Maar als ‘die mensen’ waar je prima zonder kunt leven nu mensen zijn die heel dicht bij je staan, mensen waar je van houdt, goede mensen, die er door dik en dun voor je zijn? Maar die, vanwege een achtergrond, leeftijd, geloof, of wat dan ook, geen ervaring hebben met homoseksualiteit. Mensen waarvoor dat altijd een ver-van-je-bed show is geweest. En opeens komt het heel dichtbij en moeten ze er iets mee. Geloof je echt dat dat hem slechte mensen maakt, die het niet waard zijn om nog enige energie in te steken, alleen omdat ze op een bepaald punt in het verleden leven? Of zijn dat soort mensen het waard om mee te praten, om uitleg te geven, om hun simpelweg tijd te geven om te wennen aan een idee en in te gaan zien dat ook homoseksuele mensen gewoon maar mensen zijn, en dat van wie ze houden niets zegt over wie ze zijn? Natuurlijk houdt dit snel op als ze werkelijk afwijzend er tegenover staan, maar dat lees ik hier totaal niet.
Het contact helemaal verbreken vind ik persoonlijk op dit moment niet nodig. Even afstand nemen zou ik wel doen ja. Maar ik zou ook het gesprek aangaan (uiteindelijk) en duidelijke grenzen aangeven en mijn grootouders op hun plek zetten mocht ons dit overkomen. Aan mijn zoon zou ik ook uitleggen dat mensen nu eenmaal soms dom en bekrompen kunnen reageren maar dat ik iemand, tot op zekere hoogte, best een kans wil geven om tot andere inzichten te komen. Mijn zoon zou ik zelf de keus geven wat hij ermee wil doen, hij is 15, geen 5. Dat zou hij ook moeten begrijpen. Dat wil niet zeggen dat ik hem niet zou steunen, maar ik steun hem er niet minder om als ik wel bij mijn ouders zou komen om het gesprek aan te gaan. En ja, ze hebben domme opmerkingen gemaakt maar ze hebben geen genocide gepleegd. Ze kunnen altijd meer en beter worden en leren van een duidelijk gesprek. Afscheid nemen kan altijd nog als ze echt stug zo blijven doen maar je hebt iemand in ieder geval een kans gegeven om tot andere inzichten te komen.
Even een vraagje; hoe zou jij als ouder reageren als je eigen ouders vinden dat je je kind gewoon in de hand moet houden met zijn ADHD en dat hij maar even met een strakke hand opgevoed moet worden etc etc. Ik speel het even heel naar, maar het is precies hetzelfde wat Ts nu doormaakt. Als de opmerkingen blijven komen, zou je dan voor je zoon kiezen, want de opmerkingen stoppen niet? Mijn dochter heeft aangegeven dat ze op jongens en iets meer op meisjes valt en heeft nu verkering met een meisje. Ik vind het zo aandoenlijk haar eerste vaste verkering. Iedereen is hier welkom, als je mijn dochter maar met respect behandelt.
En dat is dus precies de vijandigheid die ik niet in het verhaal van TS proef. Ik heb zulke vijandigheid wel met mijn eigen moeder meegemaakt. Die heeft per appje laten weten dat alleen ik en mijn neurotypische dochter nog welkom zijn en dat ze mijn autistische zoons niet meer hoeft te zien. Uiteraard zien we haar nu helemaal niet meer. Maar de ouders van TS zijn niet vijandig, alleen erg dom en ongeïnformeerd. Als ik iedereen in mijn omgeving zou cancellen die weleens over speciale diëten en 'hopelijk groeit hij er overheen' begint met betrekking tot mijn zoons, dan kan ik beter in een hutje alleen op de hei gaan wonen.
Mijn oma (type zwaar christelijk en als het kan op zondag 3x naar de kerk), had er ook heel veel moeite mee toen mijn nichtje vertelde op vrouwen te vallen. Dat kon echt niet en was een duivelse vorm van liefde aldus mijn oma. Mijn nichtje heeft haar toen een christelijk boek gegeven waarin homoseksualiteit werd uitgelegd (door ik dacht een dominee?) en waar de schrijver ook schreef dat alle vormen van liefde, of deze nu heteroseksueel of homoseksueel zijn, van God af komen. Natuurlijk moest dit boek wel even landen bij mijn oma van achterin de 80, maat daarna heeft ze haar excuses aan mijn nichtje aangeboden en haar en haar vriendin volledig geaccepteerd. Ze heeft zelfs haar beste vriendin ook 'overgehaald' dat homoseksualiteit normaal is. Ik heb geen idee hoe dat boek heet, maar ik denk wel dat het iets voor je ouders kan zijn?
