Ik heb lang bij mijn oma gewaakt bij palliatieve sedatie. Ze was enorm sterk en overleed alsmaar niets. Ze was enorm mager geworden en haar huid leek van leer zo droog door geen voedsel en vocht meer. Ze haalde elke keer heel raspend adem, steeds met langere tussenpozen. Elke keer dacht ik dat ze al weg was maar dan ineens kwam er weer een ademteug. Ik vond naar dat haar overlijden zo lang op zich liet wachten waardoor ik het gevoel had dat ze toch nog een strijd moest voeren. Het bizarre was dat ze dus al dagen (volgens mij zelfs al bijna een week??) onder invloed van die medicatie en zonder voedsel en vocht was maar dat ze niet stierf, wel slapende was of leek maaaar dat ze een paar tranen in haar ogen kreeg toen ik zei dat het goed was, het leven los mocht laten en ze naar m’n tante en m’n opa mocht gaan <3 Ze is uiteindelijk, sneaky overleden toen ik buiten was… Dus het uiteindelijke overlijden was ik niet bij. Volgens de verpleging heeft ze gewacht zodat ik het niet zou zien. Geen idee, maar dat voelt wel mooi alsof ze zelf regie had
Ja en neen... Wij waren aan het waken bij mijn oma (papa en ik) en op een bepaald moment moeten we allebei toch in slaap gevallen zijn, we schieten wakker en zeggen: huh het is stil... (Ze had een zware ademhaling) We zijn ervan overtuigd dat ze gewacht heeft tot we sliepen...
Ja.. 3 mensen waaronder mijn moeder. Ik kan nu zeggen dat ik blij was dat ik er bij was maar in het begin had ik er wel last van. Mijn moeder was 4 jaar ziek (darmkanker) maar gaf nooit op. Op het einde kreunde ze zo van pijn(ook al kreeg ze veel morfine) en zei ze steeds dat ze niet dood wou. Ik heb er een tijdje last van gehad. Ik heb gelukkig nog wel dingen kunnen zeggen.
De overlijdens die ik heb meegemaakt, verliepen rustig. Mijn vader was heel bang om dood te gaan. Euthanasie was al aangevraagd, maar omdat hij zo onrustig was, heeft hij van de huisarts dormicum gekregen. Ik heb het idee dat hij daardoor pas de rust kreeg om te kunnen overlijden. Sterkte!
Ja heel vaak. Door m'n werk. Mensen nog alles kunnen geven in de allerlaatste fase van het leven, is het allermooist wat er is. Als mensen op sterven liggen, gaat het overlijden vaak heel rustig en vredig. (Op een enkeling na die plotseling onrustig worden) Ik vind het in ieder geval altijd heel erg dankbaar om daar bij te mogen zijn. Mijn moeder besloot dood te gaan terwijl we net even weg waren. Daar heb ik't heel moeilijk mee gehad
Hier helaas een soort van traumatische ervaring (voor mijn man). Toen mijn schoonmoeder overleed, sliep zo rustig in met al haar dierbaren om haar heen. En vlak voordat ze echt stierf schoten geheel onverwachts haar ogen nog een keer open. Mijn man herbeleeft dit snachts nog steeds wel eens en schrikt dan wakker.
Ik was, samen met m’n man en ouders, bij het overlijden van m’n oma. Onverwacht, ze is door een ambulance opgehaald in het verzorgingshuis waar ze toen woonde omdat ze niet goed geworden was. Toen ik in t ziekenhuis kwam was oma niet meer bij kennis, kreeg zuurstof. Personeel besloot al snel het zuurstof te stoppen, daarna ging ademhaling snel achteruit, steeds langere tussenpozen totdat ze uiteindelijk helemaal stopte met ademen. Wel moeilijk en vooral machteloos was mijn ervaring. Maar niet eng. Een ‘verwacht overlijden’ is denk ik wel anders. Ik werk in de wijkverpleging, verzorg met regelmaat terminale cliënten maar daarbij nooit bij het moment van overlijden aanwezig geweest. Familie vind het vaak wel fijn om wat meer informatie te hebben over de ‘stervensfase’, vaak delen we een folder hierover. Daarin wordt uitgelegd hoe het stervensproces ongeveer gaat. Als je t fijn lijkt kun je de folder hier vinden: https://palliaweb.nl/getmedia/ee4aa2c0-3bf9-4502-971d-4dc6e923e5dc/IKNL_folder_stervensfase_v2020_losse-paginas_Palliaweb-versie.pdf Bij euthanasie is dat natuurlijk iets anders. Hier heb ik geen ervaring mee. Heel veel sterkte voor jou en de familie voor nu en de komende tijd!!
