Ik ben benieuwd hoe jullie hierin staan. Mijn bonuszoon van 13 is enorm emotioneel. Dit wil zeggen met het afscheid van groep acht heeft hij die hele laatste week dagelijks gehuild en dan praat ik niet over even huilen nee echte huilbuien. Ik gaf toen aan mijn man aan dat ik deze reactie wel heel heftig vond. Ik begrijp dat ze een periode afsluiten en ik snap ook dat dit wat met ze doet maar elke dag zoveel ik verschoot ervan. Mijn man zei toen: jeetje jij bent gewoon een stuk minder emotioneel dan mij (ons) hij heeft het nodig. Prima ook hoor ik heb hem geen enkele keer tegengehouden in zijn emoties. Maar nu inmiddels zit hij op het vo en heeft het met enige regelmaat zwaar door zijn directe trillende lipje en tranen in de ogen…en nu vind ik dat het toch op een punt komt dat hij moet gaan kijken waar deze emoties zo heftig vandaan komen aangezien hij ook reacties krijgt van de mede scholieren. Nu komt hij vandaag thuis en zijn vriendinnetje (hij had net een week verkering) had het uitgemaakt en serieus er brak een stortbui los en niet een kleintje nee hij blijft aan de gang. Dit zijn dan de iets grotere voorbeelden die ik geef. Hij kan namelijk ook los gaan als hij valt tijdens het spelen en hier eigenlijk nog geen rode plek aan overhoud Ben ik nou echt te hard hierin en is het normaal of wat vinden jullie? Zo niet welke therapie vorm zou hierbij passen?
Ik zou eerst eens aan hen vragen of hij er zelf veel last van heeft. En dan zijn vader laten beslissen over wat nodig is.
Het klinkt inderdaad wel hevig. Gezien zijn leeftijd zou ik ook benieuwd zijn of hij er zelf last. an heeft. Of hij de reacties vannzijn mede scholieren ook opmerkt en hoe dat voor hem is. Als hij zelf last er van heeft dan kun je misschien met hem op een rustig moment kijken wat hem helpt bij hetvuiten van zijn emoties. Helpt het hem om zo lang en freuqnet te huilen? Of zijn er andere opties om het te huilen. Bijv. Even te knuffelen, even te praten, even een fijn plekje op zijn kamer/bank/woonkamer te zoeken waar hij wat kan kalmeren. Zodat hij wel zijn emoties mag hebben, maar de uiting hem niet gaat belemmeren in het sociaal contact. En hij er zelf misschien wat meer grip op krijgt ipv dat hij er misschien door wordt overvallen of wordt overspoelt.
Mensen zijn inderdaad verschillend, sommige mensen reageren nu eenmaal emotioneler dan andere. Ik zou inderdaad eerst bij hem (zijn vader laten) informeren hoeveel last hij ervan heeft. En of hij er wat aan wil doen. Dan denk ik niet direct aan therapie oid, dat kan ook eerst zelf, door hem wellicht wat meer alternatieven aan te bieden om zijn gevoel kwijt te kunnen ed. Of misschien via een soort coach of schoolmaatschappelijk werk op school ofzo. Iets laagdrempeligs in ieder geval.
Ik had inderdaad wel in de begin post moeten vermelden dat we al volop gesprekken hebben gevoerd met hem, zowel mijn man als ik. Hij merkt dat hij er last van heeft, deels zegt hij ik ben gewoon zo maar hij merkt nu ook dat hij ‘voor de gek’ word gehouden op school hiermee. @NiekeKris ik vind het goed te lezen dat je schoolmaatschappelijk werk hier benoemd. Ook dit bedoel ik met een ‘therapie’ voor mij is een therapie iets wat diegene helpt met waar ze op vastlopen dat kan lichamelijk en geestelijk zijn. We hebben echter niet aan school gedacht!
