Gewoon iets om te delen deel 3

Snap ik maar geloof me, voor hun is het 100x erger om adhd te hebben hoor. Heb er helaas ervaring mee. Probeer dat in je achterhoofd te houden wanneer je frustraties oplopen

 

heel tof! Ik had ook willen gaan maar we hadden al iets staan waar ik niet echt onderuit kon. Veel plezier!

 

Jup!
Vrouw met MS hier, ook cognitieve problemen.
Nee natuurlijk wil ik haar ziekte niet maar wat zou het fijn zijn als ik even een keer niet aan f-cking alles moet denken .

Kost ook veel aanpassingsvermogen van de partner, want dat is het. Dag in dag uit continue moeten aanpassen aan de ander.
Ik doe het met liefde maar af en toe... gewoon. Even. Niet.

 

Waar heb je anders een agenda voor?
En is uit eten met het gezin dan simpeler dan naar de kapper gaan? Of welke andere afspraak dan ook?

 

Ik heb geen adhd, maar kan met regelmaat dit soort dingen vergeten, of gewoon niet aan elkaar koppelen. Dus best weten dat ik volgend weekend niet thuis ben, en op moment van boodschappen bestellen gewoon eten voor die dagen bestel. In geval van Tuc zou ik ook kunnen vergeten dat we nu dan dus al een week verder zijn. Mijn man moet ook echt alles op de kalender zetten, want zijn dingen vergeet ik anders ook. Het blijft gewoon niet zo hangen Als het iets is wat heel belangrijk is voor mij of waar ik de verantwoordelijkheid over heb of voel, dan onthoud ik het veel beter.

 

Jij klinkt exact als mijn man. Sommige dingen gaan er gewoon niet in. Hij kan ook echt ‘uit’ gaan. Dan is hij moe, valt letterlijk om (echt waar) en dan lijkt ie ontoerekeningsvatbaar.
Mankeert hem iets? Nee. Maar bloedirritant voor mij. Want ik heb op dat moment geen rationele partner. Hij gaat gewoon ‘uit’ en is verdwenen. Ook met afspraken of andere dingen. Staat het niet op de kalender dan is het er gewoon niet voor hem ofzo. En zeker als ik dingen niet aankondig, dan is het gewoon error. We hebben nu net een ander huis gekocht en meneer is al 3 dagen compleet van de leg. Krijgt moeilijk orde, weet niet waar te beginnen; is al 3 dagen heel chagrijnig en weet het gewoon ff niet. Ik herken dit dus prima: maar vergt wel wat aanpassingsvermogen.

Mijn punt: iedereen loopt wel eens vast idd en dit is absoluut ook veel voor de omgeving. Vergt veel rekening houden met en aanpassen aan. Maar zolang je een middenweg kunt vinden..

 

Ja ik snap je wel. Mijn broer heeft ADD en dit is best wel ‘veel’ voor de omgeving. Ik heb soms het idee dat het voor de omgeving veel rotter is. Overal rekening mee houden, alles tot in den treuren uitleggen en aankondigen. Overal rekening mee houden. Ook met het feit dat het gewoon altijd een excuus is (bedoel ik absoluut niet rot, maar als m’n broer een afspraak niet nakomt of te laat komt dan heeft hij een excuus). Terecht of niet, dat is de discussie niet. Maar het vergt van mij wel flexibiliteit en aanpassingsvermogen. Desalniettemin vind ik ook gewoon dat je het beste gewoon met de situatie kan omgaan en er open over moet communiceren. Valt iets je zwaar? Dat mag. Praat erover. Trek je het even niet? Ook dat mag. Wees even lekker egoïstisch en doe iets voor jezelf. Niemand die je raar zal aankijken!

 

Het lastige is dat het dus ook vaak betekent dat ik het in de agenda moet zetten. Dus we maken een afspraak en ik kan het in de agenda zetten, iedereen er extra aan herinneren en iedereen aansporen. Het betekent in de praktijk dat ik minimaal 3 agenda's beheer en dat is gewoon nogal vermoeiend en mag ook best over geklaagd worden.
Vandaag kreeg ik bijvoorbeeld 'op mijn kop' van de middelste. Ik was wandelen toen hij en man terugkwamen van een open dag en man was zijn sleutels vergeten. En blijkbaar had ik er aan moeten denken dat ze op dat moment thuis zouden komen en moeten merken dat man zijn sleutels was vergeten. Dat soort dingen wordt wel constant van mij verwacht, maar dat man zijn sleutels vergeet, daar kan hij niks aan doen.

 

Dat m’n Iesepoes haar B diploma heeft gehaald ❤️

Bekijk bijlage 744268

 

Oh ja die krijg ik ook af en toe.
"Maar jij moet opletten dat ik mijn telefoon wel meeneem.."

Maarmaarmaar... soms ben ik gewoon blij dat ik zelf al mijn spullen net bij elkaar heb.

 

En dat is niet een redelijke eis. Logisch dat dat irriteert.
Maar een afspraak vergeten die niet was genoteerd is een vrij normaal fenomeen. Ook als je geen labeltje hebt.

Wat erger is partner of jijzelf adhd kan ik je niet zeggen. Geen ervaring mee. Ik denk wel dat dat voor een groot deel aan jezelf ligt.
De familie-agenda bijhouden als taak hoeft voor een georganiseerd persoon toch niet als een vreselijke belasting gezien te worden? Aangenomen dat de partner weer andere vaste taken in het huishouden/opvoeding heeft.
Wanneer je je in dienst gaat stellen van zijn label en alles gaat wegregelen of opvangen dan gaat het mis. Op 2 vlakken. Hij maakt zich te afhankelijk en jij neemt een ouderrol op je. Lijkt me niet gezond en tijd voor een goed gesprek.

