Hoi ik hoop eigenlijk hier wat van dezelfde verhalen te horen en dat ik misschien de knoop beter door kan hakken of een soort erkenning kan vinden. Ik heb een dochter van 3 en een zoontje van 10 maanden. Ik heb altijd gezegd dat ik 2 kinderen wou als het ons gegund was. Maar het kriebelt zo onwijs voor een 3e. Ik zie alleen ook heel veel nadelen, zoals de financiën, onze oudste is totaal nog niet zelfstandig en zit in een lastige peuterpuberteit fase. Ook lijkt het me onpraktisch aan de ene kant want we zijn maar met zijn 2e dus een 3e kindje en maar 4 armen en benen om te rennen/verzorgen/oppakken etc is dan best lastig. En een eigen kamer in huis wordt ook lastig. Maaaaar aan de andere kant kriebelt het zo. Nog eens zwanger zijn ik vond het heerlijk! Nog een keer die babyperiode en zo`n hummeltje in huis. Ik heb liefde genoeg voor een 3e. Maar oh die enorme twijfel. Ik wil een keus maken waar ik toch zeker 99% achtersta maar hoe? Mijn man heeft exact dezelfde twijfels dus we delen elkaars gevoel. Is er iemand die ook in een soort van deze situatie heeft gezeten en hoe hebben jullie dat aangepakt of iemand met ervaringen? Ik kan het gewoon niet loslaten .... ( ik heb een nieuw account aangemaakt omdat ik met mijn oude account bevriend ben met mensen die ik ook in het echt ken en liever niet wil dat ze hiervan op de hoogte zijn)
Hoi! Ik herken me zo in wat je schrijft! In mijn ideale wereld zag ik mezelf altijd als mama van 3. Ik heb inmiddels 2 prachtige zoons van 9 en 6 en de laatste tijd begint het enorm te kriebelen. We hebben pittige jaren achter de rug, en nu begint ons leven eindelijk in wat rustiger vaarwater te belanden. Waarschijnlijk dat er daardoor ook wat meer ruimte komt voor deze wens. Maar ik voel dat de druk groter wordt vanwege mijn leeftijd (35) en het leeftijdsverschil tussen mijn andere kids. Enerzijds denk ik we redden het op alle vlakken, anderzijds dan toch de twijfel. Met onze jongste flink wat te stellen gehad, inmiddels helemaal op z’n plek op het sbo maar het was heftig de afgelopen jaren. Ik heb geen tips voor je, maar wel een hart onder de riem. Hopelijk kom je tot een beslissing!
Heel herkenbaar! Hier net hetzelfde hart zegt ja en verstand zegt nee! luisteren naar je hart zeggen ze dan en niet te veel nadenken
Heel herkenbaar! Ook ik zag mezelf altijd als moeder van twee. Na de geboorte van de tweede (eigenlijk vierde) begon het toch al vrij snel weer te kriebelen. We hebben een jaar lang getwijfeld, maar zijn er sinds deze maand toch voor gegaan. Als jullie het graag willen en het kan financieel, dan is er uiteindelijk maar weinig wat het tegenhoudt! Voor alles is bijna altijd wel een oplossing te vinden. Ik kan me niet voorstellen dat ik spijt heb als het kindje er eenmaal is, maar wel dat ik spijt krijg als we het niet doen...Ik twijfel soms nog steeds een beetje hoor! Maar het voelt goed en ik weet zeker dat het goed komt. Succes!
Mooi gezegd.. ik denk inderdaad dat je NOOIT spijt krijgt van een kind, althans dat kan ik me niet voorstellen. Toen wij destijds voor nr 2 gingen, had ik ook weleens de gedachten: kan ik het wel, is het niet onhandig als ik alleen ben, ga ik net zoveel houden van nr 2 als van nr 1, zal ik spijt krijgen? etc etc. Nu denk ik echt, hoe heb ik dat kunnen denken van te voren!?? 2 kinderen niks moeilijks aan, evenveel liefde, never nooit spijt van nr 2.. maar merk nu dat ik voor nr 3 ook weleens denk; kan ik dat wel, word het niet onhandig?? Denk dat je van te voren die twijfels altijd wel hebt, maar kan me eigenlijk niet voorstellen dat je er spijt van krijgt!!!