Ja heb het meegemaakt, door euthanasie. Ik vond het heel vredig en het was ook echt nodig. Heel veel pijn en ongeneeslijk ziek. Ik was gewoon zo blij dat die optie er was. Ik kijk er ook met een goed gevoel op terug. Geen enge dingen gezien of meegemaakt daarbij. Ik vond het niet eng (wel verschrikkelijk natuurlijk)
Mijn moeder is nu bijna 3 jaar terug in mijn armen overleden. Ze had een terminale vorm van kanker. We verpleegden haar al 2 maanden thuis mbv thuiszorg/huisarts. Ik stond dus al 2 maanden paraat/aan. Ik kwam aan en toen had ze al wat medicatie gehad waardoor ze sliep. Ik woon ruim 1,5 uur reizen van haar. Dat vond ik erg jammer. Ik had nog even haar stem willen horen, een aanraking van haar, etc. Actieve euthanasie kon niet ivm haar toestand, palliatieve sedatie was enige optie. Ze wisten niet hoe lang het ging duren tot ze zou overlijden. Mijn jongste broer besloot thuis de hond uit te laten en zijn vriendin van werk te halen. Mijn oudste broer ging zijn vriend van werk halen. Ik ben toen even fruit gaan eten en boekje gaan lezen met mijn dochter. Daarna haar favoriete muziek op gezet. Il divo. En na het eerste nummer begon ze anders te ademen, toen de 24 uurs zorg die even boven was erbij gehaald, en zij zei dat gaat niet lang meer duren. Broers bellen had geen zin. Dus mijn aandacht aan mijn mama gegeven. Ik heb haar geaaid door haar haar, een kus gegeven en in haar lieve woorden gefluisterd en gezegd dat ze mag gaan en loslaten. Na een paar diepe teugen stopte haar ademhaling. Dus heel rustig. Nu had mijn moeder al vaker last met ademen, vask hoesten en snurkte altijd veel door de apneu dus we waren wat gewend. Ze lag er super mooi bij en is daarom thuis op gebaard. Met kamerscherm er om heen. Daar is ook de condealance gehouden. Begrafenis in besloten kring met kist dicht en foto erop. Ik had achteraf nog veel meer willen vragen/weten en vaker bij haar willen zijn. Daar heb ik nog steeds spijt van.
Ik was bij mijn oma toen ze stierf. Heel waardevol en mooi. Maar hou er rekening mee dat (behalve bij euthanasie) mensen sterven wanneer het hun uitkomt. Mijn schoonvader stierf bijvoorbeeld net toen mijn schoonmoeder even naar de WC ging, ondanks dat ze de hele dag al aan het waken was. Meestal gaat het relatief rustig, je ziet iemand echt wegzakken. Het is niet zoals een film, vaak denk je dat ze gestorven zijn en dan halen ze toch nog een keertje adem. Sterven is vaak een proces en niet een moment.
Ja, door middel van euthanasie. Was in alle gevallen niet echt prettig om te zien, zeker de eerste keer niet. Je wist niet wat te verwachten dus het was extra heftig. Ik dacht ook dat iemand kalm en sereen zou sterven. Hier kwam de stervende gewoon bijna z'n bed uit . Ná euthanasie dus. En dat tot 3x toe. Bij andere overlijdens ook onrust na toedienen euthanasie. Dus nee, niet echt prettige ervaringen helaas. Veel sterkte gewenst komende dagen.
Ik heb mijn moeder zien overlijden. Dit was op een woensdagmiddag. De thuiszorg was vanaf de ochtend aan het proberen dat de huisarts moest komen. In de middag kwam de arts van het hospice (want daar zou ze naartoe gaan) en die gaf aan dat het niet lang meer zou duren. Die heeft volgens mij ook nog met de huisarts gebeld en die is uiteindelijk toch gekomen. Ze heeft toen morfine pleisters gekregen. Op zich heb ik die laatste momenten niet als heftig ervaren. Wat mij bij is gebleven dat ze kouder aanvoelde, maar ze wilde geen deken over zich heen hebben omdat ze het warm had. Net op het moment dat mijn beide broers binnen kwamen haalde ze een laatste keer diep adem en toen was het over.
Ik was bij mijn moeder toen ze stierf, d.m.v palliatieve sedatie. Ze had longkanker en ik vond het vreselijk, ze is op een hele nare manier overleden, helemaal niet rustig en vredig.. Ze had al oxazepam gebruikt waardoor de sedatie niet voldoende werkte, uiteindelijk een ander middel gekregen. En wsl zorgde de longkanker ervoor dat ze op zo'n akelige manier stierf, extreem reutelen, wat ik echt traumatisch vond, alsof ze aan het stikken was. Ik heb toen heel vaak gezegd: hadden we maar voor euthanasie gekozen... Veel sterkte !!
Dit is echt precies zoals bij mijn familielid. Alsof ik m’n eigen verhaal lees… Telkens denken dat hij weg was en dan toch weer ademen en die huid van leer. En toch, ik was 15 toen, heb ik er geen nare herinneringen aan. Het was beter zo en de vechtlust die hij altijd had, was ook toen duidelijk en echt lijden deed hij voor ons gevoel niet. Voor zover je dat kunt zeggen. Onwerkelijk was het wel. We waren met de hele familie samen en het besef kwam pas echt binnen toen mijn neef en ik een uurtje later samen weggingen met de auto en het op de radio hoorden. En dat gebeurde nog een keer toen we het ‘s avonds op tv in het nieuwsbericht zagen.
