Ja hier ben ik het helemaal mee eens. Toen ik het zat was over de begeleiding en het leerplan van mijn zoontje had ik een week later een gesprek met de leerkracht, de IB'er, de HB coordinator en de directrice (dat was wel een beetje overkill). Maar ik ben toen naar school gegaan en heb de directrice 2 mogelijke data doorgegeven met de mededeling dat ze op 1 van die 2 data een gesprek moxcht plannen. Ze kunnen niet een mededeling doen die als een bom inslaat en vervolgens zeggen dat ze het te druk hebben. Dat is kul.
Inmiddels weer wat telefoontjes en een mail verder...zonder resultaat. Als ik deze week geen datum heb, dan gaat er een mail naar de directie.
@Syane @Cin85 en @Juul75 Dat is inderdaad ook mijn idee. Toch vind ik het belangrijk om (tot op zekere hoogte) in gedachte te houden dat er vast een goede reden is voor iemands handelen (of het uitblijven daarvan). De grens is, in deze, vorige week wel bereikt. Mijn inziens is de gehele gang van zaken zeer onprofessioneel. Het wordt het een uitdaging om zowel de leerkracht als de ib'er nog serieus te nemen en hun observaties naar waarde te schatten.
Dat lijkt mij ook. Vooral na zo'n boodschap, logisch dat je vol vragen zit. En als ze geen tijd hebben of een andere reden waarom er nog geen gesprek of uitgebreide reactie is gekomen, dan is een mailtje vanuit school met 'we hebben nu geen tijd/vul maar in, maar we hebben je bericht gelezen, we zijn er mee bezig en je hoort spoedig van ons' o.i.d. toch ook niet teveel gevraagd lijkt me.
Dat je zo denkt over de leerkracht begrijp ik nog enigszins, maar probeer je gedachten over het wel/niet serieus nemen van de ib-er én leerkracht los te koppelen van hoe moeilijk het al even gaat om een gesprek te plannen cq. vooruit te komen. Vast niet makkelijk, maar wel in het belang van je kind. En, heb je inmiddels een datum?
Ik zou dit exact zo neerleggen bij de directie en dan gewoon woensdag mailen, dat je graag deze week nog een gesprek wenst.
Er heeft inmiddels telefonisch contact met de ib'er plaats gevonden. Het heeft meer inzichten gegeven met betrekking tot het in willen schakelen van het wijkteam. Volgens de ib'er is er een scheve verhouding in de vraag naar haar expertise en het aantal beschikbare uren voor de ib'er. De vraag is te groot, waardoor ze een net iets andere samenwerking met de schoolmaatschappelijkwerker in het wijkteam hebben. Deze schoolmaatschappelijkwerker neemt de ib'er waar tijdens pieken. Met als "extra" de bevoegdheden, kennis et cetera welke een schoolmaatschappelijkwerker bezit. Ook is er aangegeven dat mijn kind veelvuldig besproken is tijdens leerlingbesprekingen en met de ib'er. Dat alle intervisie die bedacht zijn niet voor het gewenste resultaat gezorgd hebben. Op mijn vragen over de reden, het beloop en het soort intervisies kon de ib'er geen antwoord geven. Op mijn vragen wat nou precies de zorgen zijn was haar antwoord dat ze bang zijn dat mijn kind niet over kan naar groep 3. Als de ontwikkeling op de huidige manier voortzet. Wat dan de precieze zorgen zijn en waar dat uit blijkt kon ze me niet vertellen. Daarvoor heeft ze een ingevulde observatie/vragenlijsten nodig. Deze zijn alleen nooit ingevuld... Ik heb mijn ongenoegen uit kunnen spreken en geeist dat er op de zeer korte termijn een gesprek plaats gaat vinden met de ib'er en leerkracht. Een gesprek waarin ik minstens antwoord wil op de al gestelde vragen. Dit kan vrij snel plaatsvinden. Al met al wordt mijn ongenoegen over de professionaliteit en het handelen van beide groter en groter. Natuurlijk ga ik niet met een gestrekt been het gesprek ik om alles wat zij aandragen van tafel te vegen. Het welzijn van ons kind staat ver boven mijn behoefte om mijn frustratie en boosheid te uiten. Er moet duidelijk worden wat er nou precies aan de hand is, waar dat aan ligt en welke mogelijke oplossingen er zijn.
