Goed. Ik heb mezelf vandaag (niet alleen vandaag, doe ik vaker) een paar keer behoorlijk kwetsbaar opgesteld. Bloot, met kleding, met make-up, zonder, etc. En ik zat me achteraf te bedenken; voelde je je zeker? Wat vond je van jezelf? Hóé voelde je je? Was er verschil? Algehele conclusie; ja! ben misschien ruim 10 kilo te zwaar, heb hangend vel door 50 kilo afvallen, heb maar één oog dat het doet, heb 2 kinderen gebaard, m’n huid doet niet meer wat het wil (opeens wat puistjes), enz enz enz. Maar ik ben zo tevreden met mezelf nu. Ik voel geen schaamte ondanks vellen, hangende dingen, kilo’s, etc. En at the end of the day zei C: Jezus Ier, je bent nog net zo mooi als dat je in 2013 was toen we net een relatie kregen…. Hoe is dat bij jullie?
Ja en ja. Ik vind mezelf aantrekkelijk en mijn man vindt dat ook. En ja, ik vind hem ook aantrekkelijk!
Afhankelijk van mn humeur maar sinds er zo'n 10 kilo af is voel ik me wel stuk zekerder. En ik krijg van man nog steeds te horen na ruim 13 jaar huwelijk dat hij me mooi vindt van verkering krijgen met een pubermeisje van net 16 naar een vrouw met 5 kinderen... dat lijf is dus echt wel veranderd. Niet persé mooier maar ik waardeer het meer en dat straal ik uit zegt hij. En daardoor is het nog aantrekkelijker
Hier wel hetzelfde... Ben ook tevreden, maar om mezelf ook echt aantrekkelijk te voelen moet ik mezelf wel leuke kleren aan doen, haren leuk, beetje make-up. Ik straal't dan uit, aldus man, en dat is volgens hem aantrekkelijk. (Hij kan me dan ook echt het gevoel geven dat hij me mooi vind. Dat voelt zo fijn! ) Als ik snel iets heb aan aangetrokken wat vooral warm moet zijn en ik sta op een grijze dag mn kinderen op te wachten na schooltijd, voel ik me niet bepaald mooi Grappig wel dat je meer tevreden bent met jezelf als je ouder wordt. Tenminste. Volgens mij is dat wel zo. Hoor vriendinnen ook veel minder klagen over uiterlijk dan vroeger.
Ik vind mezelf minder aantrekkelijk dan 10 jaar geleden. Gevalletje zwaartekracht enzo. 10 jaar geleden was ik (ook) niet tevreden maar als ik nu foto’s terug zie denk ik, ik zou een moord doen voor dat figuur. Daardoor besloten dat ik me niet meer zo druk maak over die kleine inperfectheden. Ja mijn billen zitten nu wat lager, ja mijn heupen zijn wat breder, maar als ik over 10 jaar van nu terug kijk denk ik waarschijnlijk weer waar maakte je je toen druk om je zag er prima uit! Dus over het algemeen vind ik mezelf aantrekkelijk maar zijn er punten waar ik waarschijnlijk altijd over blijf klagen. Onzeker ben ik voor het grootste deel niet, alleen over mijn kuiten en enkels. Die kloppen in verhouding niet (lypodeem in hele lichte vorm) en daarvoor overweeg ik steeds vaker liposuctie. Super zeker ben ik wel weer over mijn buik en borsten. Buik is nog net zo strak als toen ik 16 was en borsten staan nog prachtig vooruit. D. Vind me nog woest aantrekkelijk en als ik vraag “waarom dan? Ik ben best wel qua figuur veranderd” zegt hij dat hij me nu mooier vind dan vroeger. Of dat echt zijn mening is of een veilig antwoord weet ik niet zeker. Hij blijft zeggen dat hij me zo in een maat 36/38 mooier vind dan in een maat 34.
daar ben ik het echt 100.000% mee eens. Niets zo aantrekkelijk als iemand die zichzelf mooi vind en daar zelfverzekerd over is!
