Hi iedereen, Ik heb een super lieve vriend en we zijn al 6 jaar gelukkig samen. Ik wilde eigenlijk al eerder een kindje (zo'n 3 jaar geleden voor het eerst aangegeven), maar hij vond het allemaal erg lastig vooral in combinatie met zijn werk dus zou hij op zoek gaan naar een nieuwe baan. Hij zei altijd tegen mij "ik wil een kind, maar niet nu". 2 jaar later had hij nog steeds geen nieuwe baan... Afgelopen zomer heb ik daarom aangegeven dat het onderhands wel voelt alsof hij mij aan het lijntje houd. Hij is toen gelukkig op zoek gegaan naar een nieuwe baan zodat we verder konden gaan. Echter kreeg ik in oktober te horen dat hij toch eerst een vast contract wilde (dus nog 1 jaar wachten). Daar ben ik toen best boos over geworden, omdat hij naar mijn idee dus altijd met excuusjes komt waarom het niet zou kunnen... Uiteindelijk is hij dan toch meegegaan en zijn we het nu zo'n 2 maanden actief aan het proberen, alleen ik krijg dus soms het gevoel dat hij het doet omdat het als een verplichting voelt. Als ik vraag of hij er naar uit kijkt om een kindje te krijgen dan kan hij daar niet echt antwoord op geven. Ik heb het idee dat het gewoon spanning is voor het onbekende, maar wil absoluut niet dat hij het gevoel krijgt dat het maar moet van mij. Hoe is jullie ervaring geweest met je partner? Stond die te springen of zijn dit soort twijfels/spanningen normaal? Ik heb echt een "ik wil een baby gevoel" bijvoorbeeld, maar dat lijkt bij hem compleet te missen. Misschien handig om te weten dat mijn partner überhaupt niet echt duidelijk is in wat hij nou wil (met vakanties boeken bijvoorbeeld, dat is ook een drama hahaha) "ja weet ik niet" of "maakt mij niks uit" komt erg vaak voor in zijn vocabulaire hahaha. ps. weet niet of dit de juiste subforum is om in te plaatsen? Laat me weten als het elders moet...
Poeh lastig om te zeggen. Ik denk dat dit per persoon verschillend is. Heb je het met hem hierover gehad?
Ja ik vraag dus regelmatig of hij het wel ziet zitten of dat hij misschien het gevoel hebt dat ik push en dan komt er een soort van half antwoord wat niet echt duidelijk is. Ik heb zelf sterk het gevoel dat hij het gewoon allemaal spannend vindt. Maar ik weet dus niet wat normaal is. Ik heb ook wel spanningen maar heb wel een sterk "ik wil een baby" gevoel, hij dus niet echt.
Ik kan me wel indenken dat jij er zo naar uitkijkt en dat nu de tegenslag van uitstel telkens een slag in het gezicht is. Het is niet fijn als je het gevoel hebt dat je partner er niet volledig achter staat. Enige wat je kan doen is erover praten met hem. Misschien ervaar jij het zo dat het voor hem als een verplichting aanvoelt, maar is dat voor hem niet zo.
Ik denk dat t wel meer voorkomt dat een man zich er niet zo'n voorstelling bij kan maken, er niet gelukzalig over droomt, ergens weet dat z'n leven er dan anders uit gaat zien, enzovoorts en het daardoor voor hem niet persé hoeft. Dat 'uitstellen' is dan op zich niet zo gek. Doordat jij aangaf dat je je aan het lijntje gehouden voelt zal hij waarschijnlijk er voor gaan omdat hij jou dat gevoel niet wil geven. Voor hem zal het nou eenmaal anders voelen, hij heeft duidelijk geen haast. Voor jouw voelt t wel zo en dat wil hij niet. Dat hij dan 'overstag' gaat maakt natuurlijk niet dat hij ineens enorm op een roze wolk zit en het helemaal voor zich kan zien. Dat lijkt dan dat hij het voor jou doet, war ergens wellicht zo is, als zijn droom nou eenmaal niet zo groot is dan die van jou. Aan de andere kant zal hij vast niet akkoord zijn gegaan als hij echt niet wilde. Ik denk dat je dat altijd een beetje houdt wanneer de één er nog niet mee bezig is en waarschijnlijk wat beren ziet bij zo'n grote stap en de ander kan niet wachten. Het mag er beide zijn, je kan gevoel niet dwingen, dat is er gewoon. Je gaat er echter dan voor, of je gaat er niet voor. En voor de één sluit t dan beter aan bij je gevoel/je wens, dan bij de ander. Wil overigens niet zeggen dat mannen die er niet zoveel mee hebben geen lieve en leuke papa's worden, dat kan natuurlijk zeker wel! Sommige papa's ontpoppen zich volledig na een bevalling. Daarnaast zijn er ook gewoon mannen die minder hebben met kleine baby's en peuters. We zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde.