Ik heb die vragen/opmerkingen wel eens over mijn zoon gehad ja. Dan geef ik ze de ruimte om te leren over autisme (in mijn geval). Hoe het werkt, wat het is, dat het geen kwestie is van opvoeding noch dat er iets mis met hem is. Hij is wie hij is, perfect zoals hij is, zie hem voor wie hij is, accepteer hem zoals hij is. Maar het is een proces, want het is een andere manier van denken. Eentje waar wijzelf en onze families niet echt over hoefde na te denken totdat we zelf een autist kregen. Hetzelfde geld voor veel families die een homo in de familie hebben. Opeens moeten ze er wat mee. Voor veel families geen probleem, maar voor sommige wel vanwege cultuur/religie/noemmaarop. Voor de ene een klein proces, voor de andere een langere. En sommige houden stug vast aan wat zij vinden, en weer anderen kijken niet eens op als je het ze verteld. een leerproces is totaal iets anders dan opmerkingen die blijven komen omdat er geen acceptatie is. Of heel veel moeite met acceptatie en dat op een verkeerde manier uiten (naar de zoon van TS zelf bijv) In dat geval zal ik mijn zoon wel beschermen tegen mijn ouders. @Amaranthas zegt dat ook: “Afscheid nemen kan altijd nog als ze echt stug zo blijven doen maar je hebt iemand in ieder geval een kans gegeven om tot andere inzichten te komen.” De relatie tussen grootouder en kleinkind is een hele belangrijke, het zou zonde zijn als deze kapot gaat omdat er geen ruimte is gegeven om te leren.
Precies dit. Afschuwelijk trouwens dat jullie zoons zijn afgewezen een dikke knuffel! Ik las ergens de mooie uitspraak: ‘Autism can be hard, but loving you is easy.’
Ik ga hier toch ook even op reageren, misschien heeft TS er ook nog iets aan. Zelfs als je jezelf (wat mij jaren gekost heeft) en je omgeving je accepteren loop je tegen dingen aan. Kinderen krijgen: niet van ons tweeën, altijd een vorm van hulp nodig. Met partner op vakantie: eerst even checken of er geen straf of zelfs doodstraf op staat in dat land, bij ons een bewuste reden om ook niets in het paspoort qua trouwen te laten opnemen. Mocht er iets gebeuren op vakantie: even checken of je huwelijk wel als echt wordt erkend of dat je dan gewoon niet bij de ander mag omdat je "geen familie bent". In de voorbereiding op je huwelijk: goh wie van jullie gaat er eigenlijk trouwen? Toch elke keer de afweging maken als er iets in die richting ter sprake komt: vertel ik het of vertel ik het niet. Zeg ik "mijn vrouw", of laat ik het nog even bij "mijn partner", voel ik mij veilig genoeg om het hier op dit moment te vertellen. Voel ik mij hier veilig genoeg om hand in hand te lopen, of doen we het nu maar even niet. Ja het zou geen probleem moeten zijn, en ja je kan mensen uit de weg gaan die het niet accepteren. En toch is het iets waar je soms toch even bij stil moet staan, omdat er toch een heleboel mensen zijn die dit niet normaal vinden, ook als je door de winkelstraat loopt, ook als je iemand inhuurt om je huis te schilderen en ook als je gewoon even in een ander land langs het zwembad in de zon wil liggen. Als het een keuze was geweest had ik er niet voor gekozen.
Dat vind ik ontzettend verdrietig om te lezen, maar ik kan het me goed voorstellen. Ik hoop dat de wereld voor onze kinderen een stuk liefdevoller mag worden <3
Ik vind zelf dat er hier op het forum altijd veel te snel wordt geroepen dat het contact met iemand verbroken moet worden. Lekker makkelijk roepen van achter een schermpje Toen mijn beste vriend uit de kast kwam bij zijn gereformeerde ouders, was dat ook geen pretje. De dominee werd er zelfs bijgehaald om op hem in te praten. Zijn keuze was om in gesprek te blijven met zijn ouders. Moeilijk? Ja. Pijnlijk? Ja. Maar lonend? Ja, uiteindelijk wel. Want het gaat nu prima. Helemaal ok met homoseksualiteit zullen ze nooit worden. Dat zit gewoonweg niet in de aard van het beestje Het vergt van beide kanten water bij de wijn. Maar jeetje, wat is er veel liefde. En natuurlijk komt er ook een punt waarop genoeg, genoeg is. En dan is het absoluut begrijpelijk om (voorlopig) afstand van elkaar te houden.
