Dan ben ik eigenlijk juist wel benieuwd naar jou visie hierop. Had zelf echt medelijden met de moeder van dat autische meisje. Die zat er echt helemaal doorheen. Volgens mij is ze een prima ouder voor wie het gewoon allemaal even veel te veel is. Het gezin in Belgie lijkt me juist wel echt een probleem gezin. Wat die kinderen allemaal niet aangepraat krijgen door de problemen van moeder. De ouders stellen zich echt op alsof de hele wereld tegen ze is. Waarschijnlijk zou het al een heel stuk helpen als moeder psychische hulp zou krijgen/accepteren. Het amsterdamse gezin lijken me mensen die echt wel hun best doen maar het gewoon niet zo makkelijk hebben. Maar wat een chaos daar in huis zeg. Zou fijn zijn als iemand ze daarmee kan helpen. Brengt wellicht ook wat rust in hun hoofd.
Dit gezin ziet zichzelf absoluut niet als een probleemgezin. Ze doen echt hun best en zorgen op hun manier goed voor de kinderen. Wat zou het al een hoop schelen als er iemand hun zou helpen om hun huis op te ruimen.
Ik vermoed dat, toen ze zelf de hulp inroepen van jeugdzorg, ze dachten dat ze de kinderen zouden helpen. Maar dat jeugdzorg ook wel ziet ( net als wij na het programma) dat de moeder misschien wel de meeste hulp nodig heeft maar dat moeder dus ipv hulp te accepteren in de verdediging is gesprongen waardoor de situatie is gaan escaleren. Ergens liet ze zich ook ontvallen dat ze , toendertijd, niet eens was met het schooladvies wat er voor de oudste gegeven was want hij was hoogbegaafd en moest volgens haar naar het VWO. Kan me voorstellen dat er een lager advies is gegeven omdat hij anders functioneert. Mijn zoon kon technisch gezien makkelijk Havo aan maar heeft een disharmonisch iq ( verbaal hoog , performaal laag) hij kan dus simpelweg het theoretische niet zo makkelijk in de praktijk brengen, hij kon toen kiezen tussen tl of kader en heeft zelf kader gekozen. Ik kan me voorstellen dat hun oudste dit ook heeft.
Ik heb alleen de 1e aflevering pas gezien. Wat mij enorm opviel is dat de oudste uit het hoogbegaafde gezin zo afgeeft op de gemeente die niks goed kan doen. Je hoort de moeder gewoon. Niet goed om jou frustraties zo af te geven op de kinderen. Ik hoop dat zij hulp gaat accepteren voor zichzelf, daarmee zal het hele gezin geholpen zijn.
Na 2 afleveringen kan ik het niet meer aanzien. Ik ga de resterende afleveringen ook echt niet kijken ik krijg er gewoon buikpijn van. Het gezin met de hoogbegaafde kinderen spant voor mij wel de kroon, zo geen zelfreflectie en totaal geen beeld meer hebben van de realiteit. De kinderen lijken de volwassenen en de volwassenen de kinderen. Ongelofelijk.
"Ik stelde teveel vragen dus kreeg ik Jeugdzorg op mijn dak". Nou daar is wel wat meer voor nodig, lijkt me . En Marjolein.. vind het triest dat ze haar kinderen meeneemt in haar eigen ellende. Volgens mij is zij de eerste die hulp nodig heeft.
Ik heb hem even gepauzeerd op het stuk over die foto van dat te korte haar. Die moeder maakt van elke muis een olifant, wat verschrikkelijk dat die kinderen hun moeder zo moeten bemoederen, want daar komt het op neer. Zij lijkt echt enorm met zichzelf in de knoop te zitten en als dat aangepakt zou worden zou er in dat gezin waarschijnlijk een stuk minder problemen zijn. Ik kan me goed voorstellen dat jeugdzorg daar bovenop wil zitten, gezien haar manier van reageren. Ze lijkt me wél een ontzettend lieve moeder als ik zie hoe ze naar haar kinderen doet, iemand die er 100% van overtuigd is dat ze het goed doet ook op het vlak van jeugdzorg, en alles oneerlijk vindt. Maar nee, dat mag je nooit projecteren op de kinderen. Wat heeft het voor nut om je jonge kinderen te confronteren met het feit dat er een uithuisplaatsing dreigt? Het zijn geen volwassenen, het blijven kinderen, ongeacht hun IQ.
