Goedemorgen allemaal, Mijn man en ik hebben drie kleine kinderen, waarvan de jongste nog een baby is. We wonen op een boerderij, wat betekent dat mijn man bijna altijd aan het werk is en de zorg op mij neerkomt. Ik vind dat prima, geniet er enorm van. Dat houdt concreet in dat mijn man op zolder slaapt (zodat hij niet wakker wordt), er ‘s nachts niet uit gaat, de kinderen nooit naar school of de opvang brengt. Op zondag is hij vaak ook nog een paar uurtjes bezig met zijn administratie of hij gaat in bad. Dit klinkt heel negatief, maar waar het op neerkomt is dus dat er veel op mij neer komt. Waar ik dus echt helemaal prima mee ben. Ik werk zelf twee dagen buitenshuis en heb een goede baan, waardoor ik financieel ook behoorlijk wat binnen breng. We schelen behoorlijk wat in leeftijd. Ik ben 34 en mijn man 43. Toen hij klaar was voor kinderen, was ik dat nog niet. Toen ik 29 was is de eerste geboren. Hij was toen 38. In een korte tijd zijn er dus drie kinderen geboren. Voor mijn man was twee eigenlijk prima. Omdat ik het heel graag wilde, is hij akkoord gegaan. En ja, jullie raden het al. Nu nummer drie er is, is mijn wens voor nog één kindje sterker dan ooit. Als ik me bedenk dat dit de laatste keer is, word ik er misselijk van. We hebben het er onlangs over gehad en hij gaf aan dat dit, met hem, echt niet meer gaat gebeuren. Hij gaf hierbij nog wel wat argumenten, wat me ergens de indruk gaf dat er misschien nog wel een opening zou zijn. Ik heb mijn gevoelens op papier gezet, ook omdat ik er niet over wil zeuren, niet ondankbaar wil zijn, want we hebben tenslotte drie prachtige kinderen samen. Hij heeft de brief zien liggen, maar heeft hem niet gelezen. Hij was een beetje boos omdat ik er weer over begon. Hij gaf aan dat als ik niet tevreden ben, hij ook de knoop door kan hakken en een einde aan ons huwelijk kon maken. Best heftig. Onze baby is nog klein, dus misschien verandert hij nog. Maar gezien zijn leeftijd, zouden we ook niet te lang meer moeten wachten. Maar omdat hij best heftig heeft gereageerd moet ik dit dus eigenlijk accepteren. Maar ik hoop zo dat er ergens nog een ingang is binnen nu en een jaar. Vooral omdat ik alles op me neem en het verschil tussen drie en vier ook niet zo groot zal zijn. Ik weet dat ik nu vast veel reacties krijg met daarin: wees dankbaar, accepteer het en leg het naast je neer. Met mijn verstand weet ik dat natuurlijk. Maar mijn gevoel zegt wat anders. Ik geniet zo enorm van de kinderen, ik kan een vierde erbij zelf makkelijk aan en het lijkt me gewoon geweldig.
Jij kan het makkelijk aan en wil het… maar hij wil het niet. Dus hoe zie je dat voor je? In mijn ogen houdt het gewoon op als 1 van beiden niet wil, want je kan iemand onmogelijk dwingen. Ik zou me dus gaan richten op het accepteren van het feit dat het bij 3 zal blijven, ipv hem onder druk te zetten en proberen over te halen. Ik heb zelf een enorme wens voor een derde, maar door allerlei factoren gaat dat gewoon niet gebeuren (oa mijn eigen gezondheid, ik ben twee keer bijna overleden, een derde keer moet ik gewoon niet gaan proberen). Dat accepteren is niet makkelijk, maar eerlijk? Ik weet dat ik na een derde de wens zal hebben voor een vierde… en vijfde… Dit is geen ‘nog eentje en dan is het klaar’ - ooit moet ik het dus toch accepteren, en dan beter nu.
Ik krijg de indruk dat je vind dat hij onredelijk is omdat hij toch niks hoeft te doen mbt de kinderen? Of wij nu vinden of je gelijk hebt of niet, je kan er helaas niks mee zo lang hij niet wil. Als een van de twee geen kinderen meer wil houd het gewoon op. Al kan ik jouw gevoel heel goed voorstellen hoor. Het lijkt mij erg pijnlijk als je wens zo groot is en het kan niet. Maar over pijnlijk gesproken vind ik zijn reactie (dan maar scheiden) ook lomp. Jouw gevoel mag er ook zijn en er mag zeker over gepraat worden.
Ja dat is het eigenlijk. Ik vind het onredelijk omdat ik alles voor ze en met ze doe. Maar hij ziet het ander. Hij ziet het zo dat hij mij de kleinste al heeft “gegund”. Dat snap ik. Maar ik geniet er zo enorm van en weet zeker dat het na 4 klaar is. Misschien was het gisteravond ook helemaal het verkeerde moment. Hij was moe en de baby is nog klein. Misschien kan ik het over een poosje nog eens voorzichtig aansnijden. Ik zou graag ervaringsverhalen lezen.
Hier een beetje een vergelijkbare situatie. Wij hebben nu 3 kinderen, de jongste baby. Ik zou graag een 4e willen. Mijn oudste 2 zijn bijna 7 en 5,5 jaar. Zij trekken veel met elkaar op. Ik zou het zo leuk en fijn vinden als de 3e ook zo'n maatje krijgt. Ja ik weet dat het helemaal niet zo hoeft te zijn dat 3 en 4 ook zo met elkaar gaan optrekken Mijn man wil (nog) niet aan een 4e. Al heb ik wel het idee dat er bij hem wat ruimte komt. Wij denken er af en toe samen over na. Bespreken de voor- en nadelen. Verder geef ik hem ook de tijd om in gedachten te spelen met een 4e kindje. En tja, als hij niet wil, houdt het op. Dat zal ik dan moeten accepteren. Ik ga mijn wens zeker niet tussen ons in laten staan. Dat is het mij niet waard, hoe graag ik een 4e ook wil.
Heb je wel eens aan je man gevraagd waarom hij liever niet voor nog een kindje gaat? Een boerderij runnen is in deze tijden ontzettend onzeker, wellicht is dat een van de redenen, of wil hij ook weer in zijn eigen bed slapen, zodra de gebroken nachten voorbij zijn. Hij is 43, dus als er nog een kindje komt 44 of 45 jaar, dat zijn voor mij geen onredelijke overdenkingen. Wellicht was het voor hem inderdaad na 2, ok, nog 1 kindje, maar is hij daar voor zichzelf al een grens over gegaan. Nu vraag je dat nog een keer te doen. Verder sluit ik mij aan bij @Jack87
Hij geeft inderdaad aan dat hij mij al een keer tegemoet is gekomen. Ik heb het idee dat dat de grootste reden is om er niet nog eens aan te beginnen. Verder geeft hij aan dat hij zichzelf al ouder vindt. Ik vind dat wel meevallen en als we niet te lang zouden wachten, helemaal. Ook zegt hij dat als mij iets zou overkomen, hij met drie kinderen achter blijft. Maar dat vind ik ook een beetje een gekke reden, want of het er nou 3 of 4 zijn, dat maakt ook niet uit. Verder vind hij het juist heerlijk om op zolder te slapen omdat ik nogal veel geluid schijn te maken. Dus ik heb hem liever naast me, dan hij mij. Ik weet niet hoe ik dit onderwerp nu “warm kan houden” zonder te zeuren. Want dat brengt me niks. Ik vind het heel fijn dit hier te kunnen delen. Merk dat het me de hele dag bezig houdt. Wil het er ook niet met iedereen zomaar over hebben.
Een andere invalshoek...... wij hebben helaas geen 2e kindje kunnen krijgen. Ik heb nu dus te leren leven met een onvervulde kinderwens en moet ook leren te accepteren dat er in mij hart zeker nog ruimte is voor een kindje meer. En hoe moeilijk die acceptatie ook is, het lukt wel. Ik ben nu een jaar verder na het nieuws dat er geen 2e kindje zou komen. En mijn gevoel hierbij is echt heel anders dan een jaar geleden. Het is nog steeds soms moeilijk en pin en verdrietig en de wens is er nog steeds. Maar het voelt veel kalmer, kan de voordelen zien van 1 kindje, genieten van 1 kindje, zonder continue het gemis te voelen vd 2e. Wat ik vooral mee wil geven, is dat als je man het echt niet wil en jouw kinderwens dus niet volledig vervuld zal raken, het met de tijd ook echt anders zal gaan voelen dan nu. Vermoedelijk zal je er dan ook berusting in kunnen gaan vinden, ook al voelt dat nu misschien helemaal niet zo.
Hoe oud is jullie jongste kindje? Zoals je in mijn handtekening kunt zien ben ik moeder van 4 kinderen die ook allemaal vrij kort op elkaar zijn gekomen. Vanaf dat onze jongste 3 maanden was, tot ongeveer 2/3 maanden geleden heb ik heel sterk het gevoel gehad en de wens voor nog een 5e kindje. Praktisch gezien wil mijn man het op dit moment nog niet, misschien over een paar jaar. Wat ik bij mijzelf merk is nu ik zelf weer wat stabieler ben qua hormonen dat de wens ook wat meer is gaan liggen. Nog wel aanwezig, maar niet meer dat het nu moet en zal zeg maar, wat ik tot kort geleden wel had. Ik ben er oke mee als we over een paar jaar nog voor een 5e gaat, maar ook wel als dat niet het geval is denk ik. Daarnaast denk ik, voor mezelf sprekend, dat de wens voor nog een kindje altijd wel zal blijven. Ook na een 5e of 6e. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is geef het wat tijd. Misschien kun je over een paar maanden, als jullie kindjes ook weer iets ouder zijn het gesprek nog eens openen met je man. Het is sowieso belangrijk goed met elkaar te blijven praten, want dat hij meteen maar zegt de knoop naar door te hakken en de relatie maar te beeindigen als jij zo graag een 4e wilt is ook niet oke. In principe heb jij biologisch gezien heus nog de tijd en ook je man is nog niet bejaard. Wie weet draait hij nog bij, misschien ook niet. In ieder geval sterkte voor nu, want ik herken echt wel je gevoel.
Na mijn reactie zag ik jouw berichtje, wat moet het ook voor jou een moeilijke tijd zijn (geweest). Het lijkt me enorm zwaar om zo graag te willen, zo alles te geven en dat het dan toch niet gegeven mag zijn. Fijn dat je het inmiddels al wat beter een plekje hebt kunnen geven dan een jaar geleden. Hele dikke knuffel ook voor jou.
Oh wat heftig voor jou. Als ik dit dan zo lees, dan voel ik me zo ondankbaar. Want wat zul jij het graag anders gezien hebben. Ik ben blij voor je dat je het een beter plekje hebt kunnen geven. Veel liefs voor jou. En inderdaad. Ik denk dat het goed is het even te laten rusten. Mijn man gaat een drukke tijd in wat werk betreft dus is nu helemaal niet bezig met dit soort dingen. Ik kaart het over een poosje nog eens aan. Ons kleintje is echt nog heel klein. Dus het zou nu sowieso nog niet aan de orde zijn. Maar de omschakeling van nu zo’n definitieve nee, naar een ja over een aantal maanden… ik heb er een hard hoofd in. En dat terwijl ik het zo ontzettend graag wil. Mocht er iemand nog een goede tip hebben, laat het me vooral weten. Heel erg bedankt voor alle lieve reacties!
Ik begrijp de standpunt van je man heel goed. Werkt veel en zou nog meer moeten werken wanneer er 4 kinderen zijn. Waar zijn de kinderen wanneer je zelf werkt? Ooit zei ik dat ik graag 2 kindjes zou willen hebben. Toen onze zoon te vroeg geboren werd, daarna kanarie geel, vervolgens een zeer zwaar jaar door verborgen reflux. Daarna pittige periode omdat hij toe was aan school en nog iets mocht. Eenmaal op school al klaar was voor dat hij was begonnen. Het was een emotionele achtbaan en niemand kon ons vertellen of het bij een tweede kindje ook goed zou gaan. Mijn man was zo bang dat het mis zou gaan hij geen tweede wou. Rouw er nog steeds om maar snel het en leg me er bij neer. Tel je zegeningen en maak tijd voor elkaar. Neem elkaars beslissingen serieus en probeer het niet warm te houden. Je man heeft het beargumenteerd en je neemt hem niet serieus. Je dramt door, als je zo door gaat heb je 3 kinderen en zit je in een huurhuisje alle eindjes aan elkaar te knopen. Wie zegt dat met 4 het wel klaar is?
Je weet zelf al wat je moet doen toch? Schrijft het al in je openingspost. Dankbaar zijn en accepteren. Je man wil niet meer, klaar. Volgens mij is hij daar heel duidelijk in als hij zelfs dreigt met een scheiding als je erover doorgaat. Is dat het waard? Ik snap helemaal dat hij op zijn leeftijd er klaar mee is. Ik ben 39 en moet er niet aan denken nu of over 5 jaar nog een baby te hebben. Wellicht dat wanneer je eerder was begonnen (maar zoals ik het lees wilde jij dat niet én accepteerde hij dat wel), was het anders geweest. Leg je erbij neer.
Sorry maar ik denk echt dat je moet stoppen met drammen. Je man is nogal duidelijk en hij wil het niet en dat is zijn goed recht. Accepteer ook een nee. Nee is ook een antwoord. Ik zou gillend gek worden van je gedram. Het gaat niet over de aanschaf van een nieuwe eettafel.
Lastig. Ik zou het voor nu gewoon laten rusten. En toch voor jezelf aan het idee proberen te wennen dat het bij 3 kinderen blijft. Misschien verandert hij tzt van gedachte, misschien niet. Zou er vooral niet over bezig blijven. Je gaat je relatie er zo mee onder spanning zetten, terwijl je er nog 3 hebt rond huppelen wat hun papa en mama graag gelukkig zien samen. Wij hebben sinds 4 maanden ons vierde kindje mogen verwelkomen. Ik ben over een vierde begonnen, toen wou man het niet. Nou prima. Paar maanden later begon man eruit zichzelf over, toen wou ik het niet meer. Ook prima. Weer een paar maanden later was ik zwanger, vanaf moment 1 was het gewenst. We zijn er beide nooit over blijven doordrammen van welles-nietes. Ik zou me er dus vooral bij neerleggen, en wie weet waar het schip strandt.
Ik denk dat je het sowieso voorlopig even moet laten rusten. Je geeft zelf aan dat de baby nog erg klein is en het voorlopig nog niet aan de orde is. Waarom dan nu zo erover doorgaan bij je man? Jouw wens is heel sterk, maar ook de wens van je man om er geen meer te krijgen is sterk en net zoveel waard! Hij is al een keer tegemoet gekomen, dus ik snap heel goed dat hij hier duidelijk in is. Laat dit niet tussen jullie in komen staan, maar ga genieten van het gezinnetje wat jullie al hebben. Wie weet wat de toekomst nog brengt over een tijdje, maar voor nu moet je de wens van je man wel respecteren.
Laat het rusten. Je man wilde er 2, is al overstag gegaan voor een 3de, dan is het ook goed toch? En heel eerlijk, je weet niet of 3 of 4 makkelijk is. Misschien wordt de 4de een zorgintensief kind, dat kan gewoon gebeuren, is geen onrealistisch scenario. Kan je het dan ook nog allemaal alleen? Het is belangrijk dat jullie het samen zien zitten, want de gevolgen zijn ook voor jullie samen. Ook al doe jij nu de nachten en de zorg voor de kinderen zelf. Dat is nu. Wat als jij een ongeluk krijgt en gehandicapt raakt? Moet je man voor jou en 4 kinderen zorgen. Als hij dat eigenlijk al met 3 niet ziet zitten, wie ben jij dan om te zeggen, wat een onzin. Luister naar je man, naar zijn zorgen. Probeer te begrijpen hoe en wat. En vergeet niet te kijken naar wat je wel hebt. Wees dankbaar, en ook dankbaar dat je er 3 hebt, aangezien je man er maar 2 wilde. Overigens denk ik, dat je helemaal niet stellig kan roepen na 4 is het klaar. Ik ben nu zwanger van de 4de en ondertussen denk ik al, tsja, een 5de is ook leuk. Zeker met wens voor veel kinderen, is je wens gewoon nooit klaar. Eigenlijk alle gezinnen die ik ken, of ze zijn klaar na 2 of 3 of er is een eeuwige wens naar meer kinderen. en je baby is nog klein, je zit volop in de hormonen. Wacht even tot je kindje 1,5 a 2 jaar is en kijk dan nog eens.
In plaats van te focussen op nog een kindje is het denk ik belangrijk om goed te luisteren naar je man. Hij wil een einde aan jullie huwelijk maken? Waar is jullie liefde, jullie relatie? Ik lees vooral dat hij werkt, niet aanwezig is en jij met de kinderen bezig bent. Misschien is het tijd om tijd te investeren in elkaar? Anders zit je straks met drie of vier kinderen maar een shitty relatie.
Dit inderdaad, het klinkt alsof hij echt niet gelukkig is eigenlijk, ik zou daarmee aan de slag proberen te gaan. Vindt hij het bv te druk? Mist hij contact (want hij slaapt ook afzonderlijk)? Ik vind het zelf ook niet echt als prettige basis voor nog een kindje klinken, los van wie die wens wel/niet heeft.
En zit hem misschien nog meer dwars? Dat hij al tegen zijn zin akkoord is gegaan met een derde kindje? Valt het hem tegen, die zorg, al dan niet letterlijk of in zijn hoofd? Heeft hij zorgen om jou gehad tijdens zwangerschap en bevalling?