Helemaal mee eens! Mijn beste vriendin kan geen kinderen krijgen en heeft nu een pup. Voor haar is dat echt haar kindje waar ze al haar liefde in steekt. En ze noemt hem haar baby. Ze heeft nu ook een ketting met zijn naam en geboortedatum. Voor haar compenseert dit hondje het gemis van een kindje enigszins. Soms maakt ze ook het vergelijk tussen haar pup en mijn kinderen waarbij ze aangeeft dat het vergelijkbaar is. Ik laat het maar. Wat bereik ik ermee door te zeggen dat het in mijn beleving niet hetzelfde is, in de wetenschap dat zij nooit moeder zal worden.
@Novi zo heb ik een vriendin met 4 katten. Zijn dr lust en dr leven. Maar sommige vergelijkingen gaan me dan weer wat te ver. Kinderen die je op interval basis wakker hoyden, spuugbak nodig hebben, okselhoog luier in t holst vd nacht of besluiten dat t om 0300 echt wel ochtend is. Kan je niet met een kitten vergelijken die aast op je tenen als je je omdraait in je bed, alhoewel dat ook bloedirritant is en f. pijnlijk. Kat kan je je slaapkamer nog uitzetten, negeren of bij jezelf oordopjes indoen. Kind kan je huis in de fik zetten of zichzelf verwonden met een "goed idee" en gebrek aan toezicht. Snap maar al te goed dat dr katten de reden zijn om naar huis te willen gaan of op te staan als de zon in je leven ff achter een dikke vette wolk zit. Er zijn ook echt wel overeenkomsten maar sommige dingen denk ik "laat maar" terwijl t me mateloos irriteert. (Hebben zelf kinderen en katten overigens).
Het werd nog erger dan ik dacht. Nu werd mn andere kind vergeleken met een hond: geef hem maar een weekje aan mij, dan zal ik hem wel africhten Ik was des duivels.
Daarom pakte ik de katia snoepjes maar, die zijn vegan en dus ook geen dierlijke gelatine. Zit ik in elk geval goed. Bepaalde broodverbeteraars zouden overigens ook niet kunnen. Bij bepaalde botersoort om cake mee te maken heb ik jaren geleden t ook moeten navragen bij de fabrikant omdat uit de vermelding niet opgemaakt kon worden of het dierlijke of plantaardige oorsprong was. (Was plantaardige boter, maar ze moesten t nog wel ff verder uitzoeken of dat deel ook plantaardig was...) Voor een buitenstaander is het lastig dingen te herkennen. Lactose intolerantie/allergie is er wat dat betreft echt nog heilig bij. https://www.bnnvara.nl/kassa/artikelen/er-zit-varkenshaar-in-brood-en-visgelatine-in-sap
En terecht! Pfff, je zou ze wat dat soort mensen. Ik ken ze helaas maar al te goed, gelukkig geen familie in ons geval, dus dat scheelt. Veel sterkte!
Hier wel, en ik ga voorlopig echt niet meer. Het is een wiebelkont en kan moeilijk stil zitten, maar er is geen liever, beleefder, socialer jongetje dan hij. Snap het ook werkelijk niet.
@tuc ik zou niet eens meer gaan...Nu dit gezeik al. Steek die fondueprikker of kalkoenpoot lekker waar de zon niet schijnt zou ik dan denken. Bij de SEH valt t tussen die kerstdecoratiegevallen niet eens meer op.
Doen mensen altijd. Toen mijn oudste 5 was en de middelste 2 liepen we in een bos en liet iemand achter ons twee grote honden los die OP mijn zoontjes sprongen. Mijn middelste kon ik nog snel weg trekken/optillen maar de oudste werd besprongen, rende weg, hond erachteraan, oudste helemaal in paniek, ik proberen te helpen…zo’n chaos en paniek. En die baasjes: ach doet niks! Blijf stil staan! Ze willen spelen. Oh ik ben altijd dus zo’n enorm vriendelijk persoon en blijf vaak in de meest vervelende situaties glimlachen maar ik werd zo giftig op die mensen. Want mijn oudste is nu 8 en dus nog steeds als de dood voor honden, ook met therapie en veel hondenbaasjes denken altijd dat ze hem er vanaf kunnen helpen als ze zeggen “aai hem maar gewoon” of “hij doet niets en is heel lief” Gelukkig heeft de middelste het overigens niet. Het is echt diepe angst.
