Laat ik vooropstellen dat ik een nuchter persoon ben en mijn gevoelens goed een plek kan geven en goed kan relativeren. Ik ben emotioneel erg stabiel en kan me goed inleven in mensen en situaties, maar altijd met eigen grenzen in bewaking. Maar nu komt het. Sinds ik een kind heb (7 maanden) grijpen dingen me erger aan dan ik zou willen. Ik lees over kindjes die ziek zijn, dood gaan, en mijn maag draait zich om. Ineens weet ik wat het is om een kind te hebben en ik kan me iets te goed voorstellen hoe het moet zijn als er iets met je kindje is. Of me inleven in het kindje zelf. Nu met de hele situatie in Turkije en Syrië, mijn hart breekt meerdere keren in duizend stukjes. De meest schrijnende gevallen hebben jullie ook al voorbij zien komen natuurlijk. Het raakt me zo vreselijk, en mijn gemoedstoestand verandert er door. Ik moet echt actief tegen mezelf zeggen dat ik afleiding moet zoeken, anders blijf ik er in hangen. Ik wil helpen, ik wil alle baby's redden, maar je kan niks. Ik keek laatst de documentaire 'onze man bij de Taliban' en het beeld van de baby in de luier die aan de soldaten werd 'overhandigd' vergeet ik nooit meer. De baby die achtergelaten werd door de ouders zodat de ouders konden vluchten uit Afghanistan. De dochter die Mohammed genoemd wordt vanaf die tijd om toch een zoon te kunnen hebben. Dan weer de baby die is achtergelaten in een boodschappentas. Elke dag is het wel raak. Ik vind het VRESELIJK voor al die kindjes op de wereld. Al het onrecht wat ze wordt aangedaan. En mijn baby heeft het zo goed. Er zijn er honderdduizenden die ik ook mijn liefde en warmte zou willen geven. Ik wil dat gebroken hart niet elke dag als ik het nieuws open. Wegblijven van het nieuws, kop in het zand, kan natuurlijk niet. Ik wil wel gewoon bij blijven en weten wat er speelt in de wereld. Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Ik herken het wel. Ik voel zoveel onmacht en verdriet als ik onze man bij de taliban kijk. En toch vind ik het belangrijk om mezelf bewust te zijn van wat er speelt in de wereld. Het voelt ontzettend frustrerend dat ik er niks aan kan veranderen maar wegkijken wil ik ook niet. Nu ik zwanger ben kan ik al helemaal geen verhalen lezen/kijken over ernstig zieke of overleden kinderen. Heel lastig. De ene keer heb ik er meer last van dan de andere keer maar ik laat het gevoel er gewoon zijn. Dat is ook prima wat mij betreft. Ik kan niet alles oplossen maar wel meeleven/inleven.
Ik sla bepaalde tv programmas, artikels, berichten enzo gewoon over. Ik besef heel goed welk leed er is en wat een vreselijk leven sommige mensen hebben maar hoef niet persé beelden of foto's te zien.
Dat is hier nog een aandachtspuntje. Ik zie het voorbij komen op bv mijn tijdlijn op FB of insta. En ik ga dan lezen. En inzoomen op die hand van dochter onder het puin die vastgehouden wordt door papa. Dus ergens doe ik het mezelf ook aan, dat weet ik. Maar ook al zou ik er niet op in gaan, dan komt het nog voorbij. Mensen delen dingen, het nieuws kijk je en lees je.. pffff.
Ik probeer dat soort berichten niet te lezen/bekijken. Ik weet van de ellende maar het helpt niemand als ik er ook wakker van ga liggen. Het is trouwens een bekend fenomeen na het krijgen van kinderen. Dan komen dat soort verhalen ineens heel dichtbij. Probeer ook te accepteren dat het zo is. Gun jezelf toch even zo een emotioneel moment. En bescherm jezelf ervoor. (Dat gaat natuurlijk niet altijd, maar bv mijn schoonmoeder had er nogal een handje van om allerlei vreselijke verhalen over kinderen door te sturen, daar hebben mn schoonzusje en ik wel wat van gezegd , dat we dat niet allemaal hoeven lezen/weten).
