Mijn partner heeft een moeilijke jeugd gehad. Dat is niet zo zeer zichtbaar geweest voor de buitenwereld maar zijn gehele kern gezin is gediagnosticeerd met een diversheid aan psychische aandoeningen, psychiatrische begeleiding en medicatie. Mijn beide schoonouders zijn plat gezegd zo gek als een deur. Nu is er nooit veel contact geweest, er was geen interesse en dat beviel mij prima. Tot het moment dat ik zelf ook het contact helemaal heb gestopt. Het duurde lang voordat we gemist werden hoor, zeker een maand of 5. Mijn partner heeft af en toe nog wel contact, die contacten zijn zeer onprettig, verwarrend en zorgen vooral voor een kater gevoel achteraf. De kinderen hebben opa en oma al zeker een jaar niet gezien, vragen er niet naar, het is ze eigenlijk nooit opgevallen. Nu is mijn schoonmoeder bezig, al is het weer eens de zoveelste vlaag van verstandsverbijstering dat ze graag contact wil, dat het uiteraard allemaal aan mij lag maar ze met haar zoon en onze kinderen iets wil opbouwen. Mijn partner is daardoor geraakt, ik denk dat iedere kruimel aandacht nog steeds een vorm van erkenning of liefde is voor hem. Maar ik denk hier heel anders over. Door de beperkte interesse plus bewezen feiten dat deze mensen gek zijn én hun eigen kinderen gek gemaakt hebben wil ik het contact tussen de kinderen en hen nooit meer heropenen. Het is mooi zo, er is bij mijn kinderen geen pijn of verlangen en ik kan mijn keuze duidelijk met feiten onderbouwen. Wat is jullie gevoel hierbij en zijn er meerderen hier die kampen met problematische familiebanden?
Buiten de deur contact dan? Dat je ze een keer meevraagt naar de speeltuin/dierentuin oid. Dat je actief bent, zodat ze minder ruimte hebben voor eh zichzelf. Zolang je partner openstaat voor contact en jullie niet op 1 lijn zitten, zou ik kijken naar een middenweg waarbij je de minst grote kater op kan lopen.
Ik heb voor mezelf besloten dat ik echt nooit meer een minuut van m’n leven aan ze spendeer. Iets met zonde van mijn tijd. Mijn partner heeft tijdens zijn laatste bezoek spontaan een afspraak gemaakt voor een ontmoeting van schoonouders- zichzelf- kinderen idd buiten de deur. Dat hebben zij afgezegd omdat ze bij hen thuis wilden. Toen heb ik ook te kennen gegeven dat het wat mij betreft eigenlijk een totale stop is. Ook omdat het al zo lang lekker rustig is, het is voor de kinderen een vloeiende overgang zo.
O nou in dat geval, pech hoor. Wat je partner doet, moet hij maar zelf weten. Ze eisen contact en er wordt contact geboden en dan ook nog eisen eraan verbinden? Adios. Graag of niet
Wil absoluut niet oordelen hoor maar het zijn zijn ouders en jij bepaald. Althans zo komt het over. Je kan het er toch samen over hebben en dan een middenweg vinden het is ook zijn leven en zijn kinderen, ouders enz. Snap dat het niet makkelijk is maar voor je man zou het helemaal moeilijk zijn. Hier mn vriend ook geen fijne jeugd gehad en ga niet teveel in details maar het contact met zn ouders laat ik voor het grootste deel aan hem over. En steun hem waar ik kan en komen wij samen soms ook op ideeën hoe ermee om te gaan.
Ik heb geen contact met mijn vader,al bijna 14 jaar niet. Hij is een narcist met een alcoholprobleem. Hij weet van mijn dochters bestaan, maar hij mag geen contact met haar. Hij weet ook niet waar wij wonen. Mijn dochter weet ook niet dat hij bestaat. Wil ze tzt contact met hem. Dan is het op neutraal terrein onder begeleiding van mijn broers, want ik hoef die griezel/ engerd niet meer te zien. Mijn broers weten dat. Dus inderdaad op neutraal terrein afspreken. Wil ze dat niet dan niet. Take it or leave it.
Mijn schoonvader is ook een alcoholist met narcistische persoonlijkheidsstoornis. Plus diagnose manisch depressief. Schoonmoeder is mee gaan doen met deze praktijken uit slachtofferschap of toch gek, weet ik niet.