Als extra noot, ik voel me op mijn opper sexiest in een mooie cocktail jurk met mijn haren mooi geföhnd en met een lichte make-up op. Mijn man vind me op mijn mooist in een sportlegging met sport bh (liefst nog met mijn boks handschoenen aan) en mijn haar in een knot op mijn hoofd zonder make up. het is dus ook echt een kwestie van smaak!
Ik was eigenlijk helemaal niet heel ontevreden met mezelf, na de geboortes van mijn 3 kinderen was ik wel wat kilo’s te zwaar (2 zwangerschappen kort achter elkaar hakt er best in) maar wel weer lekker aan het sporten. En trots op wat ik op de wereld had gezet. De vader van mijn kinderen (nu uiteraard ex)vond het alleen niks. Hij vond mijn “moederlijf”, zoals hij dat noemde, niet meer aantrekkelijk en liet dat ook duidelijk merken. Doordat hij mijn kledingkeuze vaak ook niet kon waarderen bleef er ook geen ruimte over voor een compliment of zo. Dus nee, ik heb geen positieve ervaring wat dit betreft. Nu nog veel meer kilo’s er bij, het is werkelijk afgrijselijk.
Ik ben >20 jaar samen met m’n man. Toen was ik best onzeker over m’n uiterlijk. Ik zou nu tegen de 18 jarige mezelf willen zeggen dat ik niet zo onzeker over mezelf moet denken. Ik was toen best een mooi meisje met een prachtig lijf. Maar gut o gut wat was ik onzeker. Objectief gezien zal ik toen aantrekkelijker zijn geweest omdat ik toen strakker en jonger was dan dat ik nu ben. Wel ben ik ongeveer net zo zwaar als toen terwijl ik nu moeder ben. Ik ken mezelf nu echter beter, weet beter wat ik wil en ken minder onzekerheden. Ik denk dat mij dat nu een aantrekkelijke vrouw maakt dan het onzekere geitje die ik 20> jaar terug was. Ik denk dat ik nu meer straal en zelfverzekerder durf te kletsen met mensen. Mannen lijken dat ook aantrekkelijker te vinden. De laatste jaren heb ik meer sjans dan dat ik vroeger had Mijn man vond mij toen aantrekkelijk en geeft aan mij nog steeds ‘woest aantrekkelijk’ te vinden. Wel merk ik dat zijn libido ietsjes lager is geworden dan >20 jaar terug of misschien de mijne hoger?? Heb mij daar wel een poosje onzeker over gevoelt. Maar dat heb ik los gelaten. De objectieve ik weet dat het met slaapgebrek, werkdrukte, zorgen, en dat hij zelf ouder wordt heeft te maken. Zolang hij de keren dat we het doen helemaal wild van me wordt zegt denk ik wel genoeg
Dat je ex (godzijdank) je lijf niet meer mooi vindt, na het dragen van zijn kinderen, is erg genoeg.... ...maar dat je zelf het woord afgrijselijk gebruikt vind ik heel erg... Meen je dat echt?
Nee ik vind mezelf niet aantrekkelijk! Er zijn veel meer knappere vrouwen dan dat ik ben. Moet nog steeds aan m’n lijf wennen, woog voordat we kinderen kregen 49 en nu 59. Ik weet dat ik absoluut niet mag klagen, krijg het ook vaak zat te horen dat mensen dit veel mooier vinden staan. Maar toch kan ik nog niet wennen aan dat kleine buikje wat over is gebleven van de zwangerschap. Als ik mezelf in make up hijs en leuke kleren aantrek vind ik het wel leuker. Ik heb daar alleen echt niet elke dag zin in.
