hier altijd zo lastig aan vind? Want ik denk ook vaak zoals jij (ik kan toch gezien worden). Maar ik ken dus die andere kant niet. Hoe het er daar aan toegaat. Ze zullen uiteraard hun redenen hebben waarom ze je dit antwoord geven. Ik ga er maar even vanuit dat het niet te beseffen druk is daar en dat ze moeten schiften wie ze wel en niet kunnen zien. Tel daarbij een enorme werkdruk op en hoeveel mensen er per dag wel bellen en het plaatje is compleet. Zoiets denk ik dan maar want ik weet het dus niet. Neemt niet weg dat dit natuurlijk heel naar is voor je. Het gaat om je gezondheid. Maar ik vergelijk het altijd een beetje met m’n eigen werk. Daar zegt iedereen ook vaak; ik kan toch ‘gewoon’ even langskomen? Want in hun ogen is het heel dringend. Ik kan je wel vertellen dat ik 100 redenen kan bedenken waarom dat op dat moment dus niet zo is.
Ja dat is ook zo. Zo probeer ik ook maar te denken. Mijn man is heel boos, die kan dat niet. Maar dan nog ik vind het ongelofelijk dat een assistente deze schifting maakt. Laat haar dan overleggen met de huisarts en me terugbellen ofzo. Dat ik even gerustgesteld wordt als het echt niet nodig is. Ik heb zo'n pijn op de borst, dat heb ik gewoon nog nooit gehad en dan maak ik me echt wel zorgen. Ik voel me nu behoorlijk afgescheept dat ik 3 dagen moet wachten..
Dat begrijp ik helemaal! Het zou fijn zijn als je even gerustgesteld wordt. En anders zou ik vanavond naar de HAP gaan. Met flinke pijn op je borst kun je niet 3 dagen wachten en de spanning maakt het ook niet beter.
Logisch dat je je zorgen maakt! Maar vergeet niet dat deze assistent waarschijnlijk doktersassistente is, en haar opleiding en werk dus voor een groot deel uit triage bestaan. Die triage bestaat uit vastgestelde protocollen, en op basis daarvan heeft zij een beslissing gemaakt. Overigens vind ik het wel vreemd dat ze niet heeft aangeboden dat de huisarts zelf even telefonisch contact met je opneemt tijdens het telefonisch spreekuur. Dat kan namelijk ook voor geruststelling zorgen. Heeft de assistente ook wel gezegd waar je op moet letten en wanneer/ bij welke klachten je sowieso weer contact op moet nemen?
Ja klopt en dat begrijp ik ook dat zij triage moet doen. Maar ik mis gewoon enkele geruststelling nu. Ik heb pijn op de borst, mijn man brengt de kinderen naar school omdat ik pijn heben ik kan dan pas maandag terecht zonder echt geruststelling. Huisarts gaat me niet bellen. Ze heeft ook niks gezegd over terugbellen of waar ik op moet letten. Stom van mezelf want dat had ik ook kunnen vragen. Maar ik was gewoon te verbaasd. Als ik op thuisarts ofzo kijk, staat er dat je met deze klachten de huisarts moet bellen.. Dus dan verwacht ik niet zo het weekend in te hoeven gaan
Mijn man kan heel slecht tegen het Nederlandse dokterssysteem. Die vind het maar irritant dat je eerst je verhaal moet doen tegen een assistent, die dan beslist of je een afspraak kunt maken en als je dan een afspraak krijgt en hebt moet je ook je verhaal tegen de dokter doen. In België is het gewoon dokter bellen, en dokter komt (of je gaat erheen) En hoewel ze best de opleiding ervoor gehad zullen hebben vind ik het zelf vaak ook vervelend en ik snap je helemaal hoor. Zeker als je je ongerust voelt.
Dat is inderdaad vreemd, want vertellen waar je op moet letten en wanneer je contact op moet nemen, hoort ook bij die triage. Daarnaast is het logisch dat jij niet aan terugbellen van de huisarts denkt, dat had zij moeten voorstellen. Als ik jou was zou ik nogmaals bellen, aangeven dat je nog steeds erg veel pijn op de borst hebt en hierdoor erg ongerust bent, voor dit soort klachten zouden ze namelijk ook spoed plekken moeten hebben. Wordt je weer afgewimpeld, vraag dan om een telefonisch consult met de huisarts en wanneer je weer contact op moet nemen. Sterkte!
