Ik vind het ook erg moeilijk om naar te kijken. Ik heb pas enkele stukken gezien maar je krijgt een heel onrustig, benauwd, machteloos gevoel van. Misschien is dat juist wel goed van die documentaire, dat je je hetzelfde gaat voelen als dat die ouders zich de hele tijd voelen?
Ik vind de titel een beetje beroerd gekozen eigenlijk voor hetgeen we zien. We weten natuurlijk niet alles maar of we al deze kinderen nu als verloren moeten beschouwen. dan denk ik toch aan hele andere situaties om eerlijk te zijn. Zoals het gezin dat maar blijft groeien ondanks dat ze het met 4 al niet gebolwerkt krijgen. Gelukkig vinden zij zichzelf wel goede ouders.
Ik snap je gevoel. Ik heb vanmorgen aflevering 3 gekeken en ik loop nu gewoon met een raar gevoel rond. Zo in en in triest als je deze gezinnen ziet worstelen. En eigenlijk keihard aan het verzuipen zijn in hun problemen. Van de hulpverlening zie je niets, het lijkt wel of er niemand is die hen helpt. (Geen veroordeling hè, want ze niet zien betekent natuurlijk niet dat ze er niet zijn) Ik heb een soort van bewondering voor diegene die de docu gemaakt heeft. Ze stond daar met de camera en stelde vragen en filmde maar. Terwijl er daar zoveel te doen is. Ik zou daar dus echt niet tegen kunnen. Ik loop al met een rotgevoel hier thuis rond als ik naar die docu heb gekeken, hoe moet het voor haar niet zijn na zo'n dag van opnames?
Ja dat snap ik ook heel goed. Die vrouw heeft zelf zoveel nog onverwerkt verdriet en is nu keihard op de loop gegaan. Ik snap haar angst wel, want wie zou niet bang zijn dat zijn kinderen uithuisgeplaatst zouden worden als daar door de instanties over gepraat wordt. Die moeder reageerde heel erg op het bezoek van die Belgische politie en dat zien de kinderen ook. Ik denk dat zij niet inziet dat de kinderen hierdoor ook beschadigd kunnen worden. Maar het is zo makkelijk om je commentaar te geven vanuit je eigen comfortabele positie. Dat is niet wat ik wil, maar ik hoop dat dit bij deze mensen die hier aan mee hebben gewerkt ook als een soort eyeopener kan helpen om eens vanaf een andere kant naar hun situatie te kijken.
Ik weet dat mijn kind met autisme ontzettend spiegelt, mijn mening is zijn mening, die kan hij niet onderbouwen/uitleggen of iets dergelijks hij kopieert het van mij. Dus als ik boos zou worden en zeggen dat het onzin is en waar bemoeien ze zich mee dan gaat mijn kind dus ook op die manier eventuele gesprekken aan. Ik "moet" dus ontspannen, ah joh even kletsen over hoe het met je gaat, zijn (en ja dat is soms moeilijk want ik moet dus echt in die "mood" zijn voordat ik het gesprek aanga met mijn kinderen anders pikken ze dat feilloos op) Ik denk niet dat ze inziet dat ze de kinderen op deze manier ook beschadigd want in haar wereld is ze de kinderen aan het beschermen. Valt mij trouwens wel op dat haar partner weinig in beeld is (ja met zijn laptop)
Ik heb het niet gezien, maar toen ik de titel las dacht ik dus dat het om het verlies van een kind ging, of om uithuisplaatsingen o.i.d.
Inderdaad. Ik ben dus serieus gisteren na het kijken van de eerste aflevering gaan ruimen in het speelgoed. Was al even de bedoeling. Maar dit was een stimulans alsof ik ze daarmee kon helpen. Is natuurlijk niet zo. Maar goed, hier is het wel weer flink uitgedund. Heftige televisie dit.
Ik dacht zelf na het lezen van de titel dat het om vermiste kinderen ging a la Spoorloos zeg maar, maar dan dus niet dat een ouder Spoorloos is, maar een kind.
Ik las net in Trouw: Maandag komt op YouTube het bijbehorende Verloren hulpverlenersonline, waarin hulpprofessionals reageren op de beelden.
