Weet je wat me aan deze hele discussie zo stoort? Dat het allemaal zo hard en veroordelend is. Zijn we niet allemaal moeders die het beste met onze kinderen voor hebben? Proberen we niet allemaal alle ballen in de lucht te houden? De een lukt dat beter dan de ander, de een heeft misschien meer hulp dan de ander, een andere situatie, kortom iedereen is anders. Maar iedereen doet haar best. Als we daar nou eens van uitgaan, kunnen we elkaar als moeders dan niet beter steunen dan afkatten? Natuurlijk mag je je mening geven, je mag zeggen dat iets je stoort, vertellen hoe jij het anders zou doen. Maar een beetje compassie voor degene die dat niet lukt of een andere oplossing kiest (al dan niet uit nood) zou fijn zijn. Daarmee maken we het moederschap voor elkaar zoveel leuker en fijner.
Ik ben ook van mening dat een ziek kindje thuis bij papa en mama hoort. Zorg, geborgenheid en rust. Ik denk dat onze maatschappij veel van ons verlangt. Veel twee verdieners, alle ballen hoog enz. en dat lukt allemaal als de weken verlopen zonder bijzonderheden. Maar met ziekte, feestdagen, uitjes enz. Lukt die combinatie van werk en privé dan niet meer. Overall gezien zou denk ik de lat gewoon lager moeten/mogen. Zodat er ook meer rek is om calamiteiten op te vangen. Ik erger me ook als ik andere ouders hun zieke kind naar opvang of school hoor brengen. Mijn kindje heeft astma. Als hij weer ellendige virussen oppikt, wordt hij direct heel astmatisch en zitten wij weer met de gebakken peren. Niet fijn. En zo zijn er wel meer kwetsbare kindjes. Het zelfde heb ik overigens bij zieke volwassenen die op het werk of een verjaardag komen oid. Blijf gewoon even lekker thuis, wordt beter. Ik werk zelf als zelfstandige in de zorg, eigen praktijk. Dat betekent ook dat als ik niet werk, ik geen inkomen heb. Toch kiezen we er als ouders voor om direct thuis te zijn als zoon het nodig heeft als hij ziek is, zelf voor ons kind te zorgen en vrij te plannen bij bijv. activiteiten op school (bijv. een optreden, kerstdiner). Ik vind het belangrijk om deze dingen mee te maken met mijn kindje en er zelf voor hem te kunnen zijn. Als ik cliënten moet verzetten, reageren ze eigenlijk altijd heel erg begripvol en vriendelijk. Ook mijn cliënten moeten mij wel eens afzeggen, als zij zelf met een ziek kindje thuis zitten. De jaren dat dit kan en nodig is, zijn schaars. Over 10 jaar is het een puber, die ons weer op een hele andere manier nodig heeft, maar ook zelfstandig is.
Sorry, ik vind deze post echt een dooddoener om een discussie dood te slaan. Eentje die wat mij betreft best eens vaker gevoerd mag worden in dit seizoen. En de reden waarom ik o.a. zo'n moeite mee heb: hoe heb je het beste met je kind voor als je wanneer die ziek is een pcm induwt en op het kdv afzet zodat jij kan gaan werken?
Omdat je baan behouden best voordelen kan hebben voor de verzorging van je kind. En ik genoeg verhalen ken van ouders (vooral moeders) die ontzettend onder druk worden gezet om naar het werk te komen ook al redden ze dat eigenlijk niet. Dus dat ze dan hopen dat hun kind goed genoeg is om met een paracetamol de dag door te komen (net zoals ik zelf ook wel eens doe als ik mezelf niet zo lekker voel), snap ik wel. Wij deden het zelf niet, maar ik heb ook lange tijd veel te weinig vakantiedagen gehad om ziekte van kind op te vangen. Want niet naar het werk betekende gewoon vrije dagen opnemen. En dat betekende dat van de 5 weken vakantie ik 2, max 3 weken toen de kinderen groter werden, effectief opnam en de rest gebruikte bij plotselinge ziekte. En dan had ik een werkgever die dat accepteerde, maar ik ken dus genoeg werkgevers die zeiden, voor jou 10 anderen.
Ach kom, dat is niet het probleem van de opvang hoor. En deze reden kun je wel overal voor opvoeren, echt een dooddoener weer. Praktijk is simpelweg (en dat durf ik na jaren kdv echt te zeggen) dat veel mensen gewoon liever gaan werken ipv thuis bij een ziek kind te zitten omdat ze zichzelf op het werk belangrijker gemaakt hebben dan ze werkelijk zijn. Er zijn genoeg werkgevers die ermee dreigen, uitvoeren is iets anders.