Dank voor je reactie. Ik lees ook regelmatig dat sommige mannen nou eenmaal niet zo enthousiast zijn. Ik geloof 100% dat hij een fantastische vader zou zijn, dat stelt me wel echt gerust. Ook heeft hij het regelmatig uit zichzelf over baby's van andere, zo laat hij opeens Instagram berichten zien van kennissen die net een baby hebben. Misschien heb je gelijk en is hij toch nu overstag om mij een plezier te doen. Sowieso kan ik hem nooit forceren om een kind te nemen, hij heeft het natuurlijk altijd zelf in handen. Dus ergens in hem wilt hij het denk ik wel maar vind hij het allemaal maar erg spannend. Gemixte signalen... mijn vriend is soms echt een mysterie hahaha.
Tijdens mijn zwangerschap hebben mijn vriend en ik het heel anders beleefd. Ik voelde van alles, qua hormonen maar ook letterlijk. Voor mijn vriend was alles abstract. Ik voelde mij daar best onzeker over. Ik zocht van alles uit en hij zei dat komt bij mij wel na de bevalling. Ik heb het zelfs bij de verloskundige voorgelegd. Zij gaf aan dat veel mannen zo denken en dat dat echt goedkomt na de bevalling. En dat is ook helemaal goed gekomen! Het uitstellen herken ik ook, volgens mij is dat ook een mannending. Mijn vriend wilde het wel maar het was altijd later. Tot dat ene gesprek. Denk dat sommige mannen zulke (grote) knopen doorhakken lastig vinden.
Ah je berichtje stelt me echt gerust! Heel fijn om te horen dat ik niet de enige ben die hiermee zit en dat het dus (waarschijnlijk) gewoon goed komt.
Dit inderdaad. Mijn man is ook heel nuchter, en voor hem is het pas na bevalling gaan leven. En hij is helemaal gek op z'n dochter. Maar in zwangerschap vergat hij vaak als ik naar verloskundige moest, en dingen als aan buik voelen als baby schopte ed moest ik echt vragen.
Hier ook wel enigszins herkenbaar, hij bleef niet hele tijd excuusjes verzinnen maar mijn wens was er ook veel eerder en bij hem kwam dat nooit in die mate zoals ik het had. Uiteindelijk hebben we ook gewoon een maand gekozen waarvoor we er voor zouden gaan en ondanks dat hij nooit zo enthousiast is geweest als ik, is hij inderdaad na de bevalling helemaal ontpopt tot een geweldige vader. Hij is sowieso nooit echt enthousiast over dingen, ik had een oerwens en ik heb weer een oerwens voor een tweede. Hij wil nu wel echt een tweede, maar hij beleefd dat allemaal toch heel anders dan ik. Tijdens de zwangerschap vond ik dat weleens lastig, maar besef me ook dat hij gewoon zo is en nu I. er is weet ik ook dat dat wel goed zit. Ik ben er met hem over blijven praten, dat zou ik als ik jou was ook blijven doen maar denk dat het verder misschien ook wel gewoon bij sommige mannen zo werkt. En dat het pas "echt" word als de kleine er eenmaal is.
