TS heeft er niets aan als we er doekjes om heen winden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Er is idd werk aan de winkel. Heel veel werk aan de winkel. Voor de vriend van TS. Maar hij wil niets. TS is verantwoordelijk voor zichzelf en voor haar kind. En gelukkig voor haar dan is deze meneer niet de vader van haar kind. Als hij weigert aan zichzelf te werken en hij zijn leven vorm wil geven als 62 jarige mét alcoholisme, vervuiling, obesitas en zichzelf verder verwaarlozen… Tsja, TS, wij en hulpverleners hebben geen toverstafje om hem te veranderen. Hij is zo te lezen niet handelingsonbevoegd dus ze kan hem ook niet tegen z’n zin laten behandelen voor z’n mindset. Ik zou een vriendin ook adviseren wat ik TS adviseert: RUN!!!
Ja uiteraard, maar run forrest run? Alsjeblieft zeg. De meeste mensen kiezen niet zelf voor hun problemen. En blijkt het niet te doen, ja, dan houdt het op, maar het ligt wel iets minder simpel dan gewoon weggaan.
Het enige dat je kunt doen is inderdaad een gesprek aan gaan, wil hij dan niets veranderen aan zijn situatie is de keus aan jou accepteren of weg gaan. Ik vind de reacties mbt het voorbeeld richting jouw kind overigens wat overdreven.
Te lang op Vivaforum rondgehangen. Daar werd die zin wel 365 dagen per jaar gebruikt als lezers zoiets hadden van, die relatie is niet te redden. Hopelijk raakt deze zin hier op dit forum niet ingeburgerd.
Nou en zit nog wel iets anders tussen “doekjes omwinden” of zo bot reageren. Ik bedoel. “RUN FOREST, RUN” ze houdt van die man. Hoop dat je iets begripsvoller bent naar een vriendin toe en daar ook ruimte laat voor haar gevoelens.
Maar een reactie waarin "run forest, run" staat sla je toch over? Ik kan een reactie met zulke zinnen in ieder geval niet serieus nemen.
Ik sluit me hier volledig bij aan (met ruim 13 jaar werkervaring met verslaving.) Wens je wijsheid en sterkte!
Puntje alcohol zou voor mij echt een no-go zijn (man gehad met alcohol verslaving en slechte dronk), maar voor de rest.... Maar kan me meerdere topics herinneren dat de partner tegen de ts wat zei over afvallen en dan brak de hel los.....
Hier ben ik het mee eens. Maar het zijn wel de feiten. Ik weet niet zo goed wat ik eraan toe moet voegen. Je kunt een ander niet veranderen nee. En tuurlijk, dat hij een erg ongezonde leefstijl heeft, dat hoeven we jou niet te vertellen. Maar ik vraag me meer af wat er dan precies is wat jou blijft triggeren om bij hem te blijven. Los van enkel z’n leefstijl dan hè. Ik bedoel het overigens niet lullig maar m’n vraag is meer: wat heeft hij je te bieden? Wat doet hij om elke dag een grote glimlach op je gezicht te toveren? Dit klinkt voor mij echt als ‘klem zitten’ en je ‘comfortabel voelen bij gebrek aan verandering’, omdat verandering vaak ingrijpend is en energie kost. Ik zou je alleen het advies willen geven om na te denken over wat je zelf wil en denkt te halen uit deze relatie.
En wat wordt hier trouwens fel geoordeeld in dit topic. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben het 100% eens met de reacties maar soms mag het wel wat genuanceerder. Ik denk dat een mens met problemen, van welke aard dan ook, niet per se altijd hiervoor kiest. Je wordt niet zomaar op een dag wakker en denkt ‘ik ga een alcohol / drugs / gokverslaving (of welk ander probleem dan ook)’ ontwikkelen. Maargoed, hoe ermee om wordt gegaan is wel een stukje bewustwording en idd een keuze. Maargoed. Niet relevant verder.