Niemand zegt ook meteen definitief eruit gooien. Maar het contact even laten bekoelen is niks mis mee. Ik kreeg ook zulke adviezen over dieëten en andere onzin. Ik wordt dan wel direct minder spraakzaam tegen die mensen hoor. Je denkt maar eerst na voor je dat er allemaal uitgooit. Maar van opa en oma mag je toch verwachten dat er onvoorwaardelijke steun is aan een kleinkind?
Volgens mij zit het precies in het stukje "zijn keuze". Jouw vriend koos er zelf voor om in contact te blijven. De zoon van ts geeft aan dat hij geen contact wil. Die keus mag hij zelf maken. Als ts haar zoon er voor kiest om geen contact te willen, snap ik dat je als ouder in een lastige positie komt. Maar ik ben van mening dat je daarin kiest voor je kind. Kinderen horen zich onvoorwaardelijk gesteund te voelen in wie ze zijn. En anders moet je als ouder bewust zijn van het feit dat je kind ook afstand van jou zou kunnen nemen. Dat is dan een consequentie van je eigen keuzes/gedrag. En 'oke zijn' met homoseksualiteit is een keus, geen aard van het beestje. Je wordt niet homofoob geboren, het is aangeleerd gedrag.
Ik zat te denken hoe ik het zelf aan zou pakken; wat ik mijn eigen kind in zo'n situatie mee zou willen geven. En ik denk toch dat ik hem dan zou willen leren om eerst het gesprek aan te gaan. Als je dan niet verder komt en het contact wil verbreken, dan heb je het tenminste geprobeerd. En dan steun je als ouder natuurlijk ook je kind daarin. Ik vind alleen wel dat het voor broertjes en zusjes anders ligt. Die moeten de keuze hebben om zelf een keuze te kunnen maken. Enne...aard van het beestje betekent hoe iemand in elkaar zit gebaseerd op opvoeding, ervaringen en karakter. Je weet heus wel hoe ik dat bedoelde. Als je vanaf geboorte tot volwassene er iets in gestampt hebt gekregen, vind ik dat wel degelijk aard van het beestje. Dan wordt het deel van je en dan is het een stuk pittiger om te veranderen.
Ik ben best wel onder de indruk van dit topic. Gelukkig kunnen we ook gewoon naar elkaar luisteren en elkaars mening delen. Maar ik ga toch even advocaat van de duivel spelen. Want super mooi dat verhaal met dat boek enz. Maar ik zou persoonlijk nooit de moeite doen daar zoveel tijd in te steken. De kortzichtigheid van deze mensen behandelen als "andere generatie geloof bla bla bla" zijn ik mijn opinie gewoon slappe excuses om hun gedrag goed te praten. Als ze zelf niet tot de conclusie kunnen komen dat het probleem bij hunzelf ligt , wie ben ik dan om hun over te halen of te overtuigen en in mijn ogen dus vragen of ze het aub anders kunnen inzien. Noem me hard, maar als het mensen zijn welke jou en je zoon in hun leven willen houden zullen ze er zelf wat mee moeten. Jullie zijn 0 uitleg verschuldigd
Ik heb nu zo ongeveer in elk van mijn berichten aangegeven dat praten uiteraard belangrijk is, maar wanneer dat niet werkt het wel ophoudt. Voor mij is leeftijd/religie/cultuur een flauwekul excuus voor het oordelen over een ander.
Precies! En ik snap ook echt hoe het kan dat zoveel mensen met zo'n excuus wegkomen als het aankomt op homoseksualiteit.
Ook raar dat je het dan wel van een boek geschreven door een dominee zou aannemen, maar niet van je bloedeigen (klein)zoon. Lijkt wel alsof er eerst toestemming moet komen van een ander om je mening te mogen bijdragen.
Precies. En dat hele "accepteren"... eh "accepteer" je het ook dat iemand heteroseksueel is? Of nog erger, ze accepteren wel dat iemand homoseksueel is, zolang diegene er maar niks mee doet. Echt hoor, wie denk je dan wel niet dat je bent. Je hebt helemaal niks te vinden van hoe een ander zijn leven inricht en als je om iemand geeft dan houd je van diegene zoals hij/zij is, ook als dat met een partner van hetzelfde geslacht is. Niet juist in de ogen van God (waar ik ook niks van snap aangezien Hij dan die mensen toch zelf zo heeft gemaakt, zou Hij daar dan fouten in maken) ? Dan oordeelt Hij wel wanneer de tijd daar is. Is niet aan ons mensen