Hoe zwaar veel van mijn/onze jongeren het hebben momenteel, niet wetende of hun familie in Syrië of Turkije nog leeft. Er ging echt een siddering door onze instelling heen vandaag.
Herkenbaar. Op de scholen waar ik werk net zo. Een aantal kinderen zijn hun nichtjes/neefjes verloren, vreselijk verdrietig.
Ja bij ons waren er jongens die na jaren eindelijk weer hun ouders zouden zien. Na jarenlang procederen en afwachten op een beslissing van de IND, dan eindelijk het bericht krijgen dat je ouders in Turkije zitten en vanaf daar zullen vliegen naar Nederland en opeens, pats, weg
Wij hadden die golf nog niet . Maar ook bij ons siddert het. Wij vangen veel van hun op voor de Nederlandse taal. En hun hebben ook families daar.
Verschrikkelijk Ik probeer het nieuws eigenlijk te mijden. Zoveel narigheid kan ik niet aan. Sinds een uitzending van jeugdjournaal 40 jaar geleden over een aardbeving ergens is mijn grootste nachtmerrie onder een ingestort huis liggen en moeten wachten op hulp. Het inlevingsvermogen was even iets te hoog Had er echt slechte nachten van. En als ik er nu aan denk... de kou. Al die mensen die buiten moet slapen. Familie kwijt zijn. Nog onder het puin liggen. Ik moet denk ik even stoppen met nadenken voor ik ga slapen Sterkte iedereen met connecties daar ❤
Het is toch ongelofelijk hoe dit heeft kunnen gebeuren... kind met een pistool op zak, aantal eerdere geweldsincidenten. En dat met 6!! jaar.. uit wat voor milieu komt het kind, waar de pistolen thuis voor het oprapen liggen? En dan de eerdere meldingen waar niks mee gedaan is. Triest.
Ik zit al heel de avond te huilen. Echt wat een nachtmerrie in Turkije en Syrië. Het gebied waar mijn ex vandaan komt en waar zijn familie woont is ook zwaar getroffen. De zangers Karsu die haar oma, tante, nichtjes kwijt is omdat die onder het puin liggen. Een vader in Syrië die zijn kindje overleden vindt. Een baby geboren onder het puin. De rijen met overledenen op straat. Al die mensen die alles kwijt zijn en nu in de kou op straat staan. Onmenselijk
Dat de kerk hier is begonnen met het inzamelen van goederen voor de slachtoffers van de aardbeving in syrie/Turkije, maar ivm hygiëne nemen ze alleen nieuw ( nog in de verpakking) spullen/kleding aan. Stond ik daar met mijn gebruikte maar gewassen kleding
Ja geen idee, stond op insta van de winkel waar ik de spullen heen had gebracht. Ze gingen nu kijken of het wel naar Syrië gebracht kon worden, maar daar heb ik dan ook een hard hoofd in
Hiervan, hoe kan dit plaats hebben gevonden! Zo erg! https://www.linda.nl/nieuws/binnenland/zorginstelling-sluiten-mishandeling/?fbclid=IwAR2ccNdgfYYYtY2L7TsEzeFyIXSQV_G4JIYH9Oz1d6EW2_HKLnUs0wEJmFw
O jongens, 3 kotsende kinderen (oudste 3) sinds gisteravond. De oudste begon, daarna de tweede en toen we eindelijk alles schoon hadden, de wasmachine wilden aanzetten, hoorden we een raar geluid en had nr. 3 alles weer ondergekotst (wat dus net schoon was). En zo zijn we de hele nacht doorgegaan. Steeds als we dachten, nu kunnen we eindelijk in bed, dan spuugde er weer één. Nu dus 3 zwakke kindjes op de bank die heel witjes zien. Nr. 4 vindt zichzelf heel zielig omdat ze wat minder aandacht krijgt en wil alleen maar bij me hangen. Ondertussen een brief dat van 15-27 februari onze garage niet bereikbaar is vanwege werkzaamheden aan het stroomhuisje, we kunnen dus ook onze achtertuin niet uit, want het poortje zit direct naast de garage. De voordeur wordt nooit gebruikt, want die is met de rolstoel niet fijn (drempel). We wonen op een doodlopend stukje en de rolstoelbakfiets staat in onze garage. We hebben de rolstoelbakfiets net een maand, gigantisch duur ding, die wil ik echt niet aan