We blijven hem aangeven dat hij emoties mag hebben natuurlijk, ondanks dat ik mezelf niet herken in deze heftigheid krijgt hij de ruimte om zichzelf te zijn, ik stomp hem daar zeker niet in af. Echter krijgt hij zelf ook steeds meer door dat zijn mede scholieren hem voor de gek houden met zijn trillend lipje. Zeker omdat hij in eerste instantie dan gaat roepen: dan moet je komen als je iets te zeggen hebt en als ze dan komen te gaan huilen. Ik vind het juist heel sneu want de jeugd tegenwoordig is bikkelhard!
Ik herken het wel van mijn neefje, die is nu bijna 14. Altijd al heel gevoelig geweest, niet alleen bv met huilen, maar ook heel empathisch (en dan bv ook snel meehuilen met iemand). Bij hem is het wel vanzelf verbeterd, hij is nu heel duidelijk in de puberteit (baard in de keel, groeispurt) en zijn emoties worden ineens ‘stoerder’ - dus niet meer snel met z’n lip trillen, maar eerder boos iets roepen bv. Qua gedrag was hij eerder echt een beetje kwetsbaar en kinderlijk, maar dat verandert nu dus heel snel.
Je zegt dat hij zijn emoties mag tonen, maar ook echt? Want tegelijk hoor ik een sterk oordeel en dat jullie al meerdere keren gepraat hebben. Dat voelt net niet als acceptatie maar dat kan ook aan mijn interpretatie liggen. Was hij van kleins af aan zo? Hij is je bonuszoon.. zijn de ouders gescheiden en kan dat evt de oorzaak zijn?
Ik weet nog dat ik in die leeftijd ook snel emotioneel werd en met alle goede bedoelingen werd daar voortdurend de aandacht op gevestigd. "Je mag je gewoon uiten hoor maar waarom huil je zoveel?" Dat alleen al maakte dat ik in een cirkel terecht kwam en boos werd op mezelf, waardoor ik dan uit frustratie weer moest huilen. Naarmate ik ouder werd verschillende therapieën gezocht om ervan af te komen met als resultaat dat ik nu dus helemaal niet meer kan huilen. De laatste keer dat ik gehuild heb is 2 jaar geleden. Geloof me: dat is geen prettig gevoel. Maak er alsjeblieft niet een te groot ding van. Hoe vaker jullie het erover hebben, hoe erger hij het gevoel heeft dat hij iets slechts doet. Misschien hem gewoon troosten en dan afleiden met iets anders, zonder het huilen te benoemen?
Mensen verschillen nou eenmaal. Sommige mensen zijn enorm empatisch, voelen enorm veel en voelen intens. Ik vind dat juist een hele mooie eigenschap. Voor hem zal het niet altijd makkelijk zijn. Ik denk dat dit nog wel het belangrijkste is, of hij er last van heeft, niet of jullie het wel of niet overdreven vinden. Misschien scheelt het ook juist dat hij het zelf gaat ervaren dat het niet altijd even handig is en begint hij er zelf langzamerhand handigheid in te krijgen om het een beetje tegen te gaan op bepaalde momenten. Misschien dat het voor hem fijn is om dit te leren. Tranen de vrije loop in de thuissituatie, want huilen kan enorm bevrijdend zijn en dat zou juist mogen in een veilige situatie, en op bepaalde situaties met vrienden proberen met een diepe zucht en afleidende gedachten het wat te sturen.