Visgelatine is dan altijd wél weer altijd goed Want ja, vis... Het gaat om gelatine van alle dieren die niet halal of kosher geslacht zijn, dus niet zozeer alleen varkensgelatine. Maar met vis heb je dat niet. Overigens moet je met snoepjes ook uitkijken voor karmijn (rode/roze kleurstof), ik weet nog wel hoe beledigd ze in het ziekenhuis waren toen ik m'n beschuit met roze muisjes niet at, ondanks uitleg. Misschien een idee voor de Ruijter om met de tijd mee te gaan en bietensap als kleurstof gaan gebruiken, zodat iedereen die kosher, vegan/vegetarisch en halal eet wél gewoon beschuit met roze muisjes kan eten. Wellicht is het ondertussen wel veranderd hoor, is alweer respectievelijk 13 en 9 jaren geleden.
Toch vind ik zoiets best respectloos naar zowel kinderen als ouders toe, zulke vergelijkingen. Hoe lullig ongewenste kinderloosheid ook is, je hebt toch nog wel een beetje empathisch vermogen? Ik zou het echt (zacht uitgedrukt) heel verdrietig vinden als mijn kind met een hond of kat wordt vergeleken
Ik denk dat hierin niet letterlijk mensen met dieren worden vergeleken. Maar dat het gaat over de liefde die je voelt voor een ander levend wezen waar je voor zorgt, en waar je ook warmte van terug ontvangt.
Hier bij de jongste ook. Eindelijk eens geen foto, zittend op een bankje met een geforceerde lach, maar buiten met bomen/struiken op de achtergrond, staand en met een echte lach. Zitten er 2 tussen die wat minder leuk zijn, maar verder is het moeilijk kiezen.
Mijn mond valt open van onze kat, 17 alweer. Afgelopen 2 weken blijft hij overal in huis plassen. De zitzak van de jongste al weggegooid omdat hij ook daarop geplast had. Geen idee waarom. Gewoon omdat ie oud word? Angst? Maar waarvan, nog geen vuurwerk te horen hier..... Ik zie hem eigenlijk nooit meer naar buiten gaan. Eerder een tijdje geweest, toen zat er een vreemde kat in huis en durfde hij niet meer naar buiten. Dus hele huis gecontroleerd en geen kat te vinden en toch plast hij in huis...l waarom??
Bezoekje aan de dierenarts? Kan echt van ouderdom/dementie komen, maar er kan ook iets anders medisch aan ten grondslag liggen (blaasontsteking, diabetes insipidus, …).
Mbt dieren en kinderen: onze eerste katten, die we kregen voor we kinderen hadden, voelden ook een beetje als mijn kinderen. Wel kattenkinderen, maar toch.
Waarom? Ik vind ongewenste kinderloosheid echt wel iets erger dan 'lullig' en snap best dat mensen in hun verdriet hun liefde op een dier richten. Ik heb helemaal geen behoefte om dan te moeten stellen dat het echt wel anders is , waarschijnlijk weet ze dat heus wel, daarom doet het juist zo pijn omdat ze zo graag haar liefde op een kindje zou willen richten. Ik vind dat empathie van twee kanten kan komen in dit geval. Sowieso snap ik niet zo waarom mensen zouden willen vergelijken in waarde van liefde, maar ook niet waarom mensen zich dat aan zouden willen trekken. Je kunt toch ook gewoon de ander daarin in haar/zijn eigen ervaring laten.