Dus ze hebben een kind veelvuldig besproken maar kunnen niet benoemen wat het probleem is schiet mij maar lek. niet zo gek dat er te weinig uren over zijn als je zo willekeurig kinderen gaat bespreken. Hoop dat je gauw meer duidelijkheid krijgt, want het wordt alleen maar onduidelijker zo.
Wat slecht zeg! Ik vind het sowieso al belachelijk dat zij niet kan vertellen wat er besproken is. Het is inderdaad belangrijk om het gesprek constructief te houden, maar even flink pissig worden kan soms ook heel constructief zijn Dus zorgen dat zij heel snel met de info op tafel komen.
Allerbelangrijkste wat hierover te zeggen is: Laat je niks aanpraten over je kind!! Je kind zal namelijk niet zelfstandig de situatie kunnen veranderen, daarvoor is de juf nodig. Ga in alle gesprekken zorgen dat er gekeken wordt naar wat jouw kind nodig heeft om goed te gedijen, in plaats van dat het gesprek wordt: wat heeft school nodig van jouw kind? Er moet dus niet gekeken worden naar wat de juf niet wil, maar wat het kind wel wilt. Zijn diepere onderliggende motief voor bepaald gedrag(zie 3e foto) Wij hebben dit 3-4 jaar geleden ook gehad. CJG kwam invliegen, maar had het gevoel dat er alleen gekeken werd naar of wij iets verkeerd deden. Zoon past niet helemaal in het schoolsysteem, dus zal wel aan zoon of ons liggen, zo kwam het op mij over. Het samenwerkingsverband is uiteindelijk ook betrokken geraakt. contact met hen vond ik wel heel fijn. Had echt het gevoel dat zij er voor mijn zoon waren. Er zijn 2 verschillende mensen van het samenwerkingsverband komen observeren en bij het lezen van het verslag dacht ik: Wauw! Jullie hebben mijn zoon echt gezien voor wie hij is. Ze keken naar het kind achter het gedrag en gaven uiteindelijk de juffen de taak om bepaalde zaken anders te doen/aan te passen. Inmiddels zit zoon op speciaal onderwijs, dat scheelt bespaard hem een berg prikkels. En dit boek is echt een aanrader! Ik wou dat ik het had gelezen voordat ik die hele cjg molen in ging. Ik had hem geluisterd via Nextory (gratis proefmaand) :
Dus je kind is veelvuldig besproken maar niemand heeft de moeite genomen ook maar iets inte vullen/ op te schrijven. En ze kunnen dus ook niet benoemen wat er over je kind besproken is. Wauw wat frustrerend dit. Maar wat merk je thuis zelf aan je kind? Merk jij ook achteruitgang of juist niet?. Het kan nl ook nog zo zijn dat je kind denkt zich te moeten aanpassen aan het niveau van de klas omdat het anders met het koppie boven het maaiveld uitkomt. Mijn dochter heeft dit heel lang gedaan.
Wacht, er zijn meerdere besprekingen/intervisies geweest, maar waar het eigenlijk over gaat is niet eens duidelijk voor de ib’er? Dat vind ik heel raar. Hoe kun je nu over een leerling praten in een intervisie zonder bv een intervisievraag? Als het gaat over ‘kan deze leerling over naar groep 3?’, dan neem ik aan dat daar nog meer aan hangt - bv sociaal-emotionele ontwikkeling, observaties over bepaalde vaardigheden, gedragsobservaties. Anders kun je zo’n gesprek met meerdere personen (ook mensen die de leerling helemaal nooit gezien hebben en dus een beeld moeten vormen op basis van wat bv de juf aandraagt) helemaal niet voeren. En ik ken het ook helemaal niet dat er intervisies plaatsvinden zonder toestemming van ouders. Hier hebben ze gewone leerlingbesprekingen over alle leerlingen (geen toestemming nodig), een intervisie gaat een stap verder. Bij mijn jongste heb ik daar officieel toestemming voor moeten geven, en dat ging over gesprekken zonder externen. Zo’n gesprek wordt genotuleerd. Uit die intervisies kwamen wat ideeën naar voren die tot interventies hebben geleid - ook voor het implementeren daarvan moest ik toestemming geven (denk aan een extra leesgroepje, maar ook het proberen van een strengere aanpak met bv minder pauze als consequentie voor werk dat niet af is, of werk dat niet af is mee naar huis).
