Mensen worden trouwens geboren met allerlei genen die de mate van vrouwelijkheid/mannelijkheid en seksuele oriëntatie bepalen, en daarnaast heeft omgeving en opvoeding ook nog een rol in hoe je jezelf identificeert. Het is een schaal hè, het zijn geen dichtgetimmerde hokjes of zo.
Ik geef sowieso al aan dat er over gepraat moet worden, maar als mensen in deze tijd nog moeten gaan inzien "dat homoseksualiteit toch niet zo erg is", dan is het denk ik heel snel klaar.
Heel eerlijk? Ik vind het wel wat cru en kort door de bocht om het contact hierom te verbreken (heb alleen de OP gelezen overigens, dus baseer me puur daarop). Ik lees niet dat je ouders je zoon afwijzen, niet meer om hem geven, geen contact meer met hem willen, enzv. Ik lees dat ze duidelijk moeite hebben met de situatie. Dat is ontzettend pijnlijk en ik begrijp dat het jullie en jullie zoon kwetst. Maar als je je verplaatst in de positie van mensen die erg gelovig zijn, altijd zijn opgevoed met bepaalde ideeën, van een andere generatie zijn, dan komen die gevoelens vermoedelijk ook vooral voort uit liefde. Uit bezorgdheid. “Wat staat onze kleinzoon te wachten als hij deze weg ‘kiest’? “ Daar moeten ze natuurlijk overheen komen en als hen dat niet lukt, dan begrijp ik dat dat consequenties kan hebben voor de relatie, maar persoonlijk zou ik hen de tijd en ruimte geven om aan het idee te wennen. Om te zien dat hij dezelfde jongen is als altijd en dat of hij nou later met een meisje of een jongen aan de kersttafel zit natuurlijk helemaal niets uitmaakt. Waarbij natuurlijk voorop moet staan dat ze liefdevol met jullie zoon om blijven gaan. Ik zou wel het gesprek met ze aan gaan en duidelijk aangeven dat het voor jullie zoon (misschien) al moeilijk genoeg is, dus dat zij niet over hun twijfels met hem mogen praten. Ze moeten het accepteren (ook al zijn ze er zelf misschien nog niet blij mee). Maar geef ze een kans. Contact verbreken kan altijd nog.
Nou ja, ik denk van niet. Ik zou het zelf heel beperkend vinden om zo in het leven te staan. Natuurlijk is het fijn (noodzakelijk!) om mensen om je heen te hebben die je accepteren en gelukkig heeft de zoon van ts dat, maar feit is dat het merendeel van de wereldbevolking negatief over homoseksualiteit denkt. Je kunt gewoon niet meedraaien in de maatschappij als je het contact met al die mensen mijdt. Het lijkt mij juist essentieel om ook te leren dat mensen meer zijn dan hun overtuigingen, dat je dan vaak alsnog prima met ze om kan gaan.
Ik kan heel goed leven met het mijden van mensen die zo in het leven staan en draai prima mee in de maatschappij, dat vind ik echt complete flauwekul en mogelijk dat mensen in jouw omgeving merendeel negatief staan tov homoseksualiteit, maar gelukkig is dat in mijn omgeving niet het geval. Ik leef nu ook zonder zulke mensen en die mis ik echt niet. Voor mij is dat een mening/overtuiging die ik niet kan accepteren. Ik accepteer uiteraard dat andere mensen er anders over denken, maar kies er dan voor vanuit mijn overtuiging om daar niet mee om te gaan. Je hoeft toch ook niet met racistische mensen om te gaan als je dat niet wil? Dit is wat mij betreft precies hetzelfde. En juist als er zoveel mensen zijn zoals jij denkt die negatief staan tov homoseksualiteit is dat voor mij een reden om mijn standpunt nog feller te verdedigen. Want eerlijk gezegd snap ik werkelijk waar niet hoe dit überhaupt tegenwoordig nog een discussie of onderwerp kan en mag zijn! Ik vind het heel beperkend als ik met mensen om zou moeten gaan met zo'n bekrompen instelling, nee dank je, die ben ik liever kwijt.
