Het gaat hier echt afschuwelijk slecht. Na de dood van pa was ik eigenlijk net ff een maand dat ik weer kon focussen op de zwangerschap. Tot mijn moeder afgelopen week een suicide poging ondernam. Bam alles weer weg, stijf van de spanning, hartkloppingen, leven even helemaal k#t vinden. Ben woest. Ben kwaad. Ben verdrietig. Ze verdomd het haar hele leven om hulp te zoeken voor die stemmingswisselingen en reageerde alles af op ons. En dan als t weer over was alles compleet negeren, was nooit gebeurt en lag aan ons. Wij hadden vast wat gedaan zei ze. Was vast terecht dat ze zo boos was.... Tijdens het rouwproces hoorden we keer op keer als ze haar relaas deed over haar verdriet 'jullie weten niet hoe ik mij voel'. Jawel want dat deel je, we vangen je op,we luisteren en troostten je. We horen zelfs al je avonturen met online daten aan omdat je niet alleen kan zijn. Ook al zien wij dat het je uitvlucht is.... en het ons zeer doet. Aan de andere kant als ik mama nodig heb in mijn verdriet of als ik mij kl#te voel gooit ze de dooddoeners erin 'ja maar jij hebt wel je gezin' of erger 'ik heb al gezegd dat ik de timing van de zwangerschap slecht vond' en de favoriet 'ik kan dit er niet bij hebben/positief zijn voor mij/je moet mij er niet mee belasten' Zinnen die ik mijn hele leven lang al hoor als mevrouw niet top in haar vel zat. En dan dit eroverheen. Ze heeft mij totaal gebroken. Ze is geschrokken dat ze met haar actie niet een bult liefde over zich heen kreeg maar dat ze werd aangepakt. Haar gedrag veranderde meteen. Van zwelgen in zelfmedelijden naar een volwassen vrouw die beseft 'sh#t... deze gevolgen had ik niet overzien en ik ben stom geweest' Ze kan alleen zichzelf aankijken. Ze kan dit op niemand anders afschuiven (en dat probeerde ze dus wel, op mijn vader... pa had dit gewild. Pleur op. Keihard is ze daarop aangesproken door ambu en huisarts en je zag bij haar gelijk weer veranderen en uit die rol stappen) Ze ontkomt niet aan hulpverlening nu en dat beseft ze ook en ze staat daar ook echt open voor. Doordat ze een grens is overgegaan, hebben al haar naasten ook hun grens bereikt. Dat voelde ze. Dat weet ze.
@GroeneBomen jeetje wat afschuwelijk! Ik lees veel verdriet en woede in je bericht, heel begrijpelijk. Heb jij hier ook hulp bij? Klinkt alsof er nu misschien pas veel dingen van lang geleden duidelijk worden als ik het goed heb? Ze woont naast je hè? Dus letterlijk en figuurlijk afstand nemen zit er ook niet in.. heel erg veel sterkte, zo verdrietig en rot dit.
Ik snap mijn broer en zus ook veel beter nu als ze het hebben over hun jeugd. Ik was/ben heel loyaal naar mam toe. Tot eind januari mijn zus zei: 'ik krijg zo'n buikpijn als ik mam moet opbellen want ik krijg verwijten of emotionele chantage of wat dan ook en na het gesprek moet ik bijkomen. Het is net of mam vergeet dat ik papa ook heb verloren' En ineens viel het kwartje. Al die stress, paniekaanvallen die ik krijg komen niet van het overlijden van pa maar door mam! Sinds dat besef heb ik geen paniekaanval meer gehad. Pa was vroeg met pensioen dus hoe zwaar ik het met mam had, pa was er gewoon. En kon met hem over mam praten en besefte: t ligt niet aan mij. Pa is weggevallen dus tja mams stemmingswisselingen worden logisch erger maar omdat je niet de rust zelve op de stoel meer hebt zitten in de vorm van pa... gaat ze nu anderen ermee belasten. Ze belt rustig haar zus op en eist dat ze langs komt en als die nee zegt, zegt ze 'pas als je het zelf meemaakt... dan weet je het'. Najaaaaa. Dus tante besluit naja ik ga toch maar en zegt: ik kom morgen wel langs of overmorgen. 'O nee nee dat hoeft niet hoor ik heb het veeel te druk' Klagen dat mijn broer te weinig lansgskomt, dus komt hij langs... is het tijdstip niet naar haar zin. Ze moeten eerst langs haar oude vader 'maar ik ga toch voor???' En normaal had je een buffer in de vorm van pa die t relaas aanhoorde en negeerde. Nu belt ze iedereen op (en dan hoor ik van haar vriendin dat ze vertelde dat mijn broer mam niet op plek 1 had staan' Dus wij zijn allen zoekende in onze nieuwe rol. Maar ik heb wel duidelijk gemaakt na haar actie dat ik haar als moeder nodig heb. Toen pakte ze mij ook direct vast ipv focus op zichzelf. Ze is ook geen gevaar voor zichzelf nu: ze is zelfs op vakantie met haar zus. De reacties en dat ze zo werd aangesproken... klikte wel iets in haar hoofd. Ik heb zelf wel een netwerk om mij heen die niet vraagt naar haar, maar naar mij, huisarts mag ik altijd bellen en ik heb volgende week gesprek met psycholoog (stond al gepland ivm paniekaanvallen). En ik heb dus dagelijks slaapmedicatie voor de nacht om tenminste een paar uur geen spanning in mijn lijf t voelen. En ik schaam mij niet voor haar actie dus ik praat daar wel over. Ik wil die schijn niet ophouden.
