Dat is beperkend/benauwend. Ik snap dat je daar verdrietig van word. Andere reden dan bij jullie. Maar mijn middelste kreeg een tijd telkens een meltdown buiten (of bij thuiskomst). Ook toen hij al lang peuter af was. Op een gegeven moment zijn we ons op gaan splitsen en kwam er meer vrijheid. Wat moet het lastig zijn als het lang duurt.
heel vermoeiend, klinkt alsof de jongste jou echt nodig heeft om te functioneren en als je hem geen aansturing geeft hij dus niets doet. Het enige wat ik kan bedenken (qua spelen met eten) is koekjes bakken, maar ja dat kun je ook niet dagelijks de hele dag door doen. Hier was het juist de eerste keer aan het handje (b.v speeltuin) van alles ondernemen (eigenlijk gewoon laten zien hoe het moet zodat hij je kan kopiëren) en dan , na een paar keer, kon die alles en deed hij het alleen. (lees altijd op dezelfde volgorde en op dezelfde manier) Speelgoed was hier alleen maar frustrerend, behalve auto's en later treinen en daar zijn nu vliegtuigen bij gekomen (is nu 16). Lego, dan hielp hij wel met bouwen maar ja als er dan iets afviel ofzo dan was het kapot en weigerde hij het weer op te bouwen of weer mee te spelen. Spelletjes ging eigenlijk het beste en het liefst iets net onder zijn niveau, al was verliezen natuurlijk niet zo leuk (lees hebben we flink aan moeten werken) Maar soms is accepteren dat het voor nu even niet anders is wel het beste.
Peuter praat wel vloeiend Engels. Dat talige stuk zit bij beide jongens wel goed. (De uitvoerende en wiskunde kant dan weer niet. Oudste heeft een enorme kloof in zijn IQ) Peuter kan foutloos hele gesprekken voeren in het Engels met het Amerikaanse meisje op de psz. De juf stond met grote verbazing te kijken.
Heb ik geprobeerd met de oudste toen hij een jaar of 8 was maar het is echt geen computer kind. Nu met 15 doet hij heeeeeel af en toe een spelletje op de switch, maar verder vindt hij alles dat met computers te maken heeft helemaal niet interessant. Denk dat het voor een 3 jarige nog niet geschikt is? Want dat zou ik wel willen uitproberen met peuter
Dit was voor ons het punt om hulp te vragen, die kwam in de vorm van 1x per 14 dagen een zaterdag naar de zorgboerderij (hij was toen 8). Dan hadden wij gewoon een zaterdag om op adem te komen, even alle aandacht alleen naar onze dochter en dan wel lekker even winkelen (wat met hem toen echt niet kon) Hij is nu 16, hebben net voor de laatste keer een verlenging van een jaar gekregen, hij was daar erg blij mee want hij ziet ze daar echt als zijn tweede familie.
Die cattapillar kon G wel spelen met krap 3 jaar. Paar keer voorgedaan en ze ging driftig aan de haal. Ik had m op de ipad staan en wat meer van dat soort puzzels (breng de koe naar t gras, breng de leeuw naar t vlees etc). Waren gewoon gratis apps dus ideaaaaaal!
Oudste is een tijd op woensdagmiddag naar een zorgboerderij geweest, zodat dochter een kindje kon uitnodigen om te komen spelen. Daar kreeg hij zo’n meltdown van, een ander kind in huis. We zijn verhuisd naar een andere stad en we hebben toen nog gezocht naar een nieuwe plek maar hier is dus helemaal niks qua zorgboerderijen. Alleen een die middagen verzorgd voor dementerenden. Na de verhuizing ging het zo goed met hem dat we gestopt zijn met zoeken. hulp thuis hebben we voor de oudste jaren gehad, maar het geeft nooit echt iets geholpen en soms zelfs alleen maar erger gemaakt. In onze nieuwe woonplaats hulp gezocht voor de meiden die vooral vastlopen op school en thuis veel minder. Ook die hulp, heeft nooit iets opgeleverd. Wat dat betreft is het voornamelijk de fantastische IB-er die onze kinderen geholpen heeft op school. Ook een paar keer echt vervelende mensen gehad die zelf nog minder flexibel waren in hun denken dan de autisten die ze moeten helpen. (Blijven volhouden dat picto’s gebruikt moeten worden, zelfs als ze er bij staan als kind compleet over de rooie gaat van het gebruik ervan) Dat ik eigenlijk niet meer op hulp zit te wachten van instanties
Scratch hebben we toendertijd met de oudste gedaan inderdaad. Dat was best lastig, in elk geval voor een peuter wel
Jaa m’n 5 jarige lukt het op de computer ook nog niet. In de app kan ze wel redelijk aan de slag. Maar ze is wel 5 jaar en vermoedelijk hb. M’n 7 jarige redt zich wel een heel eind op de computer, zeker als hij de stappen in het boek volgt. Maar na een paar weken was de interesse daarin ook alweer weg.