Hey hey Alsof het over mijn vriend gaat! Hoevaak ik wel niet heb gehoord 'weet ik niet', 'maakt me niet uit' of 'je doet maar'. Hij heeft altijd geweten dat ik een kinderwens heb en voor we een huis gingen kopen heb ik ook gevraagd of hij een kindje wilde. Het antwoord luidde: 'ja maar nu nog niet'. Op dat moment zelf had ik ook nog niet die actieve kinderwens. Maar goed dan verstrijken toch een aantal jaren dus die wens begon bij mij steeds meer te groeien. Uiteindelijk het nog even uitgesteld omdat ik nog een opleiding van 1.5 jaar ging volgen maar toen ook die vorderde wilde ik voor een kindje gaan. Mijn vriend gaf dan als antwoord dat hij pas met 35 jaar vader wilde worden. Dat vond ik persoonlijk te laat, momenteel ben ik sinds kort 30. Door zijn vage antwoorden en ook, in mijn ogen, excuses, groeide mijn onzekerheid én frustratie. Een kindje nemen doe je immers samen. Heel vaak discussies en gesprekken hierover gehad maar hij gaf iedere keer aan dat hij niet hetzelfde gevoel als ik ervaar en dat hij dat ook nooit zou gaan krijgen. Tja.. dat gevoel kun je helaas niet dwingen. Jammer want het liefst wil je dat jouw partner net zo enthousiast is. Ik probeerde het dan ook van de andere kant te bekijken, als het andersom was geweest dan had ik ook niet gewild dat hij me een soort van ging pushen. Hoe moeilijk het ook was en nog steeds is, heb ik geprobeerd me er steeds meer bij neer te leggen en dat verlichtte wel de druk op mezelf en hem. Maar.. nu het volgende en wellicht kan dit toch enigszins wat geruststelling geven. Sinds deze week heb ik dus positief getest. Door middel van een doosje met een knuffeldoekje erin heb ik het nieuws bekend gemaakt aan mijn partner. Hij was helemaal sprakeloos. Natuurlijk vlogen er geen sprakles van enthousiasme van af maar ik merk wel dat hij er mee bezig is. Hij toont interesse en de afgelopen twee dagen wreef hij over mijn buik en zei dan 'baby'. Dus wie weet komt het pas echt als je zwanger bent!
Ah zo leuk om te horen! Ontzettend gefeliciteerd met de zwangerschap Wat grappig om te lezen dat meerdere mannen zijn.
Ik denk dat het voor veel mannen ook het onbekende is. Een vrouw gaat daar heel anders mee om. Voor een man kan het een soort beangstigend zijn...wat gaat een kind met mijn leven doen? Ik weet nu wat ik heb en wat ik kan. Hoe is dat met een kind? Een vrouw gaat heel anders met dat soort gevoelens om. Ik denk dat zolang hij het in principe wel wil er niet gauw sprake zal zijn van dwingen. Mannen praten niet per se graag en veel over dingen, vrouwen wel. Vrouwen willen graag duidelijkheid. Gaan we ervoor, ja of nee. En ook daar staan mannen anders in. De reactie van de man van @PLUSMINUS vind ik dus heel logisch daarin. En dan heeft hij nog 8 maanden tijd om te wennen. Het komt goed. Hier heeft hij het helemaal gevonden momenteel in het geluk met onze prachtige 5 (6*) kids
Mm. Lastig. Ik ben al wat langer moeder en ken helaas meer de verhalen waarin dit dus niet goed kwam, in de zin van: als de baby er is dan vindt hij het ineens pats boen wel leuk. Vaak vindt hij het óók niet net zo leuk als jij wanneer de baby er is. Een baby zet zoveel druk op je relatie. Het is hard aanpoten al die gebroken nachten en gejengel. Wat ik veel te vaak heb gehoord is dat de vrouwen er dan toch voor het leeuwendeel voor opdraaien en de vader zijn verantwoordelijkheden gewoon niet pakt. Makkelijk, onder het mom van "je weet dat ik er nog