Ik ben het trouwens wel volmondig eens met wat die man zegt over dat de instanties het niet aankunnen, de juiste zorg bieden aan ouders van hb kinderen. "zeker in het begin hebben wij nog de illusie gehad dat de instanties waar je mee te maken hebt ook daadwerkelijk iets gingen doen voor ons gezin." Wij zijn ook met die illusie een traject gestart vanuit eigen aanvraag (hb en gedragsproblematiek) en het was verdraaid lastig om er weer uit te komen toen we geen progressie maakten door gebrek aan de juiste kennis, omdat er op alle fronten geprobeerd werd je in het traject te houden, ook gegooid op instabiliteit (pnd na geboorte oudste - traject was 8 jaar later) en onveilige situatie thuis (die begrijp ik tot op heden niet). Ik heb het idee dat er in de zorgverlening te weinig kennis is over dit onderwerp dus ik kan me voorstellen dat wanneer je totaal niet begrepen wordt, je ontzettend wanhopig wordt. Zelf kan ik me niks voorstellen bij de problemen die deze vrouw heeft, of van haar manier van haar emoties/angsten projecteren op haar kinderen. De wanhoop echter ken ik zeker wel. Je wilt zo graag dat je kinderen de juiste zorg krijgen en dat jij zélf de juiste handvatten krijgt om met ze om te gaan maar wanneer die kennis er niet is bij deze instanties kom je natuurlijk geen steek verder. Wanneer je dan zelf in hokjes wordt gedrukt snap ik haar reactie tot op een zeker punt wel maar ik vrees dat zij zelf echt heel veel hulp nodig heeft wanneer ik zie hoe haar emoties zo enorm schommelen en ze van vrolijk naar hysterisch gaat. Uiteraard is het ook tv, het nodige knip- en plakwerk wat we niet mogen vergeten. Ik vraag me dan ook af hoe realistisch het beeld eigenlijk is wat wij te zien krijgen.
Ik heb inmiddels begrepen dat in ieder geval de oudste zoon autisme heeft. Zelf heb ik het idee dat ook moeder autisme heeft (wat niet heel verwonderlijk is, want het komt meer dan eens voor dat meerdere binnen één familie deze diagnose krijgen). Maar goed, of ze het nou wel of niet heeft doet er eigenlijk niet eens zoveel toe.. Wat ik wilde zeggen is dat ik, vanuit het stukje ‘omgaan met iemand met autisme’ gezien, ergens wel begrijp dat moeder de keuze maakt om haar kinderen mentaal voor te willen bereiden op iets wat mogelijk komen gaat. Dat haar keuze niet de meest slimme is in dit geval is een ander verhaal..
Als ik wat ze zegt aan mijn vermoeden koppel denkt ze niet meer na. Met ass kan je tot zekere hoogte maskeren, maar dat kost veel energie. In een stabiele situatie zou ze bijvoorbeeld misschien wel dat gevoel van schrik dat de haren anders waren weg kunnen slikken. Dat de stress op die manier een hoop kapot maakt.
