@Ysabella geen like om je verhaal maar omdat ik echt tranen in mijn ogen kreeg van je verhaal. Wat een proces heb je doorgemaakt <3
Triggerwarning misschien voor sommige lezers! Misschien toch wel iets, dat er eigenlijk niemand weet hoe moeilijk ik het vind om al zo lang ziek thuis te zijn. Hoe erg die eenzaamheid is, hoe nutteloos ik me vaak voel. Dat ik het wél erg vind dat ik gewoon niet meer wordt uitgenodigd, ook al kan ik meestal toch niet komen. Dat ik stikjaloers ben op leeftijdsgenoten. Ik hoor zo vaak dat ik zo sterk ben 'en ik zou het niet kunnen hoor' dat ik het gevoel heb dat ik niet mag of kan uiten hoe moeilijk ik het heb. Het is precies ook alsof het toch niet doordringt want men weet niet hoe snel men over moet gaan op een ander onderwerp. Dus dan is het gemakkelijker om mijn blije gezicht op te zetten en open te zijn over heel veel andere dingen behalve mijn mentale ik. Zelfs mijn psycholoog waar ik al 5 jaar kom heeft het niet door en denkt dat het best goed gaat op mentaal vlak, en man krijgt maar heel af en toe een glimp te zien van de struggling artie. Zo vaak krijg ik de opmerking dat ik moet kijken naar wat ik wel kan, maar ik moet ook wel leven met héél veel wat ik niet kan. Precies alsof ik dat altijd maar dankbaar moet zijn dat ik wel iets kan op het niveau van de gemiddelde 90 jarige. Dat ik toch de dak boven mijn hoofd heb en eten kan kopen. Dat er toch ook veel goede dingen gebeuren. Ik ben verdomme nog maar 32, ik wil meer dan dat. Als ik mijn verhaal eens kwijt wil luistert er niemand. Ik weet dat ik er hier redelijk veel over vertel, maar in mijn dagelijks leven weet er dus niemand hoe ik me echt voel. Er is niemand die weet hoe vaak ik de afgelopen jaren al gedacht heb om er gewoon mee te stoppen allemaal. Soms vind ik het doodeng om te weten dat al mijn insuline hier gewoon ligt, bang dat ik ooit eens te impulsief ga zijn. Of toen ze een tijd geleden met mijn portacath spoelen de leiding niet geflushed hadden en dus wat lucht inspoten dacht ik alleen maar, goed, doe maar, dan is het misschien gedaan met de miserie. Ik wil niet écht dood (dus niet ongerust worden allemaal ) maar ik zou zo graag willen dat het gewoon beter wordt, dat er gewoon eens één ding gewoon van de eerste keer goed gaat. Langs de ene kant wil ik mensen dus niet ongerust maken, dus ik wil niet dat ze hiervan iets weten, en langs de andere kant denk ik toch ook dat ze het gewoon niet willen weten. Dus we blijven maar met een lacht op ons gezicht verder gaan.
Omdat ze duur zijn Ik heb ook een paar dure doeken, gebruik ze niet meer (de jongste is bijna 9 ), maar mensen denken toch vaak ‘een lap stof, hoezo betaal je daar zoveel geld voor?!’ - ik had geen zin in kritiek
@artie wat verschrikkelijk dat je je niet kunt uiten in je eigen vertrouwde omgeving. of in iedergeval niet gehoord voelt. misschien moet je hen dit stukje eens laten lezen... Ik zit het met tranen in mn ogen te lezen iig...Dikke knuffel voor jou!
Heftig meis! Jeetje "ik zou het niet kunnen" en "oh wat ben je sterk" zijn van die stomme dooddoeners. Iedereen 'zou het kunnen' want je hebt geen keuze om iets anders te gaan doen, en daarnaast impliceert het dat het voor jou wel dragelijk is, of misschien zelfs oké. Maar voor jou dan he, want: 'ik zou het niet kunnen, ik zou depressief worden.' Ja.. precies...hallo!? mensen zijn stom. ze hebben veeal goede intenties hoor! ze bedoelen het niet zo. maar ze blijven stom want zulke dingen doen gewoon pijn, en ik wil niet altijd excuses naar mijzelf moeten maken voor de intenties van anderen. Een dikke knuffel! Ik vind het trouwens zeer ernstig dat je psycholoog niet weet waarmee je struggled. Ik zou een andere zoeken want je moet de waarheid kunnen zeggen, je moet hier hulp bij krijgen. Ik zit in een andere situatie, ik ben niet lichamelijk ziek, maar ik ben wel 32 jaar lang psychisch 'verlamd' geweest. De mentale marteling ken ik wel een beetje.. Goed dat je dit deelt <3
Omdat ik vaak als reactie kreeg "zoveel betaal je toch niet voor een stuk stof". Maar ik dus wel. Waar de een een kinderwagen koopt voor €2000, koop ik een doek(en) Maar veel onbegrip vanuit de omgeving
Ik heb een grote vriezer maar ze horen nooit wat, totdat die open gaat. Nog een aanrader voor een ukkepuk van bijna 1,5 en 12kg? Bij voorkeur wel ringsling en uitsluitend voor heupdragen, dat rugdragen vind ik doodeng. Gitzwarte babylonia ringsling wordt m niet in hoog zomer. Ik heb mn praktische excuus voor een mooie nieuwe al standby
Dat, hoewel ik enorm blij ben met de jongste en verliefd op haar ben (ik had haar dus echt niet willen missen en geniet echt) ik eigenlijk 3 kinderen gewoon teveel vindt voor mijzelf. Ik ben geen uiterst chille moeder en werk heel graag. Niet dat mijn kinderen dat ooit zullen merken maar ik denk wel dat het bijv ook ervoor heeft gezorgd dat ik overspannen ben geraakt vorig jaar. Net een kind teveel
Ook voor @bozoe: ik snap het niet helemaal, in die zin dat je toch nooit tegen mensen hoeft te zeggen hoe duur iets is wat je gekocht hebt? Als je een broek aan hebt zeg je toch ook niet hoe duur die was? Of zie ik iets over het hoofd