Maar dat hoort toch bij karaoke vind ik, lekker vals zingen. Vind het altijd zo stom juist als iemand wel goed kan zingen
Ik had dit altijd wel een beetje bij anderen. Uiteindelijk toch een proefles zelf genomen en dat viel me 300% mee! Had mezelf voorgenomen een paar losse lessen aan te kijken (en dit ook eerlijk gezegd tegen de instructeur). Maar zelf rijden vind ik zoveel fijner. Je hebt zelf de controle en voelt zelf wat allemaal wel/niet kan etc. Dus als iemand twijfel: zoek ene goede rijschool die kan omgaan met angstige leerlingen en probeer het een paar keer.
Ik ben gek op talen, maar vind het ook eng deze te spreken. Ik zou wel van die angst af willen zodat ik het beter zou leren en er meer mee zou willen doen. Van mijn vlieg angst afraken. Niet dat we ooit vliegen maar zou iets van perspectief bieden voor de toekomst. Eens knopen doorhakken wat ik echt wil doen qua werk en wat anders zoeken.
Ik zou niet zo goed iets weten wat ik wel wil maar niet durf. Sinds ik kanker heb gehad sta ik heel anders in het leven ‘doe wat je wil doen want het kan zomaar opeens afgelopen zijn’
Dat hoor je inderdaad best vaak bij mensen die ernstig ziek zijn (geweest). Wel mooi en knap om zo in het leven te staan.
Geen rijbewijs beperkt alleen maar de mogelijkheden een beetje. Maar kan nog prima. Met de trein naar een leuke stad en dan is er genoeg te doen. Maar je kan ook klein beginnen, zoal @Nina Sanders zegt, met bv een nachtje in een hotelletje. Dat hoeft ook niet ver weg te zijn. Maar is misschien ook afhankelijk van wat je ‘drempel’ is. Ik heb bv nooit moeite mee gehad om man en kinderen thuis te laten om iets leuks te gaan doen. Zij doen ook weleens iets leuks zonder mij. Mijn eerste drempel was alleen het idee dat anderen het misschien gek zouden vinden. Maar daar heb ik me overheen gezet, omdat ik mezelf niet wilde weerhouden van iets leuks alleen om wat andeen zouden denken. (En ik krijg juist heel veel leuke reacties). Als jij ook de drempel hebt om zonder man/kinderen iets te gaan doen, kan je ook nog kleiner beginnen. Ga eens alleen naar de bioscoop. Of ga even rustig in de dierentuin rondwandelen als de kinderen op school zijn. Even even ergens wat lunchen.
Mijn man ook. Maar ik vemoed dat hij het ook heerlijk rustig vind als ik er niet ben… Toen ik tegen mij man zei dat mijn broertje appte of ik het zag zitten om weer naar Chicago te vliegen, riep hij onmiddellijk (echt verdacht snel dus) ‘Moet je doen!’
Niet stom hoor! Angst is gewoon een gek iets, in je hoofd denk je dat het nergens op slaat maar dat gevoel blijft
Het stomme is, ik heb gewoon mn rijbewijs dus ik heb het ooit allemaal gekund Maar inmiddels na een ongeluk al 10 jaar niet meer gereden, 1.5 jaar terug een paar lessen gehad maar dat koste toen zoveel energie die ik niet over had. Maar misschien is de komende baby een goede stok achter de deur om het weer te gaan proberen
Emigreren naar een warm land, naar een huisje aan zee. Waar er geen jassen/truien/gesloten schoenen in de kast liggen omdat ze nooit nodig zijn, maar enkel zomerkleren. Zou het zo doen, als we onze inkomen mee konden nemen of een baan zekerheid in het land waar we naartoe willen. Liposuctie + facelift. Op z’n minst een HBO opleiding, maar zou niet weten wat ik wil en met 4 kinderen, huishouden, baan en mezelf kennende ga ik het nooit halen.
Dit heb ik ook! Ik ben een paar jaar geleden opnieuw gaan lessen bij een rijinstructeur gespecialiseerd in angstige rijders die hun rijbewijs al hebben. Ik heb specifiek bepaalde ritten met hem geoefend die ik nodig had in het dagelijks leven: naar mijn ouders, naar het ziekenhuis en naar de zwemles Die korte ritjes durfde ik daarna dus wel en daarmee was mijn leven vooral in de winter toch een stuk comfortabeler, ook voor de kinderen . Maar door allerlei omstandigheden toch weer gestopt . Nu zit ook ook weer te twijfelen wat te doen, ik ben zo klaar met die eeuwige rijangst
Exact dit... Ik heb al sinds mijn 4e een bril. Lenzen geprobeerd maar kan ik niet aan wennen. Hoge sterkte plus sterke cilinder. Maar laseren lijkt me zo eng, deels om te ondergaan, deels wat als het misgaat. Ik weet wat ik heb en functioneer hier prima mee...
Ik zou best willen verhuizen naar een ander land. Een land waar het altijd 18-22 graden is of juist naar Scandinavië. Ruim huis met vooral een (zeer) ruime tuin. En dan allerlei eigen dieren. Verder promoveren of een opleiding volgen. Maar zie dat niet zitten met een gezin met (relatief) jonge kinderen.
Ik heb de opleiding op zich al, al is het 20 jaar geleden. Ik merk in mijn huidige werk al dat “die jonge gastjes” veel vlugger van begrip zijn dan ik. En dat ik veel meer leer vanuit voorbeelden en praktijk dan vanuit theorie… en zij kunnen dat vaak wel: een probleem even googelen en vervolgens foutloos zelf de oplossing toepassen. Maar de grootste barriere is wel dat ik naar 32 uur zal moeten gaan en verder reizen en waarschijnlijk ook autorijden. Ik wacht nog even tot de jongste ook naar de middelbare is denk ik
Ach wat rot dat het niet meer gaat sindsdien. Hoor je wel vaker na een ongeluk! Maar klinkt als een goede stok achter de deur. Heb je ook hulp gehad om het ongeluk te verwerken? Misschien valt daar nog winst te behalen.