Met pijn op de borst altijd de hap bellen en bij bepaalde klachten erbij zelfs 112. Het kan je hart wel zijn. Al zou het ook gewoon maagzuur kunnen zijn. Dat kan ook vreselijk veel zeer doen. De assistentes zijn opgeleid om triage te doen, dus om de juiste vragen te stellen en daaruit de conclusie te trekken of het spoed is of niet. Zijn de klachten over? Als de pijn weer toeneemt zou ik zeker weer bellen
Vannacht wilden we dat ook bijna doen. Maar het nam toch iets af. 3 jonge kinderen en ik wilde nog even wachten omdat ik niet benauwd was/ben. Nu nog steeds een heel erg naar drukkend gevoel op de borst. Bij douchen vanmorgen werd dat meer. Maar niet meer die ontzettende pijn van vannacht. Hand tintelt ook niet meer. En op basis van deze 2 zei de assistente dat ik pas maandag hoef te komen.
Klinkt toch wel spannend. Ik zou de huisarts nog een keer bellen. Aangeven dat het niet minder of weg is.
Zo was het bij ons ook altijd. Bellen. Afspraak. Maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker door. En zodra ze dat doen weet ik al: spreekuur zit vol vandaag. En dan vragen ze verder om te weten of het spoed heeft of kan wachten. Bij spoed gooien ze de planning om (of ze houden standaard wat reserve voor spoedjes). Bij geen spoed wordt je de volgende dag of later ingepland. Als er nog ruimte genoeg is wordt je direct ingepland. Soms vraag ik ook zelf aan de assistente " ik heb dit of dat... is het nodig dat dat gezien wordt?"
Ik zou toch nog een keertje terugbellen. Hartklachten bij vrouwen uiten zich schijnbaar anders dan bij mannen. En dan liever een keertje teveel laten controleren dan net een keer te weinig. Een collega van mij (vrouw) voelde zich laatste niet zo lekker, druk op de borst maar had zoiets dat gaat wel over. In de middag toch naar de huisarts. Nog geen twee uur later had ze een dotterbehandeling ondergaan.
Ik ben het eens met @Iertje81 en @Cin85 , maar ikzelf had wel een afspraak gegeven ja. Ik vind dat iemand zich zo'n zorgen maakt ook niet fijn, en snap dat je zo het weekend niet in wil. Daarbij uiten hartklachten bij vrouwen zich anders dan de standaard die je bij mannen ziet. Veel vrouwen weten niet dat misselijkheid, extreme vermoeidheid, kortademigheid of duizeligheid ook symptomen kunnen zijn van een hartinfarct. De bekende drukkende pijn op de borst die kan uitstralen naar bovenarmen, hals, kaak, rug en maagstreek, kan bij vrouwen juist afwezig zijn wanneer zij een hartaanval krijgen. Heeft je arts geen telefonisch spreekuur? En anders gewoon nog een keer bellen hoor. De werkdruk is enorm! Gisteren is de waarnemend huisarts die hier werkt elke donderdag tussen de middag half ingestort, huilen, het was niet meer te doen. @Amaranthas het is niet werkbaar hier om het zo te doen. Ik heb 16 jaar ervaring en regelmatig triage bijscholingen, ik ben niet gewoon een telefoniste ofzo. Ik hou van mn werk, en ik ben, als ik zo bescheiden mag zijn , vet goed in mn werk en krijg een hoop waardering van mijn patienten en werkgever. Ik herken me nooit in verhalen die ik weleens lees als mensen klagen over hun huisarts of assistente. Maar ook hier is inmiddels een grens bereikt aan wat we kunnen. Tot aan een half jaar geleden kon iedereen dezelfde dag nog terecht. Nu is dat helaas niet meer zo. Weet je hoeveel shit ik daarover over me heen krijg soms? Hoe denigrerend ik dan aangesproken word, want ik ben 'maar' de assistente? Nee, ik ben verdorie DE assistente. Ik doe dit al 16 jaar, heb dus een bak ervaring. En dan weet ik heus wel wat wel en niet