Zou kunnen. Vriendin van ons heeft ons wel eens gevraagd om het vlees (van de bbq) niet bij naam te noemen ( dus niet van wie wil er nog een stukje kip) omdat haar kinderen niet wisten dat vlees van dieren kwam (kinderen waren toen rond de 8 jaar oud) en ze er verdrietig van zouden worden als ze wisten dat ze daadwerkelijk een kip aan het opeten waren. Zou me dus niets verbazen dat er ouders zijn die alles van de wo2 bannen zodat hun kinderen niet verdrietig worden.
Een oorlogs en verzetsmuseum vindt de mijne ook razend interessant, maar dat vind ik wel anders dan een concentratiekamp.
Ik ook, ik ben in het holocaust memorial in Miami geweest, dat vond ik zo heftig, ik liep daar echt te vechten tegen mijn tranen en kon daarna slecht slapen. Ik was ongeveer 25 jaar oud. 16 lijkt mij een meer geschikte leeftijd.
Maar dat is iets anders dan ontkennen wat er heeft plaatsgevonden vind ik. Niet dat ik ervoor ben om te gaan overgeschreven tegen alles wat verdrietig zou kunnen maken. Die kinderen gaan vroeg of laat ontdekken dat hun mooie zachtroze wereldje niet bestaat. En dan?
Er zit een verschil tussen in grote lijnen vertellen of alle gruwelijke details. Mijn kinderen worden dus vanaf kleins af aan meegenomen in alles, maar ik vind niet dat ze overal alle details ook al van hoeven weten. Als mijn kind ervan wakker ligt vind ik het niet nodig, ze zijn maar even klein en als ze nog heel jong zijn vind ik dat ze lekker onbezorgd mogen zijn. Dat vlees verhaal hierboven vind ik dan weer compleet onzinnig. Als je het zielig vindt moet je geen vlees eten.
Wat jij omschrijft vind ik dus ook echt achterlijk. Daarom zei ik al: sommige kinderen leren vreemde dingen.
Wat op mij ook indruk heeft gemaakt is een verhaal wat ik ooit las. Ik weet niet meer waar. Een joodse vrouw en haar kind kort na de bevrijding. Eindelijk konden ze naar huis. Maar het huis was leeg. De aardige buurvrouw die op de spullen zou passen staat glashard te liegen over waar alles is. Niemand wil hun verhaal horen. Of weten waar ze geweest waren. Wat ze hadden meegemaakt. Want ze hadden het zelf zo zwaar gehad. Terug komen uit het kamp. En met lege handen staan. Alleen. Ongehoord. Ongezien. Een verhaal wat niemand wil horen. Want wij waren toch de goeien? Wel een verhaal wat verteld moet worden. Dat we zelf onderdeel zijn van de geschiedenis. Dat we zelf nieuwe geschiedenis maken. Hoe gingen we toen met mensen om? Hoe doen we dat nu? Welke lessen hebben we eigenlijk echt geleerd?
Ja het verhaal heeft zoveel kanten. Mijn oma vertelde ook het verhaal dat ze 19 km had gefietst op een fiets met houten banden om haar spullen te ruilen voor eten. Onderweg werd ze aangehouden door een Duitse soldaat en ze was bang dat ze alles in moest leveren, maar hij wenste haar veel succes en zei dat ze maar snel door moest fietsen.
Onze zoon is in gr 7 naar Kamp Vught geweest en in gr 8 staat het Oologsmuseum in Overloon in de planning. Kamp Vught vonden ze er indrukwekkend, maar wel goed te doen. Ook omdat ze er op school genoeg aandacht aan besteed hebben om er over te praten. In Overloon ben ik vorig jaar met de oudste in gr 8 meegeweest en dat was een hele interessante mooie rondleiding due afgesloten werd met een fotospeurtocht. Dat vonden ze allemaal erg interessant en goed te doen. Die actie van het BBQ vlees is echt te idioot. Eet dan gewoon geen vlees!
Eens. Iets met doseren en op een veilige manier brengen. Jeugdjournaal is een mooi voorbeeld. Dezelfde nare onderwerpen. Maar op een niveau waarbij het wel duidelijk is dat het naar is, maar zonder de details. Of op een positieve toon afgesloten. Zo zag ik eens een reportage in het Jeugdjournaal over aidswezen in Zuid Afrika. Over hoe de meisjes op jonge leeftijd alleen moesten zien overleven. Ze sloten af met een zinnetje dat het oudste meisje goed haar best deed op school oid. Heftig onderwerp. Positief afsluiten. Later in het 8 uur nieuws. Zelfde reportage. Laatste zin: dat meisje is sero positief (ik zat te janken) Kort samengevat: je leert ze wel dat de wereld verrot is. Maar op het niveau wat ze aankunnen.
Pardon? Juist vanuit de tweede wereldoorlog zou je moeten leren om geen vooroordelen te gebruiken. Ik heb in het verleden FVD gestemd. 2 jaar geleden zijn wij met de kinderen naar het tweede wereldoorlog museum in Diekirch geweest. Afgelopen jaar (ze waren toen net 10 en 12) naar kamp Westerbork. Hier thuis hebben wij nog originele voedselbonnen, kranten van het begin en eind van de oorlog, geheime kranten van tijdens de oorlog, verslagen van mijn opa die in het verzet zat, gedetailleerde tekeningen van gebouwen waar de Duitsers zaten, etc. De kinderen krijgen hier juist meer dan gemiddeld mee over de oorlog. En daarbij leren ze dat vrijheid een zeer belangrijk bezit is, net zoals vrijheid om te stemmen, iets wat tijdens de tweede wereldoorlog niet ging. Toen was er namelijk geen onafhankelijke demonstratie.
Toegegeven te gechargeerd. Maar een partij die corona-maatregelen vergelijkt met jodenuitsluiting en vervolging lijkt mij niet echt een goede invloed op het serieus nemen van de ernst van de holocaust. En dat zal een deel van de stemmers waarschijnlijk ook overbrengen aan hun kinderen. En het zijn dus wel teksten die mensen nu ook meekrijgen.
Bovendien zijn er ook prominente FvD-partijleden die de holocaust in twijfel trekken en anti-semitische uitspraken hebben gedaan, en is hun jongerenafdeling in opspraak geweest wegens eveneens anti-semitisme. Dus helemaal raar is je opmerking niet. Niet alle FvD-stemmers ontkennen de holocaust, natuurlijk niet. Maar mensen die de holocaust ontkennen, zullen zich sneller aangetrokken voelen tot de FvD. Dat geloof ik wel.
Heel wat anders kwam dit tegen https://www.telegraaf.nl/nieuws/395999166/zwarte-alien-33-niet-meer-welkom-op-terras-ze-willen-mij-niet-hebben?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=seeding-telegraaf&fbclid=IwAR3oaS5e9MN1-u-_iwTgx470dJsZXJcz-i3vA5F8_KWE6iUPZNyYOQDYExc