Even los van de alcohol hè waar iedereen zo over valt: hoe goed is je communicatie met hem? Hoe reageert hij als je zegt dat je je zorgen maakt? Je hoeft niet met voorbeelden te komen (je drinkt te veel, je verzorgt je niet goed, je huis is een bende) om aan te geven dat je van hem houdt en je zorgen maakt. Ik lees echt heel veel liefde van jou naar hem. Dát is wat mij het eerste opvalt. Niet die ruime fles wijn maar jouw liefde voor hem. En dat vind ik mooi. Mijn C heeft zijn hele leven al een probleem met eten. Wat ik met roken heb (veel!!) heeft hij met eten (veel!!!). Maar als we daar over praten ligt het zo gevoelig want je voelt je aangevallen en dat heeft jouw man misschien ook? Het is ook lastig want iemand aanspreken op een gewoonte (noem bewust geen verslaving nu) is het allerlastigste wat ik kan bedenken. Misschien is een ‘ik ben er voor je en als je iets dwarszit roep je maar’ instelling nog het beste? Want iemand verandert pas als hij of zij dat wil. Die knop moet om. Dat had ik ook. Ik wist natuurlijk allang dat ik 30 kilo te zwaar was maar hoe meer mensen dat gingen zeggen, des te meer ik de arrogantie had om te denken dat het állemaal aan hén lag en niet aan mij. Tot ik het knopje vond en merkte dat die bij mij lag. Maar dat lukte alleen met steunende mensen om me heen en zo viel ik niet 30 maar 50 kilo af. Soms is op de achtergrond aanwezig zijn beter dan op de voorgrond
Mooie reactie. Soms heb je niet per se heel veel woorden nodig maar heeft iemand ook behoefte om de steun ‘te merken’. Zo heb ik me na de afgelopen bevalling echt een tijd heel kwetsbaar en klote gevoeld. En wilde dit niet laten merken uit zwakte. Had zoveel ballen hoog te houden en zoveel om dankbaar voor te zijn. Daarbij ‘was er niks aan de hand’ dus op pauze gaan was geen optie. Tot mijn man gewoon een keer letterlijk tegen me zei: ‘schat, ik wil je niet aanspreken op je gedrag en je houding momenteel naar mij en onze kinderen, want ik wil je niet een rot gevoel geven. Ik wil je gewoon even vasthouden en laten weten dat ik er gewoon ben.’ Toen pas ging ik nadenken en een stapje terugdoen. Had hij oordelend gedaan en verwijtend, dan had ik echt ws zo gereageerd: ‘wtf zeg jij nou (aanvallend), ik ben toch geen robot (verklarend). Denk eens na, natuurlijk ben ik moe (oorzaak verzinnen). Je had ook meer steun kunnen bieden (schuld bij een ander leggen).’ Mijn punt: ook al had ik hier echt wel gegronde redenen voor m’n gesnauw en gedrag (ik was gewoon hartstikke moe), ligt de oplossing soms ook dichterbij. Impliciete steun van je omgeving. En dat is waardevol hoor. Woorden zijn niet altijd nodig. overigens is elke situatie anders. Ik zou in het geval van TS vooral even vanuit haarzelf redeneren, met idd haar liefde voor partner in het achterhoofd. Want onthoud een ding, dat zou ik je echt willen meegeven: je kunt een ander alleen gelukkig maken als je gelukkig bent met de persoon die je zelf bent. Inkoppertje, maar echt waar
Ik heb het in december altijd heel moeilijk met kerst en Sinterklaas enzo omdat ik m’n vader dan zo mis. Hij was dol op die dagen en vooral op 29 december (m’n verjaardag). Ik heb begin december tegen C gezegd: ik ga weer een trut worden. Ik ga moeilijk doen en schreeuwen. Maar dat ligt bij mij. Het enige wat ik wil is je armen om me heen hoe lelijk ik ook doe. Wat ik wil zeggen: de communicatie is zo belangrijk in je huwelijk/relatie. Zo belangrijk maar ook het meest harde werken wat je ooit moet doen in een relatie. Makkelijk? Nee juist het moeilijkste.
@Iertje81 eens! En dat hoeven echt niet altijd lange en zware gesprekken te zijn. Alsjeblieft zeg. Soms is een simpele en stevige knuffel met ‘Hé, ben je oké? Wil je iets kwijt?’ al voldoende. TS, ben benieuwd hoe je na alle reacties tegen de situatie aan kijkt en of je voor jezelf misschien een plannetje hebt gemaakt voor de wijze waarop je met de situatie wil omgaan.
Bedankt voor de vele reacties! Sommige waren wat kortzichtig maar gelukkig konden veel mensen wel meedenken. Ik ben van mening dat hij inderdaad teveel drinkt. Echter heb ik er zelf geen last van omdat het zijn gedrag en functioneren geenszins beïnvloed. Het drinken begint pas in de avond met een wijntje op de bank. Waarop hij de volgende dag weer fris opstaat om naar zijn werk te gaan. Zijn huis is inderdaad erg rommelig maar zeker niet vervuild. Van zijn vrienden en hemzelf weet ik dat opruimen voor hem altijd een probleem is geweest, ivm zijn ADD. Hij ziet het overzicht gewoon niet en weet niet waar hij moet beginnen. Voorheen woonde hij natuurlijk samen met zijn ex dus gebeurde het opruimen veel meer gezamenlijk. Dat ik met deze relatie een slecht voorbeeld geef aan mijn zoon of dat hij hier onder te lijden zou hebben vind ik vreselijk kortzichtig. Mijn partner is ontzettend goed voor mijn zoon. Hij is lief, betrokken en kan hem ontzettend veel steun bieden bij zijn genderdysforie. Dit omdat mijn partner actief is in de regenboog-community en zich regelmatige inzet voor hun rechten. Ook voor mij is hij een fantastische partner. Hij was mijn steun en toeverlaat toen mijn moeder een psychose kreeg, behandelt me als een prinsesje, en accepteert mij zoals ik ben. Ik heb zelf bijvoorbeeld PTSS en ben ook echt niet de makkelijkste. Daarbij ben ik ontzettend voorzichtig met het in huis brengen van partners. Ik ben voor deze relatie 15 jaar single geweest en ging al een jaar met mijn partner om voor ik hem aan mijn zoon voorstelde. Ik hoop dus dat mensen voortaan eerst naar meer informatie vragen voor ze zo'n hard oordeel over iemand vellen. Al met al zie ik gewoon dat de spanningen van de scheiding met zijn ex hem erg veel hebben gedaan en dat hij er zelf niet meer bovenop lijkt te komen. Ik zie hem soms echt vechten en gun hem zoveel beter. Ik wil hem zeker niet verlaten maar me zorgen maken is ook niet altijd fijn. Zoals hier gezegd is het misschien inderdaad goed dat ik probeer af te stappen van hem willen helpen en juist meer steunend moet gaan zijn.
Wat zijn jullie toekomstplannen? Is het voor jullie beide niet beter om 1 huishouden te hebben en dus ook meer dingen samen te doen?