Hoi allemaal, Ik zit er al een tijd helemaal doorheen, sinds ongeveer 8 maanden zijn mijn kinderen (4 en 8 jaar) constant ziek. In het begin van deze 8 maanden kon er nog een maand tussen zitten maar tegenwoordig is het gewoon aan een gesloten Koorts met hoofdpijn, hoest, snot, al 3 keer buikgriep terwijl mijn oudste het 7 jaar niet heeft gehad! 6e ziekte, hand-voeten-mond ziekte, buikpijn, ziekenhuisopname i.v.m streptokokken.. noem maar op! Bij iedere zucht of kreun schiet er een scheut adrenaline door mijn lijf en gaan er 1000 alarmbellen af, zo vermoeiend.. De huisarts en kinderarts zeggen dat dit een gevolg is van de corona-maatregelen, dat de hele micro-wereld op zijn kop staat.. Maar ik voel mij inmiddels zo uitgeput en moedeloos Ik doe er alles aan, vitamines, Echina, probiotica, fruit, groenten, noem maar op.. en daarbij, die dingen deed ik voorheen ook al en toen waren ze nooit zo vaak ziek... Herkend iemand dit?? Heel erg bedankt alvast voor het lezen/reageren <3
yep maar dan bij mijzelf, elk dingentje ( vaak thuisgebracht door man of kinderen) pak ik op. Ben nu vanaf december constant verkouden ( de ene keer neusverkouden, de andere keer hoofdzakelijk hoesten) en niets lijkt te helpen. Ook hier geeft de huisarts aan dat dit een gevolg is van de corona maatregelen. Ik ben ook moe, ben het zat, zit eigenlijk vanaf december veelal binnen, niet dat dat hoeft maar gewoon geen energie om (naast het huishouden) nog wat anders te doen.
Wij zitten in hetzelfde bootje. Sinds begin november is iedereen bij mij thuis constant ziek. Mijn oudste was zoals jouw oudste nooit ziek. En ik heb zelfs koorts gehad!! Ik heb echt nooit koorts, de laatste keer was minstens 10 jaar geleden maar ik denk zelfs langer. De arts zei hier hetzelfde. De griep dit jaar is heel hardnekkig, vooral voor kinderen (vanaf 2 jaar, baby's hebben nauwelijks last van deze influenza) en tieners. En minder blootstelling aan virussen en bacterien vanwege de lockdowns en maatregelen. De kinderen zijn hier sinds een week eeeeeindelijk allemaal beter. *klopt af* Maar het is drama.. ik weet het. Ik zit sinds 3 weken aan de AD mede door de hoeveelheid ziekte en alles wat het met zich meebrengt.. ik snap volledig dat je uitgeput bent, moedeloos.. dat was (/ben) ik ook. Is alles enigzins onder controle nu bij jullie? Knuffel meis! Het is loodzwaar!
Zelfde verhaal hier. Zoon is doorgaans niet snel ziek maar nu is het iedere paar weken wel weer raak. Twee weken geleden ziek geweest en sinds afgelopen zaterdag weer buikgriep met af en aan spugen en diaree.
Bedankt voor je reactie <3 Dit klinkt idd als ons verhaal, bizar toch!! En ik geloof meteen dat je aan de ad bent gegaan (mede door dit) Ik loop ook al een paar maanden bij de psycholoog en vitaliteitscoach, ik ben begonnen met een mindfullnes-cursus maar het voelt allemaal echt als dweilen met de kraan open. Steeds als er weer een ziek wordt staat de wanhoop me nabij en sta ik op instorten.. Gisteren hadden we een 'gewone dag', dat dochter naar de peuterspeelzaal was en de oudste naar school, zeldzaam.. Ik vind ook vooral de angst zo erg, het constant gevoel van wie, wat, wanneer, hoe lang.. Ik ben constante in opperste staat van alertheid, dat put zo uit.. En als ik nou zou weten wanneer het eens ophoud, wanneer we er doorheen zijn, maar er is geen perspectief, en dat maakt het ook loodzwaar.
Precies dat! Zo vermoeiend. En vooral ook het verschil 'met voorheen', dat ze bijna nooit ziek waren, dat vind ik erg lastig.
inderdaad ja. ik had op een gegeven moment het gevoel totaal geen controle en leven meer te hebben. Mijn leven stond stil en alles draaide om ziekte, mogelijke ziekte, beter worden..o nee toch weer terugvallen , en alles wat erbij komt kijken qua doktersbezoeken, ziekenhuis opnames, medicatie toedienen, overleg over onze oudste zoon die vanwege zijn autisme atypisch ziekteverschijnselen vertoont en geen lichamelijk onderzoek accepteert. Ze wilde hem op een gegeven moment opnemen in het ziekenhuis maar dat gaat gewoon niet met hem. Een hele hoop zorgen naast het niet weten waar je aan toe bent, niets kunnen plannen, weer niet naar buiten kunnen, weer niet naar school, weer halve dagen werken en savonds/snachts moeten inhalen terwijl er constant kinderen wakker worden en je zelf ook steeds moeier wordt. En toen daarbovenop een periode waarin wijzelf ook ziek werden. … nou hou maar op. Je kan als moeder/vader gewoon niet ziek zijn.. daar is geen tijd voor. Tenzij je mensen in je omgeving hebt die kinderen kunnen opvangen maar die luxe hebben wij niet, dus het was gewoon met 39 graden koorts en een longontsteking je baby, peuter en autistische kleuter verzorgen. Die allemaal ook ziek zijn, medicatie nodig hebben en in de gaten gehouden moeten worden. Nu ze allemaal niet ziek zijn komt het bij mij pas binnen hoe erg het eigenlijk was. Ik begreep niet waarom ik me zo somber, verdrietig en uitzichtloos voelde. De kinderarts van de kinderen en de psychiater die het me lieten zien. Nu begrijp ik ook wel waarom ik me zo voelde… Zo heftig en lang als bij ons en zoals bij jou hoor ik niet veel (gelukkig) Maar ik ken wel veel gezinnen die bijv 2 weken goed ziek zijn geweest en over het algemeen een langere weerstand hebben en alles oppikken.
Nou dat frustreert me ergens ook, of tenminste, dat maakt me dan weer onzeker, dat er toch ook heel veel kinderen zijn die er geen last van schijnen te hebben, en helemaal niet zo vaak ziek zijn na de corona-maatregelen (in elk geval niet zo vaak als wij!) Waarom wij dan wel?? Terwijl de artsen wel echt zeggen dat het overal drama is nu.. Zo te lezen hebben jullie ook al aardig wat op jullie bordje gehad!! Heel herkenbaar ook wat je zegt over de onvoorspelbaarheid, weer je plannen/werk om moeten gooien, weer niet naar school, weer de hele dag binnen zitten met een ziek kind, alleen nog maar aan het zorgen zijn, er is gewoon helemaal geen ruimte meer voor jezelf of uberhaubt leuke dingen. Het lijkt soms wel een donkere tunnel waar we inzitten en maar niet uitkomen. En idd, dat vangnet mis ik ook, mijn grote vangnet (mijn moeder <3) is recent overleden en die mis ik ook zo erg, zij was er altijd voor ons en nu voel ik mij zo alleen in die zorg en verantwoordelijkheid (vriend moet werken dus grootste deel van de zorg komt toch op mij neer). Dat maakt het wel nog extra zwaar... Laten we hopen dat er echt heel snel een keer een einde aan komt!! Helpt de ad jou hier trouwens wel bij? En wat merk je daar dan van?