Haha, dat denk ik ook wel eens: wat heb ik in een vorig leven meegemaakt waar dit vandaan komt. En herken het ook in ruzies dat het met name getriggerd wordt door machteloosheid en me niet gehoord voelen. Verder ben ik het tegenovergestelde: zie er ook klein en aaibaar uit. Maar als het nodig is kan ik wel een bepaalde uitstraling hebben van "don't mess with me". Dan doet zelfs de grootste spierbundel precies wat ik zeg Als vk heel af en toe nodig gehad bij intimiderend gedrag van een partner of familie van een barende.
Wat hier nu speelt is dat ik “eindelijk” DE man heb gevonden maar dat we nu 40 en 56 zijn. Dat beperkt toch helaas wel de opties. maar als ik dan lees dat vrouwen van in de 50 tweelingen krijgen….. ergens denk ik er is nog hoop ergers…. Hell no
Lief van je! Het was niet de bedoeling dat iemand (jij) emotioneel zou worden van mijn berichtje. Het is inderdaad een heel proces geweest vooral ook een eenzaam proces. Het gekke is dat ik erachter kwam dat vele die mijn stiefvader kende ergens een schuldgevoel over hadden. ‘Ik heb niet genoeg contact met hem gehad’ ‘ik had vaker moeten vragen hoe het met hem ging’ ‘hij heeft zelfmoord gepleegd omdat hij boos op mij was’ Ik denk dat dat dus een hele menselijke reactie is, blijkbaar willen wij -on-bewust altijd een bepaalde controle hebben of in ieder geval beredeneren waardoor iets komt(?) en dan is jezelf de schuld geven een logische verklaring op wat er gebeurd is.
@artie Zou het helpen om wat je hier schreef te kopiëren en plakken in een mail naar je psycholoog. Het toch verte5 is de enige manier om eruit te komen. Toen ik erg depressie was vondt ik het heel moeilijk om dit op tafel te leggen omdat ik bang was om te horen dat het allemaal niet zo erg was , ik maar niet beter werd, ect ect Dat zat allemaal in mijn eigen hoofd want toen ik mailde of naar de grond starend mompelde was de reactie altijd wat naar voor je dat je dat alleen hebt moeten doorstaan. Het 2as ook lastig omdat ik dan misschien geen escape meer had. ( Ben ook een paar keer acuut opgenomen helaas na zo'n gesprek) Vooral met die gedachtes alleen dealen was het ergste. Stond ik op het schoolplein met het gevoel alsof ik achter een glazen wand gevangen was en er niet meer bijhoorde. En als je wilt pb en. Van harte welkom , ik schrik niet zo snel meer.
Elke keer als ik het probeer laten ze me weer zien waarom het beter is om single te blijven. Ik vertrouw mannen gewoon echt niet meer. Het is ook niet zo dat ik met alleen blijven een relatie bedoel. Ik zei laatst tegen mijn moeder: stel nou dat ik ook nooit een kindje krijg, en dan ben ik straks bejaard en helemaal alleen.
Wat een lieve reacties. Dankjulliewel ♥️ en inderdaad soms schiet er ineens iets doorheen waar ik direct spijt van heb. Geen mishandeling hoor maar bijvoorbeeld nét iets te boos etc. Maar dan neem ik hem in m’n armen en gaan we kletsen en knuffelen. Maar het is automatische piloot omdat ik dat voorbeeld heb gehad vroeger. Zelfs met mijn pedagogische opleiding is het thuis lastig. Op werk totaal niet. Vreemd hè?
Krijg tranen in mijn ogen van je verhaal. Ik heb de laatste 4 maanden van zijn leven geen contact gehad met mijn vader. Hij heeft geen zelfmoord gepleegd, maar was ernstig ziek. Na jarenlang op mijn tenen lopen, me niet goed genoeg voelen etc kon ik gewoon niet meer. En toen ging ie dood. Geen fatsoenlijk afscheid kunnen nemen. Ik heb me jaren schuldig gevoeld; waarom heb ik het contact verbroken, ik had schijt moeten hebben aan mijn zus (zij had een groot aandeel in alles en was zijn lieveling), ik wist toch dat hij ziek was, ik had me er overheen moeten zetten etc. En na de jaren schuldig voelen werd ik kwaad op hem; jij was de vader, je had nooit onderscheid mogen maken tussen je dochters, waarom kwam je niet voor me op etc. Nu is het wel stabiel hoe ik me erover voel, maar nog kan mijn gevoel soms naar een bepaalde kant schieten.
