Oh dat is een bijzonder moment! Wij vonden afgelopen zomer een filmpje van mijn vader. Hij is al 14 jaar geleden overleden, dat was ook echt wel even slikken. We zochten alle foto's uit voor onze oudste dochter die in september getrouwd is. Komen we een filmpje tegen waarop te zien is dat mijn vader met haar aan het touwtjespringen is...
Wat prachtig! Ook bijzonder voor jullie dochter. T is dan net of ze er weer even zijn. Alsof het de dag van gisteren was. Mijn oudste zoon was helemaal stil en mijn moeder keek snel naar buiten met tranen in haar ogen.
Ik vond het ook niet erg om die herinnering aan zijn stem te verliezen gek genoeg. Wat je zegt, hoe hij bepaalde dingen zei of gewoon uitspraken, die reizen mee. Ik was ook benieuwd hoe het was om de stem weer te horen. Het was een soort gekke gewaarwording want dat moment voelde als gisteren, als hij er echt nog was. Ik was weer in dat moment. Alsof er niets was gebeurt. Wat vreselijk dat de enige optie voor een filmpje van jou vader is dat het geen liefdevol filmpje is. Nee dan maar niet horen. En hele dikke knuffel. Gemis tot in je ziel voelen is heftig en tegelijk ook mooi in zijn lelijkheid; liefde is oneindig.
Zal ik ook zeker doen. Helemaal omdat de kans groot is dat de jongste geen actieve herinnering aan zijn opa zal hebben met opgroeien. Dan kan ik hem toch een tastbare herinnering geven.
Zo was ik van de week de pc van mn moeder aan t installeren en de foto's en video's ontdubbelen (ook de backups van mn vader erbij gezet, die had ook veel foto's en wat ik nog had staan van dr). En dan kom je foto's en ook filmpjes tegen. Ik maakte ze goddank al vrij veel omdat hij een herseninfarct had gehad en zo eigenwijs was met zn medicatie. Geen idee hoe lang hij zou hebben en elk moment met G, werkelijk de simpelste dingen had ik wel filmpjes of foto's van zodat zij in elk geval wat zou hebben als ze ouder zou zijn. Was gewoon een simpel filmpje nog voordat G er was dat ik een bakkie thee bij hun dronk, dat mn vader achter zn keyboard stond en zn rechterhand t weer deed ineens met keyboardspelen. Hij was zo blij "Gaat goed joh! Gaat weer!" riep hij en stond een soort van mee te dansen achter zn keyboard. Helemaal over de top van blijdschap. Had ik dus G gelijk naast me staan, Opaaaaaa!!! Toen hebben we samen maar een potje zitten janken en allerlei filmpjes zitten kijken van gewoon de simpelste dingen, als we dan toch bezig zijn met de tissues. Nog een paar maanden en dan leeft ze al langer zonder als met m, tijd vliegt.
Mijn vader was (hobby) fotograaf en had zijn eigen kamer op zolder toen m’n zusje en ik uit huis gingen. We hebben het altijd zo gelaten maar wat daar ligt. Duizenden foto’s, z’n computer, floppy’s (ja echt!) en stickjes enz. Heel soms, als ik durf, ga ik erheen en maak wat foto’s met m’n mobiel van ‘echte’ foto’s en speel ik z’n voicemail af die hij insprak op z’n mobiel en die ik opgenomen heb vlak nadat hij overleed. Ik heb hem wel 100 keer gebeld toen hij overleden was en ik zo graag z’n stem nog wilde horen.
Ahhh ♡♡♡ was echt zijn plek dus. Ik kreeg de voicemail van mijn vader laatst te horen, helaas gewoon de fabrieksinstelling. Had t hart in de keel, maar helaas geen papa. Mijn moeder heeft zijn telefoon + nummer in gebruik. Ze belde mijn schoonzus, die niet wist dat mijn moeder die telefoon in gebruik had. Die durfde niet op te nemen, ze trilde ervan dat mijn vader haar belde. Oeps. Ik had veel verteld dat mam alles over had genomen maar haar dus niet.
Wat ongelooflijk waardevol! Raar besef ook, de tijd gaat door maar onze vaders gaan niet mee. Die blijven in hun laatste jaartal achter als het ware. Voor altijd hun leeftijd die ze bereikten.
Ja dat blijft vreemd. En ook mooi, dan zijn ze even heel dichtbij weer. Maar die pijn gaat zo bizar diep. Ik zat ook elke keer hoog in de stress als ik de jongste op moest halen van de peuterspeelzaal. Pas sinds vorige week na een gesprek met de orthopedagoog begreep ik waarom: hij begon 2 dagen na de dood van pa daar. Sinds ik die link heb gelegd, is die spanning weg.
Mijn vader heeft veel gefilmd en wij zelf ook toen de meiden klein waren. Dan is het nog steeds fijn om zijn stem te horen. Een jaar na zijn heel onverwachte overlijden had ik een nieuwe vaste telefoon en checkte op de oude met antwoord apparaat of er nog iets op stond. Hoor ik: Hallo Chrystel , met papa. Hoe gaat het ? Dat was een flink emotioneel moment. Bericht uiteraard nooit gewist
Ja gek hoe je dan toch onbewust dat verband legt he... Ik geloofde nooit dat verdriet echt lichamelijk pijn kan doen, totdat papa overleed. Ik besefte me net ook opeens dat ik mijn beste vriendin gewoon al langer ken dan dat papa in mijn leven was. Zo bizar.
Wij hadden dat dinsdag, H is altijd bij ons geweest. Oa door corona ook nooit van gekomen dat hij ergens alleen was zou toen wel maar kwam niet van. Afgelopen dinsdag voor het eerst na de peuter toe en wat vonden we dat moeilijk heb zooo gehuild.. hallo hormonen ook. Maar onbewust ook R hebben we natuurlijk moeten achter laten in crematorium. En daarna nooit meer gezien, dat speelde zo erg mee. Gelukkig had H enorm na zijn zin gehad en ging allemaal goed.
Als ik op de track en trace kijk staat er nog steeds hetzelfde. Niks afgeleverd blijkbaar. Ik ga ook niet langs hoor, het is niet hier op het dorp, dus ga er geen moeite voor doen.
Ja dat is zo'n mijlpaal dat t je ineens overvalt. Plus dan nog het vertrek vanaf een locatie (anders dan huis) "zonder". Wij lieten M achter in t ziekenhuis, die laatste keer omkijken vanuit de deur van die kamer naar "zijn doosje" steekte nog t hardst van alles. M zou na de aankomende zomervakantie op school gaan beginnen. Gelukkig duurt dat voor R dan nog wel ff voor we weer die mijlpaal raken. Krankzinnig als je beseft hoe hard de tijd dan is gevlogen. Terwijl t op dat moment dan kan voelen alsof t maar zo kort geleden was.