Hoi meiden, Ik heb een vraag en ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan. Eind mei heb ik een miskraam gehad. Ik vond dit een hele heftige en moeilijke ervaring. Daarna was ik zo verdrietig dat ik even niet zwanger wilde worden. Nu sinds de zomer proberen we weer zwanger te worden. Maar ik merk dat ik het verdriet gewoon nog voel. Soms meer soms minder. Ik denk nu steeds : lukt het straks niet omdat ik gewoon te vaak verdrietig ben. Lijkt me niet een top basis om zwanger te worden maar aan de andere kant : het is nu eenmaal zo dat ik hiervan een wond heb opgelopen en er worden toch wel meer mensen zwanger terwijl ze moeilijke dingen meemaken. Hoe denken jullie hierover?
Geef ruimte aan het verdriet als je het voelt. Dat helpt je verder. Accepteer je verdriet, je mag rouwen. Ik ben mijn vader verloren tijdens deze zwangerschap en de intense rouw staat de ontwikkeling van het kindje niet in de weg gelukkig.
Ik denk dat een baby wel degelijk stress en spanning ervaart in de buik. Echter denk ik niet dat dit het zwanger raken in de weg zal staan. Ik ben 2 maanden na het verlies van ons zoontje weer zwanger geraakt, dit werd een miskraam. Een maand daarna zwanger van onze tweede zoon. Ondanks dat was er nog steeds heel veel verdriet en het heeft zijn ontwikkeling voor zover ik nu kan beoordelen niet geschaad.
Ik had mijn tweede miskraam nog niet echt verwerkt toen ik weer zwanger werd (We wilden niet wachten ivm mijn leeftijd en we hadden geluk dat ik snel weer zwanger was). Mijn ervaring is dat je tegelijk blij kunt zijn dat je weer zwanger bent en tegelijkertijd kunt rouwen om wat niet heeft mogen zijn. Ik denk dat de nieuwe zwangerschap heeft geholpen in mijn verwerkingsproces, ik werd met bepaalde herinneringen geconfronteerd en dat was emotioneel, maar door te accepteren dat ik voelde wat ik voelde kon ik daarna wel weer verder. Ik denk dat er soms te veel nadruk gelegd op "eerst alles goed verwerken". Als je je leven te veel op de pauzestand zet kan dat soms verwerking juist hinderen. Emoties hebben een impact op het hele lichaam maar staan een nieuwe zwangerschap meestal niet in de weg. Houd jezelf wel een beetje extra in acht, want bijvoorbeeld een prenatale depressie verdient aandacht en hulp, mocht het je overkomen. Je voelt zelf denk ik het beste wanneer het moment is aangekomen om een beslissing te nemen over al dan niet opnieuw zwanger proberen te worden. Succes!
Zo herkenbaar. Ik ben op 8/12 bevallen van ons kindje met 14w. Twee weken later had ik al een eisprong. Ik vond het heel vreemd. Geen poging ondernomen hoor. Ik vind het heel dubbel. Wil graag opnieuw zwanger zijn en tegelijk wil ik het niet. Denk dat de twijfels pas verdwijnen als ik weer zwanger zal zijn. Maar vrees dat er dan heel veel angst en onzekerheid in de plaats zal komen. Je bent niet alleen. Ik geloof heel erg dat alles wel goedkomt in onze situaties.
Ik heb 4 miskramen gehad, waarvan twee voor de geboorte van onze oudste. De miskraam voor dat ik zwanger werd van mijn oudste was met 12 weken. Ik was ontzettend verdrietig en aangezien ik heel veel bloed had verloren raadde de gynaecoloog het af of direct zwanger te worden. Zodra ik opgeknapt was, kregen we groen licht en na 1 cyclus was ik zwanger. Ik was toen nog steeds heel verdrietig en de hele zwangerschap is voor ons heel spannend geweest. Het onbezorgde zijn we kwijt en écht genieten van het zwanger zijn zit er voor ons niet meer in. Maar het heeft bij ons het zwanger worden pf blijven niet in de weg gestaan. Vorig jaar september heb ik mijn vierde miskraam gehad. Weer heel veel bloed verloren en een spoedcurettage gehad. Toen hebben we wel bewust een half jaar gewacht, maar dat vooral omdat ik echt goed wilde herstellen. Ik hoop dat je in 2023 je kindje mag krijgen!
Ik heb helaas 5 miskramen achterelkaar gehad. En heb daar veel verdriet van gehad. Ik word heel snel zwanger maar verlies ze tussen de 6 en 9 weken. Bij de laatste zwangerschap bleef tot a met de geboorte spannend voor mij. Ik was zo in shock en blij dat ze levend geboren was/is. Ergens heb ik de hele zwangerschap gedacht dat er nog meer onheil zou komen. Waar er leven is, is ook de dood. Die gaan hand in hand. Ik hen die gedachte goed in mezelf verweven. En alles steeds bekeken per minuut/uur/dag. En liefdevol mezelf behandeld als ik me zorgen maakte, door dit uit te spreken of hulp te vragen bij de verloskundige Sterkte
ik was het derde jaar dat wij zwanger probeerde te worden (en ik miskraam 5 en 6 kreeg) elke dag ongelukkig. Veel huilen, constant ermee bezig, met de pijn, het verdriet, de angst om nooit mama te worden en ondanks dat ben ik eind 2017 zwanger geworden en gebleven van mijn oudste dochter. Iemand zei ooit tegen mij ‘crack-hoeren krijgen ook kinderen’. Dat is natuurlijk een vrij heftige uitspraak, maar je snapt de boodschap denk ik. Wat mij geholpen heeft in m’n verdriet is er veel over praten, vooral met mensen die het snappen, omdat die de ‘goede’ dingen zeggen. Op een gegeven moment kon ik dat niet meer in m’n omgeving vinden en heb ik via dit en een ander forum nieuwe dames leren kennen bij wie ik m’n ei kwijt kan. Heb er zelfs een paar mooie vriendschappen aan overgehouden!