Ja en zo is het toch? Iedereen die dierbaar genoeg is is zo bij ons en de rest kan wel wachten. Als dat hard is, dan is dat maar zo. Mijn ouders en zusje denken er net zo over trouwens. Die zijn ook niet bereikbaar in de nacht. Als wij daar met zijn allen toch ok mee zijn, dan snap ik niet zo goed wat een ander daarvan moet vinden. Wij hebben een heel kleine familie, wonen praktisch op loopafstand en denken er allemaal hetzelfde over. Was nog anders geweest als mijn zusje niet bij mijn ouders zou wonen, maar dat is ook niet zo.
Valt mee hoor. Ze wonen ook met 3 volwassenen, dus er altijd iemand extra daar nu, nu mijn zusje er woont.
Je begrijpt niet wat ik bedoel . Jij schrijft: ik zie niemand schrijven dat ...en ik deel dan het deeltje waarin jij net degene bent die het zo schreef of waarbij je het zo zou kunnen lezen. Wat jij doet maakt mij verder niet uit hoor.
Ik zou overigens, wat ik hier al een paar keer lees, nooit 's nachts beneden je telefoon aan de oplader leggen. Vanuit de brandweer is al zo vaak gewaarschuwd voor brandgevaar. Ik zorg altijd dat mijn telefoon opgeladen is voor het slapen gaan en laders gaan zonder toezicht echt uit het stopcontact. Maar goed, dat is een andere discussie
Best rot als je bij brand boven opgesloten zit. Hoe ga je dan naar buiten? Ik wil dan de brandweer kunnen bellen zodat ze me (en de rest van het gezin natuurlijk) misschien nog op tijd uit het huis kunnen halen…
Natuurlijk wil ik er zijn voor mijn familie maar daardoor vind ik het nog niet nodig om altijd maar bereikbaar te moeten zijn. Ik ben sws niet het type van wat als dit of dat gebeurd. Mijn eigen gezin gaat voor. Als mijn man voor zijn werk in het buitenland zit staat mijn tel in de nacht ook op stil, Wat kan ik doen als er aan het andere eind van de wereld iets met hem gebeurd? Iets te vaak gebeurd dat die het tijdsverschil vergeet en me midden in de nacht appjes stuurt hoe zijn vlucht etc is gegaan, ik word daar wakker van en ik slaap al niet al te best de afgelopen jaren en die appjes zie ik dan wel de volgende ochtend.
Wij hebben het zo ingericht dat we er altijd uit kunnen. Dus met een brandladder etc. Als er een echt grote brand is, is de kans erg klein dat ze op tijd komen.
Dat hebben wij ook. En ondanks dat vind ik kunnen bellen toch belangrijk. Misschien heeft het geen nut, maar als je niet belt, dan weet je in ieder geval zeker dat ze er niet op tijd zijn.
Mijn telefoon ligt ook naast mijn bed op vliegtuigstand, dus bellen is zo gedaan natuurlijk. Maar daar ga ik niet op rekenen.
Ja hier net zo en dat doen we al jaren zo. In tijden dat het anders is zet ik mijn geluid wel aan. Bijvoorbeeld toen mijn moeder in het ziekenhuis lag of mijn zusje hoogzwanger is, maar zou verder niet weten waarom ik perse middenin de nacht bereikbaar zou moeten zijn. Als het echt spoed is moet je 112 bellen en kan ik toch verder weinig zinnigs doen.
Mijn kinderen zijn ongeveer zo oud als die van jou, maar op het moment dat mijn man of ik met de ambulance afgevoerd moet worden wil ik echt niet dat zij alleen moeten zijn, die kinderen zijn dan toch ook in paniek?
Het gaat toch niet om eerste hulp verlenen oid? Psychisch bijstaan is in dat soort situaties net zo nodig, is mijn ervaring. En toen ik mijn enkel brak, was ik heel blij dat ik mensen kon bereiken, ook al was dat dan overdag, het kan ook ‘s nachts gebeuren. Daar komt 112 niet voor. En dus ook al vaker meegemaakt dat het nodig was ivm levensbedreigende situaties dat mensen ons wilden bereiken.
Oh dan zou man of ik alleen gaan en de ander van ons bij de kinderen blijven denk ik. Maar in dat geval hebben mijn ouders een huistelefoon waarop ze bereikbaar zouden zijn, maar denk niet dat ik ze wakker zou bellen.
Met een gebroken lichaamsdeel mag je partner je naar het ziekenhuis brengen (tenzij het je nek, rug of schedel is…). En je kinderen zijn dan wellicht echt wel van slag. Ik vond het fijn dat er iemand bij hen was toen in ieder geval.
Ja maar als ik mijn enkel breek dan ga ik echt niet mijn ouders wakker bellen. Dan is mijn man er en dan wordt de rest volgende ochtend wel geïnformeerd. Ik sta er gewoon anders in, vind niet dat ik mij daarvoor hoef te verantwoorden.
Dat hoef je ook niet. Ieder zijn eigen aanpak. Je doet niets onverantwoordelijks ofzo. Je hebt geen peuters die je middenin de nacht alleen achterlaat oid.
Ze redden zich hier praktisch ook prima. Of het psychisch wenselijk is is wat anders. Maar dat zal ook per kind verschillen. (Mijn man was er overigens niet toen het gebeurde. Kan ook nog. )
Ja precies. Als mijn man er niet is zijn mijn ouders altijd bereikbaar. Op weg naar her ziekenhuis zouden we ook langs hun huis rijden, dus kunnen we dan altijd nog de kinderen afzetten indien nodig. Wij zijn mijn ouders om de dag. Denk dar we met 5 volwassenen samen het wel kunnen redden en we hebben het hier vaak genoeg over gehad.