Nou dat enorm inderdaad. Ik heb het programma niet gezien, dus ik ga af op de reacties hier. Maar als zijzelf al ontzettend beschadigd is in haar eigen geschiedenis op dit vlak, wat heel aannemelijk is gezien de waardeloze wijze waarop mensen en zeker vrouwen met HB worden behandeld in het onderwijs en wat ook vaak doorsijpelt in de rest van je leven, dan heeft ze dus al moeite om de stap te zetten om hulp te vragen. Als die hulp dan al je vooroordelen bevestigt, dan wordt het heel lastig om nog te kunnen reageren. Wij hebben 2 jongens die hoog-intelligent zijn met een heel disharmonisch profiel en inmiddels ben ikzelf helemaal op van het constant overal achteraan moeten gaan. Altijd allerlei opties aandragen aan school om de kinderen enigszins door een dag te kunnen helpen. Want de instelling die moet zorgen dat de school passend onderwijs kan bieden heeft momenteel nog maar 1 persoon in dienst met deze expertise en die moet een parttime werkweek dus verdelen over alle scholen in de regio van een middelgrote stad. Wat gewoon niet kan. School zelf heeft er ook nauwelijks ervaring mee en alles is dus lapwerk. Andere scholen zijn niet veel beter, sterker nog, onze school is nog steeds in gesprek met ons, mijn man heeft een vriendin met een dochter met HB en daar is gewoon tegen gezegd: wij bieden onderwijs op maat, dus het ligt aan haar en niet aan ons. Kind is 9 en is na 2 jaar thuis zitten inmiddels sinds september weer naar school. En wij zijn mensen met een goed sociaal netwerk, met mensen om ons heen die de frustraties kennen en waar je soms even je verhaal kwijt kunt, met genoeg ervaring om in gesprek te blijven met school, met genoeg kennis om een beetje de juiste wegen te kennen binnen hulpverleningsland. Maar voor 2 jongens heb ik in totaal met 6 partijen gesprekken om hulpverlening rond te breien en dat is met een coördinator van het wijkteam die echt zijn best doet. Stel dat je die niet hebt, dan is het niet alleen in gesprek zijn met, maar ook alles zelf regelen. Het is voor ons al een parttime baan erbij, stel dat je dat in je eentje moet doen of als je niet zo assertief of verbaal vaardig bent. Het vervelende is ook dat als je te ver bent, het steeds moeilijker wordt om rustig te reageren. Ik ben gisteren ook enorm ontploft om een kwijtgeraakt bonnetje voor €5. Even later weet ik heus wel dat ik heb overdreven en ik kan mijn verontschuldigingen ook wel aanbieden, maar 8 jaar lang trekken aan een dood paard is enorm vermoeiend en frustrerend en zien dat er eigenlijk nauwelijks iets verbeterd, helpt mijn gemoedstoestand ook niet echt. Als je je kind steeds verder in de modder ziet zakken is even rustig van een afstand kijken naar je situatie steeds moeilijker en op een gegeven moment weet je ook gewoon niet meer waar je het zoeken moet. Je verzuipt op een gegeven moment mee. Dus ik kan me goed voorstellen dat als je dan al met eigen beschadigingen door de situatie moet, dat je daar compleet op kapot loopt. En het is absoluut de verantwoordelijkheid van een volwassene om toch ergens de hulp te zoeken om het weer op poten te krijgen, maar ik weet ook hoeveel energie het kost om dat te doen en die raakt gewoon ook wel eens op. En als je geen hulp krijgt bij weer opladen, dan is het heel moeilijk om te blijven functioneren.
