Ik ben een boek aan het lezen over bijna dood ervaringen: mensen die op het randje van de dood zweefden en een glimp van het hiernamaals hebben gezien. Heel indrukwekkend!! De ervaringen zijn veelal heel mooi: intense liefde en vrede, prachtig licht en vaak willen de mensen niet meer terug naar hun lichaam. Ik ben zelf gelovig en geloof ook in een leven na de dood. Ik ben benieuwd: ben jij/ken jij iemand die wel eens zo'n BDE heeft gehad en wil je er iets over vertellen?
Ik ken niemand. Maar vind het wel interessant. Ik ben overigens niet gelovig, maar geloof wel dat er meer is dan wij kunnen begrijpen. Ik lees dus mee
Denk niet dat het heel bevredigend is om mijn verhaal te delen... Maar doe het toch. Ik was 17 toen ik een zogenaamde flatline ' asystolie' kreeg. Mijn hart was dus helemaal gestopt. Dit ritme is niet te defibrilleren. En ik had geluk dat al in het ziekenhuis lag. Ik was op het een op anderen moment weg. Ik zij ik voel me niet lekker worden. En net voor ik wakker werd hoorde ik mijn moeder en paniek. Ook zag ik licht, echter was dit helemaal te verklaren. Als ze reanimeren doen ze namelijk het groot licht boven je hoofd aan. Het is te vergelijken met ogen dicht naar een felle lamp te kijken. Geen mooi verhaal dus. Wat wel gek is.... Sinds ik dit gehad heb droom ik als mensen dood gaan. Dat zijn ook de enigste dromen die ik nog heb.
Ja van mijn moeder, eigenlijk dezelfde ervaring als maan, vertelde ze later. Ze lag al op de ic toen ze een hartstilstand kreeg.
Door een hartaanval raakte ik tijdens katheteriseren in een cardiogene shock, waardoor mn hartslag/bloeddruk wegvielen. Het enige wat ik meekreeg is dat ik niet goed werd en toen ging het licht uit. Even later kwam ik weer bij (en daar ben ik ze nog steeds heel dankbaar voor) maar heb er echt helemaal niks van meegekregen. Ook geen licht of andere dingen. Maar ik ben een heel nuchter iemand, niet spiritueel ofzo. Misschien speelt dat ook mee? Niet helemaal de ervaring die je zoekt maar ik kan nu wel zeggen dat doodgaan ansich helemaal niet eng is. Ik kreeg er dus weinig van mee en dat is een enorme geruststelling. (Uiteraard ligt het er wel aan hoe je dood zou gaan denk ik)
Dat denk ik niet. Althans niet voor de ervaring op zich. Wrl voor de betekenis die je er naderhand aan geeft. Ik heb er weleens iets over gelezen. Over hersenscan bij stervende mensen. Bepaald deel van de hersenen liet veel activiteit zien op moment (of bet ervoor) van sterven. Dat verklaart de indrukken die mensen kunnen krijgen. Had je het zelf niet, dan was je misschien nog niet voldoende dichtbij de dood. Of je had het wel, maar kan je het niet herinneren (zoals bij dromen). Een broodnuchtere vriendin van mijn modder had 2 bijna dood ervaringen. Nadat mijn vader overleed, kwam ze naar mijn moeder met woorden van troost. "Hij is op een prachtige vredige plek. Ik weet het zeker, want daar ben ik ook geweest".
Mijn grootvader had een bijna doodervaring als kind. Hij was bijna verdronken en is echt op het laatste moment gered. Hij was zeer gelovig en heeft ons altijd gezegd toen de hemelpoort gezien te hebben.
Misschien is het een beetje vergelijkbaar met dromen? Mensen hebben gemiddeld 7 dromen per nacht. Meestal onthouden we er hooguit 1.
Ik geef een ‘leuk’, terwijl er niks leuks aan is. Ik vind het wel een mooie, krachtige getuigenis nav een vervelende, akelige gebeurtenis.
