Iemand ervaring met iemand zien sterven?

Met euthanasie worden ze eerst in slaap gebracht en daarna krijgen ze een middel dat hun hart stopt zet, als ik het goed onthouden heb.
Mijn broer wilde niet dat wij erbij waren, we hebben toen samen afgesproken dat wij binnen zouden komen als hij sliep. Voor mijn gevoel was hij toen al weg, hij is rustig en vredig ingeslapen. Had zelfs een glimlach op het gezicht toen de arts de vloeistof inspoot.

 

Ik heb mijn opa’s hand vast gehouden toen hij stierf. Ik was 19 toen. Heb dat niet als eng ervaren. Hij haalde steeds minder vaak adem. Stopte steeds langer. Is nog een keer een beetje omhoog gekomen. Ik schrok niet echt maar was bang dat hij misschien toch pijn had en dat wilde we natuurlijk niet. Niet snel daarna hield het ademen helemaal op. Het was een rustige, kalme ervaring eigenlijk. Ik was er alleen met mijn moeder en tante.

 

Jazeker… eerste keer de oma van mijn man,
dat vond ik eerder ongemakkelijk, omdat ik nog niet lang in de familie was. Ik weet nog dat we dachten dat ze was overleden, en toen gaf ze toch nog even een teken van leven, daar moet je wel rekening mee houden.

Daarna mijn 2 zoontjes… 2 weken na elkaar, ze kregen medicatie waardoor het heel vredig verliep (we wilden dat ze geen pijn hadden). Mijn oudste zoontje stak nog zijn duim in zijn mond❤️ ik kijk daar eigenlijk heel mooi op terug, ook al was het natuurlijk een vreselijke situatie. Ik heb het niet als eng ervaren, maar als einde van een zware strijd - rust…

 

Niet daadwerkelijk bij het sterven. Wel bij iemand op het sterfbed wie er wonderlijke doorheen kwam ' mijn vader afgelopen december' was heel erg naar, paniek angst en een soort van holle verwilderde blik.

Wel ook iemand met euthanasie, dit was heel vredig. Mede doordat iemand steeds dieper gaat slapen. Echter er niet bij geweest toen die gene echt overleed.

 

Persoonlijk nog niet mee gemaakt. Mijn vader wel bij beide oma's. Bij beide moesten ze waken. Mijn vader heeft het wel als heel mooi ervaren. Hij zag bij beide rust over het lichaam komen, ging heel vredig volgens hem.

 

In december was ik erbij toen mijn opa overleed. Mijn opa was ziek geworden en lag aan de zuurstof, die werd afgebouwd en dat vond ik geen fijn gezicht, hij kreeg wel morfine en merkte zelf niks, maar hij leek echt naar adem te happen. Ik was ook niet bewust erbij, ik kwam afscheid nemen en het voelde niet goed om weg te gaan, hij is toen een half uur later overleden wat niemand zo snel al had verwacht. Het was naar om hem zo te zien, maar het voelde wel fijn dat we (mijn moeder en ik) erbij waren, dat we nog tegen hem hebben kunnen praten en hem hebben gestreeld en zijn hand vast gehouden hebben.
2,5 week ervoor was mijn oma overleden, ook dmv euthanasie, daar was ik niet bij en het leek me ook heel raar om erbij te zijn, maar wat ik heb begrepen van mijn moeder was dat het helemaal niet naar was om te zien, ze werd in slaap gebracht en is ook rustig en vredig gegaan.
Mijn oma zie ik ook nog vol leven voor mij, de avond voor haar euthanasie toen ze me uitzwaaide bij de voordeur, mijn opa zie ik voor me in het ziekenhuisbed, opgezwollen door het vocht, aan de zuurstof.
Nouja lang verhaal kort ga op je eigen gevoel af! Als jij er een goed gevoel bij hebt om op dat laatste moment erbij te zijn, doe dat dan. Kan je dat niet, neem je bvb de dag ervoor afscheid van diegene in levende lijve en hou je dat beeld vast

 

Niet bij familie, wel bij een cliënt waar ik een goede band mee had.

Hij was ziek en ging langzaam achteruit. Voor ik een week vakantie had zat hij nog in zijn stoel. Toen ik mijn eerste dienst weer had (late dienst) lag hij al op bed en was niet meer aanspreekbaar.
Hij had midazolam gekregen voor de onrust, had verder geen pompje of iets.

Rond 19.30 uur belde zijn vrouw. Hij was erg onrustig, heel erg zwaaien met zijn armen. En hij was heel erg een het rochelen. Er zat ook erg veel slijm in zijn keel. Collega heeft de huisarts gebeld of hij alvast midazolam mocht. Ik heb zijn handen vast gepakt in de hoop dat hij daar rustig van werd en dat was gelukkig zo. Het rochelen werd steeds minder en hij keek heel glazig van zich af. Pols was al bijna niet meer voelbaar. Midazolam mocht toegediend worden, maar was al niet meer nodig.

Ik vond het mooi om hem te kunnen begeleiden en zijn vrouw te kunnen begeleiden in dat laatste stukje. De manier waarop hij is gestorven (het rochelen, de onrust en de glazige blik) vond ik heel naar om te zien.