Het grote voordeel van 'partner van' zijn tov zelf adhd hebben is dat jij afstand kan nemen. Even eruit. Een middag of een weekend.
Hij kan dat niet. Hij heeft 24x7 adhd.
Jij hebt even frustratie als het niet lekker loopt. En wanneer hij naar het werk is heb jij rust. Maar zijn hoofd blijft chaos.

Ik heb zelf geen label. Maar herken wel heel sterk die vergeetachtigheid en chaos. Mijn man is mijn agenda. En ik vind het best pijnlijk te lezen dat get blijkbaar enorm zwaar is mijn partner te zijn.

 

Wow!!! Onze kinderen zijn even oud en ik ben al aan t bidden dat ie binnenkort zn a eens mag halen
Normaal is mogen afzwemmen haast een formaliteit maar in zijn geval is t gevalletje ruim jaar privéles en we moeten thuis dagelijks oefenen op t droge

 

Volgens mn dochter ben ik een super hero.

G: Ja ik riep je eerder (0215) en toen kwam je. Toen riep R en ging je naar hem (0245) En nu kom je alweer als ik je roep (0330).
Jij bent echt een super hero! (Op zn verbasterd engels)

Ik: Hoezo dat?

G: Nou super hero's beschermen ook de hele nacht als mensen ze roepen. En jij komt ook in de nacht.

Ik: Nou deze super hero is blijer met dagoproepen, zullen we eens kijken of dat misschien een vrolijke super hero mama oplevert ipv een hele moeie?

G: Ja maar dan moet ik zeker papa roepen? Die hoort dat niet hoor, die snurkt ZOOO hard.

Ik: Je zou ook gewoon kunnen gaan slapen in de nacht en in de ochtend roepen.

G: Hmmmm. Ja maar dan weet ik niet meer wat ik wilde vragen.

Ik: Jij vergeet zelden wat en als je twijfelt, je kan de schrijfletters schrijven en je hebt hier een pen en een boekje. Dan schrijf je t op en vergeet je t niet meer. Dan kan je t in de ochtend alsnog vragen.

G: ohja dat is een goed idee. * denkt na *
Maar mama, verander je dan in een blije super hero?

Ik: Als je dat eerst even een weekje volhoud kan dat zomaar gebeuren.

G: EEN HELE WEEK!?!

Ik: Ja en daarna ook volhouden met slapen in de nacht en vragen overdag, moet jij eens zien wat voor coole mama je dan krijgt. Moahahahaha

Nou de uitdaging is weer gezet, als ze t volhoud wordt t ff buffelen want 3 jaar achterstand in slaap trek je niet met een weekje weg natuurlijk. Laat staan dat mn lijf nog weet wat een normale nachtrust is (dat wordt hoofdpijn....)

Ugh als er maar een einde aan komt...

 

Dan ga je er al vanuit dat het de ander niet veel moeite kost. Het zit echter gewoon ook niet standaard in mijn systeem, het kost mij gewoon wel energie. Zeker omdat ik ook moet denken aan al die afspraken maken, want daar denkt hij ook niet aan.

Klopt, weer iets wat ik mag regelen trouwens.

Ik werk fulltime, dus dat stukje valt tegen. En het komt regelmatig voor dat ik van afstand nog dingen moet regelen, dus ook dan is het niet perse rust.

Dat weet je niet, is ook niet wat ik heb gezegd. Misschien vindt jouw man het helemaal geen energie kosten en vindt hij het heerlijk om agenda's bij te houden. Maar ik vind het wel vreemd als jouw man dan niet een keer zou mogen zeggen, soms is het even teveel. Ik houd zielsveel van mijn kinderen, maar soms kan ik ze achter het behang plakken, ik werk heel graag, maar soms wil ik liever in mijn bed blijven liggen. Dat is toch gewoon het leven.
Ik heb jaren redelijk zonder klagen de agenda bijgehouden, ook al is het als chaotisch persoon voor mij wel degelijk een uitdaging. Maar ik ben momenteel hard op weg naar een complete burn-out (ik werk nu tijdelijk maar 28 uur) want naast de gewone familie-agenda moet ik voor 3 kinderen in afwisselende volgorde met juf, ib-er, wijkteam, huisarts, psycholoog, mentor en nog 2 instellingen om tafel (of in ieder geval de afspraken regelen) ivm problematiek omtrent meerbegaafdheid en de leugen van passend onderwijs. Daarnaast werk ik dus 36 uur, want ik ben de kostwinner en op mijn werk is er ook sprake geweest van veel uitval van collega's en daardoor veel extra taken. Dat komt er gewoon wel bij in mijn pakket. En dat komt natuurlijk niet door mijn man en kinderen en verwijt ik ze ook op geen enkele manier, maar het heeft wel een effect op mijn draaglast en dan wordt een agenda bijhouden (wat mij dus ook al niet van nature komt aanwaaien) wel degelijk nog wat lastiger.
Maar dan mag ik niet op een forum zeggen dat ik er soms doodmoe van wordt dat mijn man nooit eens aan een afspraak kan denken want hij kan nooit uit de chaos? In @tuc haar geval zegt ze alleen maar dat ze soms een keer wil gillen. Is dat echt zo vreselijk? Moet ze er echt op gewezen worden dat het moeilijker is voor de andere kant? Of kan ze dan ook gewoon een keer horen, kan ik me best voorstellen, hopelijk trekt het snel bij?

 

Inderdaad, dat laatste. Jemig. Ze mag toch best aangeven dat ze daar even klaar mee is. Beetje raar dat ze zich daar dan over moet verantwoorden tegenover sommigen.

En @femkes sterkte voor jou. Ik hoop dat het lukt om de burn-out te vermijden.