Wat ontzettend naar dat jullie zo vast zitten qua hulpverlening en wat slecht dat er maar 1 persoon is die iedereen moet proberen te begeleiden, dat moet voor die persoon ook enorm frustrerend zijn. Hoe gaat het nu met je dochter, gaat ze met plezier naar school of blijft het een strijd? Wij zijn een aantal jaren geleden overgestapt naar een HB profielschool. Volledig HB was ook een optie maar veel verder weg. Onze oudste is echt opgebloeid en ook de middelste komt goed tot haar recht op deze school. De jongste is net gestart in groep 1 maar er wordt vanaf de kleuterklas gesignaleerd en doorgetoetst om het juiste lesprogramma aan te kunnen bieden. Op de vorige school was het erg lastig om de oudste naar school te krijgen, altijd buikpijn, altijd huilen, altijd ruzie, bloedneuzen, gescheurde kleding, elke week bij de directeur op het matje worden geroepen vanwege vechtpartijen. De huidige school is zo'n verademing! Meer gelijkgestemden (ongeveer 25% van de kinderen heeft een HB indicatie) en ook de overige kinderen weten veel beter hoe ze met 'iets andere' kinderen om moeten gaan - en andersom! Nu zitten wij in de keuzestress van de middelbare scholen voor de oudste, ik vind het zo moeilijk! Binnenkort volgen we een voorlichting verrijkt e/o versneld VWO en zal hij ook de toelatingstoets gaan maken - tenminste als hij het ziet zitten. Hier overigens wel een harmonisch profiel gelukkig, dat maakt het een stuk behapbaarder geloof ik, maar wel met de nodige gedragsproblemen bij de oudste en de middelste is extreem introvert, waarschijnlijk ook door haar broer die haar precies vertelt wat zij moet doen en niet anders. Met haar ben ik zelf aan de slag om assertiever te worden want zij is soms één hoopje depressieve ellende hier thuis. Sinds kort danst ze en zie ik haar opbloeien Het is inderdaad een parttime baan, al dat geregel, alle onderzoeken, therapieën, begeleiding, het uitzoekwerk vooral wanneer school niet meedenkt. Wij hadden een begeleider vanuit de gemeente, CJG, die heel goed wist welke instanties ze in moest schakelen voor ons. De toetsing was vrij snel geregeld en daarna de begeleiding thuis ook, maar nadat de eerste na een jaar weg ging werd het een puinhoop. Diverse andere begeleiders die zich gewoon geen raad wisten met onze oudste en maar van alles probeerden, half afrondden en weer wat anders er door probeerden te drukken qua nieuwe oefeningen. Het zorgde voor heel veel onrust in huis en ik bleef maar rennen en vliegen van school naar de psycholoog en dan weer een hele middag niks af kunnen maken omdat er iemand aan de keukentafel zat met allerlei nieuwe ideeën. Het liep mij op een gegeven moment zo over de schoenen dat ik heb gezegd dat ik er compleet klaar mee was. Toen kwamen dus de opmerkingen over de "zorgelijke thuissituatie". Moet eerlijk bekennen dat mijn burnout ineens een stuk minder heftig was toen al dat geren en gevlieg voorbij was. Dit laatste exact! Je slaat de spijker op z'n kop. Het blijft je eigen verantwoording maar wij als moeder zorgen eerst voor onze kinderen en dan pas voor onszelf. Wanneer je op dat eerste punt vastloopt is het verdraaid lastig (of eigenlijk onmogelijk in mijn ogen) om voor jezelf dat rustpunt te vinden en aan de bel te trekken. === Terugkomend op het HB gezin uit de docu: ik hoop met heel mijn hart dat zij met rust gelaten worden door de instanties en dat zij dan hun innerlijke rust weer terugvinden en de balans in het gezin - vooral bij die moeder - weer hersteld wordt. De kinderen lijken er eerlijk gezegd niet zo'n last van te hebben, hun ASS of HB, ze functioneren relatief goed heb ik het idee. Ik zie geen woedeuitbarstingen zoals bij dat andere meisje met ASS. Wel zie ik een hele lieve moeder die te veel bovenop haar kinderen zit en te veel alles in de gaten wil houden & haar kinderen uit het onderwijs onttrekt terwijl ze wel naar school willen (geven ze aan immers) en het ook goed is voor de sociale ontwikkeling - lijkt mij vooral belangrijk voor kinderen met autisme/asperger (?) Leren loslaten is moeilijk - spreekt Nummer4 uit ervaring. Eerlijk is eerlijk: ik ben op een punt geweest dat ik mijn kinderen uit het Nederlandse schoolsysteem wilde halen, in het begin van de pandemie toen ik zag hoeveel beter het ging met mijn oudste bij het thuisonderwijs. Maar ik kan ze niet bieden wat een school ze biedt: leeftijdsgenootjes en sociale ontwikkeling.