Nou had deze man geen euthanasie, dus ik denk niet dat je het helemaal kunt vergelijken,

 

Ik ben bij het overlijden van mijn beste vriendin geweest en bij het overlijden van mijn moeder.
Allebei best heftig, vooral omdat het bij beide onverwacht was.

 

Nee, ik slaap sinds toen nauwlijks meer snachts. Mijn ptss is er heel erg door getriggerd. Hij leeft gelukkig nog. Maar de situatie was zo mens on erend. Maar in slaap brengen had betekent dat hij niet wakker zou worden dus dit konden ze niet. Gelukkig weet hij er zelf nauwlijks meer wat van.

 

In december was ik bij mij oma die stervende was maar niet op het moment zelf erbij. Ze lag heel vredig, zelfs nog met een glimlach als ik haar aanraakte. Precies zoals ze lag als ze gewoon sliep, maar dat wel al met langere adempauzes.
Uiteindelijk is ze overleden in de armen van mijn moeder, die dat ook heel eng vond op voorhand, maar op het moment zelf vond ze het helemaal niet meer eng. Ze sliep heel diep en ineens was er geen ademhaling meer. Mijn broer was er ook bij en die zei wel achteraf dat het echt al niet meer zo goed rook (hij beschreef het als echt naar de dood ruiken), en ze had ook al lijkvlekken. Dat zijn dingen die kunnen en wel eng kunnen zijn, vb ook een reutel kan eng klinken. Maar als je dat op voorhand weet en er op voorbereid bent kan ik me voorstellen dat het dan al minder eng is. En bij euthanasie zijn deze dingen er volgens mij ook veel minder omdat ze dan sneller in het overlijdensproces de euthanasie krijgen.

Heel veel sterkte de komende tijd!

 

Mijn oma lag aan de morfine. Ze had een hele enge raspende hijgende ademhaling. Het is nu al ruim 15 jaar geleden, maar als ik mn ogen dicht doe hoor ik het zo weer. Het geluid werd steeds erger en de pauzes ertussen steeds groter, totdat het stopte. Heel onprettig om mee te maken.

Bij mijn vader een paar keer gewaakt, maar hij is er steeds weer uitgekrabbeld tegen de verwachting in, dus hij leeft nog steeds. (Hartfalen en copd, schijnt lastig te voorspellen te zijn wanneer het echt afloopt) Maar 2x was hij verward en in paniek en werd hij in slaap gebracht en 1x was hij juist heel vredig en rustig.

Ik stel me zo voor dat het met sterven net is als met bevallen. Je hebt een paar hoofd-scenarios waarmee je grofweg kan categoriseren. Maar verder is toch weer ieder geval uniek en net een beetje anders.

Veel sterkte!

 

Ik was erbij toen mijn vader in het ziekenhuis overleed. Hij heeft een week in coma gelegen na een hersenbloeding en de complicaties erna. Ze hebben op een gegeven moment de beademing gestopt. Hij heeft toen nog een aantal uur zelf geademd, zat wel een naar moment bij dat het leek of hij stikte, maar dat scheen erbij te horen. We hielden eigenlijk de hele tijd de monitoren in de gaten, je zag dat zijn saturatie steeds lager werd en op een gegeven viel zijn bloeddruk weg, dat was het moment dat zijn hart er mee stopte.
Ik vond het niet naar, ook niet mooi, hij is namelijk door een fout van het ziekenhuis in een coma geraakt en daarna dus overleden, dus het eigenlijk vooral heel verdrietig dat het zo gelopen is.

 

18 wakes en 11 overlijdens waaronder mn eigen vader.

Geen ervaring met euthanasie overigens.

Bijna allemaal nekte de longontsteking ze, dat is geen prettig gehoor als je erbij zit maar zolang ze goed gesadeerd zijn en je let op t gezicht zie je dat ze ontspannen zijn en het zelf eigenlijk niet meekrijgen.

Verschil tussen iemand vlak voor de dood en na de dood is wel heel groot vind ik. Wát er dan anders is is ook weer lastig te benoemen.

Eng, niet echt meer bijzonder. Maar dan heb ik t over terminaal traject waarbij je hebt kunnen doen en zeggen wat je nog wilde, veelal gekend ging/gaat met pijn of leed danwel wetende dat dat in het vooruitschiet ligt en dat het sterven daar een einde aan maakt.

Een ongeval of onverwachte dood is iets heel anders.

 

Ik heb minstens honderd mensen zien sterven ( ik ben verpleegkundige in een verpleeghuis). Elk overlijden is anders, maar de meesten zijn, met hulp van wat medicatie, heel rustig en sereen. Zeker bij een euthanasie glijdt iemand snel en zacht weg en is het echt niet eng om te zien.

 

Helaas wel, het was door euthanasie. Hij kreeg inderdaad een slaap middel en daarna de spuit. De laatste snak naar adem was doodeng. Durfde dagen niet mijn ogen te sluiten. Zijn sterfdag herdenk ik niet omdat ik anders alles weer voor me zie. ( en hoor)

De huisarts heeft het nooit meer gedaan begreep ik.

Misschien als we het hadden geweten dat dit kon dat we er op voor konden bereiden.
Al vraag ik me af of het had geholpen.