Operatie peuter

Dat vroeg ik me inderdaad ook af.

Misschien inderdaad een filmpje kijken over het ziekenhuis en/of de pedagogisch medewerker daar vragen? Soms hebben ze ook een algemene voorlichting, maar die is vaak voor kinderen vanaf 4 jaar (met 3,5 kan het soms ook wel, maar 2,5 is wel heel jong, omdat er ook kinderen van 12 zitten).

 

Hier sluit ik me wel bij aan, al was dochter nog wel wat jonger. Wij mochten d'r meestal op schoot houden tot ze sliep, dan overleggen op de tafel en nog een kus geven. Ze bellen je alweer zodra ze klaar zijn en voordat het kindje wakker is.
Bijv favoriete knuffel of speen laten ze altijd in het bed liggen en ik nam zelf vaak d'r fles mee met water, ze kwam wel eens echt overstuur uit narcose, dan kon ik d'r daarmee troosten. Maar vaak zat krijgen ze ook een waterijsje en soms ook nog een knuffeltje, zal een beetje van het ziekenhuis afhangen.
Bij ons gaven ze altijd aan dat ze het heel belangrijk vonden dat ouders er waren als het kind wakker werd.
Ik zou het denk ik maar een beetje laten gebeuren... ook met een filmpje denk ik niet dat een peuter er al heel veel mee kan. Ik ben altijd van alles zo normaal mogelijk houden en pas wanneer het echt nodig is iets vertellen of uitleggen. Dus evt de dag van tevoren of anders de dag van de ingreep en dan in korte kinderlijke bewoording. Uiteindelijk moet het toch gebeuren en een kind dat al dagen van tevoren van slag is omdat t niet volledig kan begrijpen wat er gaat gebeuren leek mij ook niks.
Succes en sterkte alvast in elk geval, want begrijp wel dat het even spannend is!

 

Hier hielp uitleg en toelichting juist heel goed om er rustig in te gaan (voor mijn dochter, ik was er al vrij rustig onder). Inderdaad op kindniveau, maar juist door een filmpje ed was de omgeving enigszins bekend, wat erg hielp. In het ziekenhuis hadden ze ook het kapje ed laten zien en voelen ed, dat was ook heel fijn.

 

Ik mag a.s vrijdag weer voor de derde keer met mijn zoon mee, inmiddels redelijk ervaren met operaties. Mijn zoontje is nog geen twee, dus die is iets jonger. Maar wat ik dus het allerbelangrijkste vind, is dat je beseft dat je daar ter ondersteuning bent van je kindje. Jouw emoties en spanning zal je even elders moeten parkeren. Die kleintjes voelen dat heel goed aan. Dus probeer er echt open en positief in te gaan. En als je even alleen bent, tijdens de ingreep laat je het even gaan en dan mag je verdrietig en gespannen zijn. Ik loop altijd huilend de ok uit.

Het ziekenhuispersoneel is ook echt super aardig en die zullen jou hier doorheen helpen. Hier worden er nog leuke praatjes gemaakt het moment dat we de ok in komen bijvoorbeeld . We houden het luchtig, zodat het niet eng aanvoelt. Als je zelf op je 'gemak' bent, is je kleintje dat ook sneller.

En vraag of je hem mag vasthouden tijdens de narcose inderdaad, zo kan je hem echt begeleiden bij het vervelendste stukje. Bij mama of papa voelen ze zich toch het fijnste.

Succes!

 

Mijn zoon had hetzelfde (stoppen met ademen in slaap). Met 1,5 ofzo neusamandelen en vlak voor 4e verjaardag Keel en neus. Partner is 2x mee naar narcose gegaan, ik wilde dat niet. Volgens mijn vriend was dat ook echt heel heftig, hij moest het slaap masker opzetten en vast houden… mijn zoon kwam beide keren echt k.. uit de narcose. Herstel was eerste keer prima. Tweede keer duurde langer. We zijn inmiddels drie jaar verder maar hij weet nog steeds dat hij geen ijs wilde eten haha, heeft indruk gemaakt dus. Maarrrrr de klachten waren daarna over, dus onwijs blij dat we het gedaan hebben (moest ook wel zijn keelamandelen raakten elkaar, hij stikte dus ook vaak in eten). De ingreep zelf was heel snel, na 20 minuten was hij alweer op zaal uit narcose.

