Zijn hier meer moeders (ouders), die nadat er herkenning is van HB of ontwikkelingsvoorsprong bij hun kind, ook veel herkenning hebben bij zichzelf? En doen jullie daar ook iets mee? Sinds ik meer ben gaan lezen over HB, vallen er zoveel dingen op zijn plek. Bijv. qua werk lijk ik continue heen en weer te flipperen tussen A) té veel hooi op mijn vork / het gevoel dat het andere (veel uitdagendere pad) dat ik onlangs ben in geslagen veel te moeilijk is, en daardoor allerlei doemgedachten of ik niet beter mijn baan op kan zeggen of B) alles gaat zoooo traag, ik verveel me, ik zie het nut er niet van in. Zo vermoeiend! Want deze cyclus doorloop ik zo ongeveer iedere maand, al zo'n 5 jaar lang en ik lijk dit zelf maar moeilijk te kunnen doorbreken. En gelukkig kan ik altijd wel sparren bij mijn man, brengt hij mij weer in balans en weet ik dat ik op zulke momenten geen ondoordachte beslissingen moet nemen. Maar pas nu krijg ik het gevoel dat ik niet raar ben, maar dat dit misschien wel voortkomt uit een stuk HB; onderprikkeling, overprikkeling, een onverzadigbare leerbehoefte, dingen doen waar je goed in bent, maar niet per sé je kernkwaliteiten zijn... Jullie horen het, mijn hoofd zit vol gedachtes Omdat ik er toch wel wat mee wil heb ik vorige week een gesprek aangevraagd met HR met de vraag of er mogelijkheden zouden zijn voor coaching, specifiek gericht op HB kenmerken. Daar stonden ze helemaal voor open, dus binnenkort mag ik kennismaken met 1 of 2 coaches om te kijken of er een klik is. Hebben jullie misschien ervaringen met fijne mensen/praktijken? En wat heeft het jullie gebracht?
Ja, ik ben er nu achter dat ik waarschijnlijk een boel angst heb ontwikkeld door het niet erkennen van de hoogbegaafdheid. Faalangst, sociale angst. Altijd onzeker geweest, nooit ontspannen ergens gezeten. Dusdanig dat ik niet in staat ben om te werken. Kwam pas ook een stuk tegen over de fawn reactie. Die past in het rijtje van fight flight freeze. Dat klopte zoooo ontzettend. Heb nu net een intake gehad, en WMO toegekend gekregen. Maar nog niet gestart. Maar ze hadden het bij de intake in ieder geval over dat emdr waarschijnlijk nodig is. Nog geen ervaringen dus. Wel direct het gevoel begrepen te worden. Dat ik niet gek ben. Dat het inderdaad voort kan komen uit hoogbegaafdheid.
Wat heftig! Over de fawn reactie nav hoogbegaafdheid heb ik eens een podcast geluisterd, idd dat dat ook een van de copingmechanismes is. Podcast was van 'Hoogbegaafd de podcast', uit de serie 'de 10' geloof ik. Voor als je hem zou willen luisteren. Mooi dat je er nu mee aan de slag kan, hopelijk lukt het om (een deel van) de trauma's te verwerken!
Ah wat sneu. Misschien juist veel emotie omdat de speeldate zo leuk was en het dichterbij willen zijn meer een verlangen uitdrukt naar meer van dit soort afspraakjes? Ik vul maar in hoor, maar zo kan het bij mijn dochter wel werken. Zij kan bezwaren opwerpen alsof iemand anders het echt gezegd heeft, maar wil dan - in een dergelijk geval als dit - eigenlijk gewoon dichterbij anderen/gelijken zijn. Zou het er op een rustig moment nog eens over hebben en samen nadenken over oplossingen.