Ik vermoed dat de leerkracht er een administratief potje van gemaakt heeft. Er zal dus wel degelijk wat zijn, maar ze heeft niets vastgelegd. Dat mag de juf dan in het gesprek uitleggen. Daarnaast heeft de ib'er kennelijk ook geen observatie uitgevoerd, anders had zij daar haar bevindingen over kunnen benoemen. Kortom school heeft slecht voorbereidend werk geleverd. De vraag is waar is je zoon het meest mee geholpen? Een jaar doubleren kan, als het uit onvermogen van het kind komt, maar als blijkt dat hij uit verveling zich zo gedraagt is dat juist niet goed. Wellicht is een observatie door een schoolpsycholoog (wellicht uit het wijkteam) nog niet zo'n gek idee. Stel jullie hulpvraag op, zodat deze persoon gericht kan observeren. Wij hebben onze dochter laten onderzoeken, omdat wij het idee hadden dat ze wel kon, maar niet wilde op school. Voor ons was belangrijk dat we wisten of we te veel of te weinig van haar vroegen. Daar is nuttige informatie uitgekomen, waar we veel aan hebben. Dat onderzoek hebben we overigens uiteindelijk op eigen kosten extern laten doen.
Wat ik naast bovenstaande zaken ook schokkend vind is dat je kind blijkbaar tig keer is besproken en jullie daar niets van weten. En dat ook niet al eerder enig signaal aan jullie is afgegeven dat het niet helemaal lekker liep. Lekkere communicatie daar. Alle reden om pissig te zijn hoor.
Bedankt voor al jullie reacties! Inmiddels heeft het gesprek met de leerkracht en ib'er plaats gevonden. Dit is uiteindelijk een vruchtbaar gesprek geworden, gelukkig! Als eerst is duidelijk geworden wat precies de zorgen vanuit de leerkracht (onderstreept door de ib'er) zijn. Dit komt neer op (hun idee) dat ons kind achter blijft in de ontwikkeling van bepaalde executieve functies. Wat zich op meerdere manieren uit. Makkelijk en snel afgeleid zijn, soms moeilijk zelfstandig tot werken komen, delen van een meervoudige instructie vergeten, moeite met impulscontrole, moeite met een plannetje maken alvorens te handelen et cetera. Inmiddels zijn leerlijnen ingevuld en hebben wij de verslaglegging van een observatie van de ib'er gelezen. Waarin bovenstaande punten ook naar voren komen. Er is duidelijk gemaakt wat de toegevoegde waarde van het samenwerkingsverband met het wijkteam kan zijn in onze situatie. Waarin de nadruk eigenlijk niet zozeer op het wijkteam ligt maar meer op de onderwijsondersteuner verbonden aan het wijkteam. Omdat wij thuis een ander beeld hebben van ons kind, dan het beeld van school. En we in het gesprek niet goed duidelijk konden krijgen waar dit aan kan liggen. Denken wij dat een gesprek met een onderwijsondersteuner zinvol kan zijn. Het belangrijkste is dat we begrijpen wat er gebeurt met/in ons kind op school. Wat stimulerende en juist belemmerende factoren zijn. Om vervolgens te kunnen kijken naar een passend plan om ons kind goed te kunnen ondersteunen en stimuleren. Als laatste hebben wij onze ongenoegen over de gang van zaken kunnen uiten. En lijken beide dit te begrijpen en als leermoment mee te willen nemen in het verdere proces met ons. Evenals in toekomstige processen met andere ouders.
Fijn dat het goed ging en jullie elkaar serieus namen. Wat ik je nog mee wil geven is ook om alert te blijven op het functioneren van de leraar in de klas. En de aanpak en structuur in de klas. Het is verleidelijk en ook soms schooleigen om enkel naar je kind te kijken wat die anders moet doen. Maar hoe de school dingen heeft georganiseerd en hoe zaken door de leerkracht worden aangepakt zijn daarbij essentieel. Bij het maken van een plan van aanpak hoort ook een klasseplan bij.
Fijn dat jullie een goed gevoel hebben overgehouden aan het gesprek. Maar eerlijk, als ik dit zo lees.........het gaat over een kind van 5 in groep 2. Sorry, mag ik zeggen dat ik het heel bijzonder vind dat de hele school saarmee bezig is en ook een onderwijsondersteuner vanuit het wijkteam? Dan zou het in mijn ogen al wel echt escalatie moeten zijn, maar joij geeft aan dat je er thuis niets van merkt. En escaltieniveau KAN het nog niet geweest zijn want anders had de school neem ik aan dit al eerder met jullie besporken. Ik vind het raar. Ik vind het als een rare school klinken. Bezighe3idstherapie van het ondersteunend personeel. Dit is een kind in groep 2. Natuurlijk is die impulsief. Mijn kind schopte in een pure woedeaanval van frustratie de directrice voor de schenen! Maar goed, wie ben ik. Ik heb een hekel aan 'stempels' en zeker bij heel jonge kinderen die nog volop in de ontwikkeling zitten. Maar ik zou ook eens kijken of het aan deze school ligt en niet aan jullie kind.
