Danku allemaal voor jullie knuffels en lieve woorden ❤️ weet even niet zo goed wat ik op iedereen moet antwoorden
Herkenbaar dit. Wij hebben ons traject ook met niemand gedeeld. Niemand wist van de miskraam in mei. Omdat we geen zin hadden in commentaar Ik had de miskraam toen ik mee was met een schooluitje van de oudste en bij thuiskomst maar doen alsof het super leuk was... terwijl ik kapot was. (En we hebben nog steeds niet gedeeld dat de 3e ook zo'n loeizwaar traject is geweest) Knuffel voor je! Het kan best eenzaam zijn
Mijn vader was vroeger best agressief. En hoe vaak je ook zegt; ik ga dat echt anders doen als ik later kinderen hebt… het kost zoveel moeite. Niemand weet dat ik onwijs stuggle met nieuw gewoonten en andere manier van opvoeden aanleren dan ik thuis vroeger heb meegekregen. Het lukt me wel, maar soms met zoveel moeite dat ik het in mezelf niet trek. Bedankt pa.
@artie knuffel! En helaas herkenbaar. Ja ook met gezin heb ik momenten waarop ik denk: pff als ik morgen niet wakker wordt, is dat helemaal oke. Precies om wat je zegt: je wil niet dood,je wil gewoon even spuugzat van alle tegenslagen. Ik heb dat wél gedeeld met mijn psycholoog. En ze vond t een hele normale reactie. Je bent maar een mens he? ♡ Wees vooral lief voor jezelf, dat verdien je
Wanneer wij beiden fulltime zouden werken zou mijn man dat net zo goed evenredig mee regelen. Ik bedoel echt voor mezelf dat ik dit niet prettig kan combineren als ik veel van huis weg ben. Ik hou niet van veel hectiek, volle agenda's, geren en gevlieg en volle hoofden, zo zit ik helaas niet in elkaar. Hij doet nu ook genoeg hoor, maar is simpelweg veel meer van huis. Wanneer ik fulltime had willen werken en hij minder had dat ook gerust gekund. Echter verdient hij meer en daarnaast ligt mij het thuis zorgen en regelen beter dan hem. Voor ons was dit dus een meer logische keuze. Helemaal thuis had me dus best gelegen. Ik ben denk ik in de verkeerde tijd geboren . Ik zou prima in het plaatje van vroeger, moeders is thuis, passen. Ik gedij beter op rust en regelmaat .
Wat ben jij goed bezig!! Je doorbreekt patronen voor jouw eigen kindje, top mama! En logisch dat het rete zwaar is. Hopelijk heb je iemand met wie je het kunt delen!
Dikke knuffel... Beseffen dat je het anders wil doen, en dat dan ook daadwerkelijk doen kan erg lastig zijn. Omdat je ook dingen op de automatische piloot doet, kan ik me voorstellen dat wellicht dingen er doorheen schieten, wat je eigenlijk niet wilde?
Lukt het financieel niet om tbm te worden? Ik ben tbm al 23 jaar en ik vind het heel fijn. Geen geren en gevlieg. Geen struggles met zoeken kinderen en opvang.
Helemaal mee eens! Telkens pushen dat vrouwen meer moeten werken. Begin maar eens te pushen dat mannen meer moeten zorgen. Dan trekt dat verschil vast wel weer recht. Niet dat je dan meer arbeidskrachten krijgt, want voor elk uur dat de vrouw meer werkt zal die man moeten minderen om haar taken te kunnen doen. En als we als maatschappij die taken eens wat meer zouden waarderen ....
Dat ik mezelf bij vlagen een ontzettend burgerlijke muts voel en ontzettend zin heb om uit de band te springen. Maar dat heb ik nog nooit gedaan in m'n leven dus dat zal ook niet zomaar gebeuren, hahaha. Tjonge wat heb ik soms een spijt dat ik nooit echt de bloemetjes heb buitengezet. Mocht ook niet in de omgeving waarin ik opgroeide. En nu wordt het ook echt niet gewaardeerd.
Inmiddels zijn de kinderen al pubers hoor, dus nu niet aan de orde. Toen ze jonger waren had t me prima gepast in ieder geval. We kozen echter voor balans in zoveel mogelijk thuis zijn en financiële rust, zekerheid en net een stukje luxe. Ik werkte toen 16 uur en dat gaf ons beide opties. Echter had ik prima kunnen gedijen in andere tijden waar het gewoon meer standaard was dat je als moeder thuis was. Toen was het meer standaard dan een keuze .
Zo deed ik het vroeger ook voorkomen. Nee joh... kinderen? Misschien later. Terwijl we al 2 jaar bezig waren. Kreeg een burn out. Kwam bij een psychotherapeut. In 1 van de sessies vroeg hij of ik kinderen zou willen. Dus ik: ja, we zijn bezig. Maar we zien wel wanneer het komt. Op heel nonchalante toon. En direct dat ik het zei kwamen de tranen. Dus hij: jouw lichaamstaal zegt iets anders als je woorden. Neee echt?
nee, het topic heet niet voor niets “ wat mag niemand van je weten?” niemand weet dit. Mijn familie niet, mijn man niet, niemand. En ik ben ook niet van plan om het nu alsnog te vertellen. Er gaat een hele geschiedenis aan vooraf welke ik ook niet wil oprakelen
Ik herken dit wel... Ik ben in het dagelijks leven ook altijd lief en aardig, maar ik kan ook een ongelooflijke agressie in me hebben. Als man en ik ruzie hebben en ik ben echt over mijn toeren dan wil ik hem het liefst pijn doen... ik heb ook wel eens dingen naar hem gegooid, zachte dingen weliswaar (kussen, paar sokken ofzo) want ik weet ergens wel dat het niet oké is. En heb hem zelfs wel eens geduwd Ik heb ook een paar keer gedroomd dat ik iemand vermoordde. Geen idee meer wat de reden was, maar kon me na het ontwaken nog wel herinnering hoe het voelde: pure woede en agressie. En ook als een enorme ontlading, een beetje fijn zelfs. En dat vond ik weer beangstigend. Ik denk ergens dat het misschien komt juist omdat ik in het echte leven te lief en meegaand ben. Dat het staat voor de assertiviteit die ik wel zou willen hebben maar wat ik moeilijk vind. Misschien geldt dat voor jou ook? Edit: En ter bescherming van mijn kinderen weet ik zeker dat ik iemand zou kunnen doden....
Ieder zn ding zo inderdaad! Ik ben meer van het ieder 4 dagen principe. Met de rest dus 50/50 verdeeld. Ondanks mn 30 uur werken, ervaar ik dat niet als druk druk enzo, dat scheelt. Vriend ook een dag vrij. Opvang verder goed geregeld. En sommige dingen doe ik niet, juist om in het weekend dus rust te hebben. Zoals verjaardagen.
@Muisjepluisje, ik denk meer het niet gehoord worden en mezelf niet goed kunnen weren ofzo. Ik ben 180 en een grove meid maar heb soms echt het idee dat mensen langs mij heen kijken. Alsof ik in een grote groep moet schreeuwen "joehoe" ik ben er ook nog. Vind het echt vaag. Omdat er vaak tegen mij is gezegd dat ik intimiderend overkomen maar in de supermarkt gaat niemand aan de kant en ben ik aan het slalommen. Dat en mezelf machteloos voelen in onzinnige ruzies triggerd dat gewoon. (wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben, vind het vaak ook zo lastig uit te leggen, wie weet restantje uit een vorig leven ofzo..)