Jup, datzelfde riep ik ook. Mn vader ging op vakantie en is daar overleden alles wat hem HEM maakte zat niet in de retour gekomen variant. Hij was een schim van de man van welleer en echt anders. Af en toe een trekje dat je denkt "hey hij is er nog ergens daarbinnen" door een bepaald handgebaar of t ophalen van zn schouders. Kleine dingen die bij t plaatje horen, die je zo lang niet hebt gezien dat t opvalt als ze ineens voorbij komen. Raar iets. Wees zuinig op je hersens...lesson learned.
Dat is zwaar he... Wat ontzettend heftig dat je zo lang in die rouw hebt gezeten met je vader. Mijn moeder heeft wel eens gezegd: als hij het niet had gered, waren we nu al door de rouw heen. Nu blijven we maar rouwen om dat wat er vroeger was en blijft het maar zeer doen. Ik denk dat wanneer hij komt te overlijden, er ook een groot gevoel van opluchting komt omdat deze rouw dan eindelijk ten einde gaat komen. Maar hopelijk (dubbel) duurt dat nog heel lang.
Die kleine dingen geven zoveel hoop dat de persoon van vroeger er nog is, en die hoop wordt dan al zo snel weer onderuit gehaald. Dat ene sprankje maakt me elke keer weer intens blij om daarna weer ontzettend verdrietig te zijn over de huidige situatie. Hersens... het belangrijkste wat je hebt maar oh zo kwetsbaar...
Die opluchting was er hier wel. Na 17 jaar ziek, waarvan 13 in een verpleeghuis. Vooral de laatste jaren was het gewoon mensonterend.
Het zullen de hormonen wel zijn maar ik zit me hier toch een potje te janken... Bij mijn vader is zijn ene hersenhelft totaal afgestorven. De prognose destijds was maximaal 5 jaar en daar zitten we nu bijna op. Hij ging van een super actieve vitale man (net met pensioen maar ging weer parttime werken) naar een oud mannetje die moeizaam achter een rollator loopt en moeite heeft met alles op cognitief vlak - praten, geheugen etc. Hij ging van ziekenhuis naar revalidatie, naar thuis, en na nog een licht infarct weer naar een revalidatie naar verpleegtehuis. Hij kan het zelf niet accepteren dat hij daar zit, dat maakt het nog een stuk lastiger. Hij snapt niet waarom hij niet meer thuis kan wonen. Zijn karakter is compleet veranderd van een lieve geduldige man naar een boos type. Ik ken hem gewoon niet meer. Ik heb soms ook het idee dat hij mij niet meer herkent, hij kent de namen van mijn kinderen en partner niet meer. Stelt constant vragen, schrijft alles op om maar te kunnen onthouden. Ik zie bij hem alleen maar frustratie die groter en groter wordt. 17 jaar is gewoon een lijdensweg. Dat vind ik al met krap 5 jaar. Ik kan me niet voorstellen wat jullie hebben moeten doorstaan... Ik begrijp ook niet wat mijn moeder allemaal moet doorstaan. Zij bezoekt hem elke dag op vaste tijden, zorgt grotendeels ook nog voor hem omdat er in het tehuis niet altijd alles gedaan kan worden maar er zijn ook grenzen aan wat zij kan doen. Ik gun vooral mijn moeder nu de rust.
Zo herkenbaar! Mijn vader ging ook elke dag, op de fiets door weer en wind. Anders voelde hij zich schuldig. Mijn moeder had MS, kon op gegeven moment niet meer praten, alleen maar liggen in bed. Ze heeft mn nichtje, dochter van mn zus nog een jaar mee kunnen maken, maar ze kon er natuurlijk niet veel mee. Je kon eigenlijk niks meer delen, want ze kreeg het amper mee. Kon er toch niet op reageren. Hele dikke knuffel, het is gewoon kut en moeilijk.
Bij de pinautomaten waar ik kom, zitten briefjes van 5 er nooit in. Heeeeel soms 10, maar meestal alleen 20 en 50.
Hier ook. @JupitR bij het boodschappen doen bij de kassa vragen of ze wat briefjes kan wisselen voor vijfjes?
Moeilijk is dat idd. Ik heb dat met mijn schoonmoeder. Ze is er nog. Ze kent ons nog. Maar echte gesprekken voeren gaat niet meer.
Mijn schoonvader van 83 is dementerend, nog in de beginfase, maar het is nu al zo moeilijk. Mijn vader was (of leek) heel gezond, heel actief, maar opeens overleden op 75-jarige leeftijd. Veel mensen vinden het jong, ik vind het best al een mooie leeftijd. Maar liever zo, dan waar mijn schoonvader (en schoonmoeder en rest van het gezin) doorheen moet
Je schrijft: "nog in de beginfase, maar nu al zo moeilijk." Soms is juist die beginfase het moeilijkst, omdat de betroffene zelf dan in de gaten heeft wat er speelt en hoe hij achteruit gaat. Nog van alles wil, maar niet meer kan. Daar gefrustreerd om is et cetera. Dat kan een heel gevecht zijn! Juist later, als dat besef er niet meer is, zie je soms weer veel rust terugkomen... Hopelijk is dat bij jouw schoonvader ook zo.