Ik heb niet alle voorgaande reacties gelezen. Ik wil even mijn ervaring delen. Onze zoon van nu 17 en toen 5 in groep 2, was een druk ventje. Juf van groep 2 wist zich geen raad. Uiteindelijk kwam er uit 1 van de gesprekken bij ons ook een voorstel van iemand die bij ons thuis moest komen. Ik liet mij overrompelen en zei braaf “ja”. Onze zoon was thuis en op school, eigenlink gewoon o druk en ondernemend. Hij hield mij ook behoorlijk bezig maar het liep thuis gewoon goed, we wisten hoe we met hem om moesten gaan. Degene die bij ons thuis kwam (school maatschappelijk werker of iemand anders? Ik weet haar functie niet meer) vond dat wij het goed onder controle hadden en alles goed deden. Ineens kwam toen bij mij het besef, school kan niet met onze zoon omgaam, waarom zit ík nu thúís met iemand te praten? School moet zélf hulp vragen/krijgen voor omgang met mijn zoon. Laat je niet te snel ergens toe verleiden. En geef bij school aan wat thuis ook werkt bij evt problemen. School is niet zo creatief in dingen bedenken, tenminste bij ons niet....
Bij ons ligt de focus voor 80% bij de leerkracht en school. Dit ligt nu nog niet in lijn met het focuspunt van school. In de gesprekken met de onderwijsondersteuner zullen wij proberen de focus daar wel zoveel mogelijk op te leggen, met bepaalde theoretische kennis als onderbouwing. De andere 20% is een focus op het functioneren van ons kind. Deze hele situatie laat ons extra critisch naar ons kind kijken en terug denken aan uitspraken en gedachten van de afgelopen jaren. Wat maakt dat we aan het overwegen zijn om zelf onderzoeken uit te laten voeren. Niet voor een label, maar om meer inzicht te krijgen in de krachten en kwetsbaarheden van ons kind. Die hekel aan stempels en labels, daar kan ik me lichtelijk in vinden. Al denk ik wel dat het echt wel heel functioneel kan zijn. De aanpak van school is mijns inziens fout en onprofessioneel. Ze hebben veel goed te maken al weet ik niet of dat uiteindelijk überhaupt haalbaar is. We zijn allerlei overwegingen aan het maken en proberen hier prioriteiten in te stellen. Een andere school zoeken is hier één van. Fijn dat dat besef op een gegeven moment kwam. Wat was vanaf dat moment het vervolg? Wij hebben dat besef wel en zullen daar ook zoveel mogelijk de focus op leggen.
We hebben toen meerdere gesprekken gehad. Klokje bij taakjes zodat hij niet constant aandacht vroeg maar wist wanneer dit mocht. Af en toe kleine taakjes doen buiten de klas. Even ergens papieren heenbrengen of ophalen. Dat kon hij heel goed en zulke loopjs had hij ook nodig, even uit de klas. Ook blijven benadrukken dat hij gewoon druk en impulsief was en dat dit niets persoonlijks was. Heel gek, op een gegeven moment is er een draai gekomen bij de juf die onze zoon voelde (eerst kon hij niets goeds doen en deed hij dat ook niet meer, als je toch altijd negatief word bejegend....). Toen juf anders naar hem g8ng kijken en positiever werd, werd zoonlief dat ook. Hij vloog voor haar, ruimde buiten al t speelgoed netjes in thokje. Én hij was de enige van school die op een dag zei:”juf heb je een nieuwe bril? Wat een mooie!”. Niemand had wat gezehd ovr haar nieuwe bril Moet er wel zeggen dat zoon in groep 3 wel begon met medicatie voor adhd. Ook om hem te ebschermen eigenlijk. Ik ben geen liefhebber van medicatie maar t heeft t erg drukke er wel wat vanaf gehaald....zodat hij redelijk zichzlf kon zijn zonder steeds negatieve opmerkingen te krijgen... Hij is nu met 17 net uit zichzelf met de medicatie gestopt. Wil t niet meer. Ik vind het prima. We hebben een sociale jongen die af en toe door de kamer fladdert of even vocaal aanwezig is. Maar hij tis altijd blij en vrolijk!