niet echt klaar voor was". Of van die vaders die claimen niet zoveel met een baby te hebben. Tja. Die groeien vaak uit tot vaders die überhaupt niet zoveel met hun kind hebben. Er zijn naar mijn mening veel te veel mensen die ouders besluiten te worden "omdat het hoort", maar eigenlijk als ze heel eerlijk zouden zijn, zou het niet hoeven. Negatieve toon in je topic, maar ik wilde dit toch even reageren na alle reacties die je al gehad hebt. Begrijp me niet verkeerd ik gun je echt een baby, ik gun iedereen die dat wenst van harte een baby. Het IS ook geweldig om moeder te mogen worden!! Gekke mannen dat zij geen vaderwens hebben, ik snap er niks van. maar persoonlijk denk ik wel, meid, wees realistisch over hoe je toekomst er met hem uit gaat zien. Je verwacht dat hij verandert maar veel mensen veranderen echt niet zomaar poef ineens. Sommigen wel. En ik hoop echt dat hij er ook bij hoort. Ik gun jullie ook dat van harte. Hopelijk is het bij hem echt gewoon de spanning voor het onbekende en als jullie kindje er is, kan hij dat loslaten en vollop genieten. Ik ben wat sceptisch, maar laat hem het tegendeel maar bewijzen. In ieder geval succes en hopelijk snel 2 streepjes
Dank voor je eerlijke reactie. Ik hou het in mijn achterhoofd, al verwacht ik niet dat hij een vader zou zijn die z’n kind niet belangrijk gaat vinden. Maar je weet het natuurlijk nooit… Afgelopen dagen wreef hij weer over mn buik en zei “hoe is het met de baby?” Terwijl ik nog niet eens weet of ik zwanger ben, dus misschien maak ik het erger in mn hoofd dan het is hahaha.
Dit is dus precies mijn vriend!!! Hij was nooit zo enthousiast. Uiteindelijk wilde hij het wel... Maar wanneer? Ik heb m echt de oren van zn kop gezeurd en er was altijd wel een reden om er nu nog niet klaar voor te zijn. Uiteindelijk samen tot het compromis gekomen dat 2022 dan het jaar ging worden. En toen gebeurde er ineens wat geks: hij wilde uit zichzelf al gewoon 3 maanden eerder beginnen?? Nou goed, ik herken dus enorm dat uitstel gedrag. Hij was volgens mij gewoon bang voor het onbekende en bang voor het idee dat hij voor de rest van zn leven niet meer terug zou kunnen... Wat ik heb gedaan is erover in gesprek blijven, hem de ruimte geven maar ook wel soort van afspraken maken zodat ik niet eeuwig bleef wachten.
Hoi hoi , heel herkenbaar wat jij schrijft.. Mijn man wilde in eerste instantie wel eerder dan ik, hij werd enthousiast toen mijn zus was bevallen van ons 1e nichtje. Helemaal gek met haar was hij. Echter zat ik toen nog in een opleiding en ik wilde die eerst afmaken, hoewel mijn eierstokken echt wel rammelde toen hoor. toen ik klaar was met mijn opleiding en aangaf dat ik wilde stoppen met anticonceptie, kreeg mijn man koudwatervrees. Uiteindelijk na 3 maanden gestopt en er voor gegaan.. MAAR die eerste maanden vond hij het gewoon een soort van spannend om seks te hebben, alsof hij bang was voor de werkelijke daad. Hij wilde ook niet weten wanneer ik m’n ovulatie had. Toen ik na 4 rondes een vroege miskraam kreeg, was hij toch wel teleurgesteld omdat hij net aan het idee ging wennen dat hij dan echt papa zou gaan worden. De maanden daarna had hij ook die spanning niet meer bij de seks en wilde juist ineens wel weten wanneer m’n ovulatie was en wilde elke dag seks rondom de ovulatie haha. het is bij jou vriend denk ik ook echt de spanning als ik je berichten lees. Mijn man kan met vakanties boeken ook precies zo zijn!