Was vandaag mijn plan! Maar ze had geen kassalade, maar iets moderns dat automatisch wisselgeld uitspuugde
Dat heb ik ook gezegd toen mijn vader overleed. Bijna 80, ineens weg. Tot het einde toe alles kunnen doen en dan op de spoedeisende hulp in de resus kamer gewoon ertussenuit piepen. Mooi leven, mooie dood, prima leeftijd. Ik teken ervoor om later ook zo te gaan! Zijn moeder heeft ruim 10 jaar op de gesloten afdeling gezeten met dementie. Is uitzonderlijk lang: thuis had ze ook al dementie natuurlijk. Al met al pas 15 jaar na diagnose overleden. Uiteindelijk als een zielig hoopje mens, in foetushouding, 35 kilo overleden. Pa zei ook: ze was allang gestorven voordat haar lichaam het eindelijk opgaf. Ik heb wel eens gevraagd of hij veel verdriet had toen ze was overleden, nee de moeder die hij kende was allang overleden. Daar had hij al zoveel verdriet om gehad. Was vooral opluchting toen haar lijf eindelijk het leven los kon laten. De broer van mijn vader is nu ook dementerend. We zien hem vaak. Juist het begin is zo vreselijk omdat ze het zelf zo beseffen de angst in de ogen op het moment dat er iets veranderd. Ik zie hem nog staan, in het restaurant na het begraven van mijn vader. Helemaal verdwaald. Hij zag zijn vrouw niet meer, kende de mensen niet en toen ik hem knuffelende voelde ik de rust terugkeren. Hij herkend mij gelukkig wel, mijn naam en dat ik de dochter van zijn broer ben (maar mijn zus herkend hij niet) Maar de ontreddering in de ogen, die blik die zo hol kan zijn later... vreselijk Als partner ook een nachtmerrie: je kan ze niet alleen laten. Verpleeghuis is pas mogelijk als het echt verder gevorderd is... 'gelukkig' is zijn gezondheid slecht. Dus de kans dat hij de 80 haalt is nihil. Maar voor zijn gezin, nee... ze hebben gezien hoe dat met oma ging en dat was geen fraaie ervaring.... Nee levend rouwen is vreselijk. @Nummer4 voor jou ook een ongelooflijke dikke knuffel. Heel veel sterkte.
Ja het is echt vreselijk. Mijn schoonouders hebben nu net een casemanager, mijn schoonvader gaat binnenkort voor het eerst naar een soort dagbesteding. Dat hebben ze knap voor elkaar gekregen, want mijn schoonvader is nogal koppig . Eindelijk wat rust voor mijn schoonmoeder. Ik ben bang dat hij ook nog lang niet doodgaat, hij is heel bang voor de dood, dus zal zich niet snel overgeven. En hij is verder nog gezond. Op de begrafenis van mijn vader (bijna 2 jaar geleden) was hij de naam van mijn vader en van onze kinderen kwijt, het was ook echt wel heel heftig voor hem, dat versterkte de dementie enorm.
Wat fijn dat de dagopvang al geregeld is, heeft je schoonmoeder ook even ademruimte. Ja t is lastig, vaak versterkt gedrag met dementie dus hij kan koppiger dan ooit worden Casemanager is fijn! herkenbaar ook...mijn oom had ook een terugval toen mijn vader overleedt. Mijn tante had de rouwkaart maar verstopt van ellende. Hij bleef hangen in dezelfde vragen. Bijzonder om te zijn welke gigantische impact dat heeft. Mijn oma was toen haar man aan longkanker overleed al dusdanig ver weg dat ze in de kist keek en zei: 'ach zonde, waar is hij 1 van?' Om daarna rond te kijken en te zeggen 'och is er een feestje? Zoveel mensen!' Maar dat was ook wel mooi, geen verdriet, geen zorgen.
Beginfase is vreselijk, voor de directe omgeving ook een hel al ziet de buitenwereld het vaak pas veel later tenzij je toevallig getriggerd wordt door die typische blik. Fase dat ze beseffen dat er iets mis is en geen ontkennen meer mogelijk, is ook niet prettig. Te ver voor thuis en in de instelling alles er aan doen om de gesloten afdeling af te komen (tot aan verkleden als een bezoeker aan toe) Latere fase, "compleet kwijt wie je bent maar wat leuk dat je er bent! " is dan aanzienlijk milder. Al breekt je eigen hart. Menig maal al meegemaakt, ook met clienten overigens. Momenteel nu 1 in de beginfase, nouja al wat verder er in. Wij herkennen t maar er wordt genoeg verborgen nog zeg maar.