De ellende van deze newsfeeds is dat je bij het openen van 1 bericht jemeteen alle gerelateerde of soortgelijke krijgt. Mijn strategie is dan om wel de "echte" nieuwsberichten te openen. Maar niet de verhalen eromheen die het persoonlijk maken. Dus wel de gebeurtenis en kale cijfers (vreselijk zat). En niet de baby, het verscheurde gezin etc. Het raakt mij ook te diep. En voel me er machteloos en klein door. Soms zie ik een kop in de trant vsn " vermiste xx nog niet gevonden". Dan wil ik weten wat er gebeurd is. Maar niet overspoeld worden met vermissingen. Dan vraag ik man het op te zoeken. Krijgt hij de ellende. Ik alleen de info. Wat ik vervolgens ook doe is in mijn newsfeed vrolijke berichten, grappen en kattenfilmpjes openen. Dus die komen ook meer voorbij.
Goeie ja, even streng zijn en mezelf uit de fuik van ellende halen. Ik ga ook maar klikken op kattenfilmpjes
Die foto zag ik ook maar ik klik niet open ofzo. Ik zag ook een foto van een baby die vanonder het puin gehaald werd en klik ook die niet open en scroll door. Dat zo zaken spelen besef ik en weet ik maar gaan inzoomen ofzo bied geen meerwaarde en daar zijn die mensen niet mee geholpen. Ik doe dan liever wat ofzo. In België kan je in Brussel spullen gaan afgeven, tenten, dekens , kledij, slaapzakken. Iemand uit onze wijk gaat rijden en ik doneer met plezier wat spullen.
Ik heb juist het tegenovergestelde....huil echt bijna nooit. Moet heel wat gebeuren om bij mij tranen te krijgen. Daardoor lijkt het alsof dingen mij niet boeien. Na de geboorte van de kids is dat ook zo gebleven. Kan me voorstellen dat je onrustig er van wordt maar het is ook weer mooi dat je het lot van vreemde zo aantrekt. D
Ik heb het altijd wel gehad met dierenleed. Dat vond ik altijd erger dan mensenleed en kon ik echt niet zien. Ik steunde enkel goede doelen die op dieren gericht waren. Gisteren heb ik voor het eerst gedoneerd voor slachtoffers van de aardbeving. Nou, in 35 jaar zegt dat dus wel heel wat . Maar ben er echt niet blij mee. Ik ga dus even actief proberen m'n fuik te veranderen. En als het wel voorbij komt, niet meer klikken en lezen. Hopelijk scheelt dat al iets...
Had ik ook last van na de geboorte van mijn zoon en het is toch ook heel erg? Kan het nu beter van me afzetten maar bij veel verhalen/ nieuws krijg ik toch echt de rillingen. Vooral het feit dat je als ouders verantwoordelijk bent voor het welzijn van je kind en dat sommigen er zo achteloos mee om gaan. Maar goed het zal je vast niet verbazen dat ik inmiddels doneer aan de stichting Mama’s en Save the children. Toen ik zwanger was zat ik altijd te janken bij het spotje op tv over die arme ezeltjes
Ik ook. Ik moet wel, anders kan ik gewoon niet normaal functioneren. Dit begon ook toen ik zwanger was, nooit meer echt over gegaan. Eerder zat ik wel echt om alles te huilen - dat is nu niet neer zo, maar het grijpt me emotioneel nog steeds net zo erg aan…
Ik herken dat wel. Overal waar kinderen bij betrokken zijn, maar ook in series of films wil ik het niet zien. Het doet teveel pijn. Ik bekijk dit soort nieuwsberichten daarom niet, ook in films of series ga ik het uit de weg. Dan kijk ik even niet. Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat ik doe alsof het niet bestaat, maar ik help er niemand mee als ik er aan onderdoor ga. Ik probeer vooral te kijken op welke manier ik wel kan helpen.. Ik zou iig voor jezelf kijken hoe je dit soort berichten kunt blokken in je tijdlijn etc. Nieuws bv niet kijken, je tijdlijn even opschonen qua interesses die je hebt of mensen die je volgt. Of gewoon even helemaal niet op social media zitten.
