Toen wij aan dit traject begonnen gaf een vriendin de tip om ook een plan b te hebben. Dat vond ik in eerste instantie een gek advies, zo van: ik wil gewoon een kind. Later ging ik het begrijpen en gaf het heel veel rust om het hier samen met mijn vriend over te hebben. We houden bv enorm van reizen. Die vriendin had juist als plan b adoptie. Dus: herkenbaar en misschien ook wel zo gezond!
Volgens mij is dat ook gezond! Ik had als plan dat we een tijd zouden gaan werken in een ander land weer, compleet andere functie (veel meer uur) en af zouden wisselen met langere reizen. @Fruity90 ik duim voor 3 uit 3! @Bonusmamma3.0 wellicht nog maar een keer extra die trouwjurk aan en ervan genieten. En welkom terug @Sass25 (taggen is nog steeds lastig).
Mag ik zo vrij zijn om de vraag te stellen hoe lang de meeste onder jullie al in zo'n traject zitten? Hier in België heb je 6 vergoede pogingen... Wij gaan nu starten aan nr 3. Ben nog nooit bezig geweest met waaraan ik het geld dan zou spenderen... Heb ik nog nooit bij stilgestaan... Zitten nu zelf aan ons 2e jaar...
Wij ruim 1 jaar. 2 pogingen achter de rug. En gaan straks voor een 3e poging in Spanje. Op 3 maart hebben wij een online intake gesprek.
Echt dat we aan de slag gingen met IUI was 2019. Daarvoor nog een jaar op de wachtlijst gestaan voor een donor. 5x IUI bij mijn vrouw, 9x IUI bij mij en nu derde ronde IVF. Alle keren eigen bijdrage donorzaad betalen is dus denk ik ook al 3000 euro bij elkaar (momenteel 385 euro, maar begon ooit ergens in de 200) Wel met pauzes tussendoor toen mijn vrouw ziek werd, en nog een keer met corona, en nog een keer tussen vmk en poging 2.
@Bonusmamadriepuntnul Ovulatie inductie met gonal F en ovitrelle in 2018 gestart. Uiteindelijk door complexe diagnose in 2021 voorbehandeld voor ivf procedure waarbij we rekening moesten houden met +/- 6 maanden per terugplaatsing. Dus ik denk dat we 4 jaar in het medische traject zaten totdat we een positieve test hadden. Daar zat ook een Corona pauze in tijdens de eerste golf.
Wij zijn sinds half 2019 bezig. Eerst spiraaltje laten verwijderen en groen licht gekregen van de cardiologie (ivm mijn gezondheid - ik heb als baby cardiomyopathie gehad). 2020 was het jaar van de genetische gesprekken. Goedgekeurd voor traject en test voor PGT die ontwikkeld moest worden. Maart 2021 was de test klaar. November 2021 was mijn eerste punctie.
Pff, 10 jaar lijkt alweer zolang geleden. Maar ik kan me voorstellen dat de tijd soms ook heel langzaam voorbij kruipt. <3 Hug!
Mijn hoofd is nog niet echt klaar voor wat als... Bij mij is ook nooit echt geweten of het aan mij ligt... Wij zijn ineens in het traject gekomen o.w.v. mijn vriend... Dus worst case eerst met een donor, of mijn zusje die onze emmy zou dragen, maar die gedachte vind ik nu gewoon vreselijk, ik kan me totaal niet bij de gedachte neerleggen nooit een kind van mezelf te hebben... Vandaar dus ook ronde 3, heb het er emotioneel altijd heel erg moeilijk mee en vind de hormonen een hel... Maar ik kan gewoon nog niet aan een plan B denken...
De eerste IUI's was bij ons ook nog geen plan B. Totdat het allemaal alleen maar tegen begon te zitten. Alle mislukte IUI'S, vrouw die chronisch ziek werd, lage eicelvoorraad. Ik denk dat ik zonder plan B ook niet de energie kan vinden om nog door te gaan met dit traject, omdat ik iets nodig heb om naar uit te kijken (altijd al gehad, niet alleen omtrent kinderen). Klinkt een beetje raar maar elke mislukking is nu nog steeds een stap naar iets waar ik naar uit kijk. In plaats van een stapje dichter naar een groot zwart gat. Wij hebben ook wel heel serieus overwogen om te stoppen met het traject door de ziekte van mijn vrouw. Dan maak je mentaal de stap naar kinderloos (in ons geval) ook al een paar keer. En dat kan prima samen met de huilbuien van het begin van deze ronde over: wat als het niet lukt en ik nooit een kindje van mijzelf heb. Iets meer nu: vanmorgen weer roze verlies, toch maar even gebeld met de kliniek. Ze bellen morgen weer om te vragen hoe het er dan voor staat en of ik eventueel even moet langskomen voor een extra echo. Niet dat ik mij direct zorgen maak maar vorige puncties had ik dit niet en als dit voor hun wel aanleiding is tot onderzoek of afbreken van TP weet ik dat liever nu dan dat ik bij die TP zit en er dan ineens wordt besloten dat het niet doorgaat en het embryo de gootsteen in gaat ofzo.
Ja, het is altijd een hele brok om door te komen. Gelukkig kan een extra controle wel moest het nodig zijn, en zoals je zegt liever zeker weten voor die door de gootsteen zou gaan...
Dat eerste heb ik ook, ik heb het ook nodig om vooruit te kunnen kijken. Ook omdat ik soms even vastloop (op welk gebied dan ook). En dan is het voor mij belangrijk om leuke dingen in het vooruitzicht te hebben. En inderdaad: geen groot zwart gat, want ik ben bang dat ik daar nooit uit ga komen. Liever een klein gaatje waar je heel veel verdriet om mag hebben en dan langzaam daar uit krabbelen en doorgaan. Spannend, dat van het bloedverlies. Goed dat je even belt, want je wilt inderdaad niet dat je emmy zo door de goot gaat omdat je embryo al is ontdooit en er dan niks mee gedaan kan worden. Weet je ook al hoeveel emmy's er zijn? Of hoor je dat pas morgen?