We hebben dat hier niet echt. Onze gemeente blijft ontzettend achter op dat gebied. Er was een school een dorp verderop, maar die was niet bereikbaar voor ons. Er zijn blijkbaar recent 2 scholen gestart met een klas en daar kijkt onze coach wel naar, maar iets structureels is er nog niet. De middelste gaat dus nu ook naar een externe plusklas die wordt gefinancierd vanuit de jeugdzorg en daar kom je dus alleen als iemand een probleemgeval van je maakt. Dat is hij inmiddels ook, maar dat had voorkomen kunnen worden door betere scholing. Onze coach van het wijkteam doet zijn best, maar er zijn zelfs vragen gesteld in de gemeenteraad hoe het kan dat er hier zo weinig structureel aanbod is en hoe het kan dat de overkoepelende organisatie zo weinig doet/kan, dus dat geeft wel een beetje aan hoe hoog het inmiddels op loopt. Dat ging niet specifiek om ons, er zijn hier in de gemeente genoeg gezinnen te vinden met soortgelijke verhalen. Er is hier niets structureels behalve als je veel geld hebt. Er is een particuliere HB-school, maar ik heb niet €10.000 per jaar per kind over voor onderwijs. Passend onderwijs is wel de grootste leugen die ik ken. Bij ons was de corona-periode juist een verslechtering. Maxi had toen net de overstap gemaakt van groep 7 naar groep 8 (tijdens de carnavalsvakantie) en nog was het schoolwerk dodelijk saai. Ze waren hier na een half uurtje klaar met school of ze waren compleet gefrustreerd aan het schreeuwen omdat het langer duurde en allemaal zo saai was. De tijd zat vooral in de hoeveelheid, niet in het daadwerkelijk moeten nadenken. Voor maxi ging dat bij ons wel. Die zit op een categoraal gymnasium en dat past prima bij hem. Hij heeft echt wel veel moeite gehad, vooral proefwerkweken zijn een terugkerende ramp en hij heeft ook weer begeleiding omdat hij zichzelf ontzettend in de weg zit. Maar deze school heeft hem echt elke stap geholpen. Hij mocht bijvoorbeeld op sociale gronden zodra het kon hele dagen naar school ipv de halve week tijdens de lockdowns. Zo kon de mentor hem extra in de gaten houden en hij had de sociale contacten heel hard nodig. Hij heeft zo in zijn hoofd zitten dat hij vreemd is dat hij heel erg moest wennen aan een situatie waar hij redelijk normaal is. Maar het is wel een vrij traditionele school met standaard huiswerk en maxi kan dingen maken omdat het moet, maar midi kan dat niet. Die schakelt gewoon uit als hij het niet interessant vindt. Dat gaat beter als het hem wel uitdaagt qua moeilijkheid, maar het blijft een uitdaging. En op de meeste middelbare scholen moet je regelmatig herhalen omdat het moet. En dat lukt hem eigenlijk niet. Dus we zijn voor hem naar meerdere soorten onderwijs aan het kijken en hebben ook bij hem aangegeven dat wij wel als eis hebben dat er een diploma moet komen, maar we hebben geen eis betreffende welk diploma, de route en zelfs nauwelijks qua tijd. Dus we zijn voor hem ruimer aan het kijken en dat is natuurlijk ook makkelijker op die leeftijd omdat we hem niet meer overal heen moeten brengen. Hij kan straks zelf reizen en dat biedt wat extra mogelijkheden. Ik ben nu hard op de rem getrapt om een burn-out te voorkomen, maar het is ontzettend lastig. Zeker omdat midi regelmatig heel verdrietig of boos thuiskomt, al zijn emoties raken mij extra. Het plan is wel om nu ook hulp aan huis te bieden. We zijn al 6 jaar bezig met minimaal 1 kind door de gemeente te rijden naar allerlei plekken en momenteel alweer een jaar met 2 keer per week. Dat moet allemaal tussen werk en dergelijke door want de hypotheek moet ook betaald worden. Maar ja, er ligt nog niks. Dus we modderen gewoon nog verder.
