Ik denk oprecht dat ik heel open ben. Eetproblemen is heel bekend, bewust open over geweest ook. Ik vind het juist fijn om ook open over financiën te kunnen praten. Wat bij mij het meest geheim is geweest is automutilatie die ik als tiener heb gedaan. Daar schaamde ik me zo voor. Langzaam hier ook opener over geworden omdat het een deel van mij is en indirect ook mijn eetproblemen heeft veroorzaakt.
Dat zou best kunnen. Ik ken dat eenzame gevoel niet zoals jij dat beschrijft. Er zijn wel momenten dat ik me eenzaam voel van de mensen om me heen, niet gezien of gehoord. Maar dat is altijd kortdurend. Ik vind inderdaad troost in mijn geloof wat mij vulling en richting geeft. Waardoor het gevoel al gauw als sneeuw voor de zon verdwijnt. Ik zou me dan ook geen leven zonder dat voor kunnen stellen.
Ik werd een alleenstaande moeder, had moeite om naast mijn fulltime kantoorbaan financieel mijn hoofd boven water te houden door schulden die mijn ex had achtergelaten. Het begon bij een massagesalon met happy end, ik begon het geld te proeven maar ook de aandacht. Ik vond het echt leuk om te doen, hoe raar dat misschien ook klinkt. Toen begon ik als een zelfstandige escort dame. Ik kon er geen afstand van doen totdat ik mijn huidige man leerde kennen. Hij weet er ook niks van en dat voelt soms als een zware last.
Ik kan trouwens echt heel veel antwoorden bedenken op deze vraag, terwijl ik tegelijkertijd echt wel open ben over van alles. Maar over sommige dingen dus juist weer niet.
Wat niemand weet (al is het geen wereldschokkend geheim) is dat ik ieder jaar nog steeds mijn inschrijving bij woningnet verleng ondanks dat ik al 12 jaar samenwoon met mijn man en al 4 jaar in een koophuis. Ergens houd ik er rekening mee dat we ooit uit elkaar kunnen gaan en dan hoop ik dat mijn lange inschrijftijd helpt om iets voor mezelf te vinden. Al hoop ik niet dát we uit elkaar gaan, maar als ik eerlijk ben bestaat die mogelijkheid wel... En dat zal ik aan niemand zeggen want voelt als een motie van wantrouwen richting mijn huwelijk. Maar ondertussen denk ik: better safe than sorry...
Dat is toch juist super verstandig? Niet alleen voor stel jullie gaan ooit uit elkaar, maar ook als jullid om wat voor reden dan ook jullie koophuis niet meer kunnen betalen?
Ik vind het juist verstandig. Ik ben ook al jaren ingeschreven, je weet maar nooit wat de toekomst brengt.
Ik ben daar wel open over. Ik vind het niet meer dan logisch om te hebben. Ik heb mijn partner er ook op staan. Dan kunnen we hem, mocht het nodig zijn, laten splitsen.
Slim! Ik doe dat ook al jaren. Maar iedereen weet dat ook. Ik vind dat iedereen dat voor de zekerheid zou moeten doen. Kost 11 euro per jaar hier, dat is wel te overzien.
Ik vind het altijd jammer dat daar zo een taboe op heerst. Als het een bewuste keus is is er toch niets mis mee. Gewoon een beroep net als bakker of postbezorger. Zolang het niet gedwongen is. Ik denk dat we blij mogen zijn dat er vrouwen ( en mannen) voor dit beroep kiezen
Ben ik helemaal met je eens! Ik hoop dat ik nu niet heel zp over mij heen krijg maar ik denk 80% van de mannen die ik heb gezien in mijn tijd als prostitutie waren getrouwd. Vaak nette mannen met een goede baan waarvan je het zo op het oog echt niet zou verwachten. Ook hun relaties waren gebaseerd op vertrouwen, ze zijn hun relatie niet in gegaan om vreemd te gaan. Vaak veranderen er dingen in een relatie met de jaren, denk aan kinderen of een drukke baan. De seks is minder geworden of veranderd, ze zoeken geborgenheid maar ook een luisterend oor. 1 stel is mij bijgebleven en dat vond ik zo mooi. Ze waren zo liefdevol en hadden zoveel respect voor mekaar. Helaas hun seks leven was er bijna niet meer waardoor ze samen hadden besloten dat hij een escort mocht laten komen. Ze was gewoon thuis als ik kwam, we dronken koffie en dan ging ik met haar man naar boven. Ik kwam daar bijna wekelijks. Ik denk dat mannen het moeilijk vinden om echt open te zijn over hun seksleven. Ze gaven mij vaak het gevoel dat ze liever de rust deden bewaren.
Dat vind ik ook jammer. Het liefst had ik het destijds iedereen verteld maar ik weet zeker dat mijn kinderen gepest zouden worden enz enz. Gedwongen is natuurlijk een heel ander verhaal.
Ik moet bij sommigen (niet persé hier hoor) altijd zo denken aan de tekst van één van m’n lievelings liedjes denken. “Thuis wacht een vrouw onwetend op haar man Ze heeft nooit iets gevoeld van zijn ontevredenheid En alles blijft bij het oude, als hij weer naar huis rijdt” Quote van een liedje van Frank Boeijen; Kronenburg Park. Liedje gaat deels over een man waarvan de vrouw totaal niet weet dat hij regelmatig een prostituée bezoekt. En niet bedoeld om stellen die stellig zijn af te fikken maar meer om wat ik eerder zei: in de toekomst kijken kun je niet en bepaalde dingen weet je gewoon niet.
Wij hebben dit allebei ook nog steeds en ik zal dat ook eeuwig houden. Ik kan zelf geen fatsoenlijk huis kopen mochten we uit elkaar gaan, en je weet gewoon niet hoe het leven loopt.
Oh hier weet mn man dat gewoon hoor. Staat tegenover dat we een kennis hebben die van t ene op t andere moment kansloos op straat stond met 2 kinderen (en niet ingeschreven en geen werk want thuisblijfmoeder). Dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad eer ze een woning had. Heb een lieve man, die ik eveneens geregeld achter t behang wil plakken, maar we vonden t systeem zo krom dat ik me in elk geval ingeschreven heb met de kinderen. Voor die 10 euro per jaar wel zo prettig.
Ik zou dat ook doen hoor. Ik zou daar ook geen geheim van maken. Is net verstandig om het zo te doen.