dat vind ik dus het ergste, in mijn blote billen liggen haha Maar ja moet wel helaas. Ik moet me psychisch goed voorbereiden hoewel het moeilijk gaat worden denk ik. Ik denk dat ik eerst alleen ga dinsdag en volgende keer met mijn man ofzo. Heel erg bedankt. Als ik vragen heb ik stel ik ze graag.
Dat is wel fijn. Ze zullen zeker eerst vragen stellen en misschien weer bloedprikken? Volgrnde keer kan ik iemand meenemen
Ik kreeg meestal een soort papieren broek met een gat in je kruis echt suuuuuuper sexy In mijn tweede ziekenhuis niet maar daar deed ik altijd een jurkje aan, mocht ik dan aanhouden en voelde toch minder bloot.
Ja daarom. Meer als geruststelling, want ze geeft aan heel bang te zijn voor iets ergers. @Roosje24 qua bloedwaarden zullen ze misschien nu eerst de grootste indicatoren in het bloed getest hebben. Wellicht hebben ze ook op b12, calcium en vit. D getest.
Ja klopt, vit D was hoger dan verwacht. Jaren geleden op waarde 10 gezeten en daarna op de helft en nu op 74 terwijl ik geen vit D slik B12 waarde is 339 Calcium weet ik niet, had jaren geleden wel tekort aan calcium
@artie Sommigen zien niet dat het heftig kan zijn voor iemand die in behandeling is bij een mdl arts door darmziekte etc. Veel mensen maken het mee. Sommigen lopen er heel erg tegen aan en bij anderen is het dood normaal. Ik denk als ik jou was geweest dat ik helemaal wegviel met de depressie erbij. Ik zou doen/voelen als het de einde van de wereld was. Ik ben gevoelig en zwak denk ik. Nu al lijkt het of niemand medelijden heeft met mij. Ik heb gemerkt dat ik mij zelf ziek wil maken. Ach ja dat is een ander verhaal (door depressie) ik ga nu voorlopig naar een praktijk ondersteuner. Vanaf januari doorverwezen naar psycholoog/psychiater Ik weet dat ik het niet moet doen maar af en toe komt het de gedachte; misschien heb ik kanker. Ik onderzoek te veel. Niet googlen, niet googlen.. heb wel paar symptomen dus van darmkanker Maar ik weet ook dat het niets hoeft te betekenen..
Ik reageer toch ook nog even. Recent onderzoek laat zien dat mensen met bepaalde darmproblemen eerder een depressie kunnen krijgen. En ook met sommige darm infecties. Verder mocht er iets uitkomen en je zou medicatie voor je somberheid willen hebben weten we ook dat bepaalde antidepressiva ervoor zorgen dat de terugval bij chron en colitis minder kan worden.
Ook ik wil graag reageren. Vanwege een trauma uit mijn verleden heb ik de coloscopie met Propofol mogen laten doen. Dat is een lichte narcose waarbij je dus wel echt slaapt en niets merkt of voelt. Ik was daar erg blij mee. Nam bij mij heel veel spanning weg. De voorbereiding is eigenlijk het vervelendste.