Ik ben het helemaal eens met @Nummer4 en @femkes. Dit is voor ons het eerste jaar dat we écht heel erg aan school moeten trekken om onze oudste op school in zijn behoeftes te kunnen voorzien. Maar eerdere jaren ging het ook al heel erg moeizaam. Toen de pandemie begon en hij thuis was bloeide hij pas echt op. Tot op de dag van vandaag denken wij nog steeds na over hoe wij onze kinderen uit het Nederlandse schoolsysteem kunnen halen. Helaas is dat heel lastig als ze eenmaal op school zitten. Ik kan mij de frustratie van die ouders uit de documentaire zó enorm goed voorstellen. Dat je dan na zoveel jaar en zoveel teleurstellingen de hulp in roept van instanties en dat er dan gedreigd wordt om de kinderen onder toezicht te plaatsen. Daarom schreef ik ook eerder dat ik het niet zo'n goede docu vind want wat wij zien is maar een fractie van wat er allemaal gebeurd is binnen die gezinnen. Wij als kijker hebben geen idee van de hele aanloop naar deze situatie.
Wilde hier even apart op reageren. De HB school bij ons 'in de buurt' is ook particulier en zit ook op een bedrag tussen de 5-10k per jaar. Als wij geen school in de buurt hadden gevonden met een profiel, dan hadden we elke dag 50km enkele reis moeten rijden voor deze school of hem met een busje laten vervoeren. Ook daar is geen tegemoetkoming voor vanuit de gemeente omdat HB geen indicatie is voor leerlingenvervoer helaas. Zelf rijd ik nu 13km enkel naar school, 4x op een dag. Altijd nog beter dan 50 denk ik dan maar. Ik snap echt niet dat dit soort particuliere scholen niet gesubsidieerd worden. Wanneer je het hebt over SBO is er (voor zover ik weet) geen sprake van dit soort bedragen en krijg je het leerlingenvervoer vergoed, waarom is het bij HB onderwijs dan zo anders? Alsof deze kinderen een beter toekomstperspectief hebben omdat ze slimmer zijn, dat is ook een van de grootste misopvattingen in deze wereld. Je wilt niet weten hoe vaak ik al heb gehoord dat we boffen met zulke slimme kinderen, dat we gezegend zijn etc. Ik vind het de grootste hel op aarde.
Ik snap het helemaal, daar liepen wij ook tegenaan hoor, maar na verloop van tijd ging het echt beter hier doordat ik heel consequent vast heb gehouden aan het rooster wat we meteen in het begin hadden opgesteld. Ik heb meteen een hele duidelijke structuur ingevoerd, gelukkig hadden ze die vanuit school ook met een vast lesrooster, maar met de oudste zat ik elke dag van 8:30 (groepsmoment via teams) tot 18:00 omdat hij niet wilde werken en erg opstandig werd doordat ik hem vertelde wat hij moest doen. Lange dagen en hem maar blijven uitleggen dat als hij wél ging werken ook net als zijn zus om 12u klaar zou zijn en leuke dingen kon gaan doen. Een hele lange adem en het was een uitputtingsslag voor mij maar ik ben trots op hoe ver we zijn gekomen in die periode. Uiteindelijk is de oudste dat jaar ook nog van 7 teruggezet naar 6 omdat het op sociaal vlak niet goed liep in de klas, en dat is de beste beslissing ooit geweest voor hem. Hij was 9 in groep 7 (klas overgeslagen op vorige school) en nu zit hij bij zijn vriendjes/leeftijdsgenootjes. Cognitief ver vooruit maar dat maakt niet uit wanneer ze pluswerk erbij krijgen om hun brein bezig te houden. Over het moeten nadenken hadden wij nog de meeste strubbelingen want ik had de afspraak met juf gemaakt dat hij eerst zijn pluswerk moest doen voordat hij zijn reguliere taken op de ipad mocht doen (buiten de geplande lessen om). Dan ging het over bijzondere schriften of een les Duits, of echt hoger nadenkwerk over rekentaken waar ik zelfs soms niet eens uit kwam Hij wilde dat echt niet doen en ik heb er aan vastgehouden dat het van juf moest. Elke dag 1 rekentaak en 1 taaltaak. De rest vloog hij uiteraard doorheen binnen een paar minuten maar dit was echt zwaar.