Ach schat toch! Ik hoop echt enorm dat je wens uitkomt en het traject goed gaat en je snel een gezond kindje krijgt. Maar snap wel je zorgen. Blijf heel hard voor je duimen! Dikke knuffel!
Ik verstop nieuwe kleding en als man dan eens zegt is dat nieuw dan zeg ik “nee joh die hangt al 2 jaar in de kast heb ik al vaker aan gehad hoor” Ik verstop ook pakketjes als ik besef dat er in 1 week net even te veel binnen zijn gekomen.
Dat begrijp ik, sorry. Ik bedoelde een hulpverlener, die heeft beroepsgeheim.. Ik hoop dat je de schuld enigzins van je af kunt zetten, mensen met suïcidale gedachten zijn moeilijk te doorgronden. Knuffel in ieder geval, lijkt mij een zware last voor jou.
Waarom doe je dit? Ben je dan bang dat hij boos wordt? Hebben jullie afspraken over je uitgaven patroon, dat het niet mag/kan?
Nee niet boos maar wel die blik van houd het nooit op… of gewoon alleen al het zeggen Jezus wat veel pakketjes dat irriteert me dan. Zo verpest hij mijn koop plezier niet
Het is soms een beetje een ding. Niet altijd natuurlijk, maar soms zit ik er meer mee dan anders. zijn kinderen zijn inmiddels volwassen (waren peuters), een heeft een kind. Maar zij mochten na zijn dood geen contact meer van hun moeder. Zij hebben nu ze volwassen zijn ook geen contact meer opgenomen met onze kant, wat mijn familie verdrietig maakt. Wij hebben bewust afstand gehouden om de situatie niet te laten escaleren en het nog moeilijker te maken voor hun. Dat raakt me na 20 jaar nog steeds. Maar heel soms kijk ik stiekem (en ik weet het van meer familieleden dat ze dat doen) op hun Facebook om te zien hoe het met ze gaat en wenste ik dat het allemaal anders was gelopen. Hun foto staat bij ons in de kamer, mijn kinderen weten wie ze zijn , maar zij kennen ons niet. Is gek als je er goed over nadenkt.
Deze angst heb ik soms ook. Sowieso voel ik mij soms alleen. Dat komt door het hele proces met mijn vader. Mijn moeder is er niet meer en mijn vader is er nog wel maar verdwijnt langzaam door de Alzheimer op mijn vriend na heeft niemand dit (gelukkig) meegemaakt en zij begrijpen dus niet wat ik doormaak. Broers of zussen zijn er niet dus ik kan met niemand bepaalde dingen delen. En mijn vriend wil ik eigenlijk niet teveel belasten omdat hij dit ook eens heeft doorgemaakt. En ja als mijn vader er niet meer is…. Dan ben ik echt alleen geen directe familieleden meer
Jeetje wat een heftig topic dit. Ook dicht geweest? Vast om goede reden maar heb blijkbaar de discutabele sensatie gemist. Mijn duit in het zakje dan. Het is niet dat níémand het weet… Mijn man wel en m’n dochter zelf ook. Maar ik loop er niet bepaald mee te koop. Mijn oudste dochter was geen verrassing. Ze was, voor zover je daarvan kan spreken, gepland. De keuze was natuurlijk ondoordacht en impulsief (ik was pas zeventien toen ik zwanger raakte van haar) maar wel vanuit gevoel en wens. En het was in één keer raak dus ‘bij zinnen komen’, daar was ook geen tijd meer voor. Ik zou haar voor geen goud in de wereld willen missen en zou het zo weer overdoen, maar heb het mezelf natuurlijk - maatschappelijk gezien - niet makkelijk gemaakt met die keuze.