Ah wat heftig! Kan me voorstellen dat je op dit moment echt niet lekker zit. Wat een spanning levert op. Goed om te lezen dat je ma hulp wilt accepteren. Ik hoop dat je binnenkort meer kunt genieten van alles. Knuffel!!
@GroeneBomen wat een vreselijk bericht. Is ze opgenomen in het ziekenhuis? Het ambulance personeel heeft dus wel met haar kunnen praten? Alsof je al niet genoeg hebt doorstaan, wat afschuwelijk. Herken het wel, dat de partner niet meer verder alleen wil.. heb daar ook voor moeten vechten afgelopen jaar. Wat een ellende.. Hoe gaat het nu met je?
@Wondertje2020 hoe is het nu met jouw? Bedoel je uit elkaar gaan of dat hij geen perspectief meer zag in het leven om het even netjes te zeggen?
Nee ze had geen opname in het ziekenhuis nodig, medicatie was al uitgewerkt en te laag om voor haar schadelijk te zijn gezien haar tolerantie. Ambu personeel is zeer goed tot haar doorgedrongen: je kiest of voor het leven en je gaat NU naar beneden en als je niets wil en blijft herhalen wat je nu zegt dan bellen we de crisisdienst en kun je ervan uitgaan dat je gesloten komt te zitten. Ze is op vakantie gegaan met haar zus en de eerste dagen ging ze ook diep (maar zonder gevaar) maar ze krabbelde eruit. Heb net (ze kwam net thuis) ook lang gepraat. Was goed, heb vertrouwen in haar 1e nacht alleen. Maandag komt huisarts en dan word de verwijzing naar psychiater in gang gezet. Ze wil ervoor gaan, ze wil leven. Er was ook alle ruimte voor mijn gevoelens en hoe ik de week erna heb beleefd. Ik heb helse dagen gehad, woensdag op donderdag kreeg ik zelf een complete inzinking. Afgelopen donderdag kinderen uitbesteedt en veel gebeld met familie en orthopedagoog (hoe ik in hemelsnaam hiermee om moet gaan met de kinderen) en verloskundige kwam met lichte spoed thuis. Heel lang gesproken ook. En ik ben echt zo moe maar wel rustig. De weg is nog lang natuurlijk met mam en vertrouwen moet groeien maar ik ben oprecht blij dat ze thuis is van vakantie. Ben niet meer boos ook. Dat is helemaal weggezakt. En wat verdrietig dat je in een soort van herkenbare situatie zat/zit extreem stressvol hoe gaat het met jou? Je wil niet continu dat gevecht aangaan... jij zal vast ook moe zijn
@Asil wij zitten middenin de onderzoeken, gaat nog wel even duren maar we wachten ongeduldig af. ik bedoel dat degene die alleen achterblijft het leven niet meer ziet zitten, zelfs als kind kan je met alle liefde van de wereld die leegte niet vullen. Ik heb ertegen gevochten maar zit nu in de acceptatiefase.. @GroeneBomen hopelijk is het doorgedrongen.
Ja we laten alles onderzoeken. Zolang ik nog behandeld kan worden en zo dichtbij was laatste keer met positieve test, gaan we niet opgeven. Begeleiding helpt nauwelijks, dus ik moet het loslaten.