 

Ik hoor veel mensen over dat het onder narcose gaan zo naar huis (in het algemeen, niet specifiek hier), ik vond het net of ze ging slapen, dan draaide ze ook vaak met haar ogen ed, misschien scheelt dat. Ze was zelf ook vrij rustig, omdat ze wist wat er ging gebeuren, dat scheelde ook veel. Het onder narcose gaan vond ik dus niet zo bijzonder oid, maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Uit de narcose bijkomen ging moeizamer, daarbij maakte het veel uit hoe snel ze mij er bij haalden, zodra ze mijn stem hoorde werd ze wat rustiger. Wat dat betreft zou ik dus echt zeggen vraag of ze zsm een ouder erbij halen.

 

Hier heb ik het heel gewoon uitgelegd, dus dat we ‘s ochtends vroeg naar het ziekenhuis zouden gaan, dan naar een kamer met een bed waar ze een speciaal pakje aan moet trekken, en dan wachten tot ze wordt opgehaald. Ook hoe het slapen gaat met narcose, dat ik er dan bij ben etc. In het ziekenhuis waren ze ook altijd heel aardig, kreeg bv de knuffel ook een mutsje op of een pleister etc. Ze is nooit gespannen naar de OK gereden, altijd vrolijk kletsend. Narcose vond ik ook meevallen, alleen gaan ze op een gegeven moment heel diep ademen met een soort schok telkens - dat vond ik wel even eng. Maar de anesthesist was ook altijd heel rustig en aardig, die legde ook uit wat hij deed enzo, ook tegen dochter.
Bijkomen ging bij dochter altijd vlot, een paar keer zat ze al rechtop een ijsje te eten en met een verpleegkundige te kletsen toen ik kwam. Bij twee wat langere operaties (3+ uur) was ze wel suffer, en doezelde ze telkens weer weg.

 

Zit er nog steeds zo'n typisch luchtje aan die narcose?

Weet niet of t veranderd is in de tussentijd maar wij kregen paracetamol voorafgaand. Haalt toch ff t ergste er vanaf na die behandeling.

Verder gewoon tijd vrij maken, makkelijk eten regelen voor iedereen, huishouden ff voorsprongetje op nemen. Ze zijn toch ff zielig de eerste periode (en terecht) dan kan je t jezelf maar beter zo makkelijk mogelijk hebben gemaakt.

 

Ik denk dat een boekje lezen en er stap voor stap over vertellen meer dan genoeg is. Wij hebben allerlei spannende associaties bij een ziekenhuis maar kinderen hebben dat meestal nog niet. Als jij er voor je kind bent, dan is dat op elke plek een veilige basis waar ze naar terug kunnen. Ik denk dat je vooral jezelf goed moet voorbereiden zodat je weet wat er gaat gebeuren etc, wat je gaat doen als je moet wachten, zorgen dat je thuis alles geregeld hebt. Dan ben je zelf het meest rustig en dat is het allerbelangrijkste voor je kind

Sterkte!

 

Oh ja, wou ik ook nog zeggen; mijn jongste heeft dus echt een zeer positieve associatie met het ziekenhuis. Ja, ze had er ook pijn en dat was niet leuk, maar ja, thuis had ze ook pijn dus dat koppelt ze los van het ziekenhuis. Maar bv hoe aardig iedereen was, dat ze ijs kreeg, de coole speelkamer… ze zei laatst nog dat ze weer terug wil

 

Hier was zoon 3 en met hem hebben we veel het voorbereidende tekenfilmpje van het ziekenhuis bekeken. Daar heeft hij veel aan gehad en had het zo goed opgeslagen dat hij de verpleegkundige nog corrigeerde omdat ze het hart ding op de verkeerde vinger zette. (De rest van het personeel in een deuk )

Wel lag er een kind op de zaal die dus helemaal niet was voorbereid, die ging leuk rijden met het bed, was helemaal happy en was woest en witheet toen ze terug kwam en heeft ook daarna alleen nog maar gegild en geschreeuwd ( was een ouder meisje) maar daardoor was mijn zoon wel erg van slag.

Dochter was 2,5, op de zelfde manier voorbereid, ging rustig het roesje in maar kwam er heel boos weer uit. Haar woede richtte ze op 1 verpleegster, die hoefde maar de kamer binnen te komen en haar beker drinken werd door dochter vakkundig richting verpleegster gegooid.
Ze had mazzel want die dag waren de Cliniclowns er ook en die vond ze wel heel leuk