Het is niet helemaal hetzelfde als een BDE, maar wel mooi om te vertellen: Mijn oom lag op sterven en op het exacte moment dat hij stierf gaf mijn tante hem een laatste kus. Zij zag toen dat zij samen in een bundel fel licht waren. Dat duurde een fractie van een seconde, echt maar heel kort. familie die eromheen stonden zagen dit niet, maar waarschijnlijk omdat zij precies boven hem hing op het moment van overlijden heeft ze dat gezien. dus ja… ik geloof wel dat je na je overlijden naar “ het licht” gaat en dat dat hetzelfde licht is als bij een BDE
ja dat was het ook, overigens is dit begin jaren 80 gebeurd, in een tijd waarin dit onderwerp bijna niet bekend/ besproken werd. deze tante lag een paar jaar geleden zelf op sterven, ik wist dat zij door de gebeurtenis met mijn oom niet bang was om te sterven. Mijn man en ik zaten samen aan haar bed en toen vroeg ze mij of ik die man die naast haar stond ook kon zien. ik antwoordde: nee, ik zie hem niet, maar ik denk dat jij voor een deel al ergens bent waar wij nog niet mogen komen . Ze knikte en is heel vredig ingeslapen. Mijn man en ik zijn er beiden van overtuigd dat die man haar beschermengel was die haar kwam halen.
Het eerste boek dat ik een tijdje terug heb gelezen is 'Eindeloos bewustzijn' van Pim van Lommel, nu ben ik aan het lezen in 'Stel je de hemel eens voor' van John Burke. In dat laatst genoemde boek ook een prachtige ervaring van een blind persoon die tijdens de BDE kon zien!
Mijn vader had een hartstilstand en is ook gereanimeerd (niet in het ziekenhuis). Hij heeft altijd gezegd dat hij niks had gezien of ervaren. Ik heb ook wel eens vaker gelezen dat het felle licht en de welbekende tunnel te verklaren zijn door de biologisch/chemische reactie van het sterven van het brein... Helaas niet heel bemoedigend... Wat niet wegneemt dat de andere verhalen niet helpen, hoop gevend of troostend kunnen zijn natuurlijk!
Ik heb 2 verhalen van dichtbij. Een van mijn opa, die is (bijna) verdronken als kind en toen hij aan het verdrinken was hoorde hij opeens allemaal muziek, alsof er een band aan het oefenen was. Uiteindelijk is hij op de kant gehaald en heeft hij het (uiteraard) overleefd. Maar als hij hier over verteld.. hij is niet gelovig en vind het zelf allemaal maar raar maar iedere keer heeft hij weer kippenvel. En dat is toch al 80 jaar geleden! En mijn vaders oma is 2x gereanimeerd na een hartaanval. En de laatste keer toen ze weer wakker werd zei ze: "waarom deden jullie dat nou? Het was daar zo mooi!"
Ik kreeg er niks van mee in elk geval, maar allicht nog niet ver genoeg of te jong om te registreren. Hoorde wel van mn vader dat zijn oudtante midden in de nacht gierend van t lachen overeind schoot, dolle pret. Gaat weer liggen op commentaar van dr partner (hey joh tis midden in de nacht!) en is weg. Die partner voelde zich knap rot een paar tellen later. Maar zij had een lol als nooit tevoren. Lijkt me een prachtige manier om te mogen gaan (zei t wat crue voor de partner). Met de wakes en overlijdens waar ik bij ben geweest, weinig bijzondere dingen zelf meegemaakt. Wel dat ze in de laatste "wakkere" momenten dwars door me heen keken. Je kan t een beetje vergelijken als een kind met nachtangsten die dwars door je heen kijkt (bedoel dan alleen puur die blik). Dan vraag je je wel af wat er in dat koppie afspeelt. Sommigen die ineens heel helder leken nog wat dingen riepen of vroegen, maar ook mijn naam nog uitspraken (die best lang is) en werkelijk doorhadden dat ik er was. Eentje die ik nog niet helemaal snap was: Zij: V. zal je voor me duimen? (Alsof ze met een wedstrijd mee deed, super enthousiast en wat zenuwachtig) Ik (in gedachten): huh euj context? Ik:"Tuurlijk! Dat weet je toch? " Zij "Gelukkig maar!" (Opgelucht) En weg was ze. Ik heb geduimd voor dr, ik hou me aan mn woord. Weet alleen nog steeds niet waarvoor, maar het was vast iets belangrijks voor haar. Allicht merken we dat over heel wat jaar na een mooie tijd in redelijke gezondheid doorgebracht hebbende vanzelf wel. Dr zal vast wel "iets" zijn, zei t bio-chemisch, zei t spiritueel of een combi. Ik krijg mn vinger er niet helemaal op gelegd, is ook meer een gevoelsding denk ik. Was ook niet van plan t uit te testen voorlopig.
Mijn vader zei aan het einde van zijn ziektebed dat hij nu moest gaan: want zijn moeder en zijn tweeling broer stonden op hem te wachten bij het licht. Ik was toen 18