Qua last omdat anderen er bv om lachen of het proberen uit te lokken; ik snap dat je daarmee iets wil en ik denk dat school daarin ook wel kan adviseren. Misschien ook iets met meer zelfverzekerdheid? En zelfverzekerdheid kun je ook op andere manieren opbouwen dan via bv therapie; soms werkt bv sporten heel goed. Qua emoties thuis zou ik er minder mee proberen te doen denk ik, steun hem, troost hem, maar ik zou niet proberen zijn verdriet te ‘fixen’ of te proberen dat hij niet meer huilt bij verdriet. Bv verkering die uit is - ook al duurde dat ‘maar’ een week - kan gewoon heel heftig zijn, of je nu 13 bent of 30. Die gevoelens zijn intens, verwarrend, overweldigend. Dat hij dat thuis uit door te huilen, zou ik proberen te omarmen. Wie weet groeit hij daar nog in en kan hij bv emoties op een andere manier gaan uiten, maar ik als 37-jarige kan ook intense huilbuien hebben om zulke gevoelens, dat voelt voor mij niet verkeerd, maar als het eruit gooien. Het lucht op. Geeft ook ruimte aan andere gedachten dan die verbonden zijn met verdriet.
Waarom zou hij zich moeten 'fixen' omdat anderen het gek of teveel vinden? Waarom mag hij niet gewoon zo emotioneel zijn als hij zich voelt? Hij zegt zelf ook dat hij gewoon zo is. Zijn vader zegt ook gewoon dat hij zo is. Ik lees daarin acceptatie. De enige twijfel die ik lees komt van buiten: anderen vinden hem raar. Het lijkt me een verkeerde motivatie om hem naar gesprekken te sturen omdat anderen er een probleem mee hebben. Wat leer je hem dan? Hij heeft duidelijk een groot gevoelsleven en dat is heel erg mooi. We zijn allemaal anders en dat is iets positiefs.
Dank jullie wel voor al jullie reacties ik ga proberen in een bericht erop te reageren en hopelijk vergeet ik niemand Mijn man en ik zijn inmiddels 12 jaar bij elkaar in mijn bericht komt het over of hij hier zijn gevoelens niet mag laten zien maar dat mag hij juist wel. Op het moment dat ik denk wauw alweer dan neem ik een stapje terug zeker omdat mijn man deze gevoelens prima snapt en hun elkaar daar heel goed in vinden. Ik heb weer andere kwaliteiten zeg ik dan ik verwacht ook niet dat de scheiding hierin dus nog een rol speelt maar goed uiteindelijk is het voor niemand duidelijk hoe dit precies werkt bij kinderen natuurlijk, elk kind heeft hierin zijn eigen verwerking maar bij hem hebben wij nooit problemen gehad omtrent de scheiding en de wisseling met de co-ouderschap enz enz Van ons/mij moet hij er ook niks mee, ik was vooral nieuwsgierig of het normale gevoelens zijn die hij uit. Echter geeft hij zelf wel heel duidelijk aan dat de kinderen op school hem bewust triggeren om die trillende lip te zien en het liefst ook de tranen in de ogen die daarop volgen en op dat punt willen wij hem beide natuurlijk beschermen. Nogmaals pubers zijn tegenwoordig kei hard en als je een klein tipje zwakheid laat zien in welke vorm dan ook trappen ze je er finaal onderuit! Maar nogmaals ik wil hem absoluut niet zijn gevoelens laten afstompen of hem laten denken dat hij ze niet mag uiten want ik wil voornamelijk dat hij zichzelf is! @Sophy hij is altijd zo geweest, ik maak hem mee vanaf zijn eerste jaar en ik ken hem meer huilend dan iets anders. Als hem iets niet lukte huilde hij, viel hij zonder aanduidende schade dan huilde hij zo extreem dat wij een hartstilstand kregen en dachten dat de ambulance moest komen, zei een vriendje (wat die peuters onder elkaar constant doen) ik ben je vriendje niet meer huilen maar was hij een dag erna weer gewoon vriendjes was het ook huilen enz enz we weten in die zin dat hij dus een erg emotioneel kind is en hij dit nodig is maar wat ik hierboven ook beschrijf hij loopt er nu tegenaan dat de pubers onderling elkaar eronderuit trappen en hun best doen om hem aan het huilen te maken en tja daar is niks voor nodig met het gevolg dat ze hem daarom pesten.