Ik vind het lastig om te beantwoorden want ik durf mezelf niet overtuigd HB te noemen en mijn kinderen ook niet. Sinds wij weten dat onze oudste in ieder geval wel een ontwikkelingsvoorsprong heeft en ik me er in ben gaan verdiepen, vallen er wel puzzelstukjes op hun plek. Zo ben ik er wel achter dat veel van mijn angsten (sociaal, afwijzing, dom gevonden worden) hier wel verband mee kunnen houden en meer gaan over gebrek aan aansluiting, dan over mij als persoon. Als ik omringd ben door gelijkgestemden vallen die angsten namelijk (deels) weg. Ook verklaart het voor mij wel waarom ik nooit lang eenzelfde baan houdt, heel snel interesses verlies, geen echte langdurige hobby’s heb maar tegelijkertijd wel (breed) geïnteresseerd ben in "van alles en nog wat” en dus ook van van alles en nog wat “iets” afweet. Het verklaart voor mij ook waarom ik op school en in studie altijd het heb zitten wachten tot het écht interessant werd, maar zelfs specialistische universitaire vakken voelden als "inleiding in de...” (Overigens heb ik wel altijd gekozen voor het pretpakket op school en de makkelijkere afstudeerrichting, want stel je voor dat je ergens echt je best voor moet doen... Ik was veel te bang om te falen en ‘door de mand’ te vallen.) Het verklaart waarom ik zelden echt aansluiting heb met mensen, maar een handvol echte vrienden heb en vaak rondloop met een masker op. Ik merk dat ik vaak het gevoel heb dat ik de plank mis sla in een vergadering ofzo. Ik heb dat altijd gezien als “zie je wel, je kan het niet volgen, je bent dom” maar ben er laatst achter gekomen (overigens ook door een scherpe collega) dat ik soms twee stappen verder ben/ of gewoon anders denk. Resultaat is wel altijd geweest dat ik moeite heb met praten in het openbaar en écht achter mijn standpunt/mening staan terwijl ik juist heel erg uitgesproken kan zijn (in mijn eigen hoofd dan). Je terugkerende vertwijfeling over werk is heel erg herkenbaar. Hoe vaak ik al niet in gedachte het roer helemaal om heb gegooid... Terugblikkend zie ik ook veel meer hoe het mis is gegaan op school. Ik weet nog zó goed hoe we in groep 3 moesten rijmen in de kring. Het antwoord op de vraag van de juf was zo overduidelijk (pijl rijmt op bijl...), maar niemand reageerde. Ik weet nog dat ik dacht “dit kan het antwoord niet zijn want dit is veel te makkelijk en als het wel pijl en bijl was dan had iemand anders dat al lang gezegd”. Eindstand: ik gaf het verkeerde antwoord want daar koos het gros van de klas ook voor, dus dat zal het dan wel zijn... In groep 7 hield ik een spreekbeurt over Newton. 24 man keek me glazig aan. Mijn volgende spreekbeurt ging dus over paarden. Ik heb nooit wat met paarden gehad... Dat ik HAVO advies had was een wonder, want ik liet niks meer zien. CITO met paar foutjes (de makkelijkste vragen gingen fout) gehaald en toch naar het gymnasium gegaan. Nou ja, dat zijn een paar van mijn realisaties nav de zoektocht met dochter (en inmiddels ook zoontje). Of ik HB ben, geen idee, maar dat dit een mogelijke verklaring kán zijn heeft me wel rust gegeven. Het voelt alsof ik minder ‘gek’ of ‘dom’ ben maar (mogelijk) gewoon anders bedraad en dat maakt (zelf)acceptatie wel een stuk makkelijker. Wat goed dat er ruimte is vanuit werk om hier mee aan de slag te gaan. Lijkt me heel erg waardevol! (Niet quoten aub, weet niet of ik het laat staan)
Ik durfde mezelf ook niet hb te noemen. Maar de orthopedagoog van m’n zoon was heel stellig. Zonder uitgebreid onderzoek durfde ze wel te stellen dat het ontzettend duidelijk was. Verder heel herkenbaar verhaal hoor.
Ja, ik herken mijn dochter al jarenlang in mij. Het leergierige, steeds nieuwe dingen opzoeken en soms ook een tikje onzeker/verlegen. Ik merk dat ik nu zelf op een fijne werkplek zit met voldoende uitdaging in combinatie met 2 zorgkindjes dat mijn hoofd echt wel aan de max zit. Ik richt me vooral op contacten met leuke collega's/vrienden en lees heel veel boeken. Zo maak ik het leven voor mezelf leuk en verder denk ik altijd teveel na over alles en nog wat. Overigens niet hb hier denk ik maar wel slim met zijnskenmerken.