Het is ook heel heftig! Wat ik het allerstomste vond was dat mensen zo vaak zeiden van oh je ik heb pas ook buikgriep gehad, of iedereen is wel eens moe, of het had veel erger kunnen zijn. Ik heb zelfs vaak gedacht, was het maar kanker, daar kan je tenminste nog beter van worden (en ja ik weet het, dat is een hele erge gedachte van mij voor ik iedereen over mij krijg!!) Mensen zullen altijd heel snel minimaliseren. Maar na zoveel jaar heb ik ook wel geleerd om dat soort opmerkingen naast me neer te leggen dankzij mijn psycholoog. Maar dat heeft me ook tijd gekost hoor, ik zit al meer dan 5 jaar verder in het proces nu. Ik hoop dat je daar ook snel terecht kan! Ik wil je vooral echt niet bang maken met mijn verhaal omdat dat een van de extreme uitersten is. Maar ik was dus ook effectief depressief, heb vaak geroepen dat het niet meer hoefde voor mij, dat mijn man me niet alleen durfde laten, enz. Zeker in het begin van de diagnose dacht ik vaak zo van fuck, dit is voor altijd, geraakte ik helemaal in paniek. Zit nog steeds aan de antidepressiva trouwens en heb er ptsd over gehouden. Wil het niet mooier maken dan het is. Kan ook nog steeds niet werken (ligt niet alleen aan mijn darmen, heb nog andere chronische ziektes) Dus ik ga zeker niet ontkennen dat het echt kut en zwaar is hoor! Het zit in mijn karakter dat ik daar tegenover anderen vrij weinig van laat merken, maar de keren dat ik thuis (of meestal in de auto al) dan crash kan ik ook niet meer bijhouden. Is geen teken van zwak zijn, dat is heel menselijk. Niemand is altijd alleen maar sterk. Tegenwoordig durf ik zelfs al crashen als ik nog bij de dokter zit haha, grote vooruitgang. Heb dat echt moeten leren toelaten. Heel vaak heb ik de opmerking gekregen dat ik zo sterk ben, en ik kan dan alleen maar denken neeeeeeeeeeee, zie nu ook eens gewoon mijn struggle, ontken nu eens niet dat ik het moeilijk heb. Een darmziekte heeft gewoon op alles invloed, iets wat mensen echt gewoon niet beseffen. Werk, vrije tijd, boodschappen doen, kinderwens, schuldsaldoverzekering, enz. Ik zag mijn arts op den duur zo vaak dat die mij gewoon belde met resultaten en zei, hallo het is met Hanne, ipv het is met dokter xxx. Vond ik altijd wel lachen. Maar ik ken dus ook heel wat patiënten (veel meer dan mensen zoals mij) die maar 1 keer per jaar op controle moeten, gewoon hun pilletjes moeten nemen en daarmee verder gewoon een normaal leven lijden. En dat zeg ik niet om je angsten te ontkennen, dat is gewoon realiteit. En niet googelen zal iedereen zeggen, maar ik doe dat zelf ook hoor! Maar het is wel gewoon zo dat je daar alleen de ergste dingen leest. Ik ben zelf bewust uit patiëntengroepen op facebook en dergelijke gestapt want ik geraakte er alleen maar in paniek van (en mensen waren ook niet zo vriendelijk vaak) Symptomen van darmkanker, Crohn, colitis, enz zijn allemaal heel gelijkaardig maar ik snap je angst daarvoor. Je zit nu in een periode dat je weet dat er iets is, maar nog niet wat precies, en dat is nu allesoverheersend en supereng. Ze dachten een dik jaar geleden bij mij dat ik leverkanker had, dus zelfs die angst herken ik. Was gelukkig niet zo, waren goedaardige gezwelletjes, maar die periode van angst is ook echt intens. Ik had vanaf mijn 12 jaar dat gevoel dat er iets mis was, en pas op mijn 27 werd dat serieus genomen. Ik ben heel veel kwaad geweest op artsen dat ze niet eerder wouden luisteren, nu nog soms. Ik was toen ergens zelfs opgelucht dat ze eindelijk wisten wat er was ook al was het een kustdiagnose, want dan konden ze het oplossen. Sorry als ik met mijn vorige berichten je angst minimaliseerde, dat was echt niet de bedoeling! Ik hoop dat je iemand hebt die je ten volle steunt in deze periode en die je mee kan nemen naar afspraken. En ik blijf erbij, je mag me altijd dingen vragen of een pb sturen als je nood hebt aan een babbel/vragen/gewoon eens goed vloeken op alles en iedereen. (En ps nog eens sorry dat dit een beetje mijn frustratiedagboek is geworden precies )
