Hallo dames, ik wil graag mijn verhaal kwijt. Ik ben er sinds een paar weken achter dat ik zwanger ben. Dit had ik nooit gedacht vanwege mijn gezondheidsproblematiek, namelijk 2 stofwisselingsziekten. Ik ben slachtoffer van seksueel geweld/uitbuiting en ben door verschillende mannen misbruikt, wat maakt dat ik niet weet wie de vader is. Door mijn verleden ben ik ook bang dat m'n kind misschien wordt afgepakt, ik ben overigens wel een volwassen vrouw. Mijn familie steunt mij, welke keuze ik ook maak want het is mij aangedaan en ik heb hier niet zelf voor gekozen. Wat ik moeilijk vind is dat ik het kindje geen vader kan geven, misschien geen goede gezondheid, al het trauma wat ik heb wordt overgedragen door de genen en wordt misschien nog erger voortgezet. Maar anderzijds is het kindje hartstikke welkom (ook in de familie) en kan ik het eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen om abortus te laten doen, ik ben al wel 2 keer bij een kliniek geweest en toen ik het zag op de echo kon ik het niet. Heeft iemand van jullie ooit voor zo'n moeilijke keuze gestaan, of heeft iemand tips? Wat ik ook kies, het is een zeer verdrietige kwestie waar ik nog lang last van zal hebben. Ik hoor graag wat jullie mij gunnen/tips hebben/advies?
Krijg je professionele hulp om alles te verwerken? Ik heb verder niet echt tips, maar wou niet zomaar wegklikken. Ontzettend heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. Sterkte ❤️
Hartelijk dank, sterkte heb ik zeker nodig. Ik heb hulpverlening hoor. Maar mijn therapeute vind dat ik het zelf moet beslissen.
Ik heb een abortus gehad en was hier heel zeker van. Geen wens voor een kind toen en niet van/met die man, welke toen mijn vriend was. Ik heb er ook nooit spijt van gehad. Het gezegde luidt; bij twijfel niet doen….hoe en wat dat komt later. Vrouwen krijgen kinderen vanuit vele situaties, mooi, donker, fijn, geweldadig etc. Het zou in elk geval winst zijn als jij de situatie waarin dit kindje is ontstaan los kunt koppelen van het kindje. Dat zal moeilijk zijn maar je hoeft het niet door te geven… Je kunt niet alles plannen, that‘s life. Als je er zo weloverwogen al dan niet aan begint heb jij je best gedaan, daar gaat het over. Je moet het inderdaad zelf beslissen!
Allereerst wil ik even zeggen dat ik het enorm heftig voor je vind! Wat ontzettend knap dat je er over praat en er hulp voor hebt gevraagd! Ik hoop voor je dat je gerechtigheid krijgt. Nu om op je hulpvraag te komen, er is niemand die de keuze voor je kan maken. Echter kan je wel met iemand van het Fiom in gesprek hierover. Je zegt dat je al eens bij een kliniek bent geweest. Hebben ze je daar hulp hierbij aangeboden of alleen hulp bij abortus? https://fiom.nl/online-hulp-fiom
Even wat je in je eerste post zegt over je trauma doorgeven: dit hoeft zeker niet zo te zijn meid. Mijn moeder heeft echt heel veel ellende meegemaakt (mishandeling, misbruik, alcoholische moeder etc) en zij heeft altijd gezegd: mijn kinderen zullen nooit meemaken wat ik heb meegemaakt. En daar heeft ze zich ook altijd aan gehouden. Dingen die je overkomen zijn niet de dingen die definiëren wie je bent. Ik vind het iig super knap van je dat je er over praat ❤️
Je hebt eigenlijk al je keuze gemaakt om de zwangerschap niet af te breken. Want je kon het niet. Het hoeft niet zo te zijn dat er nooit meer een vaderfiguur in jullie leven komt. Een vader ben je niet door zaadceldonatie, maar door er te zijn voor het kind. Het op te voeden enz. En bedenk, er zijn genoeg ouders die hun kind alleen opvoeden, en jij staat er niet alleen voor. Je hebt je familie om je heen, die je steunt. Dus regel en vraag op tijd hulp aan je familie. De oorzaak van je zwangerschap is erg verdrietig en naar. Maar dat kleine hummeltje wat nu in je buik groeit, kan daar niets aan doen. En als je dat kleine hummeltje in je armen hebt, dan ben je verliefd, wordt je een oermoeder, die haar kind beschermt. Je kan dit, evt met hulp met familie. laatste tips: Zoek nu goede psychische hulp, om je trauma’s goed te verwerken. En neem contact op met arts voor je stofwisseling ziektes icm zwangerschap.