Ik zit momenteel niet zo lekker in mijn vel. Heb ook gesprekken met een psychologe waar ik veel aan heb, maar het is ook best confronterend. Er komt veel los ook over vroeger. Zit veel in mijn hoofd en daar wil ik ook vanaf. Ik merk de laatste maanden dat het stroef loopt tussen mijn beste vriendin en mij alsof we uit elkaar groeien. We kennen elkaar al 16 jaar. Zij is ook mijn enige vriendin. Als we afspreken voel ik me daarna niet fijn en vraag me steeds af of ze het wel gezellig vond. We spreken ook een paar keer per jaar met de mannen en kids af en daar krijg ik de laatste tijd dan ook het gevoel dat er iets is, de sfeer is gespannen. Het gaat niet vanzelf zeg maar. Gezamelijk met de mannen komt ook meer van onze kant de ideeën. Ik ben erg gevoelig voor sfeer ik voel snel als er iets niet lekker zit. We denken ook anders over dingen. Vind mezelf momenteel niet leuk en gezellig het liefst ga ik alleen op een kamer zitten, maar goed dat kan en wil ik ook niet, wil weer de positieve kant op en dat heeft tijd nodig, maar dit blijft knagen. Slaap er slecht door. Mijn man zegt ga het gesprek met haar aan, maar vind dat moeilijk, omdat ik ook niks kapot wil maken. Wie heeft er tips/advies?
Eens met je man. Ik zou ook het gesprek aan gaan. Vertel vanuit jezelf hoe jij je voelt. Als jullie zulke goede vriendinnen zijn zal ze juist blij zijn dat je het bespreekbaar maakt. Ik zou het zelf in ieder geval heel fijn vinden als mijn beste vriendin vertelt wat haar dwars zit
Merkt je man ook dat er iets is? Of kan het bv. ook komen doordat jij slecht in je vel zit dat je dingen anders interpreteert? En weet je vriendin dat je je zo rot voelt? Anders zou ik dat als gespreksopening gebruiken.
Ik zou het toch bespreken met haar. Is toch zonde om zo’n lange vriendschap te laten versloffen op basis van een gevoel? Ik begrijp goed dat het soms moeilijk is om iets open te gooien maar mijn ervaring leert dat ik juist dan achteraf denk van had ik dit maar eerder gedaan. Het kan beide kanten opgaan maar je weet dan wel waar je aan toe bent. Sterkte ermee
Je begint je bericht met uitleggen dat je niet lekker in je vel zit. Weet je vriendin dit ook? Ik zou me namelijk kunnen voorstellen dat zij bijvoorbeeld aanvoelt dat er iets is vanuit jou en het contact daarom stroef loopt? Ik zou het gewoon uitleggen. Ik mag toch hopen dat wanneer je 16 jaar bevriend bent, je toch wel zo'n beetje alles tegen elkaar moet kunnen zeggen.
Vanuit vriendin kant gezien, als jij niet lekker in je vel zit ben ik doorgaans niet degene die je uit gaat horen. Ik leef met t principe "als je iets met me wilt delen dan zeg je dat zelf wel". Als er dan iets is, waar ik je met alle liefde mee wil helpen zal je t me wel zeggen moeten al is t maar alleen aanhoren.
Mijn man merkt er niet echt wat van. Er zijn wel is dingen, maar dat betrekt hij niet op ons zeg maar. Hij denkt daar ook niet echt over na zoals ik.
Dat is ook zo. Heb snel de neiging om voor een ander te denken, maar je weet niet hoe de ander denkt daar kom je alleen achter om er te over praten
Ik ben gewoon eerlijk geweest, dat ik op dit moment even geen goede vriendin kan zijn en sociale interactie moeilijk vind nu maar dat ik wel er voor haar ben en ze mij altijd kan bereiken als ze het nodig heeft. Dat dit tijd nodig heeft voor mij (ik zit in rouw door plotseling overlijden pa, ben zwanger en die combi zorgt voor veel spanning en stress en paniekaanvallen) Nou alle begrip en liefde
Even een update. Ik heb gisteren het gesprek gehad en het liep goed. Ze voelde het niet zo. Ze heeft wel gehad dat toen ik zei dat ik minder contact wilde dat ze dacht dat ik haar zo probeerde af te wimpelen( heeft ze in het verleden meegemaakt) maar dat heeft ze snel naast zich neer gelegd. Het contact laat ze nu ook van mij komen, omdat ik daar nu wat minder behoefte aan heb. Heb ook aangeven dat ik er altijd voor haar ben als het nodig is en dat is andersom ook zo. Erg opgelucht.