Ik ben wel ergens verbaasd dat zo veel mensen dit geen reden vinden om het contact te verbreken. Als ik als kind (met alle ellende die er hij hoort) uit de kast kom, mijn grootouders zo reageren en ik zelf moet aangeven dat ik daar niet oke mee ben... Jeetje, wat zou ik me in de steek gelaten voelen als mijn ouders daar nog wel gezellig koffie gaan drinken. Als je kiest voor contact met je ouders, kies je impliciet niet voor je kind. Tenzij opa en oma met hangende pootjes hun excuses aan komen bieden zou wat mij betreft de deur dicht zitten. Geaardheid is geen keuze. Lelijk gedrag laten zien wel, ongeacht je leeftijd/geloof/afkomst.
Maar ben jij hetero? Ik denk om eerlijk te zijn dat hetero's over het algemeen geen idee hebben hoeveel mensen er negatief denken over lhbti'ers, of hoeveel stupide onwetende opmerkingen de gemiddelde hetero erover maakt. Ik snap jouw uitgangspunt en natuurlijk is het tof dat jij er zo stellig over bent dat het geen probleem zou moeten zijn om lhbti'er te zijn. Ik durf dat zelf niet aan. Dan ben ik te bang dat mijn kring te klein wordt en ik niemand meer overhoud. Mensen in mijn directe omgeving vinden het over het algemeen gelukkig geen probleem hoor. Maar ik heb natuurlijk buren. Zie tieners op straat die schelden. Zit wel eens in een trein. Moet wel eens naar een zorginstelling. Enzovoorts. En ik heb bijvoorbeeld wel eens een SGP'er als collega gehad met wie ik intensief moest samenwerken. Dan heb je geen keuze. En we hebben echt een fijne tijd gehad, we konden het enorm goed met elkaar vinden ook al dacht hij anders over homoseksualiteit dan ik. Dat kán dus wel gewoon.
Ik ben hetero ja, maar maakt dat überhaupt uit? Ik heb van dichtbij wel meegemaakt hoe hard mensen kunnen zijn. En een collega, ja tuurlijk, die kun je ook moeilijk altijd mijden he? Maar ik zou er dus nooit privé mee omgaan en zo mogelijk contact ook wel beperkt houden. Maar familie of vrienden met zulke opvattingen? Niet voor mij. Net als dat ik afhaak bij mensen die racistische opmerkingen maken. Collega, buurvrouw, tja doe je weinig aan, maar niet in mijn vriendenkring.
Ik reageer even in het algemeen. Voor nu denken we dat het inderdaad goed is om het contact even af te houden. Om voor iedereen in het gezin helder te krijgen wat ze willen, waar ze zich goed bij voelen en hoe we het aan gaan pakken. Ik kan me best voorstellen dat mijn ouders tijd nodig hebben om eraan te wennen. Al vraag ik me tegelijkertijd af waar ze aan moeten wennen, onze zoon blijft dezelfde jongen. Ik had deze reactie ook kunnen verwachten, ik ben immers opgegroeid met hun ideeën over homoseksualiteit. Namelijk dat het prima is, zolang er niks mee gedaan wordt. Maar ergens hoop je dan toch, dat wanneer het om hun bloedeigen kleinzoon gaat, het gewoon okee is. Zal hij een eventuele partner mee kunnen nemen of wordt dat niet geaccepteerd? Voor nu nog niet aan de orde, maar dat soort vragen hebben wij. En ik vind het eigenlijk jammer dat dat nodig is, want als hij hetero was geweest zou het geen ding zijn. Overigens hebben wij aangegeven dat wij de opmerkingen niet fijn vinden. Dat het een fase kan zijn, okee, maar wij hoeven dat niet aan te grijpen om hem te sturen naar heteroseksualiteit. Alleen het idee al. Hij is goed zoals hij is, en welke geaardheid daarbij hoort zou voor niemand uit moeten maken. Ze gaven aan het goed te bedoelen. En dat geloof ik ergens ook wel, maar ik vind het zo pijnlijk om te horen. Vooral als ze het vervolgens weer doen. Waarom? Misschien laten we ons meeslepen door de pijn van onze zoon. En dacht ik oprecht dat ‘'we'’ wat verder waren in de acceptatie van homoseksualiteit. Ook voor ons is het een kennismaking met het gevoel wanneer iemand een bepaalde mening heeft over de geaardheid van je kind. Ik had niet gedacht dat het zo’n pijn kon doen. Voor ons is zijn geaardheid helemaal geen ding en je hoopt dat het voor anderen ook zo is. Ik wil jullie in elk geval bedanken voor jullie reacties. Echt, het helpt. Ik realiseer me dat het een beetje een warrig verhaal is, waarbij ik vast niet alle vragen heb beantwoord. Ik merk dat ik door de reacties een hoop nieuwe inzichten heb gekregen. Ik had er nooit bij nagedacht dat mijn zoon waarschijnlijk zal leren moeten omgaan met het feit dat mensen negatief denken over zijn geaardheid. En daardoor wij als ouders ook. Stom misschien, maar als hetero heb je daar niet mee te maken. Tenminste, niet dat ik weet. Voor nu ga ik even goed nadenken over de hele situatie, zonder een overhaaste en definitieve beslissing te nemen.
