Wat een herkenning! Ik snap je heel goed! Zo heb ik iets dat ik denk dat ik niet ouder dan 40 word. Geen idee waar t vandaan komt! Maar zeg t al sinds ik een jaar of 7/8 ben.
Het stomme is dus dat mijn beide oma’s wel jong waren maar niet piepjong. Geloof beide begin 60 en geen erfelijke variant want al na de overgang. Het is altijd 35 geweest. Ik heb er niet anders door geleefd hoor. En heb genoeg dingen staan die echt nog wel een tijdje mee gaan zoals een studie. Maar ik haf echt een opluchting tot toen ik 35 werd. En toen realiseerde ik me dat ik een heel jaar 35 ben. H Al met al verwacht ik dat het gevoel wel weg gaat zodra ik 36 ben. Want het heeft echt wat met die 35 te maken en vind het gevoel zo gek. Niet van ik wordt niet oud maar echt dat cijfer. Vooral het niet meer vooruit kunnen kijken. Dat kon ik altijd wel. Maar dat lijkt ineens gestopt. Ik vind het een vreemd gevoel, maar ik kan er ook maar weinig mee. En ik verwacht eerlijk gezegd dat een huisarts of psycholoog er ook niet zoveel mee kan. Behalve er een therapietje tegenaan gooien.
Ik herken dit van mijn moeder en mijn ooms en tantes. Mijn oma is jong overleden en toen mijn ooms, tantes en moeder die leeftijd bereikten hebben ze allemaal klachten gehad. Eczeem, depressie enz. En het was na hun verjaardag verdwenen. Het heeft meer impact dan je denkt.
Ja schijnbaar dus wel. Ik heb het eigenlijk nooit met iemand gedeeld, dus het is ook altijd een beetje mn eigen ding geweest. Laatst wel eens tegen mn vriend gezegd en die heeft wel heel lief geluisterd. Ik zat echt niet lekker in mn vel ondanks dat ik totaal niks te klagen heb. Ik hoop ook dat het gevoel weg is als ik eenmaal 36 ben.
Mijn opa is op zijn 48e overleden. Zijn 5 kinderen vonden het allemaal heel raar om 48 jaar te zijn, en waren blij toen ze 49 waren. Toen de jongste 49 werd, waren ze allemaal een soort opgelucht, ze waren allemaal ouder geworden en geen één is doodgegaan op z'n 48e. Ergens speelde dat toch in hun gedachten. Inmiddels is het oudste kleinkind 49, het tweede kleinkind wordt dit jaar 48 en nog steeds is er die gedachte; zo oud was (o)pa ook. Inderdaad een beetje onheilspellend gevoel.
Je onderbewustzijn doet veel met je. Misschien is het iets uit een vorig leven? Mijn vb, heb op mijn 11de gezegd dat ik geen kinderen kon krijgen.. en voila. Ik ben hiervoor zelfs naar hypnotherapie geweest..
ik herken het ook, dacht altijd dat er iets ergs zou gebeuren met dochter op haar 5e. Uiteindelijk gebeurde er iets ergs op haar 6e. Je kunt er niks van zeggen. Spreek het vooral niet over jezelf uit denk ik.
Ja herkenbaar. Een paar jaar terug was ik net zo oud als mijn moeder toen mijn vader overleed, ook waren we even lang getrouwd en waren mijn kinderen net zo oud als wij destijds. Ik vond dat heel raar/gek en mijn moeder ook trouwens. ‘Gelukkig’ ben ik daar voorbij. Mijn vader overleed toen hij 41 was, dat duurt voor mij nog een paar jaar, maar ik denk dat dat net zo voelt als een paar jaar terug.
Herkenbaar. De moeder van mijn beste vriendin is overleden op haar 43ste en mijn vriendin kon ook nooit voorbij dat jaar kijken. Niet per se dat ze dan dood zou gaan, maar in haar hoofd was gewoon geen ruimte voor 'na 43'. Toen ze 43 werd was dat het hele jaar raar en pas op haar 44ste verjaardag kon ze weer de stap zetten. Toen was dat gevoel weg en kwan er een soort van nieuwsgierigheid en verwondering van 'wat zal de rest van mijn leven me eigenlijk brengen'.
Wat een fijne reacties. Vind het fijn dat ik niet de enige ben die met dit soort gekke gevoelens loopt. Een bucketlist hoeft niet. Ik weet nog heel veel dingen die ik wil doen en zien. Maar de ruimte is er inderdaad gewoon niet voor in mn hoofd.
Ik denk dat het vooral komt door angst. Ik was ervan overtuigd dat mijn vliegtuig neer zou storten. Echt 10000%. Op het vliegveld bereidde ik me al voor op de dood zeg maar. Ik had heel vaak dromen gehad dat ik een ongeluk zou krijgen in het vliegtuig. Eindstand; er gebeurde niks. Angst laat je niet meer reeel zijn. Ik heb nu therapie voor paniekaanvallen; vannacht werd ik wakker met heftige pijn in m’n nek en dacht ja, m’n hart (denk altijd dat er wat met m’n hart gebeurd). En ik ben er nog! Haha. Heb nog wel steeds pijn, maar niet meer zo heftig.