Wij hebben al jaren lang geen contact met familie van man zijn kant. Dit heeft uiteraard zo zijn redenen.. Toen er wel nog contact was (tussen man en familie) heb ik wel altijd gezegd, onze kinderen gaan niet mee naar hun. Tot er een fatsoenlijke band is opgebouwd tussen man en familie. Lang verhaal kort, die band is er nooit gekomen. Dus ik ben maar wat blij dat onze kinderen er nooit mee heen zijn genomen. Hun ‘kennen’ die kant niet, en missen ze daardoor ook niet. Wellicht is dat niet netjes dat ik kei hard heb gezegd - ik wil niet dat onze kinderen mee gaan naar die kant. Maar gelukkig in onze situatie had man daar alle begrip voor. En is ook blij met deze keuze
Dit zijn ook eigenlijk mijn woorden tegen mijn partner. Als jij er fatsoenlijk mee door een deur kan kijken we verder.
Je geeft aan dat er problemen spelen. Misschien dat er een goede reden voor is. En dat er misschien een andere plek is die voldoet aan wat de ander nodig heeft. Verder is het een ingewikkelde situatie. Hier is het andersom maar dan in de vorm van een zondebok (ik dus). Ik zou het wel erg lastig vinden als ik er geen weg in zou 'mogen' zoeken van mijn partner. Hoe ingewikkeld het ook is.
Ik zou eerst je partner contact laten opnemen en ze laten bewijzen dat ze het beste voor hebben en dat dat goed gaat. Als ik het zo lees, zal het snel weer bekoelen, dan kost het alleen je partner energie. Wat ook niet leuk is, maar hij moet dat denk ik zelf ondervinden.
Snap ik helemaal! In mijn ogen is dat ook echt volkomen logisch. Je gaat niet je kinderen met iets belasten wat kans heeft op falen.
Het leven zit vol met dingen die kunnen falen. Met die insteek is er ook geen kans op succes. En contact is ook niet geen of vol erop. Het contact kan ook heel weinig zijn waardoor pauzes ook niet echt opvallen bij de kinderen. Je kan ook voorkomen dat er digitaal contact is. Zodat je denkfouten bij ze weg kan houden of hoort waardoor je daar ook op in kan spelen. Maar goed dit zijn ingewikkelde situaties. En de 1 is de ander niet. Soms is het beter om contact helemaal af te houden. Maar dat is lastig inschatten met weinig informatie.
Bij ons is de situatie iets anders. Goed contact met schoonmoeder, sinds een halfjaar geen contact meer met schoonvader. Daar zijn uiteraard ook jaren van problemen aan vooraf gegaan. Wij zitten nu op de lijn: als er geen normaal contact mogelijk is met ons als ouders, dan ook niet met de kinderen. Die zijn niet "los verkrijgbaar" en laten we ook niet alleen met hem. Dus als het niet op een normale manier samen kan, dan kan het helemaal niet. Het zijn lastige afwegingen, vind ik!
Ik zou zeggen, laat ze eerst maar eens een goede relatie opbouwen met hun zoon. Als die er is kunnen we overleggen ( jij en je man) of er ook een relatie opgebouwd kan worden met de kleinkinderen.
Misschien met je partner bespreken dat hij eerst het contact heropent em kijkt hoe dat gaat. Dan kan later nog gekeken wordt of het ook verstandig is om de deuren naar de kinderen te openen. Hier heb ik al twintig jaar geen contact meer met mijn schoonouders. De kinderen hebben ze ook jaren niet gezien. Eerst ging man alleen op bezoek. En inmiddels gaat man samen met kinderen. Hoe wel de twee oudste nu ook nooit met mee gaan, want ze vinden er geen klap aan. Maar alles is natuurlijk wel in overleg met man gegaan. Ik denk alleen als ik jouw verhaal zo lees dat man uiteindelijk weer teleurgesteld gaat worden. Maar hij is een volwassene en moet die keuze zelf kunnen maken. De kinderen kan je daar wel voor beschermen door in ieder geval een soort proefperiode voor te stellen (eisen?).
Hier een soortgelijke situatie ja, maar de kinderen zien opa en oma wel. Niet heel vaak, zo'n 3x per jaar en soms komen ze kijken tijdens een sportwedstrijd. Zolang ze leuk kunnen doen als opa en oma vind ik dat dat mag, man denkt er net zo over. Ik kom zelf niet meer bij hun, maar man heel af en toe nog wel eens. Het zijn zijn ouders, als hij die stap niet wil maken, heb ik daar respect voor. Zolang ze mijn kinderen met respect behandelen heb ik er ook geen problemen mee als ze de kinderen zien. Met name schoonmoeder wil nog wel eens de grenzen opzoeken, maar man en ik zijn beiden heel duidelijk in wat wel en niet kan.