Thanks. Ik las het inmiddels ook in één van de reacties hierboven ja. Ik vermoedde dat al wel nadat ik afl. 3 had gezien, maar in die aflevering spreekt z’n moeder alleen maar over hoogbegaafdheid. Ik vraag me dan ook wel af in hoeverre zij zich bewust is van deze diagnose, wat dat doet met haar kind en hoe zij hem het beste kan benaderen? Heb jij aflevering 1 en 2 gezien dat je op m’n vragen kan antwoorden?
Aflevering vier, breekt je hart toch. Lijkt mij dat deze mensen nog veel meer psychische problemen hebben dan wat nu gezegd word. " Gezin Amsterdam. Op fb zag ik een reactie dat een van die kindjes eerst vaker bij vader was, deze een stabiele situatie heeft hem liever meer zou willen en in het weekend bij mama maar dat jeugdzorg het bij moeder ' prima' vond. De moeder van het hb gezin maakt zo veel kapot door haar eigen emoties, en instabiliteit. En ze zien dit niet maar geven de rest van de wereld de schuld. Onbewust geeft ze dit aan de kinderen door.
Ja, dat laatste zag je heel duidelijk. Ook bv bij dat verhaal over de tondeuse op 7mm, bij voorbaat wou moeder al een eind rijden om het zelf te doen, en toen het te kort bleek, kon zij dat volgens mij vooral niet aan - voor haar was dat een soort controleverlies. Die jongen kon er nu wel om lachen, en misschien hield hij zich ook wel groot. Maar ik denk dat als moeder het bij voorbaat al meer los had kunnen laten én luchtig had gereageerd op dat het te kort was, hij zich er ook niet onzeker door had gevoeld. En zo bij meer dingen. Wat ik zelf wel benauwend vond was het gesprek dat moeder met vader had, de kinderen mochten toen niet storen (snap ik), maar ze mochten ook echt niks. Na het gesprek zei ze dat iedereen weer vrij mocht bewegen en zei dochter meteen;’Ah dan kan ik naar het toilet!’ - die mocht dus niet naar de wc gaan? En daarna ging moeder aan haar handen ruiken of ze gewassen waren… meisje is 11 toch? Misschien dat de geboden hulp voor moeder te dichtbij kwam en voor haar voelde als echt het ultieme controleverlies, waardoor ze heel defensief en uiteindelijk ook bijna paranoïde werd. Ik ben heel benieuwd hoe hulpverleners de situatie zien…
Autisme werd/wordt vaak over het hoofd gezien bij vrouwen. Vanwege de erfelijkheid vraag ik mij af of zoon het van zijn moeder heeft. En dat deze onzekerheid daardoor extra slopend is.
Ja, dat vroeg ik me ook af inderdaad! Ook het zichzelf bijten in haar arm herken ik van mijn nichtje met ass…
Ik heb inderdaad bij haar het idee dat ze denkt in haar eentje de hele wereld draaiend te moeten houden. In geval van die schoolfoto zou ik man en zoon langs een kapper sturen, maar ook bij die verhuizing. Hoezo wekenlang in een verhuizing en tussen de dozen leven? Bel een verhuurbedrijf, regel familie of wat kennissen, geef een deel uit handen en het is zo gedaan. Maar ik krijg de indruk dat ze een heel geïsoleerd bestaan leven en de hele wereld wantrouwen.
Ik denk dat zij veel moeite heeft met dat wat onvoorspelbaar is. En dat ze dat over compenseert en zoveel mogelijk ontloopt.
Ik heb gisteren voor het eerst gekeken en ik heb me mega gestoord aan die moeder in België. Die vrouw heeft zo enorm veel issues die zij ook op haar kinderen projecteert. Die jongen wilde gewoon die foto van dat afgeschoren haar laten zien. Dan komt zij erdoorheen en maakt er een enorm drama van! En ook als ze dat meisje naar bed brengt. Vragen of ze last heeft van alle muizenissen. Dat meisje denkt vervolgens dat het over d’r huisdieren gaat maar dan komt moeder over alle problemen waar het meisje mee zou zitten. Lekker zo voor het slapen gaan terwijl dat kind er totaal niet mee bezig was blijkbaar. Ik herken het gedrag van die moeder een beetje van mijn schoonmoeder, misschien dat het me daarom zo mateloos irriteert maar ik denk dat deze vrouw haar kinderen echt enorm aan het beschadigen is met haar eigen gedrag en issues..