dezelfde dag nog moet. En als ik twijfel, overleg ik, of laat ik een patiënt bellen op het telefonisch spreekuur. Mijn dagen zijn enorm chaotisch. Ik werk in een solopraktijk, die overvol zit met een patienten stop. De overheid wil dat een normpraktijk een x aantal patienten heeft. Ha, dat is leuk bedacht. Ik heb 2 dagen per week 2 artsen, 3 dagen 1. Ik werk meestal alleen. Ik zit aan de telefoon, heb mn eigen spreekuur, en dan mag er geen bandje op, want dan krijg ik weer klachten dat ik zo slecht te bereiken ben. Dus ik ben de hele dag te bereiken. Dus als ik bezig ben met een patient, staat er iemand in de wacht. Ondertussen staan er mensen aan mn balie, voor brengen urine, een vraag, iets ophalen. En ondertussen proberen de spreekuren niet overvol te hebben. Mensen zijn veeleisend. Voor sommigen is alles dringend, voor sommigen moet alles nu. En die sommigen lijken er wel steeds meer te worden. En wat zo frappant is? Toen Corona net uitbrak, zag en hoorde ik amper iemand. Konden dingen ineens wel gewoon afgewacht worden. (even de gevallen daar gelaten die wel hadden moeten bellen, helaas zijn die er ook nog, met alle schade evt van dien) En dan heb je ook alle administratie nog. En het bureaucratische geneuzel die de verzekeraars allemaal verwachten. Kost enorm veel tijd die we liever aan patientenzorg besteden. Ik ben het ook niet eens met hoe het gaat in zorgland. Maar ook wij staan met onze rug tegen de muur. Een beetje begrip zou fijn zijn. 'Je' (in het algemeen, naar niemand persoonlijk) bent niet de enige die wat wil. Zo, dat was mijn geklaag voor vandaag. Laat ik vooropstellen dat ik hou van mn werk, echt. Het leuke aan een solopraktijk is de band die je krijgt met je patienten. Die mevrouw van 88, waarvan je een zak oliebollen krijgt, omdat ze weet dat je daar zo van houdt, of die een sjaal breidt voor je dochter. Die patient waarvan je elk jaar een ontroerend gedicht krijgt rond Sinterklaas, met wat lekkers erbij. De patient die onderstaand kaartje geeft, met een leuk bloemstukje erbij. De doosjes Merci, de sauzijenbroodjes (ja, ze kennen mij inmiddels ook goed, haha) Maar er is een grens bereikt aan wat we allemaal kunnen. En ik vind dat ook jammer en vervelend. Ik ben alleen niet degene bij wie ze moeten klagen. Dat moeten ze doen bij de politiek. Via op wie je stemt en dat soort dingen. Want die bezuinigen steeds meer, waardoor huisartsen steeds meer in hun schoenen geschoven krijgen.
En als je nou eens eerst dit zelf probeert? Misschien zwakt het wel af. Mijn moeder had dezelfde klachten als jij en toen bleek ze enorm het zuur te hebben. Het voelde niet als maagzuur dus daarom dacht ze er niet aan. Toen begon ze met deze en binnen no time zwakten de klachten af. Niet geschoten?
@Liekje81 goed en mooi omschreven! Hier de huisdierenbranche, maar werkt redelijk hetzelfde... Vooral het ik wil de arts spreken, uhm waarom? Oke, dit kun je beter met mij overleggen ipv met de arts. Je wordt ervoor opgeleid en door de ervaring weet je inmiddels prima hoe en wat en bij twijfel overleg. Hier echt geen klachten over de huisarts. Wordt altijd goed geholpen, denken mee. Een meestal vind ik dat dingen geen haast hebben, maar de huisarts wil dan toch echt dat kind of ik langs kom (ook weleens op mn falie gehad, dat ik echt eerder moet bellen ) @Baileyy ik zou even terugbellen naar ze en aangeven dat je je toch wel behoorlijk zorgen maakt en of het mogelijk is dat de huisarts telefonisch contact opneemt om je gerust te stellen en aan te geven waar je op moet letten.