Het is ook heel lastig, en dat mag ook. Maar het is ook nodig. Want jij zit nu thuis er last van te hebben en de rest doet allemaal waar ze zin in hebben.
Ik vind dit toch wel een oranje zwaai licht, onderscheid maken tussen kleinkinderen. Mijn moeder doet dat binnen mijn gezin. Wil heel graag met de oudste op stap en niet met de middelste. Gaat inmiddels zo ver dat ze openlijk alles goed praat van mijn oudste en alles veroordeeld van mijn middelste. Goh waar heb ik dat 30 jaar geleden toch gezien.... Die ongelijkheid kan onwaardig gaan voelen en slecht zijn voor het zelfvertrouwen. P.s. het is echt niet alleen jouw zusje die zou moeten veranderen voor een goede dynamiek. Ik vind je lief praten over jouw ouders. Maar dat zijn toch echt volwassen mensen.
Ja en ik was zo goed op weg haha, maar nu nichtje er is, is alles weer veranderd pff. Het is idd zwaar.
En je kinderen gaan echt wel merken dat ze anders behandeld worden. En dat doet pijn. Ik had ook een oma met voorkeur. Of ze het bewust deed weet ik niet. Maar de oudste kleinkinderen werden altijd opgehemeld over wat ze allemaal bereikt hadden. En de kleinsten werden voorgetrokken omdat ze nog klein waren. En m’n zusje en ik zaten er precies tussenin. Nooit echte aandacht, nooit knap wat we bereikten, want het was al door een ander gedaan. Je voelt het wel.
Ja dit was nooit zo. Mijn moeder was juist altijd heel erg van het precies verdelen (jammer alleen dat aandacht daar niet bij telde). Ze heeft ook nooit onderscheid gemaakt tussen mijn kinderen. Mijn vader ook niet, is gek op al zijn kleinkinderen. En dat laatste klopt helemaal. Denk dat ik de laatste tijd pas begin te beseffen en ik word er kwaad en verdrietig van en ik dacht het beter ging pff. Mijn zusje kan niet veranderen denk ik, denk dat het bij haar niet eens perse onwil is, maar haar psychische stoornis. Maar ja, ook dat kan niet voor eeuwig alles goed praten. Het is gewoon heel lastig. Ze kan er niks aan doen dat ze zo is denk ik, maar mijn ouders voelen zich schuldig en dan krijg je een mooi cirkeltje. Eruit stappen is denk ik het beste, maar volledig afstand nemen kan ik nog niet. Helpt ook niet dat het gezin van schoonouders mogelijk nog verknipter is en zo wordt ons kringetje heel klein. Bij man speelde dat wat jij hierboven beschrijft altijd. We zien ze dan ook misschien 1 a 2 keer per jaar.
Je hoeft ook niet meteen alle contact te verbreken. Voor nu is je grenzen aangeven en bij jezelf blijven heel goed Klein kringetje.. wij hebben alleen ons gezin en een stel lieve soortvantante vriendinnen
Haha jep, een heel bijzondere. Hij heeft mijn zusje bedreigt toen ze zwanger was, sindsdien geen contact meer en er loopt op dit moment een rechtszaak.
Wat dat betreft ben ik heel blij dat we mijn schoonouders zo weinig zien dat de kinderen geen band met ze hebben ik zie ook onderscheid, zowel in eigen als aangetrouwde kinderen als kleinkinderen. Ook roddelen over kind bij ander kind, als je zelf iets verteld is het bij X beter/mooier/erger/... Maar door de afstand en het weinige contact hebben de kinderen er geen/nauwelijks last van. Alle (klein)kinderen precies hetzelfde geven lijkt me niet echt mogelijk, maar wél gelijkwaardig. Mijn ouders hebben 8 kinderen, inmiddels ook 8 kleinkinderen. Tja, dat mijn kleuter zelf naar oma kan en neefje van 8 niet door de afstand zorgt voor verschil. Maar of zusje belt of ik bel voor oppas of mee eten of wat dan ook, dan is de reactie hetzelfde. En als alle kleinkinderen daar zijn krijgt iedereen dezelfde aandacht (nou ja, aangepast op niveau dan wel )
ik haal even deze zin er uit. Mijn zusje is uhm bijzonder. Ze heeft met veel mensen gebroken of ruzie en het ligt nooit aan haar. Kan er een boek mee vullen met hoe raar ze is. Ooit hadden wij ook ruzie en zocht ze na verloop van tijd weer contact. Heb daar lang over nagedacht. Zij verandert idd niet. Dus ik heb de keuze: geen contact of accepteren dat zij zo is en op een andere manier afstand nemen. Gezien we een kleine familie zijn en beide ouders zorg nodig hebben heb ik voor het laatste gekozen. Als ze nu rare dingen appt reageer ik gewoon niet. Ik vind er wat van en bespreek het met partner maar nooit met haar, heeft geen nut. In het geval van oppassen zou ik voet bij stuk houden en het ook niet elke keer uitleggen aan niemand. Nee is ook een antwoord zeg maar.