@Archie83 Veel herkenning in wat je schrijft! De vele interesses en vol in hobbies duiken, maar ze ook redelijk snel weer laten vallen zodra de uitdaging er een beetje af is. Qua werk/opleiding het imposter-syndroom idd, het ging/gaat me makkelijk af, maar altijd het idee dat er een addertje onder het gras zat, dat het meer geluk dan wijsheid is dat ik heb bereikt waar ik nu sta en ik kan echt in de stress schieten als mijn manager onverwacht een agenda-item zonder omschrijving inplant. Ben dan vaak oprecht bang dat dit het moment is dat ik door de mand val. Ik weet nog dat de psychologe waar ik eens liep nav een burn-out (die achteraf gezien waarschijnlijk ook grotendeels een bore-out was) zei dat ik 'een snelle denker' was. Ik was daar zó verbaasd over, ik zie mezelf, zeker qua werk, altijd als een langzame denker, omdat het bij mij altijd even in moet zakken wanneer we een vergadering hebben waarin besluiten worden genomen. Iedereen lijkt altijd zo snel concensus te hebben, ik zie meestal vooral veel mitsen en maren of alternatieven. Terugkijkend, zie ik in dat ik heb mezelf daar heel erg in heb aangepast, ik zeg meestal maar niets tijdens zulke vergaderingen, want voel me dan dommer dan de rest. Terwijl ik nu ben gaan inzien dat ik idd misschien juist (te) veel stappen vooruit kijk en daardoor meer zie dan de anderen, waardoor het logisch is dat ik er meer tijd voor nodig heb. Wat betreft het mezelf HB noemen, dat ondervang ik door te zeggen dat ik veel herken in de HB kenmerken. Ik voel niet direct de noodzaak om een officiele test te doen (al gaf de online gratis Mensa test wel >130 aan, dus dat is mogelijk wel enige indicatie). Maar ik denk ook niet dat dat een 'toegangsbewijs' zou moeten zijn voor mezelf om hiermee aan de slag te gaan en gelukkig vonden ze dat vanuit mijn werk ook niet. Ik vond het uiteraard wel heel spannend om dit onderwerp zo op tafel te leggen, toch de angst om arrogant over te komen ofzo. Maar gelukkig was het een heel goed en fijn gesprek, waarin de HR medewerker zelfs aangaf dat dit misschien wel iets is waar ze in bredere zin aandacht aan willen gaan geven.
Herkenbaar, hier ook met 2 van de drie kinderen in een onderzoekstraject, wat heel veel tijd en 'headspace' kost. Dus soms slaat de twijfel ook wel toe; 'wil ik dit er nog bij op mijn bordje?'. Maar mijn kinderen zijn al wat ouder. Sinds onze derde ook naar school gaat, merk ik wel dat het meer kriebelt dan de jaren daarvoor om meer met zelfontwikkeling aan de slag te gaan. Fijn dat jij zo voor jezelf een manier hebt gevonden om de zorgtaken te combineren met ook voldoende uitdaging voor jezelf!
Niet herkenbaar. Wij zijn degene die dicht bij school wonen, maar ze zit op HB onderwijs dus er komen kinderen uit de hele regio. We halen haar regelmatig overal en nergens op. En er wordt zelfs wel op de dag zelf nog afgesproken, maar meestal proberen we het vantevoren te regelen zodat ouders niet voor niks een half uur rijden en daarna weer terug moeten om kind op te halen.
We onderschatten onszelf te vaak. Hoe vaak lees je wel niet over moeders die er idd pas bij de kinderen achter komen dat ze zelf hb zijn. ‘Ik ben niet zo slim hoor.’ Dat gevoel heb ik ook nog steeds. Maar denk dat we vooral dat slim zijn los moeten laten. Ik kom er steeds meer achter dat hb veel meer om het zijn draait dan om de intelligentie. En als we dat als moeder al niet eens durven toe te geven aan onszelf, hoe moeten we onze kinderen dan voorleven zichzelf te mogen zijn. (Ik ben nog langggg niet zo ver dat ik het ook kan en durf, maar denk wel steeds vaker dat het belangrijk is)
Je hebt een heel goed punt. Maar moet zeggen dat ik mijn uitdaging ook wel anders heb gezocht in de vorm van hoge cijfers / afwisselend werk / moeilijkste casussen etc. En privé natuurlijk ook veel op het bordje. Dus dan heb ik er in ieder geval minder last van dan vroeger op school. Maar misschien is een app groep een goed idee? (Praat voor mijn gevoel soms fijner)
Ik weet niet of je dit als algemene uitnodiging bedoeld, maar ik zou er wel voor open staan/behoefte aan hebben.
O wat fijn om eens te lezen over hb gezin dit wel dichtbij de hb school woont. Was dat toeval? Of verhuisd?
Ze wilde er niet meer over praten helaas. Nahja ga er maar van uit dat het weer weg is.. lastig blijft het hoor