Is met mij en mn zus ook. Konden elkaar de tent uitvechten. Vooral in de pubertijd was het erg. Maar onze thuissituatie was wel vreemd, met een moeder die ziek werd en binnen 4 jaar in een verpleeghuis zat. Nu gaan we zelfs elke 2 jaar op citytrip.
Ja dat ‘werkt wel mee dan’ Herkenbaar. Wij zeggen altijd dat we ‘goed zijn met de dood’ In korte tijd overleden er in een tijdsbestek van 5 jaar verschillende familieleden (opa’s en oma’s enz), mijn vriendje op de middelbare school verongelukte met z’n scooter, m’n vader kreeg een afschuwelijk auto-ongeluk, verbleef heel lang op de intensive care en moest daarna opnieuw leren lopen in een revalidatiecentrum, enz. Je zou zeggen dat je dan naar elkaar trok maar mijn zus ging in de slachtofferrol (deels) en ik in de regel-rol. Dat beet elkaar ook. Ik werd heel snel volwassen. Zij bleef onder m’n moeders vleugels. En achteraf zegt m’n zus: we hebben geen zorgeloze jeugd gehad maar wel een hele gelukkige en de basis (enorme liefde van onze ouders) was er altijd.
Nou iemand had kunnen aanbieden te helpen mij weer in de benen te krijgen. Maar ik was al lang blij dat er geen auto naast stond en we dus alle ruimte hadden om mij weer in de benen te krijgen.
Hahaha nooooooooouuuuuuu wij denken bij hun van niet. Ze matchen gewoonweg niet. Ze kunnen in de vakantie prima weken zonder elkaar en nog niet opgelucht zijn elkaar te zien. De oudste is eigenlijk al door de puberteit heen en de jongste is een relaxte puber. Ik heb ook niet echt een band met mijn broer. Hij zit op zn eigen planeet zeggen we wel eens. Mijn zus idem. Heeft ook niet echt de band met broerlief. Dus wij weten dat volwassen worden niet perse maakt dat je nader tot elkaar komen. De hele familie vraagt zich wel eens af of broerlief wel familie is, hij is echt zo anders dan anders. Zijn goede en enige vriend is laatst overleden. Hij was 85.... ze willen zelf nu al naar een seniorenflat toe (zij is nog in de 40...). Wij verwonderen ons vooral. Mijn man deelt zn verjaardag met zijn zus. En die hadden ook heel vaak ruzie. 1 is overgevoelig, de ander mist sociale voelsprieten. Dus de communicatie gaat gewoon vaak fout. Er is een beleefdheidscontact. Daar is t wel mee gezegd. En heel eerlijk? Ik verwacht niet dat de overbuurkids echt hecht gaan worden. Ze zullen elkaar wel verdragen hoor en vriendelijker worden naar elkaar. Maar close? Nee. Dat denk ik niet.
Mijn partner heeft afgelopen zaterdag, na een heel heftige dag met van alles gaande in de familie DE vraag gesteld. Ik heb "Ja" gezegd. ❤️
Ik en mijn zus lagen elkaar vroeger niet. We maakte ruzie een hadden echt geen enkele overeenkomsten. Helaas kon ik mijn ouders niet overtuigen voor een ander broertje of zusje er bij. Bij ons is het nooit goed gekomen. Zie haar niet. Soms zijn mensen te verschillend
Herkenbaar ,ik heb mijn zus al 6 jaar niet meer gezien....nooit met elkaar overweg gekund.Met mijn broer had ik vroeger geen probleem maar sinds hij op zichzelf ging wonen veranderde dat heel erg, inmiddels heb ik hem al 8 jaar niet meer gezien.Ik mis ze ook niet echt,het heeft me zoveel rust opgeleverd.
Ik mijn zus al meer dan 9 jaar. Nog voor de geboorte van onze zoon. Det alleen omdat mijn moeder dat bedacht had. Ze zaten dezelfde bus ik dacht dat ik niet goed werd. Zag spontaan zwart voor de ogen. Daarvoor bij de begrafenis van mijn vader was ze zich niet normaal tegenover mij en mijn man kon gedragen. ( toen vriend) Dat is alweer 17 jaar geleden. Voor die tijd liep het niet soepel maar zorgde ik voor cadeautjes met kerst en verjaardag. Zag haar verder niet. Mijn ouders gaven het haar. Daarna opgegeven. Geen normale begrafenis, geen bericht bij geboorte van onze zoon.ik was op en klaar met proberen. Geeft zoals je zegt meer rust. Haar verlies om de rol van tante niet te willen. Al doet dat pijn.
Ja ik heb er geen woorden voor... Mijn vader was Turks dus Turkije zal altijd speciaal voor me zijn. Het is daar nu ook enorm koud dus het is maar de vraag of de mensen die uit het puin worden gehaald de kou overleven Er zijn nog steeds bevingen. Ziekenhuizen en alles storten in