Wat fijn dat jullie oudste het nu goed doet op school! Zeker ook een gek idee om tussen mensen te zitten met hetzelfde level denk ik, als je dat niet gewend bent. Ik snap wat je bedoelt over midi. Onze oudste kan helemaal opgaan in wat hij zelf interessant vindt maar juist de dingen die hem niet boeien kan hij zich ook echt niet toe zetten of überhaupt moeite voor willen doen. Het is dan lastig uitleggen dat je soms ook dingen moet doen omdat ze moeten want dat gaat er natuurlijk niet in. Het nut van iets uitleggen wanneer ze voor zichzelf al hebben besloten dat iets nutteloos is... Onze oudste wil naar het technasium en ik ben blij dat die optie er tegenwoordig is. Of dat nou straks op HAVO of VWO niveau is maakt mij niks uit, als hij maar zijn ei kwijt kan. Ik ben er nog niet helemaal uit of VWO het beste is voor hem met zijn warhoofd en stuiterige gedrag, zijn betweterigheid en zelfsturendheid. Technasium vraagt veel samenwerking en overleg - wat voor hem een wijze leerweg wordt. Op het VWO echter kan hij in een plusklas terecht komen waar hij een breder vakkenpakket kan gaan kiezen en ook daar meer eigen invloed kan uitoefenen op wat hij gaat doen. Ik laat het over me heenkomen. Eerst maar eens het schooladvies/toelatingstoets voor verrijkt VWO afwachten.
Wat sneu dat hij zo verdrietig thuis komt. Krijg je er wel uit waarom hij verdrietig is? Tuurlijk raken zijn emoties jou, dat is niet meer dan normaal, maar ook jij moet het kunnen ventileren! Ik kijk er enorm naar uit om als gezin weer leuke dingen te gaan doen. Langzaamaan begint de energie daarvoor weer terug te komen maar wij zijn nu wel 2,5 jaar verder sinds einde begeleiding en bijna 5 jaar sinds ik ben gestopt met werken omdat het niet meer te combineren viel met alle ritjes her en der voor de oudste. Ik vond het ook niet eerlijk tegenover de middelste, al die aandacht voor de oudste op dat moment. Zij was nog zo jong... Toen ik haar meenam voor de WISC-toetsing (ze was net 6) was ze ook helemaal in haar nopjes maar vooraf heel bezorgd of ze wel alleen met mij mocht gaan of dat haar broer ook mee moest. Dat deed mij zo'n zeer op dat moment. Tegenwoordig heb ik met haar elke dag een thee-momentje om kopzorgen te uiten - voor zover mogelijk want er zijn er nog 2 die constant binnen komen wandelen. Daar moet ik nog even wat op vinden waar geen scherm bij komt kijken En inderdaad, we modderen maar wat aan, maar we doen ons best en volgen ons moederhart toch? In welke regio woon je @femkes ?
Wanneer ze ook maar 1 dag ingeschreven hebben gestaan op een school in Nederland is er geen andere optie dan emigreren volgens mij. Elke andere procedure gaat je jaren kosten en dan ben je alweer voorbij die basisschoolleeftijd. Emigreren is zo gek nog niet Ik zou wel willen hoor!