Nou ja, ik denk wel dat je de maatschappij dan anders ervaart ja. Maar dat geldt natuurlijk voor iedereen. Daarom vroeg ik in m'n eerste post ook hoe haar zoon er zelf over denkt (hoe hij zich erbij zou voelen als ts contact blijft houden met haar ouders), en haar andere kinderen. Want wij kunnen natuurlijk vanuit onze ervaringen wel van alles gaan vinden maar uiteindelijk is dat denk ik het belangrijkst om te bepalen wat te doen.
Hier sluit ik me bij aan! Sterkte ts, en heel verstandig om het eerst maar eens te laten bezinken allemaal. En ook sterkte voor je zoon! Misschien kwam ik wat negatief over maar het komt wel goed met hem hoor. De meeste lhbti'ers vinden echt hun weg wel in deze heteronormatieve maatschappij. En ouders die je steunen helpen enorm daarbij.
Oh lieve mama, je laat je volgens mij helemaal niet meeslepen. Je komt op voor je zoon en laat niemand hem onnodig kwetsen. Als iemand problemen had met zijn huidskleur was de reactie toch het zelfde geweest? Hij is wie hij is en dat is genoeg. Niet minder, niet meer, niet beter, niet slechter, niet anders. Gewoon een puber die mag worden wie hij wil zijn. Dit pad komt alleen met veel meer hobbels dan dat je je kind gunt, omdat de maatschappij nog niet zo ver is. Maar het feit dat hij bij jullie zich zelf kan zijn, is de basis om dat ook buiten de deur te durven en te kunnen. Dat gaat straks zorgen voor een gelukkig kind.
die opmerking snap ik niet helemaal. Je schrijft zelf dat je het naar vindt te merken dat homoseksualiteit niet door iedereen begrepen wordt. Maar als @suus1983 en ik ook als 2 hetero's aangeven dat wij dat onacceptabel vinden en het absoluut een reden vinden om het contact (voorlopig) af te houden dan snap jij dat eigenlijk ook niet en komt het volgens jou omdat wij de maatschappij anders ervaren. Dan kun je het als hetero ook niet gauw goed doen denk ik?
Nee... Ik waardeer jullie standpunt natuurlijk wel. Maar voor jullie lijkt het zo simpel om het te accepteren en acceptatie te eisen. Ik vind het helemaal niet makkelijk om mezelf te accepteren, en als ik altijd acceptatie geëist had, was ik mensen verloren waar ik van houd. Ik denk ik dat het daarom voor mij voelt alsof je met zo'n mening m'n eigen gevoel passeert, alsof jullie eigenlijk zeggen: je moet jezelf gewoon accepteren. Terwijl er tegelijkertijd voortdurend zoveel signalen afgegeven worden dat ik niet normaal ben, anders, immoreel, verkeerd. Ik denk gewoon dat het makkelijker praten is als je hetero bent.
Het klinkt inderdaad erg moedig om zo standvastig te zijn. Maar vaak komt dat toch voort uit een positie waarin je weinig of niets te verliezen hebt. (niet altijd!) Niet iedereen kan zo standvastig zijn al zou je willen want situaties zijn anders, de prijs die je moet betalen is anders. Soms moet het politieker spelen al had je liever anders gedaan.
Mijn reactie is gekleurd door mijn ervaringen. En ik had bij mijn reactie nog niks gelezen over of er meerdere keren over gesproken is of niet. Maar mijn mening is dat het belangrijk is om gesprekken aan te gaan. Niet iets wat mij van nature echt ligt tbh. Maar praten zorgt langzaam voor veranderingen. Jezelf vinden is een proces wat je vaak alleen doet. Dat kan voor een ander nogal abrupt zijn. Er zijn wat mij betreft natuurlijk wel momenten waarop je uitgepraat kan zijn. Maar van wat ik ervoor gelezen heb gaf niks dat aan. De wereld is niet zwart wit en ook niet eindeloos grijs.