Poeh, heel eerlijk, ik zou daar ook niet zo goed mee overweg kunnen Ik weet dat er bij mijn oudste dochter destijds ook een jongen in de klas zat die zo emotioneel was. Die werd dan helemaal hysterische tijdens een proefwerk oid, zover ik weet ging de klas er toen nog redelijk goed mee om, dit was in de brugklas maar het jaar erop waren ze er ook wel klaar mee. Was ook een enorme stoorzender in de klas. Stel je voor, je maakt een proefwerk waar je weet ik het hoe lang voor heb zitten blokken en er zit continue iemand in de klas te snikken. Niet echt bevorderlijk voor de concentratie en pubers zijn gewoon hard en zeggen wat ze ervan vinden. Geen idee hoe dit verder is gegaan maar ik dacht dat er wel regelmatig gesprekken waren op school en dat er afspraken waren dat die bij veel emoties een time out mocht nemen en zich ergens kon melden. Maar dit is al even geleden. Dochter zit ook niet meer met hem in de klas en die knul zal inmiddels een jaar of 16/17 zijn dus ik mag aannemen dat die zichzelf nu wel onder controle heeft. Je bonus zoon zal vast niet altijd zo emotioneel blijven,in de zin van snel huilen etc, zal vast wel een keer minder worden want is sociaal nogal onhandig, komt toch gek over als er straks een volwassen vent continue staat te huilen Geen tips want ik denk dat je het al heel goed doet. Je zegt dat je man het begrijpt maar ik ga ervan uit dat die toch ook niet constant loopt te huilen of herkent hij het van vroeger?
Ik moet lachen om je laatste zin, mijn man huilt gelukkig niet constant, dat zou echt niet goed zijn geweest voor onze relatie maar hij is wel lichtgevoelig, dat wil zeggen dat hij dus makkelijk mee huilt met de tv enz enz Nu wil het toeval dat mijn man net gebeld is door school dat hun ook merken dat bonuszoon te hoog in zijn emoties zit (ik ben blij dat ik niet de enige was nu) en dat ze vinden dat hier om hem zelf te beschermen toch wel wat begeleiding bij moet komen. Ze belde om te overleggen of ze dit vanuit school mochten gaan organiseren, dit zal in de vorm van een rots en water training gaan komen. Ze geven ook duidelijk aan dat het niet is om de emoties af te stompen (precies wat ik zei) maar om te leren het op de juiste momenten te reguleren. Zo krijgen de kinderen die hem nu constant op de kast krijgen minder grip op hem.
Fijn dat school zo meedenkt!! Vroeg me alleen wel af, heeft de basisschool hier nooit iets mee gedaan? Want hoe jij hem omschrijft als van kinds af aan is in mijn ogen wel vrij extreem emotioneel daar zullen ze op de basisschool toch ook wat gemerkt moeten hebben?
Basisschool heeft hier nooit iets mee gedaan. Ik heb ook toen aan mijn man aangegeven dat ik hem extreem vond maar goed dan zit je toch in de rol als bonusmama en hou je jezelf net wat meer op de achtergrond. Toen mijn man aangaf dat hij wilde dat onze gezamenlijke kinderen ook naar deze basisschool ging heb ik er wel een stokje voor gestoken. Ik vind dat deze school namelijk in niks naar het kind kijkt
Och jeetje, dat is wel heel jammer, als ze het daar opgepakt hadden, was het voor hem op het VO nu wellicht wat makkelijker geweest! Snap dat je je eigen kinderen daar niet heen wou hebben ... En ook dat je als stiefmoeder je wat terughoudender bent. Hoe staat zijn eigen moeder er trouwens in?
Haha gelukkig maar dat die niet iedere keer in huilen uitbarst Wat goed dat school aan de bel heeft getrokken. Is voor je bonuszoon ook veel beter wanneer hij leert om zijn emoties beter te reguleren. Het lijkt me ook echt niet fijn als je zo vaak moet huilen, vermoeiend ook. Ik hoop dat die er uiteindelijk sterker uitkomt en wat minder kwetsbaar is.