Toen mijn broer 10 werd kreeg hij een taart voor z'n verjaardag van onze oma. Ik vroeg of ik dit ook zou krijgen zodra ik 10 zou worden. "Als ik het nog beleven mag": antwoordde mn oma. We zijn nu 25 jaar verder en ze is nog springlevend... Ik herken de gedachte totaal niet en ben er te nuchter voor om zulke gedachtes te hebben. Niemand weet wat morgen brengt. Misschien ben je springlevend, misschien ben je morsdood. Dat je denkt te weten wat er gebeurt en als dit uit komt is puur toeval, meer niet en Probeer te genieten van iedere dag en laat onnodige sombere gedachtes het leven niet bepalen.
Ik heb precies hetzelfde. Bij mij was het een buurvrouw die jong overleed aan borstkanker. Ik was een jaar of 10 denk ik. Ik heb het zelfs nog in mijn dagboek geschreven toen. Toen ik uiteindelijk 35 voelde dat inderdaad raar. Toen ik 36 werd was ik blij dat ik een jaar extra had. Nu ben ik 42 en ben ik er niet meer mee bezig. Wat wel gekomen is, is het besef dat je leven elk moment kan eindigen en dat je moet genieten van de kleine dingen.
Ik heb me op de wachtlijst laten zetten bij Valk voor wat betreft mijn vliegangst. Ze gaven daar aan dat als je in aanmerking wil komen voor een vergoeding vanuit de zorgverzekeraar dat je dan meerder punten moet hebben. Niet enkel vliegangst. Nu ben ik nog wel wat andere onrealistische angsten. Als het eng vinden om langs water te rijden in de auto en wat claustrofobisch. Moeite hebben met controle loslaten, hele grote groepen mensen heb ik het ook niet zo op. Dus dit kan ik eigenlijk ook best meenemen dan. Overigens leg ik mezelf zelden belemmeringen op. Ik doe en probeer vanalles en stap ook in het vliegtuig. Maar het is wel een soort van 10 uur ruziemaken met mezelf dat het echt echt goed komt.
Wat knap van jou dat je het alsnog aandurft! Ik durf nu niet meer na de laatste keer. Dagen in de stress gezeten, angst. Op de terugreis werd ik de avond voor we gingen ziek (door eten oid) met dus diarree, misselijk, buikkrampen. Leuk om dan ‘s nachts te moeten vliegen…. Ik durf het niet meer aan. Wie weet ooit wel, die vliegangst cursus schijnt top te zijn! Vind hem wel duur inderdaad. Ik heb een beetje hetzelfde als jij denk ik. Grote groepen hou ik ook niet van en controle loslaten al helemaal niet (daarom ook paniekaanvallen om m’n hart, heb daar 0 controle op). In een vliegtuig heb je ook 0 controle. Heb je al andere therapie ervoor gehad?
Mijn moeder is overleden toen zij 33 was. Ik vond het zo raar toen ik 33 werd en nu dus al 5 jaar ouder ben dan mijn moeder ooit werd. Maar ook mijn kinderen: ik zag ze niet ouder dan 6 voor me (dat was ik zelf toen mijn moeder overleed) maar de oudste is dus echt al 8. En ik heb soms nog steeds zo’n gevoel dat ik ook vroeg dood ga, binnenkort kanker krijg (net als mijn moeder) etc. Gelukkig heb ik dat alleen bij vlagen. Overigens ben ik nu overspannen en blijkt dat ik heel veel angst en overtuigingen en blijkbaar eigenschappen heb ontwikkeld die heel erg nauw samenhangen met mijn moeder jong verliezen. Had ik nooit bij stil gestaan dat het wel degelijk impact op me heeft gehad. Ik dacht altijd dat ik er weinig last van heb gehad want het gaat hartstikke goed met me. Is ook zo maar blijkbaar doet je onderbewustzijn rare dingen.
Ik hen vroeger toen ik rond de 20 was een tijdje therapie gehad. Omdat ik diep ongelukkig was. Maar dat was omdat ik heel erg liep met waar ben ik hier nu voor. Jezelf geen plekje kunnen geven inde maatschappij. Beetje onorthodoxe opvoeding gehad waardoor ik soms wat buiten de boot viel. Maar daar ben ik mee gestopt toen de psycholoog wilde dat ik medicatie zou gaan slikken. Dat wilde ik absoluut niet. Gek genoeg was die onrust uit mn lijf zodra ik een kind had. Ja ik heb ook altijd buikpijn voor ik moet vliegen. Dat is gewoon de angst. Twee jaar geleden schrok ik echt van mn eigen reactie. Had toen door corona als best lang niet gevlogen en de tranen liepen gewoon over mn wangen met opstijgen. https://www.viafora.nl/forum/vakantie-en-reizen/ask-the-captain Dit is een leuk topic van een KLM piloot die op de grote boeings vliegt. Hij raadde me Valk aan. Maar er staat dus heel veel uitleg over wat iets doet, waarom iets werkt op de manier dat het werkt. Wel interessant om door te lezen. Maar misschien heeft @Zoe123 ook wel tips voor je? Er zijn meer maatschappijen die die cursussen aanbieden voor een veel lager tarief.
Ik herken wel wat je zegt. Ik heb dat niet specifiek aan leeftijd gebonden, maar aan een levensfase. Zo dacht ik dat ik nooit een huis zou kopen of zou gaan samenwonen, dat ‘level’ zou ik niet halen. Nu gaan we ons 2e huis kopen en dat gevoel is wel meer op de achtergrond sinds ik dat moment voorbij ben. Maar het zit er wel nog steeds. Ik dacht laatst.. ik ben bang voor het leven, maar ook voor de dood. Heb ook een enorme controledrang en overgeven is mijn allergrootste angst wat mij helaas dagelijks ‘belemmert’. Therapie vind ik eng, een grote stap.