Hoewel ik het eigenlijk met je eens ben is het denk ik toch wel ook een beetje kwestie van cultuur/mentaliteit. In NL heerst er een beetje een taboe op ziek zijn, moet je je vooral niet aanstellen en maar doorgaan. Veel werkgevers dreigen hier idd mee, en je zal maar een alleenstaande ouder zijn, denk dat druk van werkgevers dan soms echt wel meespeelt. Beetje andere situatie, maar mijn man is eens door een voormalige werkgever enorm onder druk gezet om te komen werken ondanks zwaar gekneusde enkel (en dat zonder auto en met 2 uur reistijd op de fiets in totaal). Dus ik geloof wel dat dat gebeurt, werknemers onder druk zetten. Vast niet altijd, maar helaas mag je gewoon niet ziek zijn in NL. En voor een ziek kind zorgen is nog meer taboe. Mijn jongste heeft nu al best wat vrije dagen gehad omdat haar juf een ziek kind had thuis (vervangers regelen ze pas bij een x aantal zieke dagen achter elkaar, zoals toen haar juf van vorig jaar werd geopereerd). Maar in NL zouden ze dus zo'n kind hoogstwaarschijnlijk gewoon een paracetamol geven en toch naar de opvang brengen, hier doen ze dat dus echt niet. Dus denk toch een stukje mentaliteitsverschil ofzo.
Misschien beetje mosterd na de maaltijd. Het is en blijft een lastig iets. Niet iedereen heeft een vangnet of een baas die erg coulance is. Als ik naar ons gezin kijk is het nu niet echt makkelijk om thuis te blijven als 1 van onze kinderen ziek is. Mijn man is zzp-er. Als hij thuis blijft heeft dat verschillende gevolgen. Klant krijgt die dag geen keuken en mijn vriend heeft die dag geen inkomsten. Ik ben net begonnen bij een nieuwe werkgever dus zit nog in de proeftijd. Ook hebben wij hele drukke periodes waarbij vrij nemen dan heel moeilijk gaat. Daarnaast wonen mijn ouders in zuid Limburg en hebben mijn schoonouders beide onregelmatige diensten. Wij hadden vorige week bijna ons zoontje toch ziek naar de opvang moeten brengen. We hadden toen geluk dat mijn schoonouders zo lief waren geweest om wat te regelen op hun werk zodat ze elkaar konden aflossen hier bij ons thuis. Andere dag heb ik kunnen ruilen op mijn werk met een dag waarop mijn schoonmoeder vrij was. Mijn moeder kan tot april bijna geen vrij krijgen van haar werk dus die valt dan ook al af. Ik begrijp de mening van o.a. Tuc. Maar voor ieder gezin is de situatie anders. Het liefste blijf ik thuis als de kids ziek zijn en breng ik ze ook niet graag weg.
Als verloskundige ben je natuurlijk ook niet continu bevallingen aan het begeleiden, maar heb je o.a. nog controles of nacontroles. Dus daarin is ruiling met collega's een optie. Al is het maar voor een paar uurtjes tot je achtervang ter plaatse is om de zorg voor je kind over te nemen. Het is voor de ene baan inderdaad lastiger om iets te organiseren dan de andere, maar onmogelijk is het zelden.
Dat geloof ik zeker. En dat er in werkgevend Nederland iets moet veranderen qua druk op personeel (en ouders in dit geval) roep ik al jaren. Maar dan krijg ik het halve forum over me heen dat het niet te doen is rekening te houden daarmee. Maar ik heb nog nooit gehoord dat een ouder in een vakantie naar school belt en zegt: sorry, voor deze vakantie krijg ik het niet geregeld, ze komen ma en di toch Nee, want school trekt een duidelijke lijn dat ze dicht zijn, dus verzint men toch een oplossing
Ik heb getwijfeld of ik hierop zou reageren, want je bent duidelijk met je oordeel klaar. Toch wil ik reageren omdat het me pijn doet wat je zegt. Je weet nu eenmaal niet altijd wat de beweegredenen van een ander zijn. Ik kan uit mijn directe omgeving al meer dan vijf verhalen geven van ouders die soms niet bij hun kind kunnen zijn als het ziek is. De meest voorkomende reden is continue overbelasting door chronische ziekte in het gezin. Als je dan geen vangnet hebt doe je weinig. Er zijn moeders die hun kind op pcm de dag door hopen te krijgen met als doel zelf overeind te blijven voor hun andere kind met kanker bv. Dus alsjeblieft niet zo hard. De wereld is al donker genoeg. En zelfs als een moeder of vader dit uit egoïsme doet is het nog niet aan ons om te veroordelen ♡
Daarin steun ik je volledig. Het hele systeem in Nederland moet worden aangepast op werkende ouders. Zowel aan de school/opvang kant als aan de werkgever kant. Beiden zijn zo flexibel als een loden deur in mijn ervaring. Maar vakanties zijn gepland, ziekte meestal niet. Dus dat werkt heel anders.
Je trekt een alledaagse situatie die voorkomt op het kdv in het extreme om mij zo belachelijk te maken. Dit is een situatie die amper voorkomt, echt niet tof om dit zo te gebruiken. Ik ga er nl vanuit dat in zo'n uitzonderlijk geval het kdv en ik dus als pm'er daarvan op de hoogte ben. Echt onzin dus om dit voorbeeld zo te gebruiken, gemeen ook vind ik. Want de originele post waar ik op reageerde was: " een pcm erin en bij de creche afzetten als ik op het werk een belangrijke afspraak heb" En als het uit eigen belang is, is het aan de pm'er absoluut WEL om te oordelen, die zit nl met de gebakken peren.
Zeker, maar ook dan kan het voorkomen dat je geen opties hebt (altijd onder schooltijd werken en dus geen bso hebben bv).
Ze zegt letterlijk "ik heb geen begrip voor..." Maar verwacht van anderen wel begrip terug. Dat is krom. En tussen wel of niet ziek thuis houden zit een enorm grijs gebied. Net als in de situaties waarin ouders komen (variërend tussen een online vergadering die je niet goed kan volgen en een patiënt die overleed omdat de dokter niet kon komen.) Die discussie ga ik me niet mee bemoeien. Te veel wat je moet invullen voor een ander.
Mijn post was niet gemeen bedoeld. Zoals op een forum weleens gebeurd las ik die ene post en niet alle 160 pagina's ervoor. Dus ik reageer op hetgeen ik quote. Dat deed namelijk pijn, omdat ik dus drie gezinnen ken met een chronisch ziek gezinslid die dit regelmatig treft. En van dat zieke kind krijg je net zoveel gebakken peren toch? Het klopt dat jij met de gebakken peren zit als een kindje ziek is op de crèche. Ik zit met de gebakken peren als men mij vooraf niets laat weten en ik binnenstap bij een gezin waar men ziek is. En zo zijn er talloze beroepen waarbij dit speelt. Als het je zo bitter maakt, is het dan wel een plek waar je wilt blijven?
Niet bitter. Maar hoogst verbaasd en geirriteerd. Maar ja, om dit en andere redenen ben ik 12 jaar geleden gestopt als pm'er en als gastouder begonnen. In een huiselijke situatie waar ouders door het nauwe contact 100x meer respect voor mij en mijn tijd en mening lijken te hebben dan destijds op het kdv (al zaten daar uiteraard ook schatten van ouders tussen). En ik chargeer dit bewust een beetje, maar de ouders die dit doen zijn meestal niet de alleenstaande moeder die cassière is bij de ah, maar de ouders die zo proberen wat uren te maken en niet in te hoeven leveren zodat ze in de kerstvakantie wel 2 weken naar fuerte ventura kunnen vliegen
Bij ons kan je ook een vakantie bso aanvragen zonder reguliere dagen. Moet wel aan tijdig geregeld worden.
Ik zie een verschil in insteek hier. @Muisje2016 gaat van het goede uit: ouders doen hun best, maar zien soms een uitweg in pcm en even doorzetten (een mentaliteit die zoals @citroenrasp al aangaf hier vaak de boventoon voert helaas). Jij gaat uit van het slechte: ouders denken vooral aan zichzelf en vinden het lastig om een ziek/hangerig kind thuis te hebben, dus de opvang sopt het maar op. Een beetje begrip en mildere toon zou je sieren. En dan kan de discussie nog steeds gevoerd worden. Misschien zelfs beter, omdat je dan niet direct het halve forum tegen je in het harnas jaagt. Vraagstelling is dan eerder: hoe zorg je ervoor dat het hele systeem van werk en zorg niet in elkaar stort zodra er een virusje langs komt? Er is wat mij betreft geen goed of fout. (Uitzonderingen daargelaten). Maar blijkbaar wel een probleem. En de personeelstekorten momenteel maken die druk alleen maar hoger aan beide kanten van het verhaal.