Mijn dochter heeft Crohn. Mijn andere dochter had laatst ook hele hoge waardes wat kon wijzen op Crohn of Coilitus Ulserosa. Uiteindelijk een coloscopie gedaan en er kwam gelukkig helemaal niets uit. Het kan wel eens voorkomen dat de waardes ook verkeerd eruit komen of zo hoog en dat het geen darmziekte is maar een prikkelbaar darmsyndroom. En een prikkelbaar darmsyndroom kan zowat dezelfde klachten vertonen als Crohn of Coilitus. Ik adviseer je om eerst het gesprek met de MDL arts af te wachten en al je vragen te stellen aan haar/hem. Het is een hele pittige ziekte maar met medicijnen goed te onderdrukken. De MDL arts zei ook letterlijk dat de darmen onze 2e hersenen zijn. Alles is aan elkaar verbonden. Waarom krijgen we buikpijn als we soms iets spannends vinden of eng. Het is 1 geheel de 1 reageert op de ander en vice versa. Je moet ook echt goed opletten wat je eet etc. Vermijd pittig eten ,koolzuurhoudende dranken etc. Maar ze zullen je ook informatie geven in het ziekenhuis. Sterkte
Ik herken het helemaal. Mensen praten van alles, vooral mensen die niet dezelfde dingen hebben meegemaakt of meemaken. Praten is makkelijk! Ik denk daar dagelijks ook aan maar meer van als ik een ziekte heb krijg ik misschien meer aandacht. Dan kan ik misschien zeggen, nu begrijpt iedereen mij. Misschien wil ik mij zelf ziek maken. Misschien heb ik ook een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb nooit aan zelfmoord gedacht maar wel van als er iets met mij gebeurt of een ziekte krijg dan behandelen ze me misschien anders. Zo denken is ook niet goed! Maar Ook met andere dingen zoals “jou kinderen zijn niet de enige die niet luisteren etc” (omdat ik nu op dit moment moeite heb met mijn kinderen) wat wij thuis meemaken zien anderen niet maar kunnen wel makkelijk praten. Mijn praktijkondersteuner die helpt nu al. Zij zegt ook gooi het eruit. Ik ben iemand die alles opslaat. Daarom dat ik nu een tikkende tijdbom ben geworden. Het is moeilijk maar ik probeer het ook om het naast me neer te leggen. Ik geniet van niks. Ik wil niks. Ik probeer in leven te blijven voor mijn kinderen. Ook omdat ik in een depressie zit maar ook door mijn darmen zoals naar een wc moet als ik buiten heb. Ik wil ook niet meer praten over mijn problemen met mijn omgeving zoals ouders, mijn man. Ze denken dat ze mij begrijpen maar uiteindelijk besef ik dat ze mij helemaal niet begrijpen juist. Ik zie dat jij best veel meegemaakt heb. Ik ben bang dat als ik zoveel mee moet maken misschien dat ik niet meer overeind kom. Maar gelukkig zijn er hulpverleners. En ook al begrijpen ze je niet. We hebben ons gezin, familie etc. Ik geef mij nu de eigen schuld omdat ik dus niet er achter aan ben gegaan toen het begon met die maag/darmpijn etc. Maar huisartsen die nemen je ook niet meer serieus bijna. Gisteren was ik bij mijn ouders. Mijn moeder is iemand die overal mee bemoeit en commentaar geeft op alles. Ik vroeg aan mijn broertje wat het verschil was van crohn en colitis (terwijl ik zelf al gegoogled heb etc maar wilde even aandacht trekken) daarna vertelde mijn broertje hoe het zat allemaal maar mijn moeder zegt opeens is je broertje een dokter waarom vraag je dat. Hoe gaat hij dat weten etc. Ik heb op dat moment niks gezegd zoals altijd mijn mond houden. Ik vond het wel erg. Soms doet zij dat ook niet bewust gaat automatisch. Maar daarna dacht ik voortaan straks ga ik verder aan niemand te vertellen over wat er gaat gebeuren en gebeurd is. Ik ben er gewoon klaar mee. Met alles! sorry dat mijn reactie een beetje chaotisch is. Maar als ik mijn ei kwijt wil. Vragen, ervaringen pb ik je zeker.. bedankt voor het meeleven..
daar had ik dus over gisteren met mijn broertje. Hij zei ook het kan ook allemaal komen door wat je eet of pds. Ik zei ook misschien komt er idd niks uit. ik heb ook stress in mijn leven en ze zeggen dat het zelfs door stress kan komen. Bij mij is het nu idd afwachten en vragen stellen. Dankjewel!