poeh wat een verhaal zeg. lijkt me heel lastig om allemaal mee te moeten dealen. Ik zou sowieso niet gaan oppassen, het is een familielid, maar niet je gezin. het is niet jouw verantwoordelijkheid. voor af en toe is dat idd soms leuk, maar structureel vraagt je gewoon een dag van jou schema in te leveren dat zou ik echt niet doen. de kinderopvang is hiervoor hoe ze daar verder ook over denken. als je werkt kun je soms niet anders, mijn kinderen waren ook met 12 weken op de opvang 3 dagen in de week. want niet iedere opa of oma woont in de buurt, en kan oppassen.
Volledig afstand nemen is niet nodig toch? Meer het vinden van het punt waarop het meer oplevert dan kost. Manipuleren en druk zetten is lastiger met wat afstand. Jammer zo'n klein kringetje, maar herkenbaar. Behalve moeder is er geen enkel contact met mijn zijde. Contact met schoonouders (zonder mij) is op 1 hand te tellen per jaar. Lang verhaal.
Je zegt dat je moeder bang is haar kleindochter niet meer kan zien. Maar waar wil je zusje dan met haar heen? Ze woont bij haar ouders in, oppas is nu al een probleem wat wil ze dan doen?
Jij bent NIET verantwoordelijk voor de keuzes die je moeder (of zusje) maakt. Herhaal dit tig keer tegen jezelf! Dit mantra moet ik van mijzelf ook herhalen van de psych haha, maar ik ben er beter in geworden. De loyaliteit naar mijn moeder toe kent grenzen (Ik herken wel de oneerlijke verdeling, wij hebben schoonouders gevraagd of onze jongens er 1 nachtje mochten slapen zodat wij 1 nachtje samen weg konden op advies van huisarts ook na alles wat is gebeurt... nee nee zagen ze niet zitten. Horen we dat de andere 2 kleinkinderen elke schoolvakantie er een nachtje slapen oppas idem, schoonzus werkte en had geen oppas, dus schoonouders pasten 3x per week op (hele dagen) en de oppasmiddag voor onze jongens kwam dus elke keer te vervallen omdat ze daar te moe voor was.... 1 voordeel was wel, schoonouders waren zoooo zat van het moeten oppassen dat ze na 9 maanden zeiden: dit doen we niet meer! Ze passen 1 middag op op mijn kinderen en 1 middag op de anderen)
Oh die pakt zo haar spullen en gaat naar het buitenland. Heeft ze in het verleden al meerdere keren gedaan. Ze heeft overigens ook een eigen huis, maar wil dat liever niet nu omdat een inwonende oppas natuurlijk makkelijker is.
Je bent heel duidelijk geweest. Ik zou tegen je moeder zeggen dat je het er verder niet meer over wil hebben. Dat je het snapt maar zelf niet gaat oppassen voor vast, dat kdv prima kan en dat je moeder zelf er iets van moet zeggen tegen je zusje als het haar te zwaar wordt. Zij is de moeder, jij moet. En dan zou ik aangeven dat je het er echt niet meer over wil hebben omdat je er steeds een rot gevoel van krijgt.
Ik snap dat dit een lastige situatie is, vooral als je iedere keer steken onder water krijgt. Maar daar moet je imo de volgende keer ook heel kort en duidelijk op reageren. ‘Nee, ik wil niet structureel oppassen. Ik heb mijn eigen gezin en dat is voor mij genoeg. Incidenteel oppassen ben ik toe bereid, mits het mij uitkomt. En daarmee moet het nu klaar zijn met blijven vragen en zeuren. Ik ben nu duidelijk genoeg geweest en dit is het laatste wat ik er over wil zeggen.’ En als ze dan gaan ‘ja maren’: ‘Zoals ik al zei is dit voor mij geen onderwerp meer van gesprek.’ PUNT En ik zou niet in discussie gaan over hoe zus het dan moet oplossen en of het wel of niet te zwaar is voor wie dan ook. Blijf bij jezelf, jij gaat het niet doen en jij gaat het er ook niet meer over hebben. Maar goed, ik snap dat dit misschien makkelijker gezegd dan gedaan is
Maar andersom kan het haar niet schelen blijkbaar. Zo als ik lees en las is dat jij voor haar niets bent. Als jij het contact op een laag pitje wil zetten mist ze straks 2 kleinkinderen. Hard ja maar gooi dit eens bij der neer. Sterkte