Zou wel fijn zijn als we van die extreme gevoeligheid af gaan. Van beide kanten. De tegenhangers niet direct in t verweer schieten want o je verandering, de voorstanders niet extreem pushen om alles maar neutraal en zo zacht mogelijk te maken want verschillen mag je best benoemen: als je wordt geboren zonder benen heb je gewoon een handicap en dat is oke. Sterker nog, die handicap hoeft echt niet altijd een beperking te zijn voor diegene. Het moet niet zo zijn dat je over elk woord moet nadenken als je gewoon vanuit blije intentie iemand goedemorgen wil wensen. Of alles maar willen verzachten terwijl de werkelijkheid gewoon rauw kan en mag zijn. Ik heb in mijn directe kring een non binear persoon zitten en ik heb aangegeven dat ik de aanspreekvorm echt wel vaker fout zal doen. Maar niet omdat ik vind dat iemand mannetje of vrouwtje moet zijn maar omdat het niet zo in mijn systeem nog zit. Nou geen probleem hoor. Ik ga niet elke zin ontleden in mijn hoofd, ik accepteer diegene als mens. En dat is wat diegene graag wil en daar draait het om.
Dan nog ben je een jongen of een meisje Dat je je niet thuis voelt verandert daar niks aan Als er met alles en iedereen rekening moet worden gehouden mag je niks meer zeggen Want och iedereen voelt zich te snel beledigd
Niet helemaal, je kan ook biologisch man en vrouw zijn zoals Raven van Dorst. De celdeling gaat niet altijd even goed. De lui die hard brullen dat je alleen jongens en meisjes hebt zitten er ook naast.
Iets niet benoemen is toch niet per se een probleem? Of denk je dat er kinderen zijn die het echt heel storend vinden om op school aangesproken te worden met leerling ipv jongen/meisje?
Toch vind ik het moeilijk hoor, hoe ver moeten we gaan. Ik respecteer en accepteer iedereen, maar sommige zaken zijn in de biologie nu eenmaal zoals ze zijn. En voel je je een meisje en ben je geboren als jongen, ik vind het allemaal prima. Ziet de buitenwereld dat nog niet, dan kan je je voorstellen dat mensen hij/ hem/ jongen zeggen. Laatst las ik in autohandtekeningen (voorbeeld): Pietje puk (hij/ hem) Dat moeten we toch niet willen, als iemand op basis van mijn naam hem schrijft, lees ik daar overheen, ik ben allang blij als ze mijn naam goed schrijven.
Ik eerste instantie dacht ik pfff we draaien echt door. Maarrrr, er komt hier een meisje over de vloer dat al sinds ik haar ken zegt dat ze eigenlijke een jongen is (groep 1 begon dat). Ze was hier vandaag en een speeldate van mijn dochter een paar klassen hoger was er ook: die vroeg aan haar: ben jij nou een jongen of een meisje? Zij zegt: een jongen. Mijn kinderen: neeeee je bent een meisje. Toen heb ik maar gezegd: Marieke is gewoon marieke en dat is genoeg en goed. En onze kinderen weten niet beter, en zij zelf ook niet maar als dit blijft bij haar lijkt het me wel heel rot dat je op deze jonge leeftijd al geconfronteerd wordt met het hele jongen/meisje verhaal.
Wat een vermoeiend en onzinnig gedoe. Alsof ‘doubleren’ leuker is dan ‘zitten blijven’. Alsof er klassen zijn die niet bestaan uit jongens en meisjes. Dit zijn nou echt de issues waar je je als maatschappij mee bezig gaat houden als het leven blijkbaar een tikkeltje te makkelijk is. Misschien moeten kinderen (en sommige volwassenen) ook gewoon leren dat je in het leven wel eens tegen iets aan loopt wat je niet leuk vindt, waar je je rot door voelt, waar je onzeker van wordt, enzv. Dat is het leven en daar mee om kunnen gaan is een hele waardevolle en belangrijke les die op deze manier steeds meer kinderen ontzegd wordt. Leren om tegenslag het hoofd te bieden, doorzettingsvermogen te kweken en je niet zomaar klein laten krijgen door externe invloeden, dat hoort erbij. Als moeder begrijp ik de behoefte om je kind tegen iedere teleurstelling of tegenslag te beschermen, maar dat ook in alle gevallen doen is gewoon niet goed. Dat een kind leert om zichzelf op te kunnen rapen, om te relativeren, om voor zichzelf op te kunnen komen, is zo belangrijk. Maar als je kinderen al gaat beschermen tegen dit soort kul, wat blijft er dan over om iets van te leren?