Ik ben nooit bij iemand geweest die op dat moment stervende was. Lijkt mij inderdaad ook best "eng". Al is dat natuurlijk ook afhankelijk van de situatie. In mijn schoonfamilie speelde pas iets soortgelijks. Een paar dagen geleden is een oom van mijn man overleden. Hij was wel redelijk oud, maar toch kwam het geheel onverwacht. Hij was even gaan liggen (middagdutje) en is zo tijdens zijn slaap overleden. Toen hun dochter langskwam (doet ze dagelijks) heeft ze hem zo gevonden. Blijkbaar was tante zelf ook nog aan het slapen, dus die was niet de eerste die hem zo vond. Met mijn man z'n nicht gaat het nu op z'n zachts gezegd niet erg goed. Ik kan me voorstellen dat zoiets echt traumatisch kan zijn
Ik was erbij toen mijn moeder overleed. Samen met mijn vader en broers/zussen. Ze had kanker en we wisten dat het niet lang meer zou duren. Haar laatste dagen heeft ze thuis doorgebracht en wij waren daar allemaal. Dat was heel waardevol. In die laatste dagen heeft ze rust gevonden in het geloof en toen was ze er klaar voor om te sterven. De laatste nacht heeft papa bij haar gewaakt, toen kon ze al niet meer praten maar was er nog wel oogcontact. S ochtends ben ik bij haar gaan zitten maar ik voelde me onrustig, het was anders dan de andere dagen. Geen contact meer. Haar ademhaling werd ook onregelmatiger. Thuiszorg wist het niet goed, huisarts zag meteen dat dit de allerlaatste fase was. Dus iedereen geroepen en toen hebben we het laatste half uur of uur rondom haar bed gestaan, haar gestreeld tot ze stierf. Het was niet fijn om te zien, haar ademhaling leek toch wat benauwd. Maar volgens de huisarts was dit de meest vredige dood die hij had meegemaakt. Volgens hem door de aanwezigheid van ons als familie, volgens ons vooral door de rust die ze vond in het geloof. Het is vreselijk als een geliefde sterft, maar toch had ik deze laatste momenten niet willen missen. Het heeft ons als familie ook nog dichter bij elkaar gebracht.
Ik ben erbij geweest toen mijn vader euthanasie kreeg. Het verliep heel rustig en vredig, maar hij was er ook zó klaar voor. Eerst werd hij in een diepe slaap gebracht/verdoofd en daarna werd het middel toegediend waardoor zijn hart stopte. Hij haalde wel nog een keer raspend adem wat een beetje akelig was, maar dat was volgens de arts een lichamelijke reflex en niet iets wat ze nog bewust meemaken. De huisarts vertelde ons dat het ook wel eens voorkomt dat mensen toch onrustig zijn/worden. Dat lijkt me wel lastig om te zien eerlijk gezegd. Toch vond ik het heel waardevol om erbij te zijn. Hij is geen moment alleen geweest en tot het laatst omringt geweest met zijn dierbaren, iets mooiers kun je iemand niet geven denk ik. Al moet je het zelf natuurlijk ook willen.
Ik heb mijn vader zien sterven. Hij had zware copd en is op het laatst in slaap gebracht en had een morfine pomp. Hij was nl heel bang om uiteindelijk te stikken dus dit was zo afgesproken met de artsen. Dit was dus geen euthanasie, maar het 'laatste zetje' dat zijn lichaam nodig had zoals de arts het ons uitlegde. Is snel gegaan. Rond 13u is hij in coma geraakt en om 18.10u is hij overleden. Ik was rond die tijd buiten met mijn moeder om wat mensen te bellen en toen belde een vriendin van mijn zus die er ook was dat ik meteen moest komen. Toen ik binnenkwam heb ik hem aangeraakt en gezegd ik ben er en toen kreeg hij kippenvel. Hij is heel rustig gegaan. Een oom van mij had ook zware copd en die hebben ze te laat aan een morfine pomp en slaapmedicatie gelegd. Mijn moeder was erbij en die vond het echt verschrikkelijk hoe hij is gegaan. Hij is dus wel gestikt op het laatst... Dus heel 'blij' dat mijn vader zo rustig is gegaan. Mijn vader had erna trouwens wel een enorm boze uitdrukking op zijn gezicht. Sterkte ❤️
Ik werk als geriatrieverpleegkundige en ik heb al meerdere keren gezien dat een patiënt overleed. Vaak doordat familie snel op de bel drukte als ze het aan zagen komen en een enkele keer ben ik er alleen bij geweest. De meeste mensen zijn rustig en sereen overleden, een enkele keer heb ik wat onrust meegemaakt maar niet extreem.