Toch kun je een peuter best het verschil leren. Maar schooltje is echt belachelijk om te zeggen vind ik.
Haha ja vreselijk. Ik vind het ook heel lelijk als mensen het afkorten naar 'de peuter'. De peuter wat? Je peuter gaat naar de peuter?
Haha ik haat de verkleinwoorden zoals centjes, maar schooltje vind ik heel lief klinken ik had een hele lieve oude buurvrouw die dat altijd tegen mijn oudste dochter zei als ze naar de peuterspeelzaal ging, daarom vind ik het lief.
Ik doe het ook niet. Ik ben nu zelf zo labiel als de pest. Ze gaat er ook vooraf al vanuit dat het haar niet lukt, omdat ze niet durft. Wij vinden juist: als jij niet alleen wil zijn, moet jij zelf iemand regelen of ons vragen of wij wat willen regelen. Ze moet zelf verantwoordelijkheid nemen. Mijn tante eist dat wij het regelen, dat we mam niet mogen dwingen nu en natuuuuurlijk gaat mam daarin mee. Mam voelt zich t beste in een afhankelijke relatie waarbij ze kan leunen op de ander. Mam heeft zelfs niet aan ons gevraagd of we iemand willen regelen. Alles gaat via tante... we moeten dit voor morgenmiddag hebben gefixed. Ja zelfs een ultimatum. Ik doe geen f#ck. Sorry. Dit helpt mam niet deze aanpak. Dit helpt niemand en we weten nu al, tante gaat weer met de heldenrol ervandoor want oooo wat is ze lief voor mam. Huisarts heeft dat heel duidelijk gemaakt: liefdevol begrenzen. Dat helpt je moeder het meeste.
Hier in het dorp is de peutergroep bij veel school. Denk omdat het in het schoolgebouw is. En denk dat een oeuter geen verschil ziet tussen zichzelf in dat lokaal of de oudere broer/zus in zijn/haar lokaal. Dus dan is het gewoon "iedereen naar school" Overigens heeft het ook een tijd officieel voorschool geheten hier, misschien dat dat ook nog meespeelt
Ik snap de verwarring bij een peuter wel, maar dan ga je het als volwassene toch geen schooltje noemen? Je kunt best uitleggen dat je naar school gaat als je 4 bent. Maar schooltje is helemaal achterlijk.
Klopt. Schooltje is gek. Maar gewoon school is hier wel logisch. En je gaat ook naar school want het is ìn school zouden het 2 gebouwen zijn zou ik school en peuterspeelzaal zeggen.
Ik zei altijd dat we bij de peuters gingen spelen. Kinderdagverblijf of peuterspeelzaal zat nog niet in zijn eigen vocabulaire haha. Of bij de kindjes toen hij nog kleiner was. Schooltje vond ik ook niet passend voor een KDV. Hier gebruiken vooral de opa's en oma's dat woord xD
Brrr, schooltje..... Hier ging onze jongste naar de "kleine school" (eigen woordkeuze, piepklein gebouw, en de basisschool waar de andere twee naar toe gingen was toen de "grote school" voor hem). Nu hij zelf ook naar de basisschool gaat is het gewoon "school" geworden. Ik heb alles altijd steevast "school" genoemd, want "Kom jongens, jullie moeten naar school - en jij moet naar de peuterspeelzaal" was me lang elke ochtend
Ugh, ja 'schooltje'... heb ik ook zo'n hekel aan. Wij noemen de psz school, want ook hier dus bij de basisschool en peuterspeelzaal/speelleergroep is zo'n mond vol. De basisschool noemt ze zelf grote school en de middelbare school (grote zus) noemt ze de hele grote school of *naam zus*-school
Centjes Weet je wat ik ook stom vind? Chips ipv shit. Niet dat je je kinderen dan maar shit moet laten zeggen maar zeg dan niks. En zeg al helemaal geen ‘chips’ als collega’s onder elkaar
mijn dochter zou me aankijken en vragen of ik gek ben. Ze gaat namelijk (in haar woorden) naar de peuterpeelzaal Als ze 4 word mag ze naar de grote school toe.
Inderdaad liefdevol begrenzen, maar dat gaat heel moeilijk als er 1 familielid is die dit niet doet en mee gaat in het gedrag. Helaas zien we dat in onze familie ook, het enige wat wij (op dit moment doen) is wachten tot het echt mis gaat tot die tijd wordt onze hulp (of eigenlijk ons verzoek hulp van buitenaf- thuiszorg/ tijdelijke opname) niet op prijs gesteld en zijn wij (mijn ouders, mijn oom en mijn oudste nicht) onmenselijk je laat je familie niet verzorgen door vreemden.
wij zeiden dat hij naar - naam van zijn vaste peuterspeelzaal juf- ging. Maar mijn ouders kunnen het ook hoor, vragen nog steeds hoe het met de kindjes is (zijn inmiddels tieners) of vragen aan zoon hoe het ging op het kinderboerderijtje (ze bedoelen de zorgboerderij), zoon reageert er dan ook niet op als ze dat zeggen. Ik verbeter ze wel steeds maar ze doen er duidelijk niets mee (zoon gaat al 8 jaar naar de zorgboerderij) Oja en hij heeft asperges (wij, zoon, zus en mijn neef hebben geprobeerd uit te leggen dat het asperger is maar nee bij hun heeft hij asperges)
Ja dat zeggen wij ook; dat hij naar juf A… gaat. Of spelen met de kinderen. moet wel lachen om de asperges. Zo dom
Wij hebben het 'juf X huis' genoemd toen onze middelste het zo ging noemen. Vond het zo leuk bedacht van hem. Daarvoor noemde we het opvang. Wel heel stom van je ouders eigenlijk. Misschien moet je zoon (of anders jullie) ook eens vragen hoe het op hun werkje was of op hun bingo-tje of op hun - whatever-ze-doen-TJE
Ik vind dat dus gewoon respectloos dat ze asperges zeggen. Mijn ex-schoonmoeder zei altijd dat ik ‘spycholoog of zoiets’ was. Naast dat ik dat helemaal niet ben, ik heb namelijk maatschappelijk werk gestudeerd, dacht ik altijd: als ik het nou wel was geweest, waarom kun je dat na ruim 10 jaar nog steeds niet zeggen En ze had geen spraakgebrek of zoiets.
Mijn ouders zijn ook getekend door wat ze in hun jeugd hebben meegemaakt, op hun manier leven ze heel erg met ons mee. Ze doen ook alles voor ons, zou ik nu bellen dat ik moe ben en naar bed wil, stappen ze in de auto ( ongeveer een uur rijden) om te zorgen dat de kinderen eten hebben. Ik vond het in mijn jeugd best moeilijk dat ze zo zijn zoals ze zijn, maar nu ik volwassen ben (nou ja mijn leeftijd doet vermoeden dat ik mij volwassen moet noemen) begrijp ik wel beter waar hun gedrag vandaan komt en hoe het erin is gesleten. De verkleinwoorden etc staan onder aan de lijst en zijn dus niet ( meer ) belangrijk genoeg om daarover te vechten. Asperger wordt toch niet meer gebruikt en is door ons vervangen door autisme . Vragen ze hoe het gaat op het kinderboerderijtje antwoord ik simpel dat ik dat niet weet maar dat het op de zorgboerderij goed gaat. Ze zijn op leeftijd, hun wereld wordt steeds kleiner, steeds meer vrienden vallen weg, trauma's van hun vroege jeugd (oorlog) komen steeds vaker boven drijven, ze hebben beiden een harde jeugd gehad, dus de kleine dingen ( en dat betekend niet dat ik me er niet aan erger) laat ik los.