Ik zeg ook vaak jongen tegen mijn jongens. Ze zijn dat nu eenmaal, toch in ieder geval biologisch gezien. En als er een meisje bij is, zeg ik vast zoiets als: kom, allemaal naar buiten, ipv kom jongens, we gaan naar buiten. Het merendeel van de kinderen voelt zich gelukkig goed bij het geboortegeslacht en de verschillen over jongens en meisjes leren lijkt me heel relevant. Net zoals het goed is om stil te staan bij verschillende huidskleuren. Die zijn er en daar kan je het ook over hebben, ook met - op latere leeftijd - de uitleg dat er ook daarin soms verschillen zitten in wat voor medicatie bij bepaalde groepen beter en minder goed werkt. Ik ben zelf blij om vrouw te zijn en voel me ook echt wel een moeder. Dus van moedermelk naar mensenmelk denk ik eigenlijk ook wel: nou, laat mij even trots zijn op mijn moederschap en vermogen mijn kind te voeden. Ook in dat programma "Hij, zij, hen" zag ik dat de vrouwen die geboren waren als man juist naar een vrouwentoilet wilden en geen genderneutraal toilet. Maar zoiets simpels als een begroeting hoeft van mij niet zo zwaar te wegen. Misschien doet het wel iets goeds met kinderen, zich niet telkens te zien als jongen of meisje, maar als kind. Dus alle kinderen mogen met roze en poppen en auto's en treinen. De stap die dan ook genoemd wordt: niet of minder gebruik maken van haar/hem en dan "diegene" zeggen lijkt me veel moeilijker en meer gedwongen voelen. Ik heb zelf twee jongens met lang haar. Zij worden echt vaak als meisje aangezien. Dat maakt mij er nu wel alerter op om te zeggen "kindje" ipv jongetje/meisje.
Mijn man heeft lang haar en een baard dus die wordt wel als man aangezien maar onze peuter heeft haar tot op zijn schouders en mensen noemen hem ook altijd meisje. Maar ik moet wel lachen om hem; laatst zei iemand meisje tegen hem en toen zei hij: dat ben ik NIET. Dus die mevrouw zegt oh sorry ben je een jongetje? Peuter: nee ik ben J…! Met een enorm boze uitdrukking alsof iedereen toch wel weet wie hij is
Wat dan? Want behalve de specifieke geslachtskenmerken zoals piemel, vagina en baarmoeder zie ik niet zo wat er van verschillen zo belangrijk zijn om aangeleerd te worden. Ik ga ervan uit dat biologie lessen gewoon blijven bestaan namelijk.
De voorplantingsorganen en geslachtskenmerken vindt jij geen grote verschillen? Ik hoop ook dat biologielessen blijven bestaan. Maar dat begint al wel bij peuters en kleuters met: jij bent een jongen en ik een meisje. En met dit soort acties kan zo'n uitleg straks niet meer.
Ja, de geslachtskenmerken zijn een duidelijk verschil en daarom blijft biologie nog steeds een belangrijk vak. Maar dat valt of staat toch niet bij goedemorgen jongens en meisjes of goedemorgen kinderen?
Volgens mij vindt niemand het een probleem dat er "kinderen" of "allemaal" wordt gezegd. Maar dat er zo spastisch gedaan wordt met de termen jongen/meisje. Dat er opgelegd wordt dat je dat niet meer mag zeggen. Dat vind ik te ver gaan.
Genderneutrale toiletten zijn niet voor transgenders in principe (want die willen idd liever naar een dames- of herentoilet), maar voor degenen die zich niet als vrouw en niet als man identificeren (non-binair ed)
Moest ineens wel aan mn oude docent denken die iedereen begroette met "goedemorgen menselijke wezentjes / personen van t aardse ras" Die man was 25 jaar geleden al vooruitstrevend bezig. (Ik vond die man zn humor geweldig overigens)
Bij mijn kinderen op school wordt er ook gewoon "leerlingen" gezegd. Niet vanuit de overtuiging dat er anders iemand gekwetst zou worden, maar volgens mij is het taalkundig makkelijker. Wat ik echter moeilijk te bevatten vind is dat mensen zich om zoiets gekwetst zouden voelen. Net zoals met dingen als "mensenmelk", "bevallende ouder" of maandverband, dat is tegenwoordig voor "mensen die menstrueren" Ik vraag me echt af hoe je je überhaupt gekwetst kan voelen door iets wat een producent al dan niet op een verpakking zet. En juist door alleen aan deze ontzettend kleine uitzondering te denken ga je wel voorbij aan 98% van de doelgroep. Anderzijds denk ik: toch best fijn als iemand zich om dit soort dingen zorgen maakt, dat wil zeggen dat diegene (lekker toepasselijk weer ) niet hetgeen ervaart waar veel andere wereldbewoners mee zitten: armoede, uitbuiting, natuurrampen, oorlog.