de weg zetten. Daarnaast, als we via de voordeur omlopen naar de schuur, moeten we langs datzelfde stroomhuisje dus daar kunnen we (als ik de tekening zie) ook niet langs. Verderop in de straat zijn ze vorige week met werkzaamheden begonnen die tot half maart duren, ik vind het echt bizar dat we nu al amper de straat uitkunnen, maar straks ook nog eens amper onze tuin uit, is wel heel vervelend. Dus zo maar even bellen hoe ze het gaan doen. Verder is maandag de remkabel van de rolstoel gebroken, het linkerwiel kan nu niet meer op de rem. Medipoint heeft maandagavond (17.30u) direct een monteur langsgestuurd, die geen remkabel bij zich had. Hij zou het doorgeven. Ik heb zelf dinsdagochtend direct gebeld, maar ze hadden nog niets gehoord, dus met mijn telefoontje konden ze nog niets, maar ze kon wel zien dat het een spoedopdracht was. Om 16.20u heb ik nog maar een keer gebeld omdat er nog steeds niemand was gekomen om die remkabel te vervangen. Krijg ik te horen dat de monteur nog steeds niets had doorgegeven, ze hadden geen artikelnummer, dus ze konden niets bestellen. Ik heb direct de rolstoelfabrikant gebeld en 2 minuten later had ik het artikelnummer. Toen ik weer naar Medipoint belde om dat artikelnummer door te geven, schaamde de vrouw aan de telefoon zich kapot, dat er inmiddels 26 uur voorbij was en nog niets gedaan was. Gisteren gebeld, ze verwachten dat ze begin volgende week de remkabel kunnen vervangen. Ik heb het gisteren bij school (speciaal onderwijs) aan één van de taxichauffeurs nagevraagd, zij mogen een rolstoeler zonder werkende rem niet eens meenemen vanwege de veiligheid. Wij hebben dus nog het geluk dat onze bijna 9-jarige nog maar 20 kg weegt en net 110cm lang is en dus nog te tillen is, ze past nog in een gewoon autostoeltje (niet optimaal, omdat de ondersteuning mist die ze nodig heeft), maar je zal maar een gemiddelde 9-jarige hebben die opeens niet met de taxi mee mag. Doordat onze dochter te tillen is, kon ik gisteren met haar naar het G-sporten, morgen naar de bijzondere tandheelkunde (45 minuten verderop). Toen ze zeiden dat het een spoedopdracht was, had ik niet verwacht dat het ruim een week zou duren. Dus ik ben nu maar positieve dingen aan het zoeken: ik ben heel blij dat onze tweede niet op zolder sliep toen ze moest spugen, want dan had de hele zoldertrap (en de trap daaronder) onder de kots gezeten. Het was ook wel prettig dat ze nu in 1 nacht allemaal kotsen en niet een eigen nacht doen (drie nachten achter elkaar 1 kotsend kind is denk ik nog erger). Verder moet ik diep nadenken om er wat positiefs van te maken.
Dat mijn moeder gister het leven niet meer zag zitten en eruit wou stappen. Mislukt, had geen kans van slagen ook. Ik ben enorm verdrietig, ongelooflijk boos omdat wij al zo weinig ruimte kregen bij haar om zelf te rouwen, het draait allemaal om haar want zij heeft t erger maar hulp zoeken ho maar want ze leunde wel op ons (maar wel storten op online daten en ons belastten met al die verhalen...want zij kon niet alleen zijn) en mega stress nu erdoor. Ze is hard aangepakt door ambu personeel en huisarts. Schop onder haar kont heeft ze gekregen. En ze gaat hulp zoeken. Ze is er zelden voor onze emotionele behoeften geweest. Was altijd teveel voor haar (ze kon rustig weglopen als je intens verdrietig was of als je wat vertelde dat je je zo klote voelde dat je het leven even niet zag zitten 'ik wil nu geen zware verhalen horen' ). Maar andersom moesten we altijd voor haar er zijn. Dus dat speelt wel mee bij ons in die boosheid. En dan mis je pa. Pa heeft ons die stabilie jeugd gegeven. Dat luisterende oor. Die arm om je heen. Het gelijk naar je toekomen als je erdoor zat.