Ah op die manier. Wat knap dat je zelf die acceptatiefase hebt bereikt nu. Geeft vast meer rust ook, tenminste...ik hoop dat voor jou ook en gun je dat ook. Wel een hel van een weg naar de acceptatiefase toe... Ze vocht continu tegen het gevoel om dat maar niet te voelen. Niet zitten met haar gevoel maar wegrennen ervoor: letterlijk ook door amper stil te zitten en maar door te gaan en dan s nachts kun je niet wegrennen en afleiding zoeken. Uiteindelijk knapte er iets. De boosheid om zijn dood is te groot nog. 'Had hij nou maar meer geklaagd'. Vond wel fijn dat ze zelf zei dat ze totaal geen druk voelde van mensen om haar heen om zijn dood te accepteren, dat ze zich geaccepteerd voelt door ons dat ze boos mag zijn. Wij waren al groot, wij zijn volwassen. Haar taak als ouder zat erop, wij redden ons ook wel zonder haar. Met 1 uitzondering: de kleinkinderen en met name onze oudste zoon. Het was de gedachte aan hun waardoor de poging zo beroerd was, ze heeft elke seconde tweestrijd gehad om die jongens en dan met name onze oudste. Ze kon het ze niet aandoen. Maar goed. Ze staat nog steeds open voor hulp en we hebben fijne gesprekken gehad ook. En ik ben blij dat ik nu niet wéér een uitvaart hoef te regelen en daarvoor in de plaats samen met mam kan voorbereiden op dat nieuwe leven. 1 ouder begraven is eerst wel ff genoeg hoor pfff
@Wondertje2020, wat fijn om wat van je te horen! Ergens mooi om te lezen dat jullie hoopvol zijn. Ik duim voor jullie!! @GroeneBomen, jeetje wat heftig! Ook fijn dat je zelf terecht kunt voor hulp. Kan me voorstellen dat het ook erg moeilijk is voor je. Heb je zelf voor je idee dat je voldoende hulp hebt? Hier een update, IUI is mislukt. Ik had van te voren niet anders verwacht. Maar toch kwam het als een teleurstelling, hoe gek ook. Vandaag mag ik beginnen met stimuleren voor de punctie. Nu ik mag beginnen denk ik.. pff gaan we weer. Zie op tegen de punctie, omdat ik nu geen sedatie krijg. Maar goed we gaan het zien.. Het is was het is. @Asil, hoe gaat met je?
@Didi5555 he jammer zeg! Succes met stimuleren! Dapper dat je het weer aangaat. Wanneer heb je de 1e echo? En ja ik heb het idee dat ik voldoende hulp heb. Nu nog voldoende rust
Fijn! Hopelijk vindt je ergens je moment voor meer rust. Hoe slaap je? Thanks! Ik weet niet of ik me dapper voel. Zoals vandaag weer, man krijgt medicijnenkluisje niet geopend. Apotheek dicht eindstand geen medicatie. Gelukkig de trigger nog niet nodig. Maar gedoe.. maandag weer bellen ect. Ten tweede bloedprikken wilt niet lukken, omdat ik tiny vatten heb. Poli gesloten, hup naar de 1ste hulp. Uiteindelijk 5 prikken verder en een dikke blauwe bult in de hand. Zo frustrerend! En afspraak om 08.00 sochtends. De volgende echo staat op 26ste, volgende week zondag en gelukkig wat later.
@Didi5555 Succes naar de volgende punctie, ik hoop dat ik ook binnen 2 maanden aan de beurt ben. Mijn laatste punctie was zonder sedatie en het was niet pijnloos maar ik was iig niet misselijk vd morfine. Ik heb rollende vaten, mij prikken ze ook uiteindelijk op mijn hand of voet, gemiddeld 4 keer per keer. En soms krijg ik vasovagale shock, het is een gedoe!
Dat is zooo frustrerend als die medicijnkluisjes niet functioneren ugh bloedprikken. Nee dat is ook niet mijn favo ding. Ik heb 1 goede ader en die kan op 1 plek geprikt worden. Idem voor infuus: liever in de elleboogplooi. Lijkt mij ook spannend, punctie waar je meer bij bent. Ik heb slaapmedicatie, is niet zaligmakend maar geeft mij wel wat meer rust. De jongste is ook vaak nog 2x per nacht wakker en de plaswekker van de oudste loeit ook minimaal 1x. Dus echt lekker doorslapen nope. Heb wel medische indicatie nu mbt bevallen vanwege de slaappillen. Dit is niet iets dat je dagelijks wil nemen nu in het 3e trimester maar het alternatief is nu schadelijker en gezien de omstandigheden is afbouwen nu gewoon geen optie. Mijn bloeddruk is door de stress al te hoog nu dus moet niet nog hoger.