Ik herken het wel, en de meeste moeders hebben dit in meer of mindere mate denk ik. Hormonen zijn rare wezens en maken het niet makkelijker. Ik denk dat iedereen zich qua emoties wel spiegelt aan de dingen die in je eigen leven spelen. Als je met dieren werkt zie je vast meer zielige verhalen van mishandelde dieren en huil je daarom, en als je een nieuwbouwhuis koopt loop je met je hoofd in de VT Wonen en zie je alle keukens voorbij komen op socials. Voor mijzelf is het afsluiten van de nieuwsberichten geen optie. We kijken dagelijks nieuws en actualiteitenprogramma's en lezen de krant. Van alleen maar Netflix in mijn leven zou ik niet happy worden. Maar ik geef toe dat ik met dit soort nare rampen ook aan de tv en nieuwssites gekluisterd zit. Ik heb voor mezelf wel een begrenzing gesteld in willen helpen. Ik doneer aan Because We Carre en Save the Children, en doe regelmatig mee met inzamelingsacties van Because We Carry. Daarvoor gebruik ik ieder kwartaal een klein deel van de kinderbijslag. Voor Oekraïne en nu voor Turkijke lever ik ook wat dozen met kleding en dekens in. Maar ik ga niet in elke inzameling duiken, niet alle fundraising voor zieke kindjes delen etc. Dan laat ik me teveel meeslepen en het kost ook tijd. Misschien kun je voor jezelf een aantal dingen opschrijven waarbij je kan en wil helpen, en daardoor de rest makkelijker in je hoofd parkeren? Dan zet je die emoties om in iets nuttigs (vrijwilligerswerk, financieel, of anders).
Voordat ik kinderen had trok ik me vooral dierenleed heel erg aan. Donateur van allerlei dierenwelzijnsorganisaties en petities en demonstraties enzo. Toen ik kinderen kreeg is het een beetje van dieren verschoven naar kinderen… ik kan bijvoorbeeld echt niet meer voor de lol horrorfilms of actiefilms kijken waar kinderen in voor komen. Terwijl ik daar vroeger van smulde! Iedereen heeft het nu over “The last of us” bijvoorbeeld, maar na de eerste aflevering was ik er al klaar mee. Nieuws over kinderen, arme kinderen, kinderen die gepest worden, ik kan er beter niet naar kijken. Zelfs het jeugdjournaal zit ik regelmatig bij te snotteren
Pfft... zo herkenbaar. Ik heb sinds de geboorte van de oudste ook de tv uit staan rond dodenherdenking. Series en films met kinderen en leed keek ik niet. Law and order svu kijk ik niet meer... Nu is de jongste 6 en kan ik het beter handelen. Ohja, toen ik met een Burn out thuis zat, keek ik the walking dead, daar ken ik wel tegen.
Even nog ter aanvulling; ik sluit mezelf niet volledig af van bv nieuwsberichten. Maar ik kijk bv op een vaste tijd naar journaal of lees een krant of tijdschrift. Ik sluit me dus wel heel bewust af van allerlei nieuwsberichten die de hele dag door via social media en nieuws-apps worden verspreid - als je wil, kun je gewoon 24/7 nieuws ontvangen. Maar 1 moment of soms 2 per dag, en daarna klaar, dat kan ik behappen.
Sinds de zwangerschap 1 grote ramp. Ben vele malen emotioneler. Ik kijk met zoon naar het jeugdjournaal . Wat minder heftig aangeboden. Ik heb geen Facebook of iets dergelijks dus lees ook niet het ene naar het andere verhaal. Ik kon je altijd al goed inleven maar toch sinds de zwangerschap meer. Misschien door ouder worden en het besef dat je dieren/ kinderen/ huisje etc hebt je het ook net zo hard kan verliezen.
Welkom in t moederschap. Ik skip gewoon berichten dan als ik merk dat ik het op dat moment niet trek. Moederschap maakt je vele malen kwetsbaarder, je hebt ineens veel meer zelf te verliezen. En ja ik doneer ook sneller merk ik haha, merk dat ik toch iets wil doen dan. De dood van mijn vader raakte mij enorm, wat ik het ergste vond? Mijn kind vertellen dat zijn favo opa dood was. Wetende dat dat bericht hem zou verwoesten. En die pijn, was nog haast erger dan mijn pijn op dat moment.