Behalve hier op het forum dan. Maar eigenlijk weet niemand in onze omgeving dat we weer in het traject zitten voor een 3e kindje. Mede door een hier boven genoemde uitspraak "je hebt een dochter en een zoon, het is wel goed zo hè". Wauw, zo'n achterlijke uitspraak. En daarbij is dus ook niemand op de hoogte van de vroege miskraam. Het zit me soms zo hoog dat ik daardoor niet lekker in mijn vel zit en geprikkeld ben, zou het graag ventileren. Gelukkig kan ik dan deels hier mijn ei kwijt, maar dat is toch anders dan het delen met familie/naasten.
@artie, Ik snap je. Ik ben dan niet ziek op jouw manier maar wij hebben dat weer met het kinderwens traject. Hoe liefdevol dingen ook bedoeld worden. Niemand weet hoe het echt is. Opmerkingen, heb je dit of dat al eens eens gedaan, of een vriending van mijn nicht die haar tante haar zus nou die heeft zo en zo en daar is het wel gelukt. De ojeetje, zo lang al, ik zou dat echt niet kunnen hoor, wat een doorzettingsvermogen heb je.. BAH. Daarnaast herken ik wat je zegt voor mijn vriend. Die is ook chronisch ziek. Maar heb het gevoel hem altijd te moeten verdedigen. Door zijn ziekte heeft hij chronisch slaap tekort al sinds zijn jeugd. Elke keer moest hij zich verdedigen alles uitleggen. Hij blowt ook om rustig te blijven en als copingsmechanisme. Ondanks dat het gedoogd word in onze omgeving blijft het iets wat steeds verdedigd moet worden. Hij heeft RLS en sinds afgelopen jaar na een neurologisch onderzoek, welke er niet om loog, nemen mensen het iets serieuzer. Maar de opmerkingen, "ja ik heb ook wel eens rusteloze benen en slaap dan slecht maar ik ga ook gewoon door" komen mijn strot uit. Zou zo graag eens willen schreeuwen dat ze allemaal hun bek moeten houden en voor de gein eens een week nauwelijks slapen en zien hoe zij zich voelen. Ik ben zo ontzettend trots dat hij ondanks al dat slaap gebrek, elke dag op staat, vaste dingen doet in het huishouden, nauwelijks klaagt en bijna altijd vrolijk is. Ik wil je gewoon een knuffel geven ♥.
Dat niemand weet, althans ik probeer het wel eens uit te leggen maar niemand geloofd het, dat ik heel veel woede en agressie in mij heb. Dat wanneer ik ruzie heb met mijn vriend bijvoorbeeld en hij totaal niet luisterd hem echt wat aan zou kunnen doen. En dan niet in de zin van "oh maar dat kan ik ook wel eens". Maar dat ik geen scherpe voorwerpen in de buurt moet hebben. Omdat ik oprecht bang ben een vork of een mes te pakken. Tuurlijk doe ik dat niet. Maar de gedachte dat ik denk daartoe in staat te zijn vind ik enorm eng. Ik ben oprecht bang dat wanneer ik mijn kookpunt heb bereikt waar ik toe in staat ben. Ik kan ook echt nutteloos slopen of met dingen gooien. Heb wel eens gedacht naar zo een smashroom te gaan om echt de hele boel kort en klein te rammen in de hoop dat gevoel kwijt te raken. Ook als ik buiten loop en er staat ergens een groep jongens of mannen die er niet betrouwbaar uitzien dan hoop ik stiekem dat ze me achtervolgen ofzo. In mijn hoofd speelt een heuze actiescene af waarin ik ongestraft ze helemaal kort en klein kan slaan uit zelfverdediging. Ik ben, denk ik, ook belachelijk sterk en dat straal ik ook uit denk ik waardoor mensen mij gauw intimiderend vinden. Terwijl ik een mega klein hartje heb. Maar ik zou echt, en dat meen ik, mensen wat aan kunnen doen als ik mezelf bedreigd voel of mijn dierbaren. Als mijn vriend en ik ooit in een vechtpartij zouden belanden dan moet je banger voor mij zijn dan voor hem. Ik haat dit gevoel want ik ben echt super lief en begaan altijd en dan staat zoiets er tegen over.
