Bedankt meiden. Vrienden in onze groepsapp hebben me wel gefeliciteerd, dat heeft ie gelezen. Benieuwd hoe lullig die zich voelt.
Nou hij kwam heel verdrietig thuis met een rode roos en een kaartje. Hij moest ook huilen en voelde zich zo lullig dat ie me vergeten was. Heb 'm vergeven haha.
Ah dat is dan wel lief. Verjaardagen van buiten het gezin vergeet ik ook vaak (iets met een chaotisch hoofd) Maar binnen het gezin vind ik toch vrij ondenkbaar. Wordt ook altijd vrij uitgebreid besproken (wanneer bezoek, wat eten, welk cadeau etc)
Vandaag was ik aan het opruimen. Ik kwam een agenda tegen van een paar jaar geleden. In de eerste stond hoe de laatste weken van de zwangerschap ging in een paar woorden. Dat wist ik dat ik die ergens had. Toen kwam ik mijn tweede tegen. Daar stond het eerste jaar in van onze uk. hoe de dag ging, hoe zwaar het was, nieuwste leer dingetjes, woordjes etc. Werd er emotioneel van. Dat jaar was zo zwaar door reflux maar ook door de zeer slechte nachten. Erg leuk om te lezen dat ik ook bij heb gehouden wanneer hij welk woord zei en soms hoe groot hij is. Welke bewegingen hij deed. Was gewoon vergeten dat ik het zo uitgebreid had opgeschreven per dag.
Voor de kinderen niet natuurlijk maar wij zelf vieren onze verjaardag niet en geven ook geen cadeaus dus daar valt weinig over te bespreken. We nemen elkaar mee uit eten voor onze verjaardagen maar dat is niet persee in de maand dat we jarig zijn. Net hoe het uitkomt. Dus als we dan op een werkdag jarig zijn kan het goed zijn dat de ander als is vetrokken zonder elkaar te feliciteren en ook weleens vergeten zijn
Ik lees net in een post dat als je hik hebt, je jezelf moet ervan overtuigen/herinneren dat je geen vis bent en dat helpt tegen de hik. Nu kan ik niet wachten tot een van de kinderen weer eens hik krijgt om dit te testen.
Hier zou t zomaar vergeten kunnen worden, die van de kinderen dan weer niet. Mn man vergeet ik ook niet zo snel maar wanneer ik jarig ben is t best wel druk en ik besteed er zelf ook niet heel veel aandacht aan. (Niveautje "er is koffie en wat lekkers beschikbaar voor wie aan wil waaien"). Dus dat wordt nog wel eens gemist. Bij de KDV maakten ze normaliter knutsels voor de verjaardagen van eigen gezin (ook bij de baby's) maar dat werd m niet. BSO/School ook niet (vader/moederdag overigens ook niet).
Soms heb ik van die dagen dat ik extra gelukkig en dankbaar ben met mijn leven. Vandaag was zo een dag. Gewoon fijn met het gezin thuis op de bank in onze joggingsbroeken en met sloffen aan onder een dekentje naast elkaar. Heel kneuterig allemaal, maar zo fijn en warm.
M’n kleine meisje mag afzwemmen voor haar C. Trots En m’n jongste mag de week erop starten met z’n 1e les. Ben benieuwd, hij wil nu al niet, dus dat wordt misschien wel een laaaang traject . Maar ach, zit inmiddels al 9 jaar wekelijks in het zwembad , dus daar kunnen nog wel een paar jaartjes bij.
Op insta , maar er is ook ooit een onderzoek naar gedaan,als ik google mag geloven. Heb zelf nu de hik en geprobeerd om mezelf te overtuigen dat ik echt geen vis ben, helpt voor geen meter. Ik ga maar gewoon een suikerklontje eten, dat helpt gewoonlijk wel.
Ik ben verdrietig. Schoonmoeder is gevallen. Heeft zoveel pijn. Moet met alles geholpen worden. Wil niet meer. Krijgt waanbeelden en raakt vreselijk in de war door de pijnstillers. Vergeet dat haar man is overleden. En moet dan dat verdriet opnieuw meemaken. Vrijdag hebben ze een gesprek met de arts. Over hoe verder. Wilsbeschikking. En man wil het niet geloven. Hij wil haar halen met kerst. En volgend jaar niet ver op vakantie vanwege haar. Ik ben zo bang voor wat er gaat gebeuren. Ik hoop voor haar dat het snel geregeld kan worden. Ze is zo zielig zo broos zo verdrietig. Maar haar te moeten missen.... afscheid moeten nemen..... En bang voor mijn man. Kan hij het verlies dragen? Hij heeft het zo zwaar hiermee. Sorry. Wilde het even van me af schrijven.