Jongensnamen hebben we altijd erg lastig gevonden. Toen de oudste met 20 weken een meisje bleek, hebben we niet meer nagedacht over jongensnamen. Man had al lang een meisjesnaam in zijn hoofd en die is t bij de oudste geworden. Bij de jongste (jongen) waren we er ook pas bij 36 weken of zo uit. Als die een meisje was geweest, had ik misschien Josephine weer geprobeerd. Man had bij de oudste net een heks van een leidinggevende met die naam gehad, waardoor hij die toen niet wilde. Na 2 jaar was het me misschien wel gelukt
Ik vond jongensnamen ook heel moeilijk maar het zou waarschijnlijk Reza zijn geworden. Vind ik nog steeds een mooie naam wel.
Hier nooit echt een jongensnaam gevonden die we beiden ok vonden. Oudste wisten we dat het een meisje zou zijn, dus daar gelukkig geen probleem. Bij de jongste wisten we het geslacht niet. Meisjesnaam is 10 minuten voor de bevalling nog veranderd, jongensnaam was Emile/Miel, maar echt uit miserie. Zijn er nooit echt uitgeraakt . Ik vond anders Thor/Tuur wel leuk, of Titus...
Aleksander En nog altijd heel blij dat het een meisje is. Want tot op de dag van de bevalling geen 100% goed gevoel gehad over de naam. Maar we konden toen echt niets anders verzinnen. Heel stom, want er liggen inmiddels zo'n 4 jongensnamen klaar voor een eventueel volgend kindje. En Aleksander is er niet een van.
L zou Domien hebben geheten. Daar waren we inmiddels wel echt over uit aangezien we die naam bij nr 2 en 3 ook hadden.
Goh en ik vind het verdomd jammer dat we die naam niet meer kunnen geven en dat bevallen er niet meer in zit voor me. Want als we het eens zijn over 1 ding: we zijn echt compleet nu L brengt balans, ze is mijn grote kleine vriendin, begint contact te zoeken, probeert te lachen en is echt de kers op de taart. Maar ze is wel echt de laatste!
Blij dat wij bij bijna allemaal "zeker" wisten wat het werd. Bij de oudste hadden we wel een jongensnaam, Justin Kees..