Nu ik toch lekker op dreef ben. Dat ik een keer een one-night stand heb gehad met een jongen die achteraf belachelijk veel op mijn broer leek. Zo erg zelfs dat ik mijn moeder wel eens terloops heb gevraagd of ze niet stiekem nog eens een zoon heeft gehad. Het ergst is dat hij echt heel leuk was. Maar achteraf word ik al misselijk als ik de assiocatie leg..
Wat naar dat je je zo voelt maar wat dapper dat je het hier wel heb benoemd. Het opschrijven maakt het vaak echter dan alleen de gedachte vermoed ik. Heb je wel hulp?
Ik zat daarna te bedenken dat het eigenlijk niet echt een geheim is want ik heb het al wel eens gezegd tegen mijn man en een vriendin (met 3 kinderen) en die reageerden eigenlijk allebei van: ja herken ik ook wel een beetje Lastige is dat ik van tevoren dacht oh maar ik kan dat! Ik kan het ook, daar niet van maar het kost me meer persoonlijk (dus ik ben degene die er bij inschiet omdat ik het druk vindt en er overprikkeld van raak en het lastig vindt om alles te verdelen tussen 3) dan ik had gedacht. Qua liefde is er geen verschil hoor en de kinderen zullen dat nooit merken. Het is niet zo dat ik 1 van de 3 weg zou willen doen
Ja het maakt het inderdaad echter, want dat mag ik niet voelen. Wel hulp gehad, nu niet meer. Het gaat ook wel veel beter, maar minder goed dan ik laat zien.
Mensen vroegen er wel eens naar, dan ontweek ik een antwoord met een bedrag maar zei ik bv ‘zo’n korte doek is niet zo duur als die langere’ ofzo Maar dan nog krijg je reacties als ‘oh op de markt kun je ze zo per strekkende meter kopen voor maar een tientje!’
Zou niet weten van wie je dat niet mag.. Wat die druk betreft, in een relatieruzie is het mezelf gewoon niet gehoord voelen en dan is dat gewoon een wanhoopsgedachte/gevoel.
Iets wat niemand weet is mijn angst om ongeneeslijk ziek te worden. Heb nu een verdikking in mijn nek, maar durf niet naar de huisarts, want stel je voor dat het een tumor is.
Dat ik eigenlijk denk hoogbegaafd te zijn en me wil laten testen, maar ik dat het geld (1000,-) niet waard vind. Bovendien hebben we alleen een gezamenlijke rekening dus als ik zomaar 1000 euro uitgeef valt dat wel op. En ik wil juist niet dat het opvalt. En ja, dit kan ik makkelijk bespreken thuis, maar gek genoeg wil ik graag dat dit alleen iets voor mezelf blijft
Nou volgens mij is het iets heel erg Nederlands om juist wél de prijs ergens bij te noemen. Zo van: mooie broek! Ja hè? En maar 15 euro! Maar goed misschien ga ik wel met dat soort mensen om
Dat denk ik, ik vind het heel erg raar. Je gaat toch niet zelf benoemen hoe duur iets was in jouw voorbeeld zou het meer zijn; kijk eens wat een koopje, je zou er ook eens moeten gaan kijken. Dat zou ik nog snappen. Maar verder dan dat ben je toch geen prijzen aan het verkondigen aan mensen? Dus het draagdoekgedeelte snap ik ook niet, zeker omdat het dus geen koopje was. Dus tenzij mensen op de man af vragen hoe veel iets gekost heeft, snap ik er gewoon niks van
Ik weet niet wat je budget is maar slingomama.nl hebben ze leuke betaalbare ringslings. Ik zou zelf kijken naar eentje met linnen, lekker sterk en fijn in de zomer. Of hemp/bamboo.
Alleen als het goedkoop was of als je een hele goede deal hebt gehad. "Wat een leuke broek!" oh dankje! 15 euro bij sales! "Wat een leuke broek!" oh dankje! 185 euro bij Ralph Lauren! Dat laatste zal je mensen niet snel horen zeggen