Qua lichaam ben ik niet veel veranderd. Ook 3 zwangerschappen verder weet ik nog steeds 60-62 zoals ik dat al vanaf mijn 22e weeg. Het is ook niet eens zoveel slapper allemaal, ik veer altijd goed terug en sport genoeg blijkbaar om het in Shake te houden. Over het algemeen vind ik mijzelf aantrekkelijk qua lichaam en haar etc. Doe ik ook zeker wat aan zoals schoonheidsspecialiste en kapper en nagels laten doen. Dus, als ik in de spiegel kijk vind ik mezelf over het algemeen aantrekkelijk. Behalve dat ik dus wel echt grijs wordt (maar lang leven verf) en ik vind wel dat ik echt een oudere vermoeide kop met kringen onder mijn ogen heb gekregen. Dus tov 10 jaar geleden vind ik wel dat ik aftakel maat over het algemeen genomen ben ik, ook kijkende naar mijn leeftijd want je wordt nou eenmaal ouder, wel tevreden. Mijn man vindt mij nog aantrekkelijk gelukkig. Ook niet anders dan 10 jaar geleden. Ik hem ook overigens. Enige wat ik mis is zijn sixpack die is verdwenen . Eigenlijk niet hoor, maar dat had hij vroeger wel. Maar bij hem vind ik het baardje en juist ouder gezicht nog aantrekkelijker.
Haha dit is herkenbaar. Ik voel me net best als ik/we uitgaan dan ben ik op en top gekleed en make up en haar en dan straal je dat uit. Maar er zijn meer gemiddelde dagen van wel haar netjes, wat foundation en mascara en luchtje en leuke kleren maar niet “wauw” En dan zijn er nog de make up loze joggingpak dagen Mijn man vind overigens alles goed maar bij op en top aandacht besteed krijg ik wel altijd extra complimenten
Nee ik vind mijzelf aboluut niet aantrekkelijk. Ik heb (veel) te veel extra kilo's, maar ook lichamelijke beperkingen (ga ik liever even niet over uitwijden ivm teveel herkenning). Ik heb mezelf hierdoor mijn hele leven al een ugly duckly gevonden (door de lichamelijke beperking). Mijn man vind mij zeker nog wel aantrekkelijk, maar als je zo'n lage eigendunk hebt, kan het je maar weinig schelen dat een ander je wel aantrekkelijk vind.
Ik ben het laatste jaar door een burnout veel te veel aangekomen dus nee ik ben even niet zo blij met mezelf. Maar het voornemen is dat dat echt wel weer komt als ik weer beter in mijn vel zit. Mijn man heeft er gelukkig geen last van en vindt me nog steeds de liefste en mooiste. Ik hem overigens ook
Wat rot dat sommigen zichzelf onaantrekkelijk vinden. En dan bedoel ik vooral de lage eigenwaarde die ze hebben. Wat jammer. Ik wil tegen jullie zeggen: je bent op je eigen manier mooi. Van buiten en van binnen.
Wat jammer dat sommige dames zichzelf zo onaantrekkelijk vinden. Ik denk dat je echt trots mag zijn op je lijf, in welke vorm dan ook, omdat het functioneert. Misschien niet perfect, maar je leeft, bent opgegroeid en hebt misschien kinderen gekregen. Das een prestatie! Gelukkig ook veel die steeds tevredener zijn, dat heb ik ook. Ik ben wat te zwaar, maar dat was ik al voordat ik kinderen kreeg. Heb wat meer een buik nu, maar ja, die is ook 3x flink opgerekt geweest. Ik heb de mazzel dat ik een zandloperfiguur heb, alleen een wat vollere zandloper Alleen mijn borsten vind ik niet zo mooi, vroeger ook al niet. Ze zijn erg groot (cup G buiten de zwangerschap, tijdens nog groter) en hangen daardoor heel erg. Maar ik heb er wel mijn kinderen mee gevoed en de jongste nog steeds. Daardoor waardeer ik ze meer dan voorheen. Maar ik zou misschien ooit een verkleining/lift overwegen. Mijn man vind me denk ik nog wel aantrekkelijk, alleen zegt hij dat zelden Dat vind ik soms lastig, heb af en toe een compliment nodig. Aan de andere kant zie ik hem soms wel verlekkerd kijken als ik bloot in de badkamer sta, dus das wel weer leuk