Dat laatste vind ik ook wel lastig. Soms heb je dan al best wat in huis gehaald, of geregeld en dan is de interesse al weer weg.
wat een lastige situatie. Snap dat je er af en toe doorheen zit. Ik begrijp en geloof dat je kids alle 4 autistisch zijn (in meer of mindere mate). Maar het gedrag dat je beschrijft hebben 'gewone' kinderen ook af en toe. Het is misschien ook een valkuil om elk van dat soort gedrag te scharen onder 'autistisch, kan hij niks aan doen.' Die van mij kunnen ook klierig zijn, niet zelf willen spelen, hele tijd vervelende vragen stellen. Ik probeer in principe altijd als uitgangspunt te hebben, als ik het negatieve energie vind kosten dan ga ik paal en perk stellen. Als ik al een hele tijd wat samen met ze heb gedaan, en ze gaan daarna klierig zijn dan zeg ik: Ga zelf wat doen, luister je niet, dan volgt er een consequentie. Is dat nog een optie te proberen? Of misschien een timer zetten, dat hij 5 min je niet mag storen en daarna wel weer?
Dat werkt hier niet. Ja hij laat me wel even met rust, maar er gebeurt dan bij hem niks. Hij zit gewoon te wachten. Ik heb ondertussen de regel dat ze me niet mogen storen als ik koffie drink. (Ik was wel eens toe aan warme koffie ) M’n jongste gaat dan spelen, m’n oudste blijft dan net zo lang wachten tot m’n kopje leeg is.
En kan je niet terecht bij de behandelaar van uw kinderen of degene die de diagnose stelde. Speltherapie, begeleiding, .... Mss is er nog wel iets dat ze voor u kunne betekenen.
Het is gedrag dat ze alle 4 vanaf het begin lieten zien. Toen ze konden zitten met een speeltje heb ik ze regelmatig even gelaten, als ze steeds om aandacht vroegen en dit zo leeftijdsgewijs steeds bekeken. (Een 9 maanden oud kindje laat je minder lang jengelen dan een 3 jarige) Maar het grote verschil tussen mijn autistische kinderen en niet autistische kinderen is dat ze het gewoon ook echt niet kúnnen. Het is niet een kwestie van even niet willen. Hun hoofdjes kunnen gewoon echt niet bedenken hoe je met een speeltje speelt zoals een ander kind dat zou doen. Ook niet als ik het al 100 x voorgedaan heb. Wat dat betreft heeft @KleineLai ook gelijk: het is geen onwil. Maar het is voor mij wel enorm lastig
Ik heb helaas niet veel goede ervaringen met behandelingen. Ze willen hier allemaal alleen maar met de ouders werken en niet met de kinderen. Maar dat hebben we allemaal al gedaan in het verleden. Heeft ook nooit geholpen. Echt alles geprobeerd wat ze voorstelden. Op de suggestie dat ze misschien eens met de kinderen iets moeten doen, krijg je gewoon geen reactie. Onze jongste dochter heeft enorm veel angsten en na 2 jaar hebben we eindelijk iemand gevonden die met haar wil werken. Maar de normale therapie slaat ook niet aan. Maar gelukkig kan deze therapeut schakelen en gaat kijken naar wat dan wel werkt. Alle anderen die we gehad hebben haken dan gewoon af
ok maar dat is toch een prima oplossing? dan heb je tenminste wel even